Για την Αλεξάνδρα..

Σήμερα τα ξημερώματα έφυγε από τη ζωή η συντρόφισσα και φίλη Αλεξάνδρα Περιστεράκη. Είναι πάντοτε δύσκολο να αποχαιρετούμε κάποιον/α που έχουμε μοιραστεί τόσα πολλά και η Αλεξάνδρα ήταν μια από μας. Ζούσαμε μαζί, προβληματιζόμασταν, αγωνιούσαμε , αγωνιζόμασταν. Μα πρωτίστως νοιαζόμασταν ο ένας για τον άλλο.

Από νεαρή ηλικία η Αλεξάνδρα στέκεται ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις, στο πλευρό των καταπιεσμένων και των διαφορετικών. Ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό και τον εγκλεισμό των περιθωριοποιημένων – του μετανάστη, του τρελού, του διεμφυλικού.

Όλα της τα ενδιαφέροντα είχαν κινηματικό προσανατολισμό (παιδαγωγός, χοροθεραπεύτρια, μουσικός, εμψυχώτρια του θεάτρου του καταπιεσμένου).

Εμπνεόμενη και από την αρχή του θεάτρου του καταπιεσμένου πως «ο πολίτης δεν είναι μέλος της κοινωνίας , αλλά κάποιος που θέλει να αλλάξει την κοινωνία».

Στο δρόμο για τη δημιουργία ενός κόσμου ισότητας και αλληλεγγύης η Αλεξάνδρα ήταν συνεχώς παρούσα με υπομονή, συγκρότηση και αστείρευτη όρεξη. Η δυναμική της παρουσία θα μας συντροφεύει και θα μας εμπνέει στους αγώνες που έρχονται.

Πάντοτε παρούσα στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες παρέμενε συνειδητά ανώνυμη περιφρονώντας αυθεντίες, εξουσίες και ειδικούς. Στην τελευταία συμμετοχή της σε συλλογικό δημιούργημα της κατάληψης έγραφε:

O «παραλειπόμενος» της ιστορίας συνήθως δεν αφήνει γραπτά, δεν αφήνει μνημεία. Ο φτωχός ή περιθωριοποιημένος που δεν συμμετέχει σε καμιά διαδικασία λήψης αποφάσεων για τη δική του ζωή, αναγνωρίζεται από τη θεσμική ιστορία ως «αγωνιστής» και «διεκδικητής». Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται για αυτόν είναι χαρακτηριστικές. «Μάζα», «στρώμα» ή ακόμα και «λαός». Συνενώσεις ανώνυμων σε έναν αχταρμά που αναφέρεται ως ιστορικό πρόσωπο μόνο όταν ζητά ή εξεγείρεται. Η μη ορατότητα τόσων ανθρώπων αφήνει τη γεύση ανυπαρξίας. Πως να αναγνωριστείς λοιπόν, στο πρόγονο που δεν υπήρξε ποτέ, που δεν αναφέρεται πουθενά και δεν έχει σημασία αν έζησε ή όχι;

To ζήτημα της ορατότητας έχει να κάνει με την υπερηφάνεια για το τι ήμασταν και το τι είμαστε- και με την προοπτική για το τι μπορούμε να είμαστε…

Ο πολιτισμός των κινημάτων είναι μια πολιτική θέση : Ο αόρατος μπορεί να γράφει ιστορία και να δημιουργεί τέχνη. Όχι μια τέχνη «δεύτερης κλάσης» ,ενός εργάτη που «κάποτε θα μάθει-αν μορφωθεί», αλλά την ποίηση και την αλληλεγγύη, την εξέγερση και την αυθεντικότητα της έκφρασης που δεν χαλιναγωγείται.

Αυτή είναι μια πρώτη αντίδραση, ένας πρώτος αμήχανος αποχαιρετισμός στο γεγονός της απώλειας.

Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Rosa Nera