Ένας συρφετός δηµοσιογράφων, «ανήσυχων γονέων», ειδικών, ψυχολόγων µιλούν για την «αθωότητα που χάνεται», για την «αχαλίνωτη βία των ανηλίκων», ενώ καθηµερινές είναι οι αστυνοµικές επιχειρήσεις για την αποτροπή της «νεανικής παραβατικότητας» σε πλατείες και µέρη που αράζουν παρέες. Μια από αυτές εξάλλου έγινε πριν λίγο καιρό στα escape, δίπλα στο πάρκο τρίτση (δεκάδες εξακριβώσεις και προσαγωγές) µε τους µπάτσους να δηλώνουν πως «απέτρεψαν σύγκρουση συµµοριών νεαρών»… Την ίδια στιγµή -έπειτα από πρόταση του υπουργείου αστυνοµίας- συστήνονται εκ νέου τα Τοπικά Συµβούλια Πρόληψης της Παραβατικότητας, στα οποία θα συµµετέχουν δήµοι, τοπικά αστυνοµικά τµήµατα, αλλά και φορείς, «ειδικοί», σύλλογοι γονέων και κηδεµόνων, εµπορικοί σύλλογοι κτλ. Τα συµβούλια αυτά αποτελούν σε τοπικό επίπεδο την κοινωνική συµµαχία της αστυνοµίας στο δόγµα «µηδενικής ανοχής».
Ο νέος ποινικός κώδικας που ετοιµάζεται και στοχεύει στην αυστηροποίηση -µε ποινές πραγµατικής φυλάκισης- της αντιµετώπισης της λεγόµενης «χαµηλής παραβατικότητας» (εδώ προφανώς θα ενταχθεί και η αντιµετώπιση της «νεανικής παραβατικότητας») έρχεται να επισφραγίσει χωρίς προσχήµατα ποιες είναι οι επικίνδυνες τάξεις: αυτές και αυτοί που δεν τα βγάζουν πέρα και κάπως πρέπει να ζήσουν, που έχουν βρεθεί να ζουν στο όριο, που έχουν «κακές συνήθειες», που δεν υπακούουν, που αντιστέκονται. Αυτές που συµπυκνώνουν το γενικευµένο αίσθηµα κοινωνικής ασφυξίας που πρέπει µε κάθε µέσο να αποτραπεί από το να εκραγεί.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η αναζήτηση «εγκληµατικής οργάνωσης» πίσω από τα γεγονότα στου Ρέντη δεν είναι παρά η τελευταία πράξη της σταθερής απόπειρας εκ µέρους των εξουσιαστικών επιτελείων να παρουσιαστεί η προλεταριακή βία ως ένα περιθωριακό φαινόµενο, έξω και πέρα από την κοινωνία που τη γεννάει.
Ο «ηθικός πανικός» για την «κατάντια της νεολαίας» δεν είναι καινούριο φρούτο. Δεκαετίες τώρα τα µµε και οι κρατικοί µηχανισµοί πιπιλάνε την καραµέλα της νεανικής παραβατικότητας: «ναρκωτικά, σεξ, βία και καταλήψεις» ήταν οι τίτλοι στην δεκαετία του ‘90 και του 2000. Η αστυνοµική διαχείριση πλέον, της παρουσίας των νεανικών παρεών στον δηµόσιο χώρο εµπλουτίζεται µε νέα περιεχόµενα. Η περίοδος της καραντίνας και οι κατασταλτικές επιχειρήσεις ενάντια σε όσ@ την έσπαγαν ήταν απλά ο δοκιµαστικός σωλήνας. Γιατί κάποιες παρέες δεν συµµορφώνονται σε κανονικότητες «ευπρέπειας», δεν καταναλώνουν στα κωλοµάγαζα που έχουν καταλάβει τις πλατείες, είναι γενικά «προβληµατικές», χαλάνε την εικόνα των καθαρών πόλεων και κινούνται πολύ. Γι’ αυτό και αντιµετωπίζονται ως εν δυνάµει κίνδυνοι µέσα σε πόλεις όπου όλα οφείλουν να είναι ελεγχόµενα: ησυχία, τάξη, ασφάλεια, εργασία, κατανάλωση…
Αυτά τα ερωτήµατα για το «ποιος φταίει για τη νεανική βία» είναι στηµένα ερωτήµατα για να φτιάξουν τον ίδιο τον όρο «νεανική παραβατικότητα», να καλέσουν σε κοινωνική συστράτευση ενάντια στη «νέα απειλή», να ανανεώσουν τους όρους επιτήρησης «µιας νεολαίας που χάνει τον δρόµο της». Είναι στηµένα ερωτήµατα από εκείνους που έχουν ως όραµα τη γενίκευση του ελέγχου και της φυλακής ως όρων ζωής.
Οι δρόμοι, οι πλατείες, τα πάρκα μάς ανήκουν και διάλογο δεν θα ανοίξουμε
ΔΙΑΛΟΓΟ με τους (κάθε λογής) ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΜΟΝΟ ΜΕ ΠΕΤΡΕΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ 4/2/2024, 6 μ.μ.
-συναντήσεις ραδιουργίας #3-
Συζήτηση: “Οι διαδρομές της «νεανικής βίας» και η ανάγκη διαρκούς καταγραφής της”
Χώρος Ραδιουργίας και Ανατροπής
Leave a Reply