Ίσα δικαιώματα στην εργασία, την κοινωνία, τη ζωή 

8 Μάρτη: Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών

Έναν χρόνο μετά την έναρξη της πανδημίας COVID-19 η συστημική κρίση  εντείνεται  όλο και περισσότερο, ενώ παράλληλα οξύνονται οι επιθετικές πολιτικές που επιχειρείται να επιβληθούν σε όλα τα πεδία  της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες έρχονται στο φως περιστατικά και συμπεριφορές βίας και παρενόχλησης απέναντι σε γυναίκες και παιδιά. Οι άνθρωποι που υπέστησαν αυτές τις συμπεριφορές  βρίσκουν το θάρρος να τις καταγγείλουν, κατορθώνουν να ακουστεί η φωνή τους αποτελώντας παραδείγματα γενναιότητας και συμβάλλουν καθοριστικά με τη στάση τους αυτή ώστε να αναδειχτεί η πραγματική διάσταση και η τεράστια έκταση του ζητήματος, ανοίγουν τον δρόμο ώστε να σπάσει η σιωπή και ο φόβος.

Μηδενική ανοχή στην παρενόχληση και τη βία

Το κουρέλιασμα της αξιοπρέπειας της εργαζόμενης γυναίκας ξεκινά από «αθώα» αστειάκια και μπορεί να καταλήξει στη σεξουαλική παρενόχληση ή την επίθεση. Πρόκειται για συμπεριφορές τις οποίες οι γυναίκες αντιμετωπίζουν πολύ πριν αναζητήσουν την πρώτη τους δουλειά, στην οικογένεια και στο σχολείο. Τις συναντούν σε ανδροκρατούμενους χώρους δουλειάς, όπου βρίσκουν «κλειστές πόρτες», αλλά και στους χώρους όπου πλειοψηφούν, σε υπο-αμειβόμενες θέσεις. Η σεξουαλική παρενόχληση είναι η άλλη όψη των διακρίσεων που υφίστανται οι γυναίκες στην εργασία. Είναι συχνά ο τρόπος να κρατούν τις γυναίκες «στη θέση τους».

Οι διακρίσεις ξεκινούν από τις αγγελίες με προσδιορισμό φύλου: «ζητείται πωλήτρια», «ζητείται καθαρίστρια» κ.o.κ. Συνεχίζουν με πρακτικές εργασίας που αναπαράγουν τα στερεότυπα εναντίον των γυναικών, ότι δήθεν προορίζονται μόνο για ορισμένες ειδικότητες και με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Η κατάσταση αυτή εμφανίζεται τόσο «δεδομένη», που πολλές φορές και οι ίδιες οι γυναίκες καταλήγουν να τη θεωρούν «φυσική» και να προσαρμόζονται ανάλογα προκειμένου να επιβιώσουν. Μέσα σε ένα κλίμα σεξιστικών διακρίσεων, η σεξουαλική παρενόχληση δίνει στην εργοδοσία ένα επιπρόσθετο, ισχυρό όπλο εκφοβισμού απέναντι στις γυναίκες ενός εργασιακού χώρου. Ένα όπλο που αντλεί από αιώνες σεξιστικής καταπίεσης. 

Οι άνδρες συνάδελφοι που αναπαράγουν τέτοιες συμπεριφορές ή που δεν τις καταδικάζουν, όταν γίνονται εν γνώσει τους, κάνουν τη δουλειά του αφεντικού. Υπονομεύουν τη δυνατότητα όλων   –ανδρών, γυναικών, μεταναστών, μεταναστριών– να σταθούμε από κοινού απέναντί του. Η δυναμική παρέμβαση των σωματείων και οι καταγγελίες απέναντι σε τέτοια φαινόμενα στο πλευρό κάθε συναδέλφισσας πρέπει να γίνει καθημερινή πρακτική. Να εφαρμόζουμε την πολιτική της μηδενικής ανοχής στη σεξουαλική παρενόχληση από όποιον και να προέρχεται. Ταυτόχρονα, χρειάζεται συστηματική δουλειά διαπαιδαγώγησης των συναδέλφων και των συναδελφισσών, καθώς και συστηματική δουλειά ενίσχυσης του σωματείου ως εργαλείου πάλης με τησυμπερίληψη περισσότερων γυναικών σε κάθε όψη της λειτουργίας και της δράσης του. Και σε αυτό το ζήτημα η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από τα κροκοδείλια δάκρυα κυβέρνησης και δικαστηρίων, που κρύβονται πίσω από τη δήθεν άγνοια.

Τα ζητήματα αυτά θα καθορίσουν το μέλλον του εργατικού κινήματος στους σκληρούς αγώνες που έχουμε μπροστά μας…

Η πάλη για τη δουλειά

Η ανεργία είναι το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε ως εργαζόμενοι/ες σήμερα και χτυπά δυσανάλογα τις εργαζόμενες γυναίκες. Τον Οκτώβρη του 2020 η ανεργία για τις γυναίκες ήταν 20,6%, ενώ για τους άνδρες 13,5%. Στον ΟΑΕΔ σήμερα είναι καταγεγραμμένα 1.133.432 άτομα. Οι άνδρες ανέρχονται σε 422.487 (37,28%) και οι γυναίκες σε 710.945 (62,72%). Το τελευταίο επίδομα λόγω αναστολής δόθηκε επιπρόσθετα σε 662.123 άτομα. Αν προστεθούν και οι πολλές χιλιάδες που εργάζονται αδήλωτα, φτάνουμε σε κοντά 2 εκατ. ανθρώπους. Με δεδομένο ότι πρόκειται κυρίως για θέσεις εργασίας στο λιανεμπόριο, στην εστίαση, στον τουρισμό, στο θέαμα κ.λπ., η ψαλίδα ανεργίας μεταξύ ανδρών και γυναικών διευρύνεται περισσότερο.

Είναι ξεκάθαρο πως οι γυναίκες δεν έχουν ίση πρόσβαση στην αγορά εργασίας. Το επιβεβαιώνουν όσα ζούμε καθημερινά. Μια γυναίκα πρέπει σε πολλές περιπτώσεις να έχει τη διπλάσια εμπειρία, για να προσληφθεί έναντι ενός άνδρα. Και αυτό με την προϋπόθεση ότι θα «συμφέρει», επειδή θα πληρώνεται λιγότερο.

Η κυρίαρχη ιδεολογία θέλει τη γυναίκα στην αγορά εργασίας με «ψαλιδισμένα» δικαιώματα και άθλιες εργασιακές σχέσεις, ενώ ταυτόχρονα την επιφορτίζει εξ ολοκλήρου με τα καθήκοντα της νοικοκυράς και της μητέρας (τα οποία γίνονται ασήκωτα όταν τα συστήματα υγείας και παιδείας διαλύονται), με αποτέλεσμα συχνά να αντιμετωπίζεται με ανακούφιση η εισβολή της τηλεργασίας στα σπίτια μας.

Σήμερα οι μεγαλύτερες προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας είναι: 

1. Να παλέψουμε για τα υγειονομικά μέτρα που θα μας επιτρέψουν να επιστρέψουμε το συντομότερο στη δουλειά (που καλύτερα από όλους έχουν διατυπώσει με τα αιτήματά τους οι υγειονομικοί ) και για το ασφαλές άνοιγμα των σχολείων (με τα μέτρα που έχουν διατυπώσει τα σωματεία των εκπαιδευτικών, οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι συλλογικότητες των μαθητών ). 

2. Να αγωνιστούμε για μαζικές προσλήψεις σε όλους τους τομείς που αφορούν την αναγκαία αναβάθμιση της παιδείας, της υγείας και των μεταφορικών υποδομών. 

3. Κάθε φορά να κάνουμε συγκεκριμένο το πάγιο αίτημα για λιγότερες ώρες δουλειάς χωρίς μείωση μισθού.

Η πάλη για την επιστροφή στη δουλειά είναι η βάση για κάθε άλλη διεκδίκηση, και αφορά τις γυναίκες εργαζόμενες πάνω από όλους.

Να κλείσει η ψαλίδα αποδοχών

Το εργατικό κίνημα της μεταπολίτευσης κέρδισε τη μάχη για «ίση αμοιβή για ίση εργασία». Όμως αυτή η βασική κατάκτηση ίσχυσε κατά βάση σε χώρους με συνδικαλιστική κάλυψη. Αυτή η κατάκτηση δεν μπορεί να διασφαλιστεί παρά μόνο μέσα από Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ). Χωρίς ΣΣΕ, όταν είναι ταμπού ακόμα και να κουβεντιάζουμε μεταξύ μας πόσα παίρνουμε, ανοίγει ένα πραγματικό χάσμα ανάμεσα στους μισθούς γυναικών και ανδρών. Δεν κερδίζει όμως ο συνάδελφος επειδή η συναδέλφισσά του πληρώνεται λιγότερα. Κερδίζει μόνο το αφεντικό, που τσεπώνει τη διαφορά. Και το αποτέλεσμα είναι η συμπίεση όλων των μισθών προς τα κάτω (όπως είδαμε την περασμένη δεκαετία).

Χωρίς ΣΣΕ, οι γυναίκες γκετοποιούνται όλο και πιο πολύ στις λιγότερο ειδικευμένες, περισσότερο επισφαλείς θέσεις εργασίας με τις λιγότερες ώρες και τη μικρότερη διάρκεια. Στρώνοντας πάντα το χαλί για όλους. Οι συλλογικές συμβάσεις είναι ένα ακόμα όπλο εναντίον των διακρίσεων σε βάρος των γυναικών. 

Το χάσμα διατηρείται και μεγαλώνει επειδή διατηρούνται στεγανά ανάμεσα σε «παραδοσιακά γυναικείες» και «παραδοσιακά ανδρικές» δουλειές. Ο κανόνας είναι ότι κάθε ειδικότητα, θέση ή τομέας όπου υπερέχει γυναικεία εργατική δύναμη έχει χαμηλότερη «ταρίφα». Αυτός ο διαχωρισμός είναι ένας χάρτης της εκμετάλλευσης της γυναίκας και της κυρίαρχης σεξιστικής ιδεολογίας. Είναι επίσης πηγή τεράστιων κερδών για τα αφεντικά. 

Χρειάζεται μακροπρόθεσμη προσπάθεια αγώνων και διαπαιδαγώγησης ώστε να σπάσουμε αυτά τα στεγανά. Το διακύβευμα είναι η ενότητα της εργατικής τάξης, που δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την πλήρη ενσωμάτωση των γυναικών στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Η πάλη για να σπάσουν οι διαχωρισμοί έχει ωριμάσει διεθνώς, αλλά και στην Ελλάδα. Αυτό δείχνει η σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσές μας τις αποκαλύψεις για κακοποίηση επί μακρόν στον χώρο του αθλητισμού και του θεάτρου. Αυτό δείχνει και το γεγονός ότι σήμερα συμμετέχει στην αγορά εργασίας ένα ιστορικά υψηλό ποσοστό των γυναικών (65,9%). Οι περισσότερες βρίσκονται σε χώρους αχαρτογράφητους από σωματεία. Η οργάνωσή τους είναι ζωτικής σημασίας.

Να ορίζεις τη ζωή σου

Η προσπάθεια το κεφαλαίου να ισοπεδώσει τις κατακτήσεις του φεμινιστικού κινήματος επαναφέρει το ζήτημα της απαγόρευσης των αμβλώσεων (Πολωνία, Αργεντινή). Θα χρειαστεί να υπερασπιστούμε το δικαίωμα της πρόσβασης στην άμβλωση και να συμμετάσχουμε σε ό,τι αγώνες προκύψουν για το δικαίωμα πρόσβασης σε αυτήν.

Έχουμε πολλά να μάθουμε από την Αργεντινή και την πρόσφατη νίκη εκεί. Η νομιμοποίηση των αμβλώσεων είναι κομμάτι ενός πακέτου που εξασφαλίζει το δικαίωμα κάθε γυναίκας να ορίζει τη ζωή της. Γι’ αυτό το σύνθημα στην Αργεντινή ήταν «Εκπαίδευση για να γνωρίζουμε, αντισύλληψη για να αποφασίζουμε, αμβλώσεις για να μην πεθαίνουμε». Το δικαίωμα να τερματίσεις μια εγκυμοσύνη που δεν θέλεις είναι προϋπόθεση για να ορίζεις την ίδια σου τη ζωή. Η υποστήριξη του δικαιώματος στην άμβλωση είναι ζήτημα στοιχειώδους συνέπειας και δικαιοσύνης για κάθε εργατικό σωματείο. Στέλνει επίσης μήνυμα ότι είναι διατεθειμένο να σταθεί στο πλευρό των εργαζόμενων γυναικών που επιδιώκει να συμπεριλάβει στις τάξεις του.

Η κυρίαρχη ιδεολογία που εξυψώνει τη μητρότητα, τη χρησιμοποιεί επίσης διαχρονικά για να «τιμωρήσει» την εργαζόμενη μητέρα. Προϋπόθεση για να ορίζεις την ίδια σου τη ζωή είναι και η εξασφάλιση να μπορείς να γεννήσεις χωρίς να επηρεάζεται η πρόσβασή σου στην αγορά εργασίας ή η εξέλιξή σου σε αυτή. Προϋπόθεση είναι και η πρόσβαση στην ποιοτική προσχολική φύλαξη των παιδιών. Η ανυπαρξία συλλογικών συμβάσεων και σωματειακής κάλυψης έχουν συστηματικά υποσκάψει το δικαίωμα στην άδεια μητρότητας. Για όλο και πιο πολλές γυναίκες, μητρότητα σημαίνει αναγκαστική ανεργία. Ταυτόχρονα, η εργασιακή επισφάλεια οδηγεί τις εργαζόμενες γυναίκες σε απάνθρωπα και εξευτελιστικά διλήμματα.

Είμαστε με την πλευρά των αποκλεισμένων

Ως σωματείο θεωρούμε σημαντικό βήμα την ανάδειξη των κυριαρχικών  συμπεριφορών, των διάφορων μορφών βίας  που υφίστανται οι γυναίκες  τόσο στους  χώρους δουλειάς,   όσο και σε όλες  τις πτυχές της κοινωνικής μας ζωής. Γιατί ο αγώνας για το γυναικείο ζήτημα αποτελεί το πρώτο βήμα για τη χειραφέτηση,  την υπεράσπιση των αναγκών και των δικαιωμάτων όλων μας, όλων των έμφυλων ταυτοτήτων. Εργαζομένοι/ες, μετανάστριες/ες, ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα,  από κοινού να παλέψουμε ενάντια στις σεξιστικές, κακοποιητικές και ρατσιστικές συμπεριφορές σε μια κατεύθυνση σύνδεσης των αγώνων μας με κοινό στόχο την ισότιμη μεταχείριση και την κατάκτηση αξιοπρεπών όρων ζωής,  εντός και εκτός των χώρων δουλειάς.

• Τα αιτήματα που αναπτύσσουν οι γυναίκες συναδέλφισσες και αφορούν τη ζωή τους πρέπει να γίνουν υπόθεση όλου του εργατικού κινήματος και απαιτούν νέους προσανατολισμούς στα αιτήματα και στο δυναμικό των σωματείων. Είναι προϋπόθεση για τη συσπείρωση των εργαζομένων σε έναν κοινό, αποτελεσματικό αγώνα.  
• Σήμερα ως εργαζόμενες γυναίκες έχουμε περισσότερη ανάγκη από ποτέ τη συλλογική δύναμη που μας δίνει ένα σωματείο.
• Ως Σύλλογος, αγωνιζόμαστε για να δυναμώσει η θέση των γυναικών στους χώρους εργασίας, ενισχύοντας την ενότητα και τη δύναμη όλων μας.

Καμία συναδέλφισσα έξω από τον Σύλλογο.Ο ΣΥΒΧΨΑ πάντα θα βρίσκεται στο πλευρό των εργαζόμενων γυναικών.

Στις 8 Μάρτη συμμετέχουμε μαζικά στις κινητοποιήσεις

(εφαρμόζοντας όλα τα μέσα προστασίας)

• Απεργιακή συγκέντρωση στο Υπουργείο Εργασίας στη 1 μ.μ.

το Εργατικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ) έχει προκηρύξει 3ωρη Στάση Εργασίας από τις 12 το μεσημέρι έως τις 3.00 μ.μ.

• Συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 5:30 μ.μ.

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων ΑττικήςΛόντου 6, Εξάρχεια – Αθήνα | 210-3820537 & 6980182255 | sylyp_vivliou@yahoo.gr | bookworker.wordpress.com

κοινή ανακοίνωση Κλαδικών και Επιχειρησιακών Εργατικών Σωματείων για τις 8 Μάρτηhttps://ergatikaswmateia.wordpress.com/2021/03/02/%cf%83%cf%85%ce%b2%cf%87%cf%88%ce%b1-8-%ce%bc%ce%b1%cf%81%cf%84%ce%b7-%ce%bf-%ce%b1%ce%b3%cf%8e%ce%bd%ce%b1%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b3%cf%85%ce%bd%ce%b1%ce%b9%ce%ba%cf%8e%ce%bd-%ce%b4%ce%b5/

η ανακοίνωση του Σωματείου Εργαζομένων στα Publichttps://bookworker.wordpress.com/2021/03/04/%cf%83%cf%89%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b5%ce%af%ce%bf-%ce%b5%cf%81%ce%b3%ce%b1%ce%b6%ce%bf%ce%bc%ce%ad%ce%bd%cf%89%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%b1-public-8-%ce%bc%ce%ac%cf%81%cf%84%ce%b7/