NoBorder 2016 και η εβδομάδα καταστολής που ακολούθησε:
ένας πρώτος απολογισμός
Πριν μια βδομάδα ολοκληρώθηκε στη Θεσσαλονίκη το 10ήμερο NoBorder 2016, ένα από τα μαζικότερα στην ιστορία της διοργάνωσης και αυτό που συγκέντρωσε τη μεγαλύτερη δημοσιότητα. Με μια πρώτη ματιά δείχνει να ξεχωρίζει από όλα τα προηγούμενα επειδή το διαδέχτηκε η αγριότερη εκδικητική καταστολή.
Το NoBorder της Θεσσαλονίκης δέχτηκε εκτεταμένη μηντιακή επίθεση πριν καν ξεκινήσει και μόλις δύο ημέρες μετά τη λήξη του πραγματοποιήθηκε η γνωστή μεγάλης κλίμακας αστυνομική επιχείρηση με στόχο το κίνημα και πιο συγκεκριμένα τις δομές αυτοοργάνωσης μεταναστ(ρι)ών. Είναι προφανές ότι στο στόχαστρο βρέθηκαν η έμπρακτη αλληλεγγύη και οι κοινότητες αγώνα ντόπιων και μεταναστ(ρι)ών, στο στόχαστρο βρέθηκαν πρώτα και κύρια οι ίδιοι/ες οι αγωνιζόμενοι/ες μετανάστ(ρι)ες.
Εάν δεν είχε προηγηθεί η βάρβαρη αστυνομική επιχείρηση, σε αυτήν μας την ανακοίνωση θα περιοριζόμασταν να αναφέρουμε ότι κατά τη διάρκεια του NoBorder Camp έγιναν πάνω από 50 workshops, συναντήσεις και δικτυώσεις ομάδων και ατόμων από χώρες της Ευρώπης, του Μαγκρέμπ, την Τουρκία κ.α., πραγματοποιήθηκαν οι προγραμματισμένες πορείες στα κέντρα κράτησης σε Παρανέστι και Ξάνθη, η πορεία στον φράχτη του Έβρου και το Migrant’s Pride στο κέντρο της Θεσσαλονίκης με συμμετοχή πάνω από 500 μεταναστ(ρι)ών και χιλιάδων αλληλέγγυων. Θα γράφαμε απλά ότι έγιναν διαδηλώσεις στα προξενεία της Γαλλίας και της Γερμανίας και η πρώτη διεθνώς δράση αλληλεγγύης στο κοινωνικό κίνημα στην Τουρκία, με διαδήλωση στο τουρκικό προξενείο ενάντια στην στρατιωτικοποίηση και την καταστολή που εξαπολύεται σε βάρος όλης της τουρκικής κοινωνίας με πρόφαση την απάντηση στο πραξικόπημα. Θα προσθέταμε ότι συναντήθηκαν άνθρωποι και συλλογικότητες που δρούσαν τον τελευταίο χρόνο σε όλο το μήκος της «βαλκανικής οδού» στο πλαίσιο της έμπρακτης και πολιτικής αλληλεγγύης στα νησιά, τις πόλεις και τα σύνορα στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες των Βαλκανίων.
Και φυσικά θα τονίζαμε ότι το πιο ουσιώδες που συνέβη κατά τη διάρκεια του NoBorder ήταν η στερέωση των σχέσεων ντόπιων-μεταναστ(ρι)ών και -το πιο επικίνδυνο για την εξουσία- η πραγματοποίηση συνελεύσεων μεταναστ(ρι)ών.
Δεν είχαμε όμως φανταστεί πόσο επικίνδυνες θα θεωρούσε η εξουσία αυτές τις σχέσεις και αυτές τις συνελεύσεις! Η επιβεβαίωση των φόβων της εξουσίας εναπόκειται στη συνέχιση των αγώνων. Και η συνέχιση των αγώνων δεν είναι θέμα λέξεων αλλά πράξεων, δέσμευσης, στοχοθεσίας και οργάνωσης.
Επειδή όμως αυτή είναι μια δημόσια ανακοίνωση και ως συνήθως απαρτίζεται από λέξεις, ας προσθέσουμε μερικές ακόμα από δαύτες στη δημόσια αρένα.
Αρχικά, μερικές λέξεις για τις κυβερνητικές μπουρδολογίες σχετικά με τους τόπους εκτόπισης γύρω από τη Θεσσαλονίκη, τους οποίους το κράτος αποκαλεί «οργανωμένες δομές» και τους προκρίνει από τις «καρικατούρες συμβόλων που προκαλούν ανασφάλεια». Δεν βρίσκονται μόνο οι 8.500 «αόρατοι» που ανέφερε με ύφος σταλινικού ιεροκήρυκα και κομματικού καθοδηγητή της ασφάλειας ο Τόσκας («η κυβέρνηση αυτή φιλοξενεί 8.500 πρόσφυγες, οι οποίοι έφυγαν από την άθλια κατάσταση της Ειδομένης με τον καλύτερο τρόπο και φιλοξενούνται σε ανεκτές συνθήκες γύρω από τη Θεσσαλονίκη, ενώ αυτές οι καταλήψεις φιλοξενούσαν 32 άτομα»). Άλλοι 8.000 «αόρατοι» βρίσκονται στον νομό Κιλκίς (Χέρσο και Πολύκαστρο), 1.500 στην Πιερία (Κτήμα Ηρακλής και Πέτρα Ολύμπου), 1.340 σε Γιαννιτσά και Αλεξάνδρεια και 750 σε Καβάλα και Δράμα. Σε απόσταση 30-60 λεπτών γύρω από τη Θεσσαλονίκη βρίσκονται πάνω από 16.000 «αόρατοι», στοιβαγμένοι σε πρώην βιομηχανικά κτήρια ή σε σκηνές στη μέση του πουθενά, και, αν διευρύνουμε τον κύκλο, ο αριθμός των «αόρατων» ξεπερνά τους 20.000.
Είναι προφανώς ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων, ο οποίος βολεύει πολύ περισσότερο να παραμένει κρυμμένος και σταδιακά να γκετοποιείται παρά να έρχεται σε επαφή με τους αγώνες των ντόπιων και να συναρθρώνει μαζί τους τις δικές του αντιστάσεις και αγώνες.
Όπως ήταν αναμενόμενο, όσοι και όσες μετά την εκκένωση των καταλήψεων μεταφέρθηκαν στους «χώρους φιλοξενίας» της «κρατικής αλληλεγγύης» ζήτησαν αμέσως από αλληλέγγυους να τους πάρουν από εκεί. Ούτε ένας μετανάστης, ούτε μία μετανάστρια δεν εκτίμησε τις περίφημες «ανεκτές συνθήκες» των χώρων εκτόπισης. Όσοι και όσες είχαν την ελάχιστη επαφή γνωρίζουν ότι τους τελευταίους μήνες εκατοντάδες μετανάστ(ρι)ες έμειναν για μεγαλύτερο ή μικρότερο διάστημα στις δομές αυτές, βρήκαν νομική και ιατρική βοήθεια, δημιούργησαν σχέσεις ισοτιμίας, αλληλεγγύης και αγώνα με τους ντόπιους, κάποιοι/ες συνέχισαν τον δρόμο τους, άλλοι/ες εντάχθηκαν στον ιστό της πόλης, κάποιοι και κάποιες επέλεξαν να σχηματίσουν κοινότητες αγώνα.
Ίσως οι κάτοικοι αυτής της πόλης να μην γνωρίζουν ότι μετά την εκκένωση η αστυνομία επέλεξε πόσους/ες μετανάστ(ρι)ες θα προσήγαγε (ώστε να μπορεί ο Τόσκας να μιλάει για 32 άτομα) και κυρίως ποιους θα προσήγαγε (η εικόνα οικογενειών με νήπια μέσα στις κλούβες θα μιλούσε από μόνη της, όσο σάλιο και αν έφτυναν τα φερέφωνα της εξουσίας). Ίσως οι κάτοικοι αυτής της πόλης να μην είδαν το χαιρέκακο χαμόγελο των ΜΑΤατζήδων καθώς αρνούνταν τη είσοδο σε αλληλέγγυο που ήθελε να πάρει από εκκενωμένη κατάληψη ενέσεις ινσουλίνης για διαβητικό μετανάστη που είχε προσαχθεί… ‘Ισως οι τόνοι σκόνης από την κατεδάφιση του Ορφανοτροφείου να τα σκέπασαν όλα αυτά, αλλά δεν μπορούν να σκεπάσουν την αθλιότητα της εξουσίας.
Και τώρα μερικές λέξεις προς τη διοίκηση του ΑΠΘ: τα μέλη της μπορούν να επιζητούν τη δικαίωση του ρόλου τους στην προλείανση της αστυνομικής επιχείρησης επικαλούμενα δέκα πόρτες και μερικά graffiti, η στάση τους όμως θα φέρει ανεξίτηλα το στίγμα του πρωταγωνιστικού συνεργού στο πρόσφατο όργιο καταστολής. Η προφανής υποκρισία της απόλυτης σιωπής των -λαλίστατων ενάντια στο NoBorder- πανεπιστημιακών αρχών απέναντι στην οργανωμένη διακίνηση ναρκωτικών εντός του ΑΠΘ (διακίνηση που έλαβε μόνιμο χαρακτήρα και τεράστιες διαστάσεις αμέσως μετά την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου), ολοκληρώνει την αυτογελοιοποίηση των πανεπιστημιακών ταγών.
Όσο για το τελευταίο γεγονός, επειδή εμείς κινούμαστε μέσα στην πόλη και όχι στα social media ή στα γραφεία της εξουσιαστικής καμαρίλας και των κομπρεμί, ξέρουμε καλά ότι τα ίδια δίκτυα διακίνησης που έχουν εγκατασταθεί στο ΑΠΘ και στη Ροτόντα έχουν μεταφερθεί και στους «χώρους φιλοξενίας» για τους οποίους είναι τόσο υπερήφανος ο υπουργός δημόσιας τάξης. Η είσοδος σε αυτά μπορεί να απαγορεύεται στους αλληλέγγυους, όχι όμως στο εμπόριο ναρκωτικών. Η χρήση της διακίνησης είτε για τον έλεγχο του δημόσιου χώρου (Ροτόντα, ΑΠΘ) είτε για τη διαχείριση πληθυσμών (στην Ειδομένη κατά το τελευταίο στάδιο του καταυλισμού και στα «κέντρα φιλοξενίας» τώρα) είναι παλιά μέθοδος των κατασταλτικών μηχανισμών: διάλυση των κοινοτήτων, αύξηση της ανασφάλειας και ενίσχυση των παραγόντων που ωθούν σε περιστατικά βίας μεταξύ των απόκληρων, καταστροφή των διαδικασιών συλλογικοποίησης και αντικατάστασή τους από μαφιόζικες εξουσιαστικές δομές, μετατροπή των χώρων εκτόπισης σε γκέτο υπό μερικό έλεγχο συμμοριών.
Τέλος, δεν μας ενδιαφέρουν τα αισθήματα ματαίωσης που προκαλεί σε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ η περσινή μετατόπιση από τον «αντιμνημονιακό αγώνα» στην «φιλανθρωπία προς τους πρόσφυγες» και η πρόσφατη μετακίνησή του στο δόγμα της «τάξης και ασφάλειας», οπότε δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος για σχολιασμό ανακοινώσεων που απευθύνονται στο εσωτερικό του κόμματος της «Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Αυτό πάντως που εκπέμπει προς το εξωτερικό της η κυβέρνηση είναι η αναβάθμιση της κατασταλτικής πολιτικής της περιόδου Δένδια, στο ζοφερό περιβάλλον της συνεχιζόμενης υλικής εξαθλίωσης λόγω της καπιταλιστικής επίθεσης με πρόσχημα την κρίση και της αυξανόμενης ηθικής εξαχρείωσης λόγω της αντιμετώπισης των μεταναστ(ρι)ών ως υπανθρώπων. Η ικανότητά τους για διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης είναι αυτό που προβάλουν οι διαχειριστές της εξουσίας για να παρατείνουν την παραμονή τους σε αυτήν.
Η «αριστερή κυβερνησιμότητα για την προάσπιση της κοινωνικής ειρήνης» είναι ο τόπος όπου συναντιούνται οι «αριστερές» τους καταβολές με τον Γκοτζαμάνη, το παπαδαριό και όλο το χαφιεδότσουρμο του εθνικού κορμού. Tην άθλια τάξη τους θα συνοδεύει για πάντα η εικόνα ενός ερπυστριοφόρου που εισβάλει σε έναν χώρο ελευθερίας για να τον κατεδαφίσει. Η καταφυγή στην ωμή καταστολή και τα ξεδιάντροπα ψέματα αποκαλύπτουν όχι την ισχύ, αλλά την αδυναμία της εξουσίας. Οι κοινοί αγώνες ντόπιων και μεταναστών για ζωή με ελευθερία και αξιοπρέπεια θα μετατρέψουν τους χειρότερους φόβους τους σε πραγματικότητα.
Συνέλευση NoBorder 2016
Υστερόγραφο
Την εκκένωση του Ορφανοτροφείου ακολούθησε η άμεση κατεδάφισή του χωρίς κανένα μέτρο ασφαλείας ούτε για το συνεργείο, ούτε για τους περίοικους ούτε για τους λιγοστούς αλληλέγγυους που κατάφεραν να μπουν στο κτήριο για να περισώσουν ό,τι μπορούσαν, πηγαίνοντας από δωμάτιο σε δωμάτιο ενώ η κατεδάφιση συνεχιζόταν(!). Τι σημασία όμως έχει η προστασία της υγείας και της σωματικής ακεραιότητας συνεργείου, κατοίκων και αλληλέγγυων εμπρός στο ιερό καθήκον της προστασίας της Άνθιμης απληστίας και μισαλλοδοξίας από το ενδεχόμενο ανακατάληψης του κτηρίου; Από το βαρύτιμο εκκλησιαστικό «κέρας της Αμάλθειας» ως το «τέρας της αμάθειας» μπάτσων και δημοσιογράφων (πώς ξεχωρίζεις τους μεν από τους δε σε τέτοιες στιγμές;) είναι μια φυσουνιά δρόμος, όπως αυτή που έριξαν τα ΜΑΤ κατά την εισβολή στην κατάληψη «Hurryia». Μπάτσοι και δημοσιογράφοι μάς ενημέρωσαν ότι μετά τις εισβολές στις καταλήψεις δεν συνελήφθησαν πρόσφυγες ή μετανάστες, παρά μόνον το βδελυρό είδος των αλληλέγγυων. Μάλιστα την Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016 η εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος (αλλά και άλλα μηντιακά ξεράσματα) εξέφρασε τον αποτροπιασμό της σε άρθρο με τίτλο «”Εισαγόμενοι” από Νέα Γουινέα και Νέα Ζηλανδία οι αναρχικοί του “No Border”». Έπεσε μόλις 17.663 χιλιόμετρα έξω, όσο απέχει η Νέα Γουινέα (που βρίσκεται βόρεια της Αυστραλίας) από τη Γουινέα-Μπισσάου, που βρίσκεται στη Δυτική Αφρική. Στην κατάληψη «Hurryia» δεν συνελήφθη κάποιος εξωτικός αλληλέγγυος από το νότιο ημισφαίριο αλλά αιτών άσυλο από την κατεστραμμένη αφρικανική χώρα. Προφανώς δεν έμοιαζε με Σύρο, οπότε συνελήφθη, κρατήθηκε και θα δικαστεί την Παρασκευή 5 Αυγούστου. Εντελώς ενημερωτικά, η Γουινέα-Μπισσάου είναι πρώην πορτογαλική αποικία, χρησιμοποιείται από χούντες και μαφίες ως διαμετακομιστικό κέντρο για ναρκωτικά που προέρχονται από τη Λατινική Αμερική και έχουν προορισμό την Ευρώπη, σύμφωνα με έκθεση του ΟΗΕ (2008) είναι η χειρότερη παγκοσμίως χώρα για να ζήσει ένα παιδί, ενώ τα τελευταία 17 χρόνια στη Γουινέα-Μπισσάου έχουν γίνει πέντε στρατιωτικά πραξικοπήματα (το 1999, το 2000, το 2003, το 2009 και το 2012).
Όλοι/ες την Τετάρτη 3/8 στις 11.30 στα δικαστήρια για τη δίκη των αλληλέγγυων του Ορφανοτροφείου
noborder2016.espivblogs.net
αναδημοσίευση από το indymedia
Leave a Reply