[Κείμενο του Θερσίτη για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τις ανακαταλήψεις των χώρων του α/α χώρου που μοιράζεται στις γειτονιές του Ιλίου και των Αγ.Αναργύρων]
Το τελευταίο διάστημα βρίσκεται σε εξέλιξη μια ακόμη σειρά κατασταλτικών επιχειρήσεων εναντίον κατειλημμένων χώρων του αναρχικού-αντεξουσιαστικού χώρου (α/α). Στις 25/8 εκκενώνεται το Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Άνω Κάτω Πατησίων και το κοινωνικό κέντρο Ζιζάνια, με το τελευταίο να ανακαταλαμβάνεται στις 14/10 από συντρόφ@ από τα Ζιζάνια και πλήθος αλληλέγγυων. Στις 4/9 γίνεται εκκένωση του στεκιού της αναρχικής κουίρ συλλογικότητας Καλιαρντά στη σχολή της Νομικής, το οποίο ανακαταλαμβάνεται άμεσα από τα συντρόφ@. Στις 31/8 γίνεται η πρώτη προσπάθεια εκκένωσης του Αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού Πολυτεχνείου, για να ακολουθήσουν άλλες τρεις, με εκτεταμένες συγκρούσεις μεταξύ συντρόφ@ και αστυνομικών δυνάμεων, με δεκάδες προσαγωγές και συλλήψεις. Η τελευταία ανεπιτυχής προσπάθεια εκκένωσης πραγματοποιείται στις 30/9, ενώ την ίδια μέρα γίνεται εκκένωση της κατάληψης Ευαγγελισμού στο Ηράκλειο Κρήτης, με δέκα συλληφθέντα και έναν σύντροφο σοβαρά τραυματισμένο.
Αυτή η ιστορία κρατάει χρόνια
Οι κατασταλτικές επιθέσεις εναντίον των καταλήψεων του α/α χώρου πηγαίνουν πολύ πίσω στον χρόνο. Φαίνεται, ωστόσο, ότι από το 2010 η καταστολή τους αποτελεί βασική μέριμνα των πολιτικών διαχειριστών κάθε απόχρωσης. Mετά την εξέγερση του 2008, τα καταληψιακά εγχειρήματα και οι αυτοοργανωμένοι χώροι πληθαίνουν, ενώ στους κοινωνικούς αγώνες της περιόδου 10’-12’, των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων και των συνελεύσεων γειτονιάς, αποτελούν εστίες αντίστασης, σχεδιάζοντας μαζί με πλήθος κόσμου ένα διαφορετικό υπόδειγμα κοινωνικής οργάνωσης, με οριζόντιες διαδικασίες, χωρίς διαχωρισμούς και αποκλεισμούς, με συλλογικές κουζίνες, μαθήματα αυτομόρφωσης, εκδηλώσεις-συζητήσεις κ.α, όπως και πλήθος δράσεων και παρεμβάσεων επιθετικών προς τις πολιτικές απαξίωσης και εκμετάλλευσης. Η καταστολή των εγχειρημάτων αυτών είχε και έχει στόχο να ελεγχθεί ή/και να συρρικνωθεί η αδιαμεσολάβητη δράση, να εξουδετερωθεί το ανεξέλεγκτο του χαρακτήρα τους, όπως και η αλληλεπίδρασή τους με τα κοινωνικά κινήματα που βρίσκονται σε εξέλιξη. Και πιο πέρα, να περιοριστεί η ίδια η κατάληψη ως κοινωνική πρακτική ενάντια στα σχέδια της εξουσίας -δεν είναι τυχαίο, ότι στο διάστημα αυτό εκκενώνονται και πολλές καταλήψεις στέγης μεταναστ(ρι)ών, διαμηνύοντας ότι καμία κίνηση χειραφέτησής τους, μακριά από τις προβλέψεις στρατοπεδικής ζωής που στην καλύτερη περίπτωση τους περιμένει, δεν θα γίνεται αποδεκτή. Για τον σκοπό αυτό, οι επεμβάσεις εκκένωσης των καταλήψεων συνοδεύονται πάντα από την αναπαράστασή τους ως α-κοινωνικούς χώρους, εκεί που περιθωριακά έως και εγκληματικά «στοιχεία» απειλούν την ομαλή ροή της καθημερινότητας και το «κοινό καλό». Μια τέλεια αντιστροφή.
Οι καταλήψεις του α/α χώρου είναι εδαφικοποιημένα εγχειρήματα όπου υλικοποιούνται τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης. Αποτελούν χώρους οργάνωσης των αντιστάσεων ενάντια στο κράτος, το κεφάλαιο, την πατριαρχία, ενάντια στον κόσμο της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Συνιστούν διάρρηξη του θεσμού της ιδιοκτησίας, βασικό θεσμό του κυρίαρχου, κρατικού-καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης. Απέναντι στις κανονικότητες της κυριαρχίας δοκιμάζονται σχέσεις ενάντια στον σεξισμό, την ομοφοβία, την τρανφοβία και κουιροφοβία. Μια ασυνέχεια στις εμπορευματικές σχέσεις, στη διαμεσολάβηση του χρήματος, στις σχέσεις βασισμένες στο κέρδος και την κατανάλωση. Ενάντια στην εξατομίκευση, ενάντια σε κάθε είδους διαχωρισμό. Γι’ αυτό βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής και θα συνεχίσουν να βρίσκονται.
Οι τελευταίες εκκενώσεις αποτελούν μέρος των αντεξεγερτικών πολιτικών, των πολιτικών «πρόληψης» του καθεστώτος ενάντια σε πιθανές κοινωνικές εκρήξεις. Ως τέτοιες δεν μπορούν να ιδωθούν ξέχωρα από τη συγκυρία, από το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου υλοποιούνται. Συμβαίνουν σε ένα περιβάλλον συνολικότερης επίθεσης από την πλευρά κράτους και κεφαλαίου εναντίον των υποτελών, επίθεση που όλο και εντείνεται με τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες σε καθίζηση. Η πρόσφατη νομολογία για τα εργασιακά (που βρήκε αμυδρές αντιστάσεις) θεσμοποιεί αυτό που ήδη συνέβαινε: τα εξαντλητικά ωράρια και τους εργαζόμενους λάστιχο, τη μεταχείρισή τους ως αναλώσιμα, με τριψήφιο αριθμό εργατών και εργατριών να σκοτώνεται μέσα στο 2023 στα κάθε λογής εργατικά κάτεργα. Οι συνεχείς ανατιμήσεις σε εμπορεύματα καθημερινής χρήσης αποτελούν ακόμη ένα σημείο επίθεσης και περαιτέρω υποτίμησης κοινωνικών κομματιών στον πάτο της ταξικής ιεραρχίας, χωρίς να βρίσκει τις απαιτούμενες απαντήσεις (συλλογικές απαλλοτριώσεις σε σούπερ μάρκετ και συνολικά συλλογικούς τρόπους εναντίωσης). Κρατικές πολιτικές απαξίωσης των υποτελών νομιμοποιούνται από τους ανανεωμένους ιδεολογικούς μηχανισμούς χειραγώγησης. Οι φωτιές στην Εύβοια και πιο πρόσφατα σε Αττική και Έβρο δικαιολογούνται ως κομμάτι της λεγόμενης κλιματικής κρίσης, όπως και οι πλημμύρες στη Θεσσαλία. Σε αυτή τη δυσμενή συνθήκη, το «ναυάγιο» στην Πύλο δείχνει από μόνο του τη θέση των μεταναστ(ρι)ών, τον υποβιβασμό της ζωής τους σε ζωή περιττή, αποτελώντας κομμάτι της θανατοπολιτικής. Ο αριστερός αντικυβερνητικός λόγος αναμασά τα γνωστά όσο και εύπεπτα περί ανάγκης απόδοσης ευθυνών, ενώ ταυτόχρονα η αλληλεγγύη περιορίζεται στην προσφορά βοήθειας στα πληττόμεν@, αδυνατώντας να διαμορφώσει δυναμικά πεδία συνάντησης και αγώνα.
Οι επιθέσεις στα καταληψιακά εγχειρήματα εντάσσονται στις πολιτικές ελέγχου και περαιτέρω συρρίκνωσης του ριζοσπαστικού, εναντιωματικού λόγου και πρακτικών. Οι διατάξεις για την απαγόρευση-έλεγχο των διαδηλώσεων, οι για χρόνια προσπάθειες περιστολής της δυνατότητας συμμετοχής σε απεργίες, ως συλλογικό τρόπο οργάνωσης των εργατριών/ών απέναντι στα αφεντικά (προσπάθεια που επιταχύνεται μετά τον τελευταίο νόμο για τα εργασιακά), κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Η επίθεση σε στέκια-καταλήψεις σε πανεπιστημιακές σχολές, όπως και η οργάνωση πανεπιστημιακής αστυνομίας (η οποία είδαμε να κάνει την εμφάνισή της κατά την προσπάθεια εκκένωσης του Αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού Πολυτεχνείου), αποτελούν σημεία ακριβώς αυτής της προσπάθειας: να πάψουν οι χώροι αυτοί να αποτελούν εστίες κοινωνικοποίησης-πολιτικοποίησης πέρα από θεσμικές και κομματικές οδούς, να υπάρχει απόλυτη σιγή απέναντι στα κρατικά-επιχειρηματικά πρότζεκτ που τρέχουν στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Ο δημόσιος χώρος πρέπει να αποστειρωθεί από τις εστίες αμφισβήτησης της κυρίαρχης κανονικότητας. Τα στέκια -όσα δεν δέχτηκαν ευθεία καταστολή με εκκένωση- για να υπάρχουν θα πρέπει να …συμμορφωθούν: να υπαχθούν σε καταγραφή, επιτήρηση και έλεγχο μέσα από θεσμικές-νομικές διαδικασίες, να πάψουν να είναι ανεξέλεγκτα. Η ρύθμιση και ο έλεγχος των «επικίνδυνων συνευρέσεων» προς αποφυγήν κοινωνικών εκρήξεων (και αυτό εμπεδώθηκε όσο ποτέ την εποχή κόβιντ), ώστε να εξαλειφθεί η δυνατότητα συλλογικής εναντίωσης στις κυρίαρχες επιβολές, αποτελεί προτεραιότητα για τους πολιτικούς διαχειριστές. Στο ίδιο πλαίσιο, η κατάληψη, ως κοινωνική πρακτική, χρειάζεται να κατασταλεί. Οι καταλήψεις αγωνιζόμενων σε εργασιακούς χώρους ως μέσο διαμαρτυρίας, οι καταλήψεις μαθητ(ρι)ών στα σχολικά κελιά, φοιτητ@ στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, οι καταλήψεις στέγης για όσ@ δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πληρώνουν νοίκι ή αρνούνται την ιδιοκτησία χρειάζεται να περιθωριοποιηθούν ως α-κοινωνικές πρακτικές και ως τέτοιες να κατασταλούν.
Η ομοιομορφία της κυρίαρχης κανονικότητας θα επιβληθεί διά ροπάλου. Σκοπός είναι η απαλοιφή από τον δημόσιο χώρο των εγχειρημάτων που αποτελούν αρρυθμία για τα κυρίαρχα σχέδια ανάπτυξης, όσων με τη λειτουργία τους και τις παρεμβάσεις τους εντός της πόλης απειλούν την απρόσκοπτη συνέχεια των εμπορευματικών σχέσεων και της κατανάλωσης. Το γνωρίζουμε όμως καλά: τα σχέδια ανάπλασης στις γειτονιές μας (το λεγόμενο gentrification) πάνε πάντα χέρι-χέρι με τους αποκλεισμούς, με την περαιτέρω υποτίμησή μας. Οι αναπλασμένοι χώροι επιβάλλουν συγκεκριμένο υπόδειγμα ζωής σύμφωνα με το κυκλικό σχήμα εργασία-κατανάλωση-εργασία…, ή του επισκέπτη-καταναλωτή. Όσ@ λερώνουν το κυρίαρχο μοτίβο θα αντιμετωπιστούν ως απόβλητα. Οι «καθαροί», «αποστειρωμένοι» χώροι δεν μας χωράνε όλ@.
Στη συγκεκριμένη συγκυρία, στο περιβάλλον της διάχυτης ματαιότητας, της σχεδόν ανυπαρξίας των κοινωνικών αγώνων, οι καταλήψεις και τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα του α/α χώρου αποτελούν χώρους αντίστασης, με οδηγό την αλληλεγγύη, εκεί όπου οργανώνονται κινήσεις ενάντια στο καθεστώς που μας θέλει πειθήνιους υπηκόους. Εκεί που αγωνιζόμεν@ ραδιουργούν άλλοτε ηχηρά και άλλοτε υπόκωφα, ενάντια στις κυρίαρχες υπαγορεύσεις.
Οι καταλήψεις και οι ανακαταλήψεις των χώρων του α/α χώρου είναι ανάχωμα στο καθεστώς της ματαιότητας και την παραίτηση, αποτελούν σύγκρουση με το καθεστώς της καταπίεσης και εκμετάλλευσής μας.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις
10, 100, 1000άδες καταλήψεις
Ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης πλήξης
Leave a Reply