Ζωή δια αντιπροσώπου
Δεν είναι τίτλος από σειρά μυθοπλασίας, αλλά η πραγματικότητα την οποία επιλέγει να πορεύεται μεγάλο μέρος του κοινωνικού συνόλου ψηφίζοντας. Είτε πιστεύοντας σε κάποιο ίδιον όφελος είτε σε κάποια αλλαγή διαχείρισης του συστήματος. Επιλέγει και παραδίδει το παρόν και το μέλλον του στα χέρια του οποιοδήποτε άλλου πρωτοπόρου ή αναχρονιστικού εργολάβου ελπίδων που αναμασά παρόμοιες ρητορείες με τον προηγούμενο – και πολλές φορές μόνιμο – μόνο και μόνο για την εξασφάλιση του θώκου. Αυτό δείχνουν τα έργα. Για να σωθεί το αόρατο κράτος πάντα απομυζάται το ορατό «σώμα».
Στα νοσοκομεία, στην εργασία, στο δρόμο, στη απόδοση φορολογίας, στους εγκλεισμούς, στους περιορισμούς, στην καταστολή, στη βία, στη λεηλασία της φύσης…
Συνειδητή αποχή αυτοπροσώπως
Γιατί η αποχή δεν είναι «τιμωρία», δεν είναι μόνο η έκφραση δυσφορίας, οργής και μη αποδοχής του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και των κομματικών πελατειακών σχέσεων. Δεν πρέπει να τελειώνει εκεί. Αλλιώς είναι ακόμη ένα νούμερο σε κάποιο στατιστικό διάγραμμα, που η ανάλυσή του επαφίεται των κρατούντων ενδιαφερομένων. Δεν χρειαζόμαστε άλλους -υπερβατικούς και μη- σωτήρες. Η αποχή πρέπει να είναι ανάληψη ατομικής ευθύνης και συλλογικής συμμετοχής. Να αποτελέσει ανάμεσα σε άλλα το εφαλτήριο για την καλλιέργεια της πίστης και της πεποίθησης ότι τα πράγματα θα αλλάξουν μόνο αν εμείς πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και παλέψουμε γι αυτή. Σε όλα τα επίπεδα. Στις διαπροσωπικές σχέσεις, στους εργασιακούς αγώνες, στο πάλεμα αφανισμού των κοινωνικών ανισοτήτων, στη βάσανο της ανατροπής.
Και αν αυτό φαντάζει ουτοπία τότε το να πιστεύεις ότι με την ψήφο σου μπορείς να αλλάξεις αυτόν τον κόσμο πως λέγεται;
Κατάληψη Σινιάλο
Leave a Reply