Confusus

Είναι έκδηλη η αναδιοργάνωση της πολιτικής διαμεσολάβησης εν όψει των εκλογών της άνοιξης. Από τον «αναστοχαστικό» φασισμό του Κασιδιάρη, τον ακροδεξιό πόλο του Φαήλου και τον άκρως συντηρητικό διεμβολισμό της κεντροδεξιάς έως την κεντροαριστερά του «Ακροπόλ», τη σοσιαλδημοκρατία του «κάγκελου» και τον κομμουνισμό του «σταδίου ειρήνης και φιλίας» το ανοιξιάτικο πανηγύρι της ανάθεσης προβλέπεται διασκεδαστικό. Εξάλλου, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την «κατίσχυση της δημοκρατίας» πάνω στις «μαζικές αναταραχές» από τον Φλεβάρη του 2012 και μετά. Δύο χρόνια φαγούρας, Δύο χρόνια «υπομονής των φτωχών». Με τόσον… εκλογικό ακτιβισμό, όμως, είναι αλήθεια ότι οι μεγάλες και μικρές εξεγέρσεις στο δρόμο περισσεύουν. Η κάθε είδους πολιτική αντιπροσώπευση δεν άφησε ούτε την παραμικρή ευκαιρία να περάσει στα θεσμικά καλούπια και την παραμικρή «λαϊκή απαίτηση». Και με αυτόν τον τρόπο η Βουλή τα είχε όλα. Από μικροεντάσεις μέχρι μπινελικώματα, από διαπροσωπικά ξεκατινιάσματα μέχρι αυτομολήσεις και ασκήσεις ανεξαρτησίας βουλευτών, από οριακές ψηφοφορίες μέχρι καφενοβιακούς εξυπνακισμούς. Το θέαμα της πολιτικής διαχείρισης χώνεψε με ευκολία τη γενική δυσαρέσκεια από την αδυναμία παραγωγής άμεσου αποτελέσματος  των «μαζικών αγώνων». Οι ασκήσεις πολιτικού καιροσκοπισμού άφησαν αλώβητες τις επιθετικές δομές εκμετάλλευσης και καταπίεσης, άφησαν αλώβητη την δυναμική ροή ενός «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης».

Με φόντο, για μια ακόμη φορά, τη δυσκολία εκταμίευσης της επόμενης δόσης που για το ξεπέρασμά της απαιτείται πέρα από τις συνήθεις χιλιάδες απολύσεις επιπλέον και η απελευθέρωση των πλειστηριασμών. Με φόντο τις κοκορομαχίες για τα φάρμακα και τον ατελεύτητο μαλακισμό του Άδωνι (που καλεί σε «ανοιχτό» διάλογο τους γιατρούς αλλά με… προαπαιτούμενες τις απολύσεις τους) ακόμη και τα ράντζα γίνονται μακρινό όνειρο για χρόνιους και βαριά ασθενείς. Με φόντο τις διαρκείς επί τα χείρω αναδιαρθρώσεις του συνταξιοδοτικού συστήματος λεηλατείται κάθε ίχνος αξιοπρέπειας στα μισθωτά κάτεργα αλλά και διαδραματίζονται αμέτρητες διώξεις από τους εργοδότες ενάντια σε κάθε αντιστεκόμενο. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι σε ένα «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» εκείνο που (αναπόφευκτα για τη διατήρηση των κυριαρχικών δομών) προκρίνεται είναι η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών σε βάρος κάθε προνοιακού χαρακτήρα του κράτους. Η ακροδεξιά θεσμική μετατόπιση του συστήματος εξελίσσεται χωρίς ανασχέσεις.

Την ίδια στιγμή η σοσιαλδημοκρατική αντιπολίτευση σέρνεται όλο και περισσότερο προς τις συντηρητικές αρχές που έχουν κατισχύσει κοινωνικά μέσω της κραταιής και αδιάλειπτης κυρίαρχης προπαγάνδας. Σε κάθε σχετική επίκληση ο «ανθρώπινος καπιταλισμός» του Σύριζα αποδεικνύεται πιο πιστός στο δόγμα της ασφάλειας και της νομιμότητας από ότι τα διεφθαρμένα σκυλιά της κρατικής προπαγάνδας. Οι αντιφατικές δηλώσεις πάνω σε κομβικά πολιτικά και οικονομικά ζητήματα δεν οφείλονται σε μια αδυναμία της κομματικής δομής που δικαιολογείται με την απότομη «ωρίμανση» από το 4 στο 27% του «εκλογικού σώματος», όπως συχνά ισχυρίζονται οι κάθε είδους συνήγοροι της σοσιαλδημοκρατίας. Οφείλονται σε έναν εν τοις όροις καιροσκοπισμό που αποβλέπει στην «κατάκτηση» του κράτους για την διατήρηση της κοινωνικής και πολιτικής ομαλότητας, όπως διατείνονται σε κάθε ευκαιρία οι κομισάριοι: όπερ εστί την διαιώνιση των καπιταλιστικών όρων κυριαρχίας… αφήνοντας άθιχτη την παραγωγική διαδικασία και… καλυτερεύοντας τους όρους αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου. Αυτό δικαιολογεί με τον καλύτερο τρόπο την αγωνία για θεσμική ενσωμάτωση κάθε κοινωνικού αγώνα, την άμβλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων με τη χρήση επερωτήσεων και μομφών στη βουλή αλλά και φρούδων υποσχέσεων στις γειτονιές.

Εν τω μεταξύ, η απόπειρα για την πολιτική αναδιαμόρφωση της Χ.Α. συνεχίζεται. Όπως ήταν φυσικό (είχαμε γράψει πρόσφατα για την ευθεία λογική αναγωγή του συνθήματος στην «θυσία» των δύο «παιδιών» στο Ν. Ηράκλειο) το «αίμα, τιμή, κτλ» έγινε… «πατρίδα, τιμή κτλ». Είναι και αυτή μια ακόμη… έκπτωση –επώδυνη για τους φωνάσκοντες, είναι αλήθεια, ανάμεσα σε άλλες- από τις παραδοσιακές αρχές του «εθνικιστικού κινήματος» προκειμένου να επιβιώσει πολιτικά. Έτσι κι αλλιώς, ο υβριδικός τύπος των φασιστικών συμμοριών όπως προέκυψε από τις εκλογές του 2012 επιτρέπει όχι μόνο κωλοτούμπες αλλά και συνολικές ασκήσεις εδάφους. Αρκεί να μην είναι παραστρατιωτικού τύπου… γιατί όσο προσπαθεί η Χ.Α. για μια πολιτική της αναδιαμόρφωση άλλο τόσο προσπαθεί και η ακροδεξιά διαχείριση της αστικής δημοκρατίας να υπονομεύσει αυτήν ακριβώς την αναδιαμόρφωση, αποβλέποντας σε μια απίσχνανση του εκλογικού φασιστικού μορφώματος. Ο διορισμός μερικών επίμονων ανακριτών που εκτείνουν διαρκώς και αδιαλείπτως το κατηγορητήριο και τις έρευνες σε βάρος εμβληματικών ασπόνδυλων μαρτυρά αυτού του ισχυρισμού το αληθές.

Ας μην ξεχνάμε, ωστόσο, και τις αμέτρητες δίκες των τελευταίων εβδομάδων σε βάρος του α/α χώρου προκειμένου να τροφοδοτηθεί χωρίς ασυνέχειες η «θεωρία των δύο άκρων». Από τους 42 της υπόθεσης εισβολής στο Ρεσάλτο μέχρι τον Θεοφίλου, από τον Σίψα μέχρι τους διωκόμενους για την υπόθεση στο Βελβεντό και τις συνεχιζόμενες δίκες της ΣΠΦ, η επικοινωνιακή εργολαβία των ΜΜΕ κρατάει πάντα σε πρώτο πλάνο στην επικαιρότητα τα θέματα των διώξεων σε βάρος του α/α χώρου. Και σε κάθε ευκαιρία διανθίζει με αυτά τις αναφορές του υπουργείου δημόσιας τάξης για τις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους ως «εστίες ανομίας» και ως προθάλαμους «ένοπλων οργανώσεων»… Το κατασταλτικό σχέδιο πρέπει να είναι πάντα έτοιμο για εκδίπλωση χωρίς να δημιουργούνται κενά και αμφιβολίες στην κοινωνική συνείδηση.

Ωστόσο, παρά τα κοινωνικά και πολιτικά οξύμωρα… οι αγώνες συνεχίζονται, από την επιμονή των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ μέχρι τους εργάτες του Σκαραμαγκά, από τις τοξικές δεξαμενές των Σκουριών μέχρι τις πηγές του Πηλίου, από την φροντισμένη επίθεση στις εισπρακτικές εταιρίες του Σιούφα μέχρι την πείσμονα και αξιοπρεπή απεργία πείνας του Σπύρου Στρατούλη στις φυλακές, από τις λαϊκές και αντιφασιστικές συνελεύσεις που αντιστέκονται μέχρι τις αποφασισμένες και διαρκείς μοριακές αντιστάσεις των εγχειρημάτων στις γειτονιές.