Η κατάληψη Σινιάλο έκλεισε 10 χρόνια ζωής στο Αιγάλεω. Όλα αυτά ήταν χρόνια κορυφαίας συστημικής κρίσης και μάλιστα εξελισσόμενης σε ένα από τα πιο ταξικά προσδιορισμένα προάστια της μητρόπολης. Απώλειες ανθρώπων, απαξίωση της ζωής, λεηλασία του περιβάλλοντος, οικονομικός αποδεκατισμός, ανεκπλήρωτοι αγώνες, πολιτική παραδοπιστία, κοινωνικός εκφασισμός, κρατικός αυταρχισμός. Ένας κόσμος σε γενικευμένη καθίζηση. Μέσα σε όλη αυτή τη δύσκολη συγκυρία, η κατάληψη δεν έπαψε να αποτελεί ένα ανοιχτό εγχείρημα με συγκεκριμένα και αδιαπραγμάτευτα χαρακτηριστικά, ένα εγχείρημα που έχει ήδη αφήσει το αποτύπωμά του στην περιοχή.
Όπως είναι “φυσικό”, μπορεί να μην συμφώνησε και να μην συμφωνεί σύσσωμη η γειτονιά με τα πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος, αλλά ο σεβασμός της προς αυτό είναι κάτι παραπάνω από δεδομένος. Κι αυτό γιατί στο βεληνεκές της τοπικής δράσης οι άνθρωποι γνωρίζονται και καθένας κρίνεται σε σχέση, καταρχάς, με το αν πράττει αυτά που πρεσβεύει. Και σ’ αυτό η κατάληψη δε υπολείφθηκε, όχι μόνο ως προς την αποδοχή από τη γειτονιά αλλά και ως προς την κριτική που άσκησε κάθε φορά που αυτή εκφραζόταν στο πλαίσιο ενός επιθετικού μικροαστισμού.
Η κατάληψη Σινιάλο ήταν και είναι φυσική προέκταση του δημόσιου χώρου της πλατείας Παπανικολάου με την διαρκή, αναπόσπαστη και πολύπλευρη παρουσία της. Στο πλαίσιο πάντα, φυσικά, των συνολικών αποπειρών της -μαζί και με άλλα αντίστοιχα εγχειρήματα- για την καθολική κοινωνική απελευθέρωση, την απελευθέρωση όλων των πλευρών της ζωής. Από τον Εσταυρωμένο των “πλατειών” μέχρι το Μπαρουτάδικο του “πατινάζ”, από την Προύσης των σφαγιασθέντων από τους ναζί μέχρι το Βίλατζ των ρατσιστικών επιθέσεων, από του Λιούμη έως τις εργατικές πολυκατοικίες, από τις απολύσεις της Γενικής Ταχυδρομικής επί της Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι τις διακοπές της ΔΕΗ σε αναξιοπαθούντες επί της Χρ. Σμύρνης, από τον ΟΑΕΔ στην Αναγέννηση μέχρι τον Αγ. Σπυρίδωνα των μεταναστών…
Κι όλα αυτά με μια διαδικασία λήψης αποφάσεων που δεν υπακούει σε καμία συνταγή, μια διαδικασία αυτοοργάνωσης. Παράλληλα με τη δράση στον δρόμο, τα μαθήματα αυτομόρφωσης αποτέλεσαν κι αποτελούν ένα πείραμα πάνω σε μια άλλη, πέρα από την κυρίαρχη, μορφή σχέσης με την ίδια τη γνώση, μια μορφή που αναδιατάσσει το ίδιο το περιεχόμενο της γνώσης. Και ακόμη πιο παράλληλα, τα δημιουργικά εγχειρήματα από μέλη της κατάληψης πλαισίωναν πάντα την πολιτική και κοινωνική της ύπαρξη.
Για όλα αυτά η κατάληψη Σινιάλο στοχοποιείται εν μέσω ενός γενικότερου σχεδίου για την καταστολή κάθε απόπειρας των από τα κάτω να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους. Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε από φασίστες που πριν 3 περίπου χρόνια τοποθέτησαν εμπρηστικό μηχανισμό στην κατάληψη προκαλώντας -όχι ανεπίστρεπτες- ζημιές. Το κράτος, επίσημα πια, χωρίς παρακρατικά προσχήματα, δρομολογεί, μέσω της ΔΕΗ και το ξήλωμα όλης της γραμμής ρευματοδότησης της κατάληψης και πάντα σε συνεργασία με την ακροδεξιά δημοτική αρχή, τον σχεδιασμό της καταστολής του εγχειρήματος.
Η υπόθεση αποτροπής της καταστολής είναι μια υπόθεση υπεράσπισης των κοινωνικών αγώνων συνολικά. Κι έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλες και όλους μας ανεξάρτητα από τη συμμετοχή μας ή όχι στην κατάληψη. Στηρίζουμε την κατάληψη για να μείνουμε ζωντανές και ζωντανοί μέσα σε έναν κόσμο που κάνει πολύ λίγα πράγματα για να μην τον μισήσουμε.
*στο πλαίσιο της αλληλεγγύης οργανώνεται ένα 2ήμερο με σκοπό την οικονομική ενίσχυση της κατάληψης προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα της ηλεκτροδότησης.
Την Παρασκευή 10 Ιούλη το βράδυ, στον χώρο της κατάληψης θα γίνει μια συζήτηση με θέμα: “κοινωνικό συμβόλαιο και βιοπολιτική, μια ιστορικότητα με συνέχεια”, βασισμένη σε εισήγηση του συντρόφου Δημήτρη Μ. που έχει ασχοληθεί επισταμένως με την όχι και τόσο εξεζητημένη θεματολογία όσο αυτή ακούγεται.
Την επόμενη μέρα, Σάββατο 11 Ιούλη, το βράδυ μια low profile εκδήλωση στην πλατεία μπροστά στην κατάληψη με τον Θαλερό, που θα μοιραστεί το…παλκοσένικο με φίλες και φίλους της κατάληψης.
Πρωτοβουλία αλληλεγγύης στην κατάληψη Σινιάλο
Leave a Reply