Άλλαξαν κυβερνήσεις, δημοτικές αρχές, άλλαξαν οι καιροί…Και κάθε τι που “χτίζουμε” έρχονται πληρώματα “καλοθελητών” (αυτά τα καθίκια που θα κάναν τα πάντα για το χρήμα και τη μικρο εξουσία τους) προσπαθώντας να τα “γκρεμίσουν”. Μάταιος κόπος.
Αλλάζουμε κι εμείς. Γινόμαστε πιο δυνατοί, πιο δυνατές, πιο πεισματάρηδες, πιο αποφασιστικές, πιο πολλοί, πιο πολλές. Και συνεχίζουμε να χτίζουμε – γκρεμίζοντας στα και τα ερείπια παλαιών εποχών.
Σε παλιά εργοστάσια στεγάζουμε τις επιθυμίες και τα κοινά μας όνειρα
Και τα βγάζουμε βόλτα στα πάρκα και στις πλατείες, γιατί εκεί μόνο μπορούμε να ανασάνουμε…
Ασφυκτιούμε στους χώρους αποξένωσης, στο φανταχτερό κόσμο του “εμπορεύματος”,όπου το “θέαμα” κυριαρχεί…
Σε παλιά εργοστάσια στεγάζουμε τις επιθυμίες και τα κοινά μας όνειρα
Και τα βγάζουμε βόλτα στα πάρκα και στις πλατείες. Η μόνη περιουσία μας, τα πάρκα και οι πλατείες, (γιατι ξεχνάτε οτι μας ανήκουν) μαζί με τις στιγμές και τα λόγια μας.
Δυο λόγια, για τρια χρόνια πίσω…
Πάνε τρία χρόνια από τότε που η δημοτική αρχή και εργολάβοι ονειρευόντουσαν έναν βρεφονηπιακό σταθμό – και πιο γεμάτες τις τσέπες τους. Τη στιγμή που στο Αιγάλεω υπολειτουργούσαν όλοι οι υπόλοιποι (και όχι μόνο στο Αιγάλεω).
Πάνε τρία χρόνια από τότε που η δημοτική αρχή και εργολάβοι ονειρευόντουσαν ένα τσιμέντο στο ελάχιστο πράσινο που μας έχει απομείνει.
Πάνε τρία χρόνια προσπαθώντας να μας καταστείλουν με κάθε μέσο που διέθεταν (μπάτσοι, ευυπόληπτοι πολίτες, δημοψηφίσματα, μεσοβέζικες λύσεις, λάσπη για όσους και όσες αντιστέκονταν), αλλά μάταιος κόπος.
Πέρασαν τρία χρόνια, για να φτάσουμε στο σήμερα…
Καλοκαίρι του 2016 και είμαστε ακόμη στο πατινάζ, “στη πίστα”, στο “Μπαρού” έχοντας την απάντηση για κάθε τους ερώτηση. Και μια ερώτηση για κάθε τους απάντηση. Απαντάμε ακόμα με τον ίδιο τρόπο και με δυνατότερη φωνή ‘’το πατινάζ θα μείνει’’. Και ρωτάμε, χωρίς να πάρουμε απάντηση “ποιός θα τολμήσει να το πάρει;”
Τώρα, μετά από τρία χρόνια, οι στίχοι – “μαχαίρι στο κόκκαλο” , οι λούπες και τα μπιτ πιο δυνατά, ο χορός πιο έντονος, τα σπρέι στη τσάντα, όπως πάντα, η δίψα για skate άσβηστη,οι γροθιές σφιγμένες και με τις επιθυμίες και τα κοινά μας όνειρα να “καίνε” ανάμεσα στα δέντρα…
Το τσιμέντο, μας πνίγει ….Τα φράγκα, μας βρωμάνε
Στις πλατείες και στα πάρκα ανασαίνουμε…
Υπόγειος Ήχος Μαϊος 2016
* Αναδημοσίευση από το blog του Υπόγειου Ήχου
Leave a Reply