Όταν ο John Nash άκουσε ότι έπασχε από σχιζοφρένεια, είπε στον γιατρό του ότι ως μαθηματικός θα βρει την λύση στο πρόβλημα του νου. Εκείνος του απάντησε: « Δεν έχει βρεθεί ακόμα η εξίσωση που να αποτυπώνει στον χρόνο αυτό που βιώνει ο νους του ανθρώπου».
Το χειρότερο που συμβαίνει μέσα σε αυτή την τραγική φάρσα της Ιστορίας, με την πανδημία, είναι ότι εκτός από τις ζωές συνανθρώπων μας, υπεξαιρεί χρόνο από τους ζωντανούς. Δεν μας αφήνει καν να τον αποτυπώσουμε με μια νοερή συνάρτηση. Μας ακινητοποιεί στο τώρα. Σε μια εξίσωση που δεν λύνεται. Και κάθε λεπτό αδράνειας, κάθε παγωμένος χρόνος που φεύγει, μοιάζει σαν να μην «υπήρξε». Ο βίος χάνει: σε «ποσότητα», σε «ποιότητα», σε έκταση και ένταση.
Στην ουσία αυτό που συνέβη είναι ότι απο-νομισματικοποιήθηκε ο χρόνος, μειώθηκε το συναισθηματικό συνάλλαγμα του καθενός μπροστά στην πιθανότητα μιας κάποιας ορισμένης αναμονής ή ενος απροσδιόριστου τέλους, ενός δυστοπικού μέλλοντος. Ενός μέλλοντος που κάνει και τον πλέον ορθολογικό νου να αναρωτιέται μήπως κάτι «σχεδιάζεται» κάπου αλλού, ερήμην μας, σε άλλο χωροχρόνο.
Και εμείς, ακινητοποιημένα όντα στην μεγάλη διάβαση της Ιστορίας, δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που μας υπέδειξε σοφά ο ποιητής :(Sandburg) «Ο χρόνος είναι το μοναδικό νόμισμα που έχεις και μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις πώς θα το ξοδεύεις. Πρόσεχε μόνο μην αφήνεις άλλους ανθρώπους να το ξοδεύουν αυτοί για σένα»
Ι. Καρ., fb
Leave a Reply