Στο πλαίσιο της δεύτερης μέρας των εκδηλώσεων για τα γενέθλια του Σινιάλου (που αφορά τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες στο Αιγάλεω από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα) παραθέτουμε ενδεικτικά δύο μαρτυρίες σχετικά με τα γεγονότα του Απρίλη 1979 στην Αγ. Βαρβάρα: μια περιγραφή της αφορμής για τις γενικευμένες συγκρούσεις που ξεδιπλώθηκαν στην ευρύτερη περιοχή και ένα αναλυτικό χρονικό των συμβάντων, όπως αυτό συντάχθηκε από μερικούς από τους συμμετέχοντες. Αποτελούν μια πρώτη βάση για την ιστορική κατανόηση των κοινωνικών και πολιτικών δυναμικών της συγκεκριμένης εποχής. Περίπου 20 συλλήψεις ήταν η απόρροια της καταστολής και ακολούθησε δίκη με καταδίκες και προφυλακίσεις. Υπάρχουν ελάχιστα καταγεγραμμένα ίχνη από εκείνα που συνέβησαν παρά το γεγονός ότι σε αυτά ενεπλάκησαν χιλιάδες άνθρωποι από την Αγ. Βαρβάρα και τις τριγύρω περιοχές. Αποτελεί στοιχειώδες καθήκον για τους αντιστεκόμενους η ιστορική καταγραφή της πραγματικής ιστορίας των αντιστάσεων όπως, πρώτιστα, την διηγούνται οι ίδιοι οι αντιστεκόμενοι.
Η Αφορμή
Η τρομοκρατία, με τις κάθε μορφής εκφράσεις της ήταν ο καθημερινός σύντροφος για τούς μαθητές στην Αγία Βαρβάρα, όπως εξ, άλλου και στα περισσότερα γυμνάσια της, χώρας τη χρονιά πού πέρασε.
Οι βρισιές, οι απειλές, τα αιφνιδιαστικά διαγωνίσματα, η χαμηλή βαθμολογία και οι αποβολές ήταν τα εργαλεία πού οι καθηγητές και η διεύθυνση χρησιμοποίησαν στον αγώνα τους για τημετατροπή του σχολείου της Αγ. Βαρβάρας σε κέντρο τρομοκράτησης των μαθητών.
Χαρακτηριστικό και αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της παραπάνω κατάστασης είναι η τακτική πού ακλουθούσε ο καθηγητής της φυσικής, στη διάρκεια της φετεινής χρονιάς: Βαθμολογώντας την πλειοψηφία των μαθητών με 4, 5 και 6 και βρίζοντας τους “τάλληρα”‘ ή “κομμάτια» του μισθού τους» προσπαθούσε να σπείρει την τρομοκρατία και το φόβο, να εμποδίσει κάθε μαθητική κινητοποίηση χρησιμοποιώντας την απειλή της μείωσης του βαθμού, και της διαγωγής. Λίγες μέρες μετά τους ελέγχους -όπου ο παραπάνω καθηγητής μοίρασε. τόσο απλόχερα τα 4ρια και τα 5ντάρια του- μπαίνοντας στην 5η τάξη, απαίτησε απ’ τους μαθητές να γράψουν εντελώς αιφνιδιαστικά και απροετοίμαστα, πρόχειρο διαγώνισμα. Οι μαθητές του απάντησαν ότι είναι αποφασισμένοι να μη γράψουν. Μετά απ’ αυτό ο μαθητής Νίκος Μπουντούκτης σηκώθηκε και παράδωσε λευκή κόλλα με τ’ όνομα του και έφυγε από την τάξη, όπως άλλως τε κι ο ίδιος, ο καθηγητής είχε ζητήσει πριν από λίγο. Ο καθηγητής τότε άρχισε να μιλάει για “ηγέτες πού εξεγείρονται” κ.λπ. και να απειλεί, συνεχίζοντάς την παλιά τακτική του .
Στο διάλλειμα ο Μπουντούκης τον βρίσκει, και απαντάει στην επίθεση πού του έκανε στην τάξη.
Η αντίδραση των μαθητών στην αυθαίρετη κι απαράδεκτη τακτική του καθηγητή, το “θράσος” να αντιδράσουν και να μη γράψουν το πρόχειρο διαγώνισμα δεν ήταν δυνατό να μείνει αναπάντητο.
Χωρίς να ακουστεί, η γνώμη του μαθητή –είχε ακουστεί, η γνώμη του καθηγητή και αυτό έφτανε!!! όπως είπε η λυκειάρχισσα– και ενώ απουσίαζαν δύο καθηγητές πού αργότερα πήραν το μέρος του μαθητή, εκβιάζοντας έναν τρίτο να ψηφίσει υπέρ της αποβολής με ψήφους 12 υπέρ της αποβολής και 2 κατά, ο σύλλογος αποβάλλει διά παντός από το σχολείο τον μαθητή, με βασική αιτιολογία ότι … χτύπησε τον καθηγητή και τον απείλησε ότι θα του βγάλει, τα άντερα.
Ξεκινώντας έναν αγώνα ενάντια στην ενδοσχολική καταπίεση και τρομοκρατία, ο Μπουντούκης κατεβαίνει από τις 23 Απρίλη σε απεργία πείνας απαιτώντας την ανάκληση της αποβολής του.
σπάνια φωτογραφία από τη δίκη των συλληφθέντων (φωτ. αρχείο Σινιάλου)
Το χρονικό
Mεγ. Τρίτη: Ο μαθητής του Λυκείου της Αγ. Βαρβάρας Νίκος Μπουντούκης, που έχει αποβληθεί για πάντα από το σχολείο, επειδή αντιστάθηκε στις αυθαιρεσίες και την προκλητική στάση ενός καθηγητή πού αποκάλεσε τούς μαθητές “τάληρα πού συμπληρώνουν το μισθό του”, αναγγέλλει στους συμμαθητές του ότι πήρε την απόφαση να κατέβει σε απεργία πείνας.
Μεγ. Τετάρτη: Πρωτοπόροι αγωνιστές μαθητές συγκροτούν τη Μαθητική Επιτροπή Αγώνα Συμπαράστασης (ΜΕΑΣ), με σκοπό να οργανωθεί η συμπαράσταση και η κινητοποίηση των μαθητών και του λαού στο μαθητή που θα κάνει απεργία πείνας.
Μεγ. Πέμπτη έως Δευτέρα του Πάσχα:
Κυκλοφορούν πλατιά σ’ όλη τη συνοικία προκηρύξεις και γράφονται συνθήματα στους τοίχους ώστε να γίνει πλατιά γνωστό το γεγονός. Η Μαθητική Επιτροπή Αγώνα έρχεται σ’ επαφή με τον “κομμουνιστή” Δήμαρχο ο οποίος, ακολουθόντας κατά γράμμα την πολιτική του κόμματός του, πολιτική “εθνικής ενότητας” και κοινοβουλευτικής ηλιθιότητας, εκτιμά μεν τον αγώνα των μαθητών αλλά δε μπορεί να συμπαρασταθεί και να συνεργαστεί με ανεύθυνα κι ανεξέλεγκτα στοιχεία.
Τρίτη 24/4: Ο Μπουντούκης αρχίζει την απεργία πείνας στην πλατεία της Αγ. Βαρβάρας, μπροστά από το Γυμνάσιο. Γύρω στη πλατεία στήνονται πανώ πού προπαγανδίζουν την υπόθεση. Παρά το ότι είναι η πρώτη μέρα, όλοι οι μαθητές και πάρα πολλοί γονείς συμπαραστέκονται και κάθονται ώρες στη πλατεία. Παράλληλα κάνουν την εμφάνιση τους τα παλληκάρια της ΚΝΕ και της ΕΣΑΚ, και με την γνωστή τους πια μέθοδο της προβοκατολογίας και της κινδυνολογίας, προσπαθούν να υπονομεύσουν τον αγώνα των μαθητών και να σαμποτάρουν την Επιτροπή Αγώνα λέγοντας τα μέλη της αναρχικούς, ανεύθυνους, κλπ.
Τετάρτη 25/4: Το πρωΐ μοιράζονται πάλι προκηρύξεις. Το Γενικό Συμβούλιο του Λύκειου (συνδικαλιστικό όργανο των μαθητών που ελέγχεται από την ΚΝΕ), πού μέχρι εκείνη τη στιγμή αρνιόταν οποιαδήποτε κινητοποίηση, μη μπορώντας να κάνει αλλοιώς,συνεδριάζει και αποφασίζει ν’ αγωνιστεί μαζί με την Επιτροπή Αγώνα. Το βράδυ, στο Δημαρχείο γίνεται σύσκεψη των τοπικών φορέων (όλοι καπέλλα του ΚΚΕ), οι οποίοι, μπροστά στην κατάσταση πού έχει δημιουργηθεί με την πλατιά συμπαράσταση του κόσμου, δηλώνουν συμπαράσταση κι αποφασίζεται να γίνει συγκέντρωση την άλλη μέρα. Δε χάνουν όμως την ευκαιρία να επιτεθούν και να συκοφαντήσουν την Μαθητική Επιτροπή Αγώνα.
Πέμπτη 26/4: Από το πρωΐ, η Μαθητική Επιτροπή Αγώνα προπαγανδίζει στις γειτονιές της Αγ. Βαρβάρας τη συγκέντρωση πού θα γίνει το απόγευμα.. Στο Λύκειο συνεδριάζει το Γενικό Συμβούλιο. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης οι Κνίτες δείχνουν καθαρά το ελεεινό τους πρόσωπο, το φόβο τους απέναντι στον κόσμο, όταν δεν τον έχουν μέσα σ’ αλυσίδες για να τον ελέγξουν, και διαφωνούν ανοιχτά με οποιαδήποτε κινητοποίηση. Παράτην αντίδρασή τους όμως, το απόγευμα στη συγκέντρωση χιλιάδες λαού διαδηλώνουν αγωνιστικά την αλληλεγγύη τους με τον απεργό πείνας.
Τετάρτη 2/5: Το μεσημέρι πάνω από 57000 άτομα συγκεντρώνονται στην πλατεία. Επικρατεί μαχητική διάθεση. Μια επιτροπή ανεβαίνει στο Λύκειο για να κουβεντιάσει με τη Λυκειάρχισα (η Λύκαινα, όπως και να την πείτε το ίδιο κάνει). 0 κόσμος πού είναι στην πλατεία, τούς ακολουθεί και προσπαθεί να μπει στο σχολείο. Στην πόρτα όμως οι μπάτσοι τής ΚΝΕ και της ΕΣΑΕ κάνουν αλυσίδες για να την εμποδίσουν. Στις διαμαρτυρίες του κόσμου συμπεριφέρονται σαν κανονική αστυνομία, χτυπώντας αδιάκριτα όποιον προσπαθεί να μπει μέσα. Ανάμεσα στους χτυπημένους είναι και γυναίκες και παιδιά. Μια ομάδα γυναικών σπάει τις αλυσίδες και μπαίνει στο σχολείο. Αλήθεια, ποιός μπορεί να βρει διαφορά ανάμεσα στους μπάτσους του κράτους και τούς μπάτσους του ΚΚΕ εκτός από το ότι οι μπάτσοι του ΚΚΕ είναι “κόκκινοι”;
Μπροστά στη μαχητικότητα του κόσμου πού έχει πλημμυρίσει την πλατεία κι έχει κλείσει τον κεντρικό δρόμο, οι κνίτες κάνουν ότι μπορούν για να τον διαλύσουν. Για να κερδίσουν πίστωση χρόνου, ανακοινώνουν συγκέντρωση και πορεία στην Επιθεώρηση του Αιγάλεω για την άλλη μέρα το πρωί. Μέχρι τότε ελπίζουν πώς κάποιος τρόπος θα βρεθεί για να τον σπάσουν και πάλι. Στο μεταξύ, τα σχολεία έχουν ανοίξει και στο Λύκειο της Αγ. Βαρβάρας κηρύσσεται αποχή συμπαράστασης. Αργά το βράδυ έρχονται με πούλμαν μαθητές από τη Χαλκίδα.
Πέμπτη 3/5: Από τις 8 το πρωϊ ο κόσμος αρχίζει και μαζεύεται στην πλατεία. Σχολειά ολόκληρα από τις γύρω γειτονιές κάνουν αποχή και κατεβαίνουν συνταγμένα σε διαδήλωση με συνθήματα. Γονείς και μαθητές σπάνε τούς πρώτους κλοιούς των μπάτσων πού στο μεταξύ έχουν ανακοινώσει ότι απαγορεύεται κάθε συγκέντρωση και πορεία. Γύρω στις 9, και αφού έχει μαζευτεί αρκετός κόσμος, καταφθάνει και ο Δήμαρχος πού μαζί με το Γενικό Συμβούλιο ανακοινώνει ότι η πορεία αναβάλλεται γιατί η αστυνομία την απαγόρευσε (λες και δεν ήξεραν όταν την ανάγγελναν ότι θα την απαγόρευαν), και αρχίζουν να διαλύουν τον κόσμο. Ζητάνε από τούς γονείς να φύγουν από την πλατεία και να πάνε απέναντι στα πεζοδρόμια (βλέπεις οι γονείς έγιναν ξαφνικά “ξένα στοιχεία”) ενώ ή αστυνομία αποτελειώνει το έργο τους διώχνοντάς τους ακόμα πιο μακριά.
Όμως αυτή τη φορά η απεργοσπαστική ταχτική του ΚΚΕ δεν περνάει τόσο εύκολα. Πολλοί αρχίζουν να διαμαρτύρονται, τόσο οι μαθητέςόσο κι οι γονείς. Οι κνίτες αρχίζουν το γνωστό τροπάρι, “θα μας ματοκυλίσουν αν κάνουμε πορεία” και τα ρέστα, άλλα οι άνθρωποι πού’ναι συγκεντρωμένοι δεν το χάβουν. “Αν δεν αγωνιστούμε, δε γίνεται τίποτα”, “η πορεία έπρεπε να γίνει”, λένε και ξαναλένε. “Και στο κάτω-κάτω, αν εσείς δε θέλετε, να φύγετε, τί καθόσαστε εδώ;” Τελικά, οι κνίτες, με τη διαλυτική τους ταχτική, καταφέρνουν να διαλύσουν προσωρινά αυτή τη συγκέντρωση. Δεν καταφέρνουν όμως να σπάσουν και τη μαχητικότητα του κόσμου πού συσσωρεύεται για να ξεσπάσει μ’ ένα πρωτοφανέρωτο τρόπο δύο μέρες αργότερα.
Παρασκευή 4/5: Τα ξημερώματα οι μπάτσοι και τα ΜΑΤ προσπαθούν για πρώτη φορά ν’ απαγάγουν τον απεργό πείνας. Δεν τα καταφέρνουν όμως γιατί γρήγορα μαζεύεται κόσμος πού ματαιώνει τα σχέδιά τους. Όλη τη μέρα η συμπαράσταση του κόσμου συνεχίζεται και παρά τη φοβερή ζέστη η πλατεία είναι διαρκώς γεμάτη.
Σάββατο 5/5: Τα ξημερώματα τα ΜΑΤ επιτίθενται και πάλι για να πάρουν το μαθητή. Χτυπούν τα άτομα της περιφρούρησης, σκίζουν με μαχαίρια τη σκηνή και παίρνουν το μαθητή. Ταυτόχρονα, συλλαμβάνουν 6 άτομα από την περιφρούρηση. Ένας “γιατρός” της αστυνομίας πού “εξετάζει” το μαθητή, βγάζει το συμπέρασμα ότι η υγεία του είναι καλή και μπορεί να πάει στο αυτόφωρο. Η κατάσταση όμως είναι διαφορετική και τον στέλνουν στο νοσοκομείο στον Πειραιά όπου δεν επιτρέπουν σε κανέναν να τον δει, ούτε στον πατέρα του.
Μόλις γίνεται γνωστό στη γειτονιά το νέο, όλος ο κόσμος κατεβαίνει στην πλατεία. Πολλοί εργάτες δεν πηγαίνουν στη δουλειά τους και μένουν στην πλατεία μαζί με τούς μαθητές. Συνεδριάζει το Γενικό Συμβούλιο του σχολείου και παρά τη λυσσασμένη αντίδραση των κνιτών αποφασίζει συγκέντρωση για το απόγευμα στις 5. Η αστυνομία απαγορεύει τη συγκέντρωση και ο “κομμουνιστής” Δήμαρχος αρνείται να παραχωρήσει αίθουσα στο Δημαρχείο.
Το μεσημέρι, έξω από το γυμνάσιο, μαζεύονται μικροομάδες μαθητών κι εργατών. Στις 3 μ.μ. είναι έτοιμα τα πανώ για τη συγκέντρωση και αργότερα κρεμιούνται στην πλατεία.
Συγκροτούνται ομάδες περιφρούρησης από αγωνιστές, έτσι ώστε να μη δοθεί ευκαιρία στη ΚΝΕ να πάρει την περιφρούρηση και να διαλύσει τη συγκέντρωση, όπως έκανετις προηγούμενες μέρες και όπως κάνει πάντα.
Από την αρχή , η περιφρούρηση εντοπίζει αρκετούς χαφιέδες και τους απομονώνει. Μετά τις 4, αρχίζει να μαζεύεται ο κόσμος στην πλατεία ενώ αρκετός υπάρχει κιόλας στα γύρω πεζοδρόμια. Στις 4.30 βγαίνουν δυό περίπολα για να δούν που βρίσκονται τα ΜΑΤ και τί ετοιμάζουν. Τούς έχουν στη βόρεια μεριάτης πλατείας, περίπου 500 μέτρα μακριά. Είναι 500 μπάτσοι, 8 αύρες και δυό αυτοκίνητα της Πυροσβεστικής. Όπως δείχνουν οι φάτσες τους και τα άδεια μπουκάλια μπύρας είναι τύφλα στο μεθύσι. Είναι σίγουρο πώς κάτι ετοιμάζουν. Τα περίπολα γυρίζουν πίσω στη πλατεία, αυξάνεται η περιφρούρηση και γίνεται ένα πρόχειρο σχέδιο αυτοάμυνας.
Τα κοράκια τής ΚΝΕ από τα γύρω πεζοδρόμια, προσπαθούν με διάφορους ψιθύρους κι απειλές να εμποδίσουν τον κόσμο νά’ρθει στην πλατεία.
Στις 5 αρχίζει ρ συγκέντρωση στην πλατεία. Είναι περίπου 500 άτομα ενώ άλλα 1.000 στα γύρω πεζοδρόμια. Η ατμόσφαιρα που επικρατεί είναι εκρηκτική.
Κατά τις 6, έρχονται τρέχοντας οι τσιλιαδόροι και λένε πώς τα ΜΑΤ και οι αύρες κατεβαίνουν. Φτιάχνουμε γρήγορα αλυσίδες και με τηλεβόα καλούμε τον κόσμο να συσπειρωθεί. Τα ΜΑΤ κι οι αύρες κατεβαίνουν και παρατάσσονται στο βόρειο κι ανατολικό μέρος της πλατείας. Ο κόσμος απαντάει σ’ αυτή την πρόκληση με συνθήματα: “Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ”, “ΚΑΤΩ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ” .
Εκείνη τη στιγμή κάνουν την εμφάνιση τους και οι κνίτες (μέχρι τότε κάθονταν σ’ ένα καφενείο απέναντι). Προσπαθούν να διώξουν τον κόσμο με απειλές και φοβέρες. Χτυπάνε μάλιστα κι ένα σύντροφο πού με τηλεβόα καλούσε τον κόσμο να συσπειρωθεί πίσω από τις αλυσίδες. Στην αρχή καταφέρνουν να διώξουν τον κόσμο από την πλατεία με αποτέλεσμα να μείνουμε εκεί καμιά 50ριά άτομα. Έρχεται ο εισαγγελέας μ’ ένα γαλονά και μας λέει να διαλυθούμε. Παίρνει όμως την κατάλληλη απάντηση από ένα σύντροφο: “Να διαλυθείτε εσείς, το τί θα κάνουμε μείς είναι δικός μας λογαριασμός”.
Σιγά-σιγά, βλέποντας ότι δε χτυπούν, ο κόσμος αρχίζει να συγκεντρώνεται και πάλι με αποτέλεσμα σε λίγο να υπάρχουν στην πλατεία και τούς γύρω δρόμους πάνω από 5.000 άτομα. Η ατμόσφαιρα γινόταν όλο και πιο αγωνιστική και τα συνθήματα πιο μαχητικά. Το βασικό σύνθημα πού έβγαινε πια από χιλιάδες στόματα ήταν: “ΜΠΑΤΣΟΙ, ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ”, κι η βασική χειρονομία η μούντζα.
Κατά τις 7 παρά 10′ τα ΜΑΤ κι οι αύρες υποχωρούν. Μόλις το είδε αυτό ο κόσμος, άρχισε να παραληρεί από χαρά και να χορεύει. Καταλάβαμε όμως γρήγορα ότι αυτή η κίνηση τής αστυνομίας ήταν παραπλανητική, για να χτυπήσει αργότερα αιφνιδιαστικά.
Στις 7, μετά από μερικούς κύκλους γύρω από την πλατεία, επιτίθενται ξαφνικά με δακρυγόνα (τα πρώτα πέφτουν σε μια πολυκατοικία). 0 κόσμος διαλύεται κι αρχίζει να συγκροτεί μικροομάδες. Μετά από λίγο, στις εργατικές πολυκατοικίες ανάβει η πρώτη φωτιά. Οι μπάτσοι πέφτουν με λύσσα και χτυπούν αδιάκριτα.
Ο κόσμος αρχίζει σιγά-σιγά να οργανώνει την άμυνα του. Στήνονται τα πρώτα οδοφράγματα, ανάβουν φωτιές και αρχίζουν να πέφτουν οι πρώτες πέτρες. Παρά το συνεχή βομβαρδισμό με δακρυγόνα, όλος ο κόσμος βρίσκεται στο δρόμο. Γέροι, γυναίκες, παιδιά, εργάτες και μαθητές. Μέσα σε λίγη ώρα δεν έχει μείνει γωνιά της Αγ. Βαρβάραςπού να μην υπάρχει φωτιά. Οι γυναίκες κατεβάζουν από τα σπίτια τους καρέκλες και τραπέζια και τα ρίχνουν στις φωτιές: “‘Εδώ θα τούς κάψουμε τούς κερατάδες, φωνάζουν. Οι νέοι με τα μηχανάκια αλωνίζουν τη γειτονιά και πληροφορούν για τις κινήσεις των ροπαλοφόρων. Ο ενθουσιασμός του κόσμου είναι απερίγραπτος. “Σήμερα γιορτάζουμε την Πρωτομαγιά” και «Ένα, δύο, τρία, πολλά Πολυτεχνεία”, είναι συνθήματα πού βγαίνουν από χιλιάδες στόματα. Ήταν τόσο το μίσος του κόσμου πού αν έπεφτε στα χέρια τους μπάτσος, θα τον έκαιγαν στις φωτιές. ‘Εξ άλλου είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι τις 1 το πρωί που τέλειωσε η μάχη, οι μπάτσοι δεν τόλμησαν να πατήσουν το πόδι τους μέσα στα στενά.
Αυτή σε γενικές γραμμές ήταν η εξέλιξη του αγώνα στην Αγ. Βαρβάρα. Μετά τις 25 Μάη, είναι η πρώτη φορά, στην Αθήνα, πούσπάει σ’ ένα μαζικό επίπεδο η πολιτική της “εθνικής ενότητας” και η κοινοβουλευτική ηλιθιότητα πού σπέρνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Οι εργάτες κι οι μαθητές της Αγ. Βαρβάρας πέταξαν στα σκουπίδια τους καθοδηγητές του ΠΑΣΟΚ-ΚΚΕ και πήραν την υπόθεση στα χέρια τους.
Αλλά πέρα από τις οποιεσδήποτε διαπιστώσεις και αναλύσεις πού μπορούν να γίνουν, ορισμένα περιστατικά είναι πολύ πιο ενδεικτικά για το τί ακριβώς έγινε, για το πώς ο λαός της Αγ. Βαρβάρας έχεσε κόμματα και καθοδηγητές, πως έκαψε στις φωτιές την πολιτική της “εθνικής ενότητας .
9.30 το βράδυ:
Στην πλατεία η ατμόσφαιρα από τα δακρυγόνα είναι αποπνιχτική, ανάβουμε φωτιά με ξύλα και λάστιχα αυτοκινήτων. Τότε κάνει την εμφάνιση του ο “κομμουνιστής” Δήμαρχος Σουλιμιώτης, μαζί με το βουλευτή Τζουμάκα.
Ο Δήμαρχος αρχίζει να μας βρίζει και απαιτεί να σβήσει η φωτιά. Παίρνει αυθόρμητα την κατάλληλη απάντηση, τόσο αυτός όσο κι ο βουλευτής: “ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ, ΠΟΥΛΗΜΕΝΟΙ” κραυγάζουν 500 περίπου άτομα ενώ ταυτόχρονα τούς παίρνουν στο κυνήγι με τις κλωτσιές.
10.30: στην οδό… χαμηλά, έχουμε στήσει από νωρίς οδόφραγμα μ’ ένα αυτοκίνητο, βαρέλια και ξύλα κι έχουμε ανάψει και φωτιά. Σταματάει ένα αυτοκίνητο, βγαίνει ένας 25άρης και βάζει τις φωνές. Γίνεται ο εξής διάλογος!
– Αλήτες, γιατί κλείνετε το δρόμο και καταστρέφετε την ξένη περιουσία;
– Αφού οι μπάτσοι χτυπούν εμείς αμυνόμαστε.
– Η αστυνομία κάνει την δουλειά της. Άμα κάνεις παρανομία θα σε πιάσει.
Τον περνάμε για φασίστα κι ορμάμε να τον χτυπήσουμε. Τότε πετάγεται μια γριούλα από δίπλα και του λέει:
– Τί είν’ αυτά πού λες παιδάκι μου; Εσύ στις εκλογές μας έλεγες να ψηφίσουμε ΚΕΕ, να μη σε ξαναδούν τα μάτια μου.
Το τί έπαθε ο τύπος μετά, δεν το λέμε. Μπορεί όμως ο καθένας να φανταστεί ότι θέλει.
Γενικά, η στάση όλων των κομμάτων, αλλά και πολλώναποκομμάτων,ήταν αξιοθρήνητη. Για το ΚΚΕ, λίγο-πολύ αναφέρθηκαν τα κατορθώματά του. Το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ εσ. ακολουθούσαν ότι έκανε το ΚΕΕ, αλλά εκείνο πού ήταν χαρακτηριστικό ήταν η στάση του ΕΚΚΕ. Αυτοί που κάποτε καταχτούσαν 5 λεφτά εθνική ανεξαρτησία (με τη “δίκαια εισβολή του λαού” στην αμερικάνικη πρεσβεία, τώρα, στην Αγ. Βαρβάρα, τά ’καναν επάνω τους. Ο πολύς Κουμάνταρος καλούσε πριν από τη σύγκρουση τον κόσμο να διαλυθεί γιατί όπως είπε “το σκοπό μας τον πετύχαμε” (δηλ. να γίνει η συγκέντρωση) “και δεν έχει πια νόημα να μένουμε εδώ”. Στέλεχος της ΑΑΣΠΕ, στις 8.30, έπιανε τον κόσμο και του έλεγε να διαλυθεί γιατί οι μπάτσοι έφυγαν πια. Βέβαια η ίδια έφυγε, ο κόσμος όμως έμεινε.
Τελειώνοντας θα πρέπει να γίνει και μία αυτοκριτική. Ενώ όλοι μας ήμασταν αναποφάσιστοι για το τι πρέπει να γίνει, ο κόσμος έδειξε πώς ήταν πολύ πιο μπροστά. Εμείς υποτίθεται οι συνειδητοποιημένοι δε μπορέσαμε στην αρχή να πιάσουμε τον παλμό του κόσμου. Πήραμε ένα μάθημα, γι’ άλλη μία φορά, πάνω στη σύγκρουση ο λαός βγαίνει πιο μπροστά από όλους τούς “πολιτικοποιημένους”.
Από τη γριούλα πού κουβάλαγε ντενεκέδες με πετρέλαιο, “για να τους κάψουμε” εμείς, γιατί αυτή δε μπορούσε, όπως είπε, μέχρι τον άλλον πού έκαψε τη φωτογραφία του Καραμανλή πού είχε στο σπίτι του κι άρχισε να πετάει πέτρες, εμείς βρεθήκαμε πίσω. Παρόλο πού είναι αλήθεια ότι όλοι οι πρωτοπόροι νέοι της Αγ. Βαρβάρας έπαιξαν ένα σημαντικό ρόλο και βοήθησαν πολύ στο να φτάσει η σύγκρουση σε τέτοια κορύφωση, ωστόσο τη στιγμή του ξεσπάσματος, το Σάββατο το βράδυ, νοιώθαμε να μας ξεπερνάει όλη αυτή η δύναμητηςεξέγερσης πού ξεχύνονταν από όλο τον κόσμο.
Όλη αυτή η εμπειρία πού αποχτήθηκε στην Αγ. Βαρβάρα, δε θα πρέπει να μείνει ανεκμετάλλευτη. Ο κόσμος ψάχνει να βρει αφορμή για να εξεγερθεί, και θα το κάνει έστω και μόνος του, έστω κι αν δεν κατέβουν οι 250 φοιτητές από το Πολυτεχνείο, όπως και δεν κατέβηκανπαρόλο πού τους περίμενε ο κόσμος. Η Αγ. Βαρβάρα θα πρέπει να είναι μοναχά μιά αρχή για ένα γενικότερο ξέσπασμα.
Μάης 1979
Οι μαρτυρίες που παρατίθενται εκφράζουν προφανώς τις απόψεις αυτών που τις έγραψαν. Δεν μας αναλογεί η οποιαδήποτε παρέμβαση στα περιεχόμενα των μαρτυριών είτε όσον αφορά περιγραφή γεγονότων είτε τις ιδεολογικές τους ερμηνείες. Εξάλλου, όλα τα ιστορικά στοιχεία κατατίθενται εδώ ανοιχτά προς εμπλουτισμό, σχολιασμό και κριτική.
Leave a Reply