Χασάν Xίττο είναι το καινούργιο όνομα που προστίθεται στο patchwork της «συριακής αντίστασης». Ο συγκεκριμένος εκλέχτηκε επικεφαλής της προσωρινής κυβέρνησης μόλις χτες στην Κωνσταντινούπολη μετά από δύο παρόμοιες αποτυχημένες απόπειρες του παρελθόντος. Ζούσε το Τέξας των ΗΠΑ και τελευταία έχει μετακομίσει στην Τουρκία για να «βρίσκεται κοντά στις εξελίξεις». Το πιο σημαντικό έργο του -αναφέρει το πρακτορείο ειδήσεων «Αλ Τζαζίρα»- θα είναι να αναγνωριστεί από όλες τις συνιστώσες της «συριακής αντίστασης» που ελέγχει πλέον το 60% βόρεια και ανατολικά της χώρας. Εγείρονται πολλά ερωτηματικά γύρω από την συγκεκριμένη υπόθεση. Πώς προέκυψε αμερικανοτραφής ηγέτης μιας κουρελοειδούς «αντίστασης» που συντίθεται από εξτρεμιστές ισλαμιστές, τούρκους εκπαιδευτές μέχρι και δεξιούς φιλελεύθερους…; Από ποιους εκλέχτηκε τη στιγμή που το κυριότερο έργο του θα είναι να αναγνωριστεί από τους δεκάδες μικροηγέτες ανά περιοχή και διάφορους πολέμαρχους των «μαχητών του δρόμου»;
Έτσι κι αλλιώς, «το κλειδί» των εξελίξεων στον γεωπολιτικό χάρτη της Μέσης Ανατολής έχει μετατοπιστεί από την Παλαιστίνη… στην Συρία εδώ και δύο χρόνια με το βαρύ τίμημα των 70.000 νεκρών. Με δεδομένο το Ισραήλ ως μοναδικό έως σήμερα καπιταλιστικό πολιορκητικό κριό του «δυτικού κόσμου» εναντίον των αραβικών χωρών και με επίδικο τα εθνικοποιημένα κοιτάσματα του «αυταρχικού» Ιράν… η Συρία προσφέρεται ως μοναδική ευκαιρία για μια γεωστρατηγική διευθέτηση σε βάρος του «αντιδυτικού κόσμου». Εξηγείται έτσι όλο το λυκοφιλικό patchwork τη «συριακής αντίστασης» απέναντι στο συμπαγές και χρόνιο μέτωπο που στηρίζει και σήμερα την αναμφισβήτητα αυταρχική ηγεμονία του Μπασάρ Αλ Άσαντ. Σχετικά συμπαγές μέτωπο , βέβαια, αν αναλογιστεί κανείς την αμφιλεγόμενη στάση της Ρωσίας που, με σημείο αναφοράς την μεγάλη μεσογειακή ναυτική της βάση στη Συρία, φροντίζει να διατηρεί μια καλή σχέση με όλα τα «εμπλεκόμενα μέρη»… Η κατάσταση γίνεται όλο και πιο περίπλοκη με φόντο μαζικές εκτελέσεις, βασανισμούς, βομβαρδισμούς, ξεθεμελίωμα ολόκληρων πόλεων, προσφυγιά…
Στην ελλάδα η σιωπή για τους 70.000 νεκρούς στην Συρία είναι εκκωφαντική. Παρατηρείται μια συστημική συστράτευση που έχει να κάνει από τη μία με τους ντόπιους υπερασπιστές των νατοϊκών σχεδίων που θα δρομολογηθούν σύντομα, σύμφωνα με το επιτυχημένο μοντελάκι της Λιβύης, και από την άλλη με μια αριστερά που δεν επιθυμεί να αμφισβητήσει το τραγελαφικό καθεστώς του Άσαντ ως ιδεολογικά δέσμια των παραδοσιακών στερεότυπων του ρωσοκινεζικού μετώπου.
Έτσι, παρατηρούμε χωρίς καμία πολιτική αντανάκλαση στα «ελληνικά πράγματα» την δραματική παλίρροια ενός τεράστιου μεταναστευτικού ρεύματος του οποίου η άμπωτις θα αφήσει εκατοντάδες πτώματα συρίων στις ανατολικές ακτές της χώρας… ως κληρονομιά μιας θλιβερής και αδικαιολόγητης αδράνειας. Και το body counting συνεχίζεται.
Leave a Reply