Στις 6 τα χαράματα της Τετάρτης 5 Αυγούστου, με εκείνον τον αιφνιδιαστικό τρόπο που ανέκαθεν χαρακτήριζε αυταρχικές επιβουλές ανεξαρτήτως ιδεολογικών ερεισμάτων, μπουλντόζες του δήμου Ν. Φιλαδέλφειας ισοπέδωσαν τον κατειλημμένο από κατοίκους της περιοχής και αυτοοργανωμένο χώρο “Κένταυρος” στην περιοχή του άλσους Ν. Φιλαδέλφειας. Η ανακοίνωση του δήμου έχει ως εξής:
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ ΤΟΥ «ΚΕΝΤΑΥΡΟΥ»
Συνεργεία του Δήμου Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας προέβησαν σήμερα το πρωί σε κατεδάφιση του αναψυκτηρίου «Κένταυρος» στην περιοχή της λίμνης εντός του Άλσους. Πρόκειται για κτίσμα που είχε κατασκευαστεί σε μικρότερες διαστάσεις τη δεκαετία του ’60, επεκτάθηκε διαδοχικά χωρίς καμία αδειοδότηση και παρέμενε κλειστό από το 2011 ως αυθαίρετο. Η απόφαση για την κατεδάφιση του Κενταύρου εκκρεμούσε από το 2011, ενώ η δημοτική αρχή είχε προβεί σε ανακοίνωση για την κατεδάφιση του «Κενταύρου» ήδη από τον Μάρτιο.
Το ερχόμενο φθινόπωρο ο χώρος του Κενταύρου θα αναδασωθεί, ενώ θα αναζητηθεί νέος χώρος εντός του Άλσους, σε συνεννόηση με τη Δασική υπηρεσία, για την ανέγερση και λειτουργία δημοτικού αναψυκτηρίου. Τέλος, ύστερα από την κατεδάφιση και των «Ρώσικων» πριν λίγους μήνες, ο Δήμος Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας θα προχωρήσει τους επόμενους μήνες στην κατεδάφιση και την απομάκρυνση όλων των αυθαίρετων κτισμάτων εντός του Άλσους.
Δεν πρέπει να εκπλήσσεται κάποιος από το γεγονός ότι ο δήμος διοικείται από παράταξη, η οποία πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ. Πόσο μάλλον εμείς εδώ στο Αιγάλεω με αντίστοιχη διοίκηση καθώς, στην υπόθεση του Πατινάζ στο άλσος του Μπαρουτάδικου, έχουμε γίνει μάρτυρες απίστευτου εξουσιαστικού μικρομεγαλισμού, ανεκδιήγητων τακτικών, μικρόψυχων συμπεριφορών αλλά και χυδαίων κατασταλτικών επιθέσεων σε… αριστερή συσκευασία. Υπάρχουν μερικά πολιτικά σημεία που πρέπει να γίνουν αντιληπτά σε τέτοιες υποθέσεις, καθώς εκείνο που τις ομογενοποιεί είναι ένα παιχνίδι εντυπώσεων σε επίπεδο φαινομενικότητας που στοχεύει στην απομάκρυνση από την ουσία των γεγονότων.
Το πολιτικό αξίωμα που αποτελεί τη βάση του προβλήματος είναι: ένα -ανεξαρτήτως μεγέθους- εξουσιαστικό διευθυντήριο ιεραρχεί τις κοινωνικές ανάγκες με τους δικούς του όρους και επιβάλλει τις επιλογές του. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο δήμος Ν. Φιλαδέλφειας, με τον -μέχρι πρότινος- “φέρελπι” (κι εδώ πάλι η ελπίδα αποκαλύπτεται ως καύσιμο της καταστολής) αριστερότατο νεανία δήμαρχο επικεφαλής, επικαλείται την εφαρμογή του προγράμματος βάσει του οποίου εκλέχτηκε. Το άλσος Ν. Φιλαδέλφειας πρέπει να εκκαθαριστεί από τις πολεοδομικές αυθαιρεσίες και να αποκατασταθεί ως χώρος πρασίνου. Θα έλεγε κανείς ότι εδώ έχουμε μια εφαρμογή της απλής τυπικής λογικής.
Στην ανακοίνωση του δήμου αναφέρεται ότι η κατεδάφιση έχει δημοσιοποιηθεί από τον Μάρτη. Εν τω μεταξύ, ωστόσο, μεσολάβησε μια κατάληψη από κατοίκους των τριγύρω του άλσους περιοχών οι οποίοι θέλησαν να δημιουργήσουν μια εστία αντίστασης και αλληλεγγύης στον αυθαίρετο πολεοδομικά χώρο του Κένταυρου. Αυτό σημαίνει ότι στο “αυθαίρετο” κτίριο στεγάζονται πλέον κοινωνικές σχέσεις τέτοιες που θέτουν υπό αμφισβήτηση της ίδια την έννοια της αυθαιρεσίας. Όταν τα ντουβάρια στεγάζουν ανάγκες και επιθυμίες -και μάλιστα εναντιωματικές στην προηγούμενη ιδιοτελή τους χρήση- τότε προφανώς και υπάρχει λόγος που η δημοτική αρχή στέκεται στα ίδια τα ντουβάρια απαξιώνοντας έμπρακτα, όπως φάνηκε, τις στεγασμένες κοινωνικές σχέσεις. Και φυσικά, η πρόκριση αυτή στοχεύει πολιτικά σε έναν ιδεολογικό συμψηφισμό: αυθαίρετες είναι τόσο η φιλοσοφία των αρπακτικών μαγαζατόρων όσο και η φιλοσοφία αντίστασης και αλληλεγγύης συγκεκριμένων κατοίκων της περιοχής.
Οι μπουλντόζες δεν ήρθαν λοιπόν για να προστατεύσουν τη φύση (σε μια εκ των πραγμάτων θαυμάσια όσο και πλήρη καχυποψίας αντιστροφή) αλλά για να τελειώνουν με ένα πολιτικό “αγκάθι” στη βάση “ακατάλυτων” προσχημάτων. Και το ακατάλυτο, στο προκείμενο, αφορά την επιθετική παράκαμψη της νέας κοινωνικής επανάχρησης του χώρου του Κένταυρου. Αυτό το γεγονός θα αποτελούσε καταστρατήγηση βασικών αριστερών αξιωμάτων αν τα αξιώματα αυτά αποτελούσαν με τη σειρά τους την δεσμευτική ουσία της συνοχής του ιδεολογικού τους μορφώματος. Τέτοια δέσμευση, ωστόσο, από μεριάς του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν υπήρξε αλλά και άλλες πολύ πιο “εξανθρωπιστικές” του καπιταλισμού δεσμεύσεις από μεριάς του ούτε καν τηρήθηκαν ως προσχήματα. Κι αυτό βιώνουμε στις μέρες μας.
Αυτό επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ, αφενός μεν στο Αιγάλεω, να θέλει να κόψει δέντρα μέσα στο άλσος του Μπαρουτάδικου για να χτίσει έναν… αυθαίρετο, εκτός αστικής πολεοδομικής νομιμότητας, βρεφονηπιακό σταθμό (κι εδώ γίνεται εμφανής η εκβιαστική ιεράρχηση των κοινωνικών αναγκών: παιδικός σταθμός σε βάρος του άλσους) αφετέρου δε, στη Ν. Φιλαδέλφεια να γκρεμίσει ένα αυθαίρετο κτίριο για να φυτέψει δέντρα. Θα έλεγε κανείς ότι εδώ πρόκειται για διαφορετικές πολιτικές επιλογές, αν τελικά, οι επιλογές αυτές δεν ομογενοποιούνταν σε μια ενιαία βάση προσχημάτων (ιεράρχηση κοινωνικών αναγκών), τακτικών (διαστρέβλωση χαρακτηριστικών, απαξίωση κοινωνικών σχέσεων και λοιδορία των αντιστεκόμενων) και κατασταλτικών στρατηγικών (μπουλντόζες για μια ανεπίστρεπτη υλική καταστροφή, ΜΑΤ για την εφαρμογή της).
Ο στόχος είναι, εντέλει, η ιδεολογική κατίσχυση της νέας κυριαρχίας, το μονοπώλιο κάθε κοινωνικής ευαισθησιακής ρητορείας, η θεσμική ενσωμάτωση των κινηματικών πρακτικών και το συνακόλουθο ξερίζωμα των ανυπάκουων εστιών αντίστασης.
Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα…
”Αυτό σημαίνει ότι στο “αυθαίρετο” κτίριο στεγάζονται πλέον κοινωνικές σχέσεις τέτοιες που θέτουν υπό αμφισβήτηση της ίδια την έννοια της αυθαιρεσίας.”
Επιλεκτική οικολογία δεν υπάρχει. Το ότι χτίστηκε αυθαίρετο αναψυκτήριο μέσα στο δάσος και κατεδαφίστηκε είναι λογικό και μακάρι να γινόταν και με το κ*λογήπεδο..αλλά εκεί βλέπεις υπάρχει πολύ προβατίλα από πίσω. Δεν γίνεται από την μία να μην παραχωρούμε ούτε ”εκατοστό” από το άλσος και από την άλλη να αντιτιθέμεθα στο ξήλωμα αυθαιρέτων και στην αναδάσωση. Από την στιγμή που η κατεδάφιση είχε ανακοινωθεί, μια κατάληψη σε έναν τέτοιο χώρο (κατά την άποψη μου) δεν έπρεπε να γίνει. Δεν πρόκειται για εγκαταλελειμμένο κτήριο δεκαετιών αλλά για παράνομο μπαράκι 4ετίας προς κατεδάφιση. Το ότι αναδείχθηκε ως κοινωνικός χώρος δεν αναιρεί το γεγονός ότι κάποιοι εργολάβοι ασέλγησαν σε βάρος τους άλσους για να το χτίσουν.
Ελπίζω να δεχτείτε και την άλλη άποψη και να περάσει το σχόλιο μου.
Η οικολογία είναι επιστημονικός κλάδος. Οπότε η αναφορά σου στην επιλεκτική οικολογία αφορά την λεγόμενη κοινωνική οικολογία κι όχι τον επιστημονικό κλάδο. Το γράφω αυτό γιατί όπως και να ‘χει μιλάμε για κοινωνικές σχέσεις. Σχέσεις που πρέπει να ξεκαθαριστεί αν προσλαμβάνονται ως σχέσεις αδιαχώριστες από την φύση, αφού οι άνθρωποι αποτελούν μέρος της, ή διαχωρισμένα από τη φύση και εναντίον της, ως αποτέλεσμα μιας αλλοτριωτικής και αδηφάγας αναπτυξιολαγνείας. Η επιλεκτικότητα στην οποία αναφέρεσαι αφορά σχέσεις που αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ανταγωνιστικά προς τη φύση. Μια απελευθερωτική κατάληψη εμφορείται από αξίες που δεν μπορούν να ενταχθούν σε ανταγωνιστική σχέση με τη φύση και ως εκ τούτου δεν υποστασιοποιείται αμερόληπτα η λοιδορία για σχετική επιλεκτικότητα.
Το ζήτημα που τίθεται είναι, κατά την άποψή μας, δευτερεύον και έχει προσχηματικό χαρακτήρα χωρίς αυτό σημαίνει ότι δεν χρήζει μιας αποδόμησης ως τέτοιο. Στο προκείμενο λοιπόν και σύμφωνα με την άποψή σου η αυθαιρεσία σε σχέση με το άλσος βρίσκεται στο απυρόβλητο των κοινωνικών περιεχομένων. Σε μια ευθεία του αναγωγή αυτό το σκεπτικό θα δικαιολογούσε, προφανώς, την κατεδάφιση του Κένταυρου ακόμη κι αν στο κτίριο έμεναν πρόσφυγες ή -εκ φύσεως νομάδες- τσιγγάνοι. Έτσι είναι το “σωστό”… η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου είναι απόφαση ανακοινωμένη… Με δεδομένο λοιπόν ότι θα στεγάζονταν εκεί κάποιες “βασικές ανάγκες”, μόνο φορείς κοινωνικής αναισθησίας θα τολμούσαν να χρεώσουν στους “καταληψίες” ως αναπαραγωγούς της αρχικής αυθαιρεσίας και θα εφάρμοζαν το “δόγμα” της… μη επιλεκτικής οικολογίας. Το παράδειγμα δεν είναι ακραίο, με δεδομένη την κατάσταση αυτές τις μέρες στο πεδίον του Άρεως, ακριβώς γιατί θέτει την υπόθεση των κοινωνικών σχέσεων ενταγμένη στην ίδια τη σχέση με το φυσικό περιβάλλον.
Η διαβούλευση λοιπόν στο προκείμενο θα ήταν αυτονόητα δεδομένη. Κι αν στην υπόθεση προσφύγων και τσιγγάνων η θεσμική διαβούλευση θα ήταν ευπρόσδεκτη από τους ίδιους, αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή στην υπόθεση των καταληψιών του Κένταυρου η θεσμική διαβούλευση είναι ανεπιθύμητη -λόγω των αντιθεσμικών χαρακτηριστικών της κατάληψης- καταργούνται τα ερείσματα, οι ανάγκες και οι επιθυμίες, οι κοινωνικές σχέσεις δηλαδή που στεγάζονται. Η επιλεκτικότητα λοιπόν χρεώνεται στους δημοτικούς αρχοντίσκους και μάλιστα έχει πολιτικά χαρακτηριστικά: μετατοπίζει στους καταληψίες την αυθαιρεσία ως απότοκο της αντιθεσμικότητας, της άρνησης δηλαδή να βρεθεί μια θεσμική λύση, να χωρέσει η κατάληψη μέσα στην πραγμάτωση των προγραμματικών δεσμεύσεων της δημοτικής αρχής. Στην σημερινή εφημερίδα “Αυγή”, προκειμένου αυτή η επιλογή να αποκτήσει ακόμη περισσότερο προσχηματικό κύρος, οι καταληψίες χρεώνονται ευθέως με ύποπτα συμφέροντα και διαπλεκόμενες σχέσεις. O tempora o mores!
Κώστα, νομίζω ότι παραβλέπεις και το γεγονός ότι θα χτιστεί νέο αναψυκτήριο. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν αναδασώνεται ο χώρος για το καινούριο αναψυκτήριο. Αυτό και αν είναι επιλεκτικότητα από την μεριά των δημωτικών αρχόντων όσο αφορά την οικολογική τους ευαισθησία.