[εφημερίδα Άπατρις] κυκλοφορεί το φύλλο #52

Ακολουθεί το editorial του φύλλου

Στην αυγή μιας ακόμη κρίσης, αυτή την φορά ενεργειακής, η 108η θέση της Ελλάδας στην ελευθερία του τύπου φαντάζει πολύ υψηλή.

Η κυβέρνηση μετά την αποκάλυψη του νέου ψηφιακού πανόπτικον που έχει εγκαθιδρύσει (a.k.a. παρακολουθήσεις), αποφασίζει να βγάλει από τα συρτάρια της Γ.Α.Δ.Α. την υπόθεση κακοποιήσεων στο ίδρυμα «Κιβωτός του Κόσμου», για την οποία γνωρίζει ήδη από τον Αύγουστο, χωρίς ωστόσο να παρέμβει. Τα πρόθυμα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μετέτρεψαν την είδηση σε ένα ακόμη καθημερινό ριάλιτι, κοιτώντας από την κλειδαρότρυπα τα βιώματα όσων έζησαν σε αυτό το ίδρυμα. Παράλληλα αδιαφορούν για οτιδήποτε άλλο μπορεί να θίξει την κοινωνική νομιμοποίηση του ελληνικού κράτους.

Την ίδια ώρα, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς προστίθεται ακόμη ένα εργοτάξιο, αυτό στην πλατεία Εξαρχείων, με «νευραλγικό» πρώτο βήμα για το έργο την εγκατάσταση των ΜΑΤ στην ευρύτερη περιοχή. Στη συμπρωτεύουσα απ’ την άλλη, τα έργα στο μετρό ολοκληρώνονται, και έτσι οι πρώτοι ματάδες αποβιβάζονται στο ΑΠΘ. Με τις ευλογίες της κυβέρνησης, και τη συγκαταβατική σιωπή των διοικήσεων, η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πανεπιστημίου προχωράει ακόμα ένα βήμα, βρίσκοντας σταθερά απέναντί της το «φοιτητικό κίνημα».

Η ανάπλαση των μητροπολιτικών κέντρων αναρριχείται όλο και πιο ψηλά στην ατζέντα, όσο η βαριά βιομηχανία της χώρας σπάει ρεκόρ μήνα με τον μήνα. Τα «γκαρσόνια, οι μάγειρες, οι λατζιέρισσες της Ευρώπης», και οι λοιπές προλετάριες της σύγχρονης Ελλάδας, συνεχίζουν να ξεπουλάνε τον χρόνο και τα κορμιά τους για 4-5 ευρώ την ώρα. Το υπουργείο ανάπτυξης από την άλλη διαφημίζει τις προσφορές στα σούπερ μάρκετ ώστε να γεμίσει το καλάθι του νοικοκυριού. Ταυτόχρονα, σκορπίζει επιδόματα-πάσα, προσαρμοσμένα στην εκάστοτε «κρίση», «εξαγοράζοντας» την ομαλή μετάβασή μας στην κανονικότητα της εντεινόμενης φτώχειας.

Με τις εκκενώσεις των καταλήψεων Mundo Nuevo στην Θεσσαλονίκη, Ντουγρού στη Λάρισα, αλλά και την επίθεση στα κατειλημμένα προσφυγικά στην Αθήνα, η κυβέρνηση μάς καλωσορίζει στην προεκλογική περίοδο, επαναφέροντας για μια ακόμη φόρα το δόγμα του νόμου και της τάξης. Ανεξάρτητα από τον εκλογικό ορίζοντα, «το κράτος επιτίθεται στις καταλήψεις γιατί αυτές είναι δομές αγώνα που υποστηρίζουν έμπρακτα και δυναμικά τις ταξικές και κοινωνικές αντιστάσεις, διαμορφώνουν συνειδήσεις, δίνουν χώρο και τρόπο σε τμήματα της νεολαίας και άλλων κοινωνικών ομάδων να εκφραστούν, να κοινωνικοποιηθούν, να αγωνιστούν. Αποτελούν πολύ μεγάλο πολιτικό πρόβλημα για την κάθε κυβέρνηση, μια ανοιχτή πληγή στον θεσμό της ιδιοκτησίας πάνω στον οποίο βασίζεται το κράτος και ο σημερινός καπιταλιστικός κόσμος» (από την ανακοίνωση της Mundo Nuevo).

Παράλληλα, λοιπόν, με τον νέο γύρο εκκενώσεων, οι εξώσεις βγαίνουν στο προσκήνιο. Η πρώτη κατοικία έχει «πεθάνει» προ πολλού, βέβαια. Ο ΣΥΡΙΖΑ έσκαψε τον λάκκο (θυμάστε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς;), η Νέα Δημοκρατία έριξε τη χαριστική βολή.

Το ελληνικό κράτος όμως δεν αρκείται στον εσωτερικό εχθρό. Γι’ αυτό ετοιμάζεται να αναβαθμίσει το πολεμικό του οπλοστάσιο, «επενδύοντας» σε έναν νέο γύρο εξοπλισμών, με πανάκριβα πλοία όλων των ειδών.

Για τους πιστούς του κρατισμού, το «διακύβευμα» των επερχόμενων εκλογών βρίσκεται ανάμεσα στην κρατική βία και τα επιδόματα, στην άνευ όρων «ανάπτυξη» ή την «κρατικοποίηση της ΔΕΗ, τη δημόσια τάξη και ασφάλεια ή την αναστημένη ελπίδα. Βέβαια, μπροστά στον υψηλό πήχη της βίας σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητάς μας, τόσο η «ανάπτυξη» εκ δεξιών, όσο και οι ρεφορμιστικές υποσχέσεις εξ αριστερών συνεχίζουν να φαντάζουν κενές νοήματος. «Η φάρσα επαναλαμβάνεται ως ιστορία», όσο οι αντιστάσεις παλινδρομούν μεταξύ ηττοπάθειας και ανάθεσης. Δεν είμαστε λίγες. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Ο δρόμος μάς περιμένει…

συντακτική ομάδα Χανίων