Για την ανακοινωμένη επερχόμενη εκκένωση των κατειλημμένων χώρων στη ΦΕΠΑ
Έντεκα μέρες μετά την εισβολή της Ελληνικής Αστυνομίας στη ΦΕΠΑ, κατειλημμένοι κοινωνικοί και στεγαστικοί χώροι δέχονται τελεσίγραφο που τους ανακοινώνει την υποχρεωτική εκκένωση τους. Με ομόφωνη απόφαση τους οργάνου της εφορείας (διοίκηση ΦΕΠΑ, μέλη ΔΕΠ ΕΚΠΑ, εκπρόσωποι ΣΟΦΕΠΑ/ΠΚΣ) δίνεται προθεσμία 7 ημερών ώστε να εκκενωθούν όλοι οι κατειλημμένοι χώροι. Αυτή η νέα επίθεση από τη μεριά του πανεπιστημίου, λίγες μέρες μετά την αστυνομική επιχείρηση, δεν μας τρομάζει, δεν μας καταστέλλει. Αρνούμαστε να τους παραδώσουμε τους χώρους μας και τις ζωές μας, και είμαστε εδώ για να τους πούμε για ακόμη μια φορά ότι θα μας βρούνε απέναντί τους.
Ξημερώματα Σαββάτου 16 Μαρτίου βιώσαμε για δεύτερη φορά εισβολή της ΕΛΑΣ στη ΦΕΠΑ. Συνοδευόμενοι από τηλεοπτικές κάμερες που φρόντιζαν να μετατρέψουν την κατασταλτική επιχείρηση σε επικοινωνιακή φιέστα κυνηγιού φαντασμάτων, οι μπάτσοι μπούκαραν σπάζοντας για ακόμη μια φορά κατειλημμένους κοινωνικούς, πολιτικούς, πολιτιστικούς, στεγαστικούς χώρους. Δια στόματος ΕΛΑΣ και δημοσιογράφων, αφορμή της επιχείρησης αποτέλεσαν εμπρηστικές επιθέσεις των προηγούμενων ημερών στη γύρω περιοχή, σε μια προσπάθεια να συνδέσουν τη φοιτητική εστία και τους κατειλημμένους χώρους εντός της με τα γεγονότα. Η εκτεταμένη παρουσία κάθε είδους μπάτσων (περιπολίες από ΔΕΛΤΑ/ΔΙΑΣ/ΖΗΤΑ/ΟΠΚΕ, ασφαλίτες, αστυνομικό drone) το τελευταίο διάστημα γύρω από την εστία είχε προοικονομίσει την επιχείρηση. Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης έγιναν τρεις προσαγωγές που μετατράπηκαν σε συλλήψεις με κατηγορία την διατάραξη οικιακής ειρήνης, κατηγορία που αφορά την επιλογή της κατάληψης.
Ένας από τους χώρους που στοχοποιήθηκαν ήταν και το ΚαΦΕΠΑ, ένα κατειλημμένο αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο που προέκυψε από την ανάγκη για κοινωνικοποίηση και πολιτικοποίηση των εστιακών, αξιοποιώντας χώρους που επί χρόνια παρέμεναν κλειστοί. Από την εισβολή προέκυψαν ευρήματα όπως πανό, μπροσούρες, τα πολυσυζητημένα άδεια μπουκάλια μπύρας και υλικά περιφρούρησης που κάθε κατειλημμένος χώρος χρειάζεται για την υπεράσπισή του απέναντι σε μπάτσους και φασίστες. Πέραν αυτών, συμπεριλαμβάνουν στα σπουδαία ευρήματά τους κρότου λάμψης και δακρυγόνα. Η πραγματικότητα είναι ότι οι ίδιοι οι μπάτσοι τα πέταξαν έξω αλλά και μέσα στην ίδια την εστία, στις πολυάριθμες επισκέψεις που μας έχουν κάνει. Για μας είναι αυτονόητο ότι κάθε φορά που στήνεται ένα επικοινωνιακό σόου, οι κατειλημμένοι/πολιτικοί χώροι είναι αυτοί που θα στοχοποιηθούν για να εξυπηρετήσουν το κυρίαρχο αφήγημα για την πάταξη της ανομίας στα πανεπιστήμια.
Από το καλοκαίρι του 2019, μέχρι και σήμερα, η κυβέρνηση προσπαθεί με νύχια και με δόντια να υλοποιήσει την πολιτική της αντζέντα για την εξυγίανση του πανεπιστημίου (διαγραφές, ΟΠΠΙ, αποπολιτικοποίηση). Βιώσαμε από πρώτο χέρι τη γελοία προσπάθεια επιβολής της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας, η οποία απέτυχε μετά από τους μαζικούς αγώνες των φοιτητών. Βγήκαμε στους δρόμους και αντισταθήκαμε απέναντι στις αλλεπάλληλες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις (Φίλης, Γαβρόγλου, Κεραμέως). Όλες είχαν κοινό προσανατολισμό την περαιτέρω υποβάθμιση μιας ήδη πολωμένης ταξικά παιδείας. Τράπεζες θεμάτων, συνεχείς αλλαγές στα μαθήματα των Πανελλαδικών, βάσεις εισαγωγής, όρια εισαχθέντων, ολοένα έκλειναν τα περιθώρια για το ποιος θα καταφέρει να εισαχθεί στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όλες σκόπευαν (και μέχρι σήμερα σκοπεύουν) στην δημιουργία ενός πανεπιστημίου που θα παράγει πειθαρχημένο ανθρώπινο δυναμικό που θα καταναλωθεί μεθαύριο στην εκάστοτε εργασία. Ένα πανεπιστήμιο που θα χειρίζεται τους/τις φοιτητές/φοιτήτριες σαν μονομερείς μηχανές αποθήκευσης, παραγωγής, αναπαραγωγής γνώσης. Ένα πανεπιστήμιο αποχρωματισμένο πολιτικά, αποκομμένο από την σημαντική ιστορία των φοιτητικών αγώνων. Η ολοένα επεκτεινόμενη πειθάρχηση σε πολλές πτυχές τις ζωής μας (οικογένεια, σχολείο, δουλειά κ.λπ.) επιχειρείται έντονα να επιβληθεί και στα πανεπιστήμια, χώροι που κατεξοχήν συνδέονται με την αντίσταση στο κατεστημένο, με τη δημιουργία νέων τρόπων κατανόησης και οργάνωσης της ζωής, με την ελευθερία. Έτσι, πέρα από το κομμάτι της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, βλέπουμε και διαρκείς επιθέσεις σε ότι παρεκκλίνει. Εκκενώνει στέκια στις σχολές (ΑΣΟΕΕ, Βιολογικό ΑΠΘ, Πολυτεχνείο). Καταστέλλει, δέρνει, πνίγει στα χημικά φοιτητικές πορείες. Μέχρι και σήμερα, με το νομοσχέδιο Πιερρακάκη, η καταστολή συνεχίζεται, με ανοιγμένα κεφάλια στο ΕΜΠ, με μπούκες σε κατειλημμένες σχολές (ΑΠΘ,ΔΠΘ), με μαζικές συλλήψεις αγωνιζώμενων φοιτητ(ρι)ών, η οποία δεν έχει μείνει αναπάντητη. Μαζί με όλα αυτά, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τη διαρκή επίθεση πανεπιστημίου και κράτους με τη μορφή της υποβάθμισης, που ολόενα και μειώνονται οι προϋπολογισμοί που αφορούν την εκπαίδευση και τη φοιτητική μέριμνα (απαρχαιωμένες αίθουσες διδασκαλίας με ταβάνια που πέφτουν στα κεφάλια μας, ελλιπές διδακτικό προσωπικό).
Στις εστίες αυτή πραγματώνεται με απαρχαιωμένα κτίρια με υγρασία, σάπια υδραυλικά, σε κτίρια που κλείνουν με το πρόσχημα της ανακαίνισης και δεν ανοίγουν ποτέ (Β’ ΦΕΠΑ, κλειστή από το 2019), προβλήματα ή και έλλειψη θέρμανσης/κλιματισμού/ζεστού νερού, με υποδομές που δεν επαρκούν για τις ανάγκες των εστιακών (λιγοστά πλυντήρια) και ελλείψεις σε υλικοτεχνικά που μας αναγκάζουν να βάζουμε το χέρι στην τσέπη (από στρώματα και έπιπλα μέχρι λάμπες, καζανάκια, τηλέφωνα ντουζ), με αριθμούς δωματίων που δεν επαρκούν στις αυξημένες ανάγκες για στέγαση, μια εποχή που η ακρίβεια και η ολομέτωπη επίθεση του καπιταλισμού στην εργατική τάξη έχει γονατίσει τα λαϊκά νοικοκυριά. Η στάση των εχόντων εξουσία όταν διεκδικούμε αξιοπρεπέστερη διαβίωση είναι γνωστή. Απευθείας αναθέσεις και εργολαβίες που δεν ελέγχονται, κενές υποσχέσεις για θέματα που μετά από χρόνια παραμένουν ως είχαν, πέταγμα στο δρόμο εστιακών που δεν έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους. Το ΙΝΕΔΙΒΙΜ και το εκάστοτε πανεπιστήμιο δεν είναι εδώ για να μας βοηθήσουν, αλλά για να εντατικοποιήσουν τις σπουδές μας, να φροντίσουν ότι θα είμαστε καλές φοιτήτριες που περνάμε τα μαθήματα υπό την απειλή της διαγραφής ή της έξωσης απ’ την εστία, και θα αφήσουμε σύντομα τη θέση μας για τον επόμενο φοιτητή, αφού έχουν φροντίσει να μην ανεγερθεί καμία νέα εστία για να καλύψει τις ανάγκες για στέγαση.
Η καταστολή και η μεταρρύθμιση της φοιτητικής/εστιακής ιδιότητας δεν παύει και εκσυγχρονίζεται σύμφωνα με τις επιταγές της εποχής. Εδώ και χρόνια η Ελλάδα προσπαθεί να κατωχυρώσει τη θέση της στη Δύση. Οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας έχουν δουλέψει σκληρά προς αυτή την κατεύθυνση. Από την πρώτη στιγμή έχουν μιλήσει περί δόγματος «νόμου και τάξης», προσλαμβάνοντας χιλιάδες μπάτσους οι οποίοι δέρνουν, ελέγχουν, κάνουν επιχειρήσεις σκούπα, προφυλάσσουν τους πληστηριασμούς πρώτης κατοικίας, κοκ. Με την αγνόηση του στεγαστικού προβλήματος (υψηλά ενοίκια χωρις καμία ρύθμιση κατά της αισχροκέρδιας) παραδίδουν σπίτια, πολυκατοικίες, ολόκληρες περιοχές (Κουκάκι, Εξάρχεια) σε μεγαλοεπενδυτές, Airbnb, και κυριλέ μαγαζία που πουλάνε εναλλακτισμό. Δέκτες αυτής της τάσης για άλλη μία φορά οι κάθε λογής κολασμένοι. Ντόπιοι και μετανάστριες που πασχίζουν σε δουλειές για να βγει το νοίκι και το σούπερ, που πετιούνται απ’ τα σπίτια τους γιατί πουλήθηκε σε κάποιον επενδυτή, που έρχονται κάθε μέρα αντιμέτωποι με την αστυνόμευση που φροντίζει για τη φύλαξη και καλή ζωή των πλουσίων και των αμέριμνων τουριστών. Το κράτος έρχεται να επιτεθεί κι άλλο στην τάξη μας, με την προσθήκη του νέου ποινικού κώδικα, που θα γεμίσει τις φυλακές με όσες επιλέγουν πολιτικά ή υλικά να μην υπακούσουν, σε όσους το κράτος βλέπει σαν εχθρούς και θέλει να πατάξει με κάθε τρόπο.
Αυτό το ρεύμα δεν άργησε να παρασύρει και τα πανεπιστήμια, με το νέο νομοσχέδιο Πιερρακάκη, που ανοίγει το δρόμο στα μη κρατικά πανεπιστήμια, στα οποία πρόσβαση θα έχουν όσοι έχουν να πληρώσουν τα διδακτρα που θα ορίζουν οι εκάστοτε ιδιώτες. Αγκαζέ με τον Χρυσοχοϊδη (και την εκάστοτε πρυτανεία) φέρνει μπάτσους στα πανεπιστήμια για να φροντίσουν να πατάξουν οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης και διεκδίκησης, που θα παρεμβαίνουν αυταπάγγελτα (σύμφωνα με τις πρόσφατες δηλώσεις Μητσοτάκη) για να καταπνίξουν οτιδήποτε αναπνέει έξω από τα καλούπια τους και αγωνίζεται πολυμορφικά απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας και καταπίεσης.
Φυσικά, τα φερέφωνα του κράτους υπό τη μορφή πληρωμένων καναλιών και ξεπουλημένων δημοσιογράφων, φροντίζουν εδώ και χρόνια για τη δημιουργία ενός έντονα αρνητικού κλίματος γύρω από τα πανεπιστήμια και τις φοιτητικές εστίες παρουσιάζοντάς τα σαν άνδρα ανομίας, κατασκευάζοντας καθησυχαστικά για τους μικροαστούς παραμύθια, συνδέοντας άσχετα μεταξύ τους πράγματα, όπως και τώρα με την προσπάθεια σύνδεσης οποιασδήποτε συγκρουσιακής και εξεγερσιακής δράσης στη περιοχή της Ζωγραφου με τη ΦΕΠΑ. Εμείς, ευρισκόμενα στην πρώτη γραμμή των καταστάσεων αυτών, στα αμφιθέατρα, στα δωμάτια, στους κοινωνικούς μας χώρους, ξέρουμε ότι αυτά αποτελούν ψευδή κατασκευάσματα και χτίζουν το αφήγημα ότι κράτος και αστυνομία είναι πανταχού παρόντες και μπορούν να εξιχνιάσουν κάθε τι. Έχουμε αντιπαρατεθεί με ναρκομαφίες που δρουν υπό την έμμισθη προστασία της αστυνομίας, διώχνοντάς τες ακόμα και μέσα από την ίδια τη ΦΕΠΑ όσο οι βαρυπέπονοι πρυτάνεις έκαναν τα στραβά μάτια. Εμείς θα υπερασπιστούμε τη δράση μας στα πανεπιστήμια κόντρα στην εικόνα που παρουσιάζουν τα βωθροκάναλα.
Οι φοιτητικές εστίες ανά την επικράτεια ανέκαθεν δομούνταν υπό συγκεκριμένα χαρακτηριστικά πουέχουν να κάνουν με τα κριτήρια διαμονής εντός τους, τα οποία είναι κατά βάση οικονομικά, άρα μιλάμε ως επί το πλείστον για παιδειά προλετάριων από την επαρχία. Τα κτίρια των εστιών είναι με τέτοιον τρόπο χτισμένα που ζώντας εντός καταλήγεις να νιώθεις με τον καιρό ιδρυματοποιημένος λόγω του ξενοδοχειακού κλίματος που φέρουν: πανομοιότυπα δωμάτια, λευκοί τοίχοι, ρεσεψιόν, αριθμημένες πόρτες. Σαφώς ένα ακόμα χαρακτηριστικό είναι ότι οι φοιτητικές εστίες εντάσσονται στην πανεπιστημιακή κοινότητα, άρα μιλάμε για άσυλο, για φοιτητά και εργαζόμενα ταυτόχρονα, και εν τέλει μιλάμε για πανεπιστημιακό χώρο που όπως όλα τα πανεπιστήμια έτσι και οι φοιτητικές εστίες και η ΦΕΠΑ συγκεκριμένα έχουν αξιοποιηθεί από την κοινωνική βάση και τον αγωνιζόμενο κόσμο για πολιτικές εκδηλώσεις, συνελεύσεις, εκδηλώσεις οικονομικής ενίσχυσης διωκώμενων αγωνιστών, φεστιβάλ κ.ά..
Η «παροχή» της διαμονής στους οικοτρόφους των εστιών σαφώς και είναι για πολλούς από εμάς κάτι χρήσιμο και αναγκαίο από οικονομική άποψη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αντιλαμβανόμαστε τη διαμονή μας σε αυτές σαν μία προσφορά από το κράτος και το πανεπιστήμιο. Οι παροχές τους απέχουν από τις ανάγκες μας όσο απέχουμε εμείς ως φτωχοί και καταπιεσμένες από τους θεσμούς τους, τους μπάτσους τους, και από την στείρα και ελεγχόμενη καθημερινότητα που θέλουν να επιβάλλουν. Άλλωστε, όσο περνάει ο καιρός μας φωνάζουν όλο και πιο ξεκάθαρα πως οι μέρες της αφθονίας μας έχουν τελειώσει. Όχι άλλα δωρεάν, όχι άλλες παροχές, όχι άλλη ελεύθερη πρόσβαση, και αν θέλετε να κοινωνικοποιείστε, θα πρέπει να αδειοδοτηθείτε, να αφομοιωθείτε, και να περιοριστείτε. Μας λένε επίσης ότι οι ζωές μας, οι επιλογές μας και οι αγώνες μας θα πρέπει να μπούνε σε νομοθετικά καλούπια και να μην παρεκκλίνουν με τελικό σκοπό να μας περιορίσουν. Στη ΦΕΠΑ, το αφήγημα των παροχών του κράτους, του κεφαλαίου και του πανεπιστημίου το έχουμε φτύσει στα μούτρα τους προ πολλού. Δεν χρειάζεται να απεχθάνεσαι το κράτος και το κεφάλαιο για να το αντιληφθείς, χρειάζεται απλά να ζεις στις εστίες ή να εργάζεσαι σε αυτές. Ο εστιακός κόσμος μέσα στα χρόνια έχει χτίσει αντανακλαστικά απέναντι στην υποβάθμιση, την απομόνωση και τη μοναξιά. Με διάφορα δρώμενα και δομές έχει προσπαθηθεί να δωθεί ζωντάνια στην καθημερινότητα και στις μεταξύ μας σχέσεις, όπως οι Πολιτιστικές Ομάδες, ένας χώρος με καθημερινά μαθήματα και δομές (yoga, χορούς, προβολές τανιών κ.ά.) με χαρακτήρα αντιιεραρχικό, ανοιχτό, ελεύθερο. Και εμείς σαν χώρος που λειτουργούμε με γνώμονα την οριζοντιότητα και την ισοτιμία, διεκδικώντας μέσω του στεκιού μας χώρο για κοινή καθημερινότητα, ζυμώσεις, αγώνες και δράσεις, ελεύθερη πρόσβαση σε μαθήματα και αντιεμπορευματική διασκέδαση. Οι χώροι που ανοίγουμε και δίνουμε ζωή, για εμάς έχουν αξία. Είναι χρήσιμοι. Είναι απαραίτητοι.
Η στεγαστική αξιοποίηση κάποιων ανεκμετάλλευτων χώρων, είναι το λιγότερο απαραίτητη.
Η συλλογική ζωή, κόντρα στη μοναξιά του δωματίου και κόντρα σε έμφυλους και φυλετικούς διαχωρισμούς είναι διακύβευμα. Η υπεράσπιση των επιλογών μας να δρούμε αδιαμεσολάβητα είναι πρόταγμα. Μια τέτοια ζωή προτάσσουμε. Σε μια τέτοια ζωή νιώθουμε ζωντανές. Τα ενοίκια ανεβαίνουν ανεξέλεκτα. Για να νοικιάσεις σαν φοιτητής μια γκαρσονιέρα-τρύπα στη Ζωγράφου το μίνιμουμ πλέον είναι τα 350€ ενώ τα σπίτια λιγοστεύουν για να γίνουν Airbnb. Με το βασικό μισθμό στα 700€, με τα αυξημένα νοίκια, τα ακριβά σούπερ μάρκετ, τα αυξημένα κόστη σε όλα τα υλικά αγαθά και τις υπηρεσίες, τα μαθηματικά δεν βγαίνουν. Για υλικούς αλλά και ιδεολογικούς λόγους πολλές από εμάς επιλέγουμε να ανοίξουμε τα άδεια σπίτια. Σε μία μητρόπολη με αμέτρητα νεκρά σπίτια, επιλέγουμε την κατάληψη στέγης. Επιλέγουμε να μην ζήσουμε μέσα στα στενά οικονομικά περιθώρια που μας στοιβάζουν. Η ΦΕΠΑ δεν αποτελεί εξαίρεση. Με απόφασή του ο ΣΟΦΕΠΑ το 2018 υπερασπίστηκε την ύπαρξη στεγαστικών καταλήψεων εντός του κτιρίου. Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, μέσα σε αυτά τα χρόνια οι καταληψίες έχουν βρεθεί με τους οικοτρόφους της εστίας, έχουν γνωριστεί, έχουν αγωνιστεί μαζί. Έχουν γίνει πολιτικές ζυμώσεις, έχουν ανθίσει συλλογικές και διαπροσωπικές σχέσεις, και έχουμε καταφέρει να πατάξουμε τη φοβικότητα, την απομόνωση, τις κλειστές πόρτες. Βρισκόμαστε μαζί για να κουβεντιάσουμε, να αλληλοφροντιστούμε, να βρεθούμε στα στέκια μας, να πολιτικοποιηθούμε, να κάνουμε λίγο πιο παλευτή τη ζωή σε αυτή τη τσιμεντούπολη της ανωνυμίας. Εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά πως ζούμε εδώ και αυτό το διαφορετικό που έχουμε δημιουργήσει αποτελεί ζωτικό τρόπο ύπαρξης και στάση ζωής. Δεν θα αφήσουμε κάποιον που αρνείται να το κατανοήσει λόγω φανερών πολιτικών επιλογών και συμφερόντων, να καταστρέψει αυτό που έχουμε δημιουργήσει.
Πέρα από τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα εντός εστίας, ένα βασικό μέσο αγώνα για τα εστιακά άτομα ήταν ο Σύλλογος Οικοτρόφων. Ο ΣΟΦΕΠΑ έχει υπάρξει ένα μέσο αγώνα για την παρέμβαση αναφορικά με διάφορα προβλήματα εντός εστίας (σίτιση, στέγαση, τεχνικά) και για να απαντηθούν ζητήματα καταστολής, παρενοχλητικών συμπεριφορών στα πέριξ, παράλογο τελεσίγραφο εκκένωσης όλων των εστιών στην πρώτη καραντίνα για υγειονομικούς λόγους, και σαφώς αγώνες προάσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αγώνες που έχουν υπάρξει νικηφόροι, μαζικοί, ανοιχτοί για όλους όσους θέλουν να αγωνιστούν. Αυτόν τον σύλλογο υπερασπιζόμαστε.Εν αντιθέσει με τα προηγούμενα χρόνια, πλέον ο Σύλλογος είναι ελεγχόμενος από την ΠΚΣ ως εκλεγμένη πρώτη δύναμη, έκτοτε έχει νεκρώσει, κανένα ζήτημα δεν ανοίγεται και δεν μαζικοποιείται. Επιλέγοντας το δρόμο της ανάθεσης, η ΠΚΣ πολιτεύτηκε προεκλογικά υποσχόμενη ότι αυτή θα φροντίσει για όλα τα προβλήματα, και ότι κανένας δεν χρειάζεται να τρέξει για τίποτα. Οι γενικές συνελεύσεις έχουν εξαφανιστεί, καθότι έχουν γίνει κτήμα των «εκλεγμένων» οι οποίοι δεν επιτρέπουν στον οποιονδήποτε οικότροφο αν το θέλει να καλέσει σε συνέλευση συλλόγου, όπως γινόταν μέχρι πριν. Τη θέση των ανοιχτών και ανά καιρούς μαζικότατων συνελεύσεων έχουν πάρει τα κλειστά ΔΣ, στα οποία δικαίωμα ψήφου έχουν οι 5 εκλεγμένοι, 3 εκ των οποίων της Πανσπουδαστικής. Αυτό μεταφράζεται στο ότι αποφασίζεται μόνο ότι βρίσκει σύμφωνη την τριάδα, και κάθε πιθανότητα για συνδιαμόρφωση ανοιχτών πλαισίων όχι μόνο έχει ξεχαστεί αλλά και έχει ποινικοποιηθεί σύμφωνα με το Άγιο Καταστατικό. Αξιοσημείωτο είναι ότι τους τελευταίους μήνες, που το φοιτητικό κίνημα έδωσε μαζικούς αγώνες, δεν καλέστηκε ΓΣ. Και δη σε όλη τη διάρκεια του ακαδημαϊκού έτους που διανύουμε, έχουν καλεστεί μόλις δύο ΓΣ. Σε καμία περΊπτωση δεν αγιοποιούμε τις γενικές συνελεύσεις, και ξέρουμε πολύ καλά ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για να παρεμβαίνεις. Ωστόσο θεωρούμε τις διαδικασίες του συλλόγου πολύ σημαντικές για την πολιτικοποίηση και την κοινωνικοποίηση των οικοτρόφων.
Η ξεφτίλα της ΠΚΣ έφτασε ταβάνι με την απόφαση της τελευταίας εφορείας. Πιο συγκεκριμένα, δύο εκ των εφτά που έδωσαν το πράσινο φως για το τελεσίγραφο πρόκειται για εκλεγμένες της ΠΚΣ. Μαζί με τη σιωπή τους γύρω από την εισβολή της ΕΛΑΣ στις 16/3 και τα αιτήματα τους προς ΙΝΕΔΙΒΙΜ και πρυτανεία για ελεγχόμενη είσοδο στη ΦΕΠΑ, είναι ξεκάθαρη η θέση τους υπέρ της παρουσίας και ελεύθερης δράσης της αστυνομίας μέσα στην εστία, υπέρ μιας εστίας που η μόνη που κάνει κουμάντο και μιλά εκ μέρους των οικοτρόφων είναι η ΠΚΣ, υπέρ μιας εστίας χωρίς πολιτικά/κοινωνικά στέκια, πολιτιστικές, πολιτικές, κοινωνικές εκδηλώσεις και δράσεις. Υπέρ μιας εστίας όπως την φαντάζεται πανεπιστήμιο και κράτος, καθαρή από οτιδήποτε μιερό, κάθε τι που αντιτάσσεται στο κανονικό. Θυμόμαστε άλλωστε την πρόθεση που είχε δηλώσει την πρώτη εβδομάδα της εκλογής της, να πάρει μέσω του συλλόγου τους κατειλημμένους χώρους των πολιτιστικών και του γυμναστηρίου, καθώς και τις συνεχείς αντιθέσεις της στην παρουσία των στεγαστικών καταλήψεων, αρνούμενη να αναγνωρίσει τις προηγούμενες αποφάσεις του συλλόγου.
Σαφώς στο αποτέλεσμα αυτό βασικός παράγοντας είναι και η συνολικότερη αδράνεια που υπάρχει στην εστία γύρω από πολιτικά ζητήματα. Η εστία τα τελευταία χρόνια αντανακλά το αίσθημα ήττας και παραίτησης που παρατηρούμε γενικότερα στην κοινωνία. Οι όχι και τόσο μακρινοί αγώνες (2020-2021) έχουν ξεχαστεί, και δεν μπορεί να ανοικοδομηθεί το αίσθημα ότι μέσα από τη συνδιαμόρφωση και την κοινή δράση ίσως καταφέρουμε να ζήσουμε καλύτερα μέσα σε αυτά τα ντουβάρια. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη που μας αναλογεί για την κατάσταση μέσα στην εστία. Αναγνωρίζουμε ότι από την πλευρά μας θα μπορούσαμε να είχαμε προτάξει παραπάνω τις συλλογικές διαδικασίες. Να χτυπήσουμε τις κλειστές πόρτες και να σπάσουμε τον φόβο που εκολλάπτεται από πίσω τους.
Συνεχίζουμε να οραματιζόμαστε έναν άλλο τρόπο ζωής μέσα και έξω από τη ΦΕΠΑ. Θέλουμε εστίες ζωντανές, γεμάτες κόσμο, γεμάτες από χώρους που θα παρεμβαίνουν και θα δημιουργούν αντιστάσεις και αποκκλίνοντες τρόπους ύπαρξης μέσα στη γενικότερη σαπίλα και κανονικότητα που μας πνίγει. Θέλουμε να χειριζόμαστε τις ζωές μας. Να μην είναι έρμαιο στις βλέψεις πρυτάνεων, πρόεδρων, διευθυντών. Θέλουμε απελευθερωμένους, κατειλημμένους χώρους στις εστίες, στα πανεπιστήμια, στην πόλη και παντού. Δεν θέλουμε να ξυπνάμε υπό τους ήχους των μπάτσων να σπάνε τις πόρτες μας, να μας κατοπτεύουν drones. Δεν θέλουμε σε κάθε βήμα μας στα Ιλίσια να μας συνοδεύει η ΕΛ.ΑΣ., να μας σταματάνε για ελέγχους και εξακριβώσεις (η παρουσία τους μέχρι και σήμερα είναι ακατάπαυστη). Θέλουμε ελεύθερους χώρους και όχι κλειστές πόρτες.
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΤΩΝ 49 ΤΟΥ ΑΠΘ
Αν είστε η ελπίδα, ζήτω η απελπισία
Αν είστε ο νόμος, ζήτω οι εστίες ανομίας
Ζήτω η αντεξουσία και η αυτοοργάνωση
Καλούμε την Τρίτη 2/4 στις 18:00 στο ΚαΦΕΠΑ σε ενημέρωση/συζήτηση για το τελεσίγραφο και τις δράσεις αλληλεγγύης που θα ακολουθήσουν.
ΚαΦΕΠΑ Αυτοδιαχειριζόμενο Καφενείο ΦΕΠΑ
Leave a Reply