Παρακολουθώντας κάποιος τις εξελίξεις στην Αίγυπτο και τις αιματηρές καθημερινές συγκρούσεις στην πλατεία Ταχρίρ με τις δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας να δολοφονούν καθημερινά διαδηλωτές πυροβολώντας στο ψαχνό, θα συναντήσει μια πρωτόγνωρη και φρικαλέα πρακτική που εξελίσσεται μέσα στο πλήθος. Μια πρακτική που στρέφεται ενάντια στον κόσμο της εξέγερσης και της ελευθερίας, μια πρακτική που φαντάζει ξένη για τα “κινηματικά” δεδομένα του κόσμου της “δύσης”. Σύμφωνα λοιπόν και με μαρτυρίες αγωνιστών κι αγωνιστριών στην Αίγυπτο, κατά τη διάρκεια των ογκωδέστατων διαδηλώσεων και συγκρούσεων, ανάμεσα στους κόλπους των διαδηλωτών εμφανίζονται αιφνιδιαστικά οργανωμένες ομάδες που στρέφονται εναντίον των διαδηλωτών. Αυτές οι ομάδες, σύμφωνα πάντα με τις ίδιες μαρτυρίες, είναι οπλισμένες και προχωρούν είτε σε εκτελέσεις διαδηλωτών είτε σε βιασμούς και σεξουαλικές παρενοχλήσεις διαδηλωτριών. Δεν θέλει προφανώς και πολύ ευφυΐα για να συλλογιστεί κανείς πως αυτές οι πρακτικές είναι καθεστωτικές και καθοδηγούμενες από την κατασταλτική στρατηγική. Οι “όχλοι βιαστών στις τάξεις των εξεγερμένων” όπως δεικτικά αναφέρονται αυτές οι ομάδες που εμφανίζονται κι εξαφανίζονται καλυπτόμενοι από τις δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας, δεν έχουν καμία σχέση με τους διαδηλωτές αλλά είναι προφανώς άνθρωποι του καθεστώτος (τώρα των αδελφών μουσουλμάνων). Εξάλλου το μαχαίρωμα στα γεννητικά όργανα που συνοδεύει σχεδόν όλες τις επιθέσεις που σημειώθηκαν σε αγωνίστριες της πλατείας Ταχρίρ δείχνει τα θρησκευτικά κίνητρα των ομάδων αυτών. Ας μην παραλείψουμε στο σημείο αυτό να αναφέρουμε πως για την αποτροπή της επανεμφάνισης αυτών των ομάδων αλλά και για την αντιμετώπισή τους, χιλιάδες άτομα του black block της πλατείας Ταχρίρ -κι όχι μόνο- υιοθέτησαν πρακτικές με τις οποίες οι ομάδες αυτές θα γίνουν αμέσως αντιληπτές από σύσσωμους τους διαδηλωτές για να εκδιωχθούν ακαριαία (μια φωτοβολίδα ανάβει κάθε φορά που εμφανίζονται οι ομάδες αυτές και τότε όλοι οι διαδηλωτές στρέφονται εναντίον τους).Ενδιαφέρον όμως έχει να δούμε και το πως αντιμετωπίζει η “δυτική δημοσιογραφία” αυτά τα μαντάτα από την Αίγυπτο. Δεκάδες τίτλοι άρθρων παράγονται και αναπαράγονται με σκοπό όχι απλά να παρουσιάσουν την είδηση αλλά για να συκοφαντήσουν μια ολόκληρη εξέγερση. “Όχλοι βιαστών στην Αίγυπτο”, “Τα αποτελέσματα της αραβικής άνοιξης”, “Ανεξέλεγκτοι βιασμοί γυναικών στην πλατεία Ταχρίρ”, “Αίσχος… Δεκάδες ομαδικοί βιασμοί στην Αίγυπτο”, “Αίγυπτος: Βίασαν 19 γυναίκες στην Πλατεία Ταχρίρ “, “Ενέδρες σε γυναίκες στην Ταχρίρ” είναι μερικά από τα κατάπτυστα άρθρα που όχι μόνο σε επίπεδο τίτλου του άρθρου αλλά και σε επίπεδο περιεχομένου, χρεώνουν αυτές τις πρακτικές σε ένα κίνημα που δεν έχει στο σύνολό του και απολύτως σαφή χαρακτηριστικά. Μπορεί βέβαια η ευαισθησία της δυτικής δημοσιογραφίας να περισσεύει αφού η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται και καθώς πριν περίπου 6 μήνες μια βρετανίδα δημοσιογράφος δέχτηκε σεξουαλική επίθεση από παρόμοια ομάδα όταν όμως χιλιάδες κόσμου συσπειρώνονταν στην πλατεία Ταχρίρ για να…γιορτάσουν τα αποτελέσματα των τότε προεδρικών εκλογών. Η σύνδεση όμως αυτών των βιασμών με την “αραβική άνοιξη” πέρα από τα κατασταλτικά συμφέροντα που εξυπηρετεί είναι και παντελώς αναληθής καθώς ούτε η πλατεία Ταχρίρ ούτε η αραβική άνοιξη ανέχεται αυτά τα περιστατικά που μάλιστα στρέφονται και στις τάξεις της!
Στο ίδιο φυσικά μήκος κύματος στέκει και ο τίτλος της είδησης που επιλέχτηκε σε ένα πιο “προοδευτικό” διαδικτυακό ειδησεογραφικό μέσο. Ο τίτλος του τύπου “Βιασμοί και σεξουαλικές επιθέσεις στην πλατεία Ταχρίρ” είναι κι εδώ επιμελώς κατασκευασμένος για να τραβήξει το ενδιαφέρον των αναγνωστών με οποιοδήποτε τρόπο. Κι αυτή ίσως είναι η μόνη δημοσιογραφική δεοντολογία που χαρακτηρίζει ακόμη κι αυτά τα “προοδευτικά” κατά τα άλλα μέσα. Το ότι το μέσο αυτό συμμετέχει και αναπαράγει τους καθεστωτικούς τρόπους αντιμετώπισης και διαχείρισης των κινημάτων, φαίνεται από τα βαθιά μιας είδησης, τον “ατεκμηρίωτο” εκείνο τρόπο που εξάγει συμπεράσματα σε τίτλους, το άπλετο “φως” διερεύνησης των επίδικων πρακτικών, τις απλοϊκές γενικεύσεις… Ο χαρακτηρισμός κινημάτων και διαδηλωτών με αυτόν τον τρόπο αφορά την αντι-προπαγάνδα του καθεστώτος, αφορά τα δυτικά εκείνα δίκτυα που έχουν γενικά “πρόβλημα” με τη μέση ανατολή και τα κινήματά της, αφορά τις επιφυλάξεις του δυτικού πολιτισμού απέναντι στον “τρίτο κόσμο” και την συλλήβδην “βαρβαρότητά” του. Παλιά το έλεγαν αποικιοκρατία…
αναδημοσίευση από τον Θερσίτη
Leave a Reply