Η ιστορία έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια με τις μεταρρυθμίσεις που ψηφίστηκαν από τον Μπους (μπαμπά) τη δεκαετία του ’90 και πλασαρίστηκαν ως αναγκαίες για την ανταγωνιστικότητα στην Ευρώπη το 2001 – με αποτέλεσμα τη ριζική αλλαγή της Παιδείας στην Ευρώπη μετά τη συμφωνία της Λισσαβόνας.
Ο στόχος είναι διπλός: οι νέες εργασιακές σχέσεις απαιτούν νέες δεξιότητες και νέες συμπεριφορές (άμεσος στόχος) καθώς και νέους τρόπους σκέψης και αποδοχής νέων μορφών καταστολής και πειθάρχισης (μακροχρόνιος και έμμεσος στόχος).
Σε ένα παγκοσμιοποιημένο τσουβάλιασμα ανάμεσα στο “πώς θα είναι αποδοτικός ο καινούργιος εργαζόμενος” και στο “πώς θα γίνει να αποδέχεται τον ευνουχισμό που του επιβάλουμε”, οι μεταρρυθμίσεις πάνε εναλλάξ: μια για τις δεξιότητες και μια για την πειθάρχηση (περιοδική εμφάνιση ανά διετία περίπου), κι αυτό τουλάχιστον στην Ελλάδα και τη Γαλλία.
Τα νέα προγράμματα και νέα βιβλία μαζί με καταργήσεις ωρών, ειδικοτήτων κλπ. μορφοποιούνται εδώ και 4-5 χρόνια με τη βαθμιαία εγκατάλειψη των ανθρωπιστικών μαθημάτων και την αύξηση των άμεσων δεξιοτήτων και γνώσεων – με έμφαση μια ειδικευμένη γνώση μη εφαρμόσιμη σε άλλα πεδία και την εκμάθηση ξένων γλωσσών και υπολογιστών (ο συσχετισμός με το εργατικό δυναμικό βγαίνει πολύ ξεκάθαρα αν εξετάσει κάποιος τις γλώσσες που προωθούνται από τις διμερείς συμφωνίες: είχαμε τα γερμανικά με το ΕΣΠΑ 2006 ενώ το 2013 υπογράφηκε η είσοδος των κινεζικών στα σχολεία μαζί με τη διεύρυνση της Cosco στον Πειραιά). Δεν είναι καθόλου αθώο και η κάθε κίνηση στις μικρές ηλικίες μπορεί να περνά απαρατήρητη αν δεν αντιλαμβάνεσαι ως συνεχές αυτά που κάνουν από το νηπιαγωγείο μέχρι το επαγγελματικό/ακαδημαϊκό πλαίσιο. Πάντα η αλλαγή προηγείται 10-15 χρόνια στις μικρές ηλικίες – κι αυτό επειδή απευθύνονται στους ίδιους ανθρώπους που ήταν πριν 15 χρόνια στο νηπιαγωγείο και σήμερα φοιτούν στην Γ’θμια εκπαίδευση. Στο σήμερα αντιστοιχεί με την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων που όταν διαχειρίζονται με κεφάλαια αναγκαστικά κατευθύνονται σε χρήσιμη έρευνα για τους χρηματοδότες της – έχοντας υπ’ όψιν ότι ο σημερινός πιτσιρικάς μπορεί να έχει ακόμα μια μικρή ένσταση αλλά είναι ο τελευταίος που έχει το βίωμα του σχολείου όπου δεν ήταν φακελωμένος και μπορούσε να κάνει καμιά κοπάνα, όπου δεν πεινούσαν συμμαθητές του και δεν έμπαινε η εταιρία «doll» για να μοιράζει (επώνυμες) μπανάνες.
Πριν μια διετία ξεκίνησε η ηλεκτρονική απογραφή των υπαλλήλων που συνεχίστηκε τον Ιούνιο με την υποχρεωτική ηλεκτρονική απογραφή μαθητών (το οποίο αποκλείει για παράδειγμα τη φοίτηση μεταναστών χωρίς χαρτιά, την ελλιπή φοίτηση τσιγγανοπαίδων κ.ά.). Εφόσον αυτό έγινε αποδεκτό από όλους τους εμπλεκόμενους (γονείς και εργαζόμενους), φέτος εμφανίστηκαν οι οδηγίες του Υπουργείου που είναι η καθημερινή ηλεκτρονική αναφορά παρουσίας όλων. Τώρα προσθέτουν και την παράμετρο της υγείας και του ατομικού φακέλου που θα περιλαμβάνει για τους μαθητές έναν όγκο πληροφοριών από την πρώτη σχολική επαφή στα 5 του (προνήπιο) μέχρι την αποφοίτησή του. Αυτό υπάρχει ήδη στη Γαλλία αλλά το έχουν κάνει πιο “light” απ’ ότι το είχαν σχεδιάσει διότι έφερε αντιδράσεις – κοντός ψαλμός…. θα έρθει και εκεί και εδώ με το σχήμα που έχει προγραμματιστεί, δηλαδή να περιλαμβάνει τεστ DNA και καταγραφή παραβατικής συμπεριφοράς (από τα 5!), ψυχικών δυσλειτουργιών (όπως στις ΗΠΑ με την υποχρεωτική χορήγηση φαρμάκων που υποδεικνύουν οι φαρμακευτικές) και σχολικών επιδόσεων. Ήδη στην Ειδική Αγωγή επειδή είναι έτσι κι αλλιώς “αποδεκτό” ότι τα παιδάκια έχουν προβλήματα, εκεί που συντάσσονται αξιολογήσεις μαθητών με θεραπευτικούς στόχους εδώ και χρόνια χειρόγραφες και κρυμμένες (μόνο οι καθηγητές και οι γονείς έχουν πρόσβαση), ήρθαν “άνωθεν εντολές” για να τα περαστούν στο κεντρικό σύστημα (κάτι που θα αργήσει ευτυχώς επειδή οι μισοί εργαζόμενοι είναι αδαείς στα ηλεκτρονικά και έδωσαν παράταση).
Το πλαίσιο σαφές (άσχετα αν θα πάρει κανά-δυο χρόνια η εφαρμογή): παρακολούθηση και καταστολή, με στόχο το διαχωρισμό από μικρή ηλικία σε ενταγμένους και μη στο σχολικό σύστημα, και την προώθηση ανάλογα με το προφίλ σε συγκεκριμένα επαγγέλματα. Είναι αυτή η παραλληλότητα όλων των τομέων: κάρτα υγείας στους ενήλικες (να ξέρουν απο τι πάσχουμε), κάρτα μετακίνησης στα ΜΜΕ (να ξέρουν πού πάμε) κλπ. κλπ., μορφές απόλυτης θεσμικής βίας που για να καμφθούν οι όποιες αντι-στάσεις, φροντίζουν να εισέλθει η νέα γενιά στην αντίληψη της παρακολούθησης “για το καλό σου” από πολύ μικρή – ευάλωτη – ηλικία.
Αυτός ο εφιάλτης λέγεται My School και συμβαδίζει αρμονικά και την υπόλοιπη “προληπτική” καταστολή και τη διεύρυνση κάθε λογής μπατσοεξουσιών. Και φυσικά, όπως και στα άλλα, διάσπαρτοι φωνάζουν και απειλούν και δίνουν συμβουλές να μην ενταχθούμε αλλά αλλά… απλώς, αργούν να γίνουν αλλά θα γίνουν γιατί δεν υπάρχει ουσιαστικός ριζοσπαστικός αντίλογος.
Leave a Reply