Την Τρίτη 15 Ιανουαρίου, σε μία επιχείρηση-φιάσκο, ειδικές κατασταλτικές δυνάμεις, από Εκαμίτες και ΜΑΤ μέχρι ασφαλίτες και το Τμήμα Εξουδετέρωσης Εκρηκτικών Μηχανισμών, πραγματοποίησαν εισβολή στο χώρο της κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37. Κατά την εισβολή τους, οπλισμένοι, μεταξύ άλλων, με τροχούς και τσεκούρια, προκάλεσαν εκτεταμένες φθορές στο διατηρητέο κτήριο της κατάληψης. Το πρόσχημα ήταν η “αναζήτηση όπλων και εκρηκτικών”. Ο πραγματικός λόγος της προαναγγελθείσας εισβολής, από τη φασιστική συμμορία του υπουργείου ΠΡΟ.ΠΟ. και τα μέσα αναμετάδοσης κρατικής προπαγάνδας, ήταν φυσικά η συνέχιση της κατασταλτικής επίθεσης στον κόσμο του αγώνα.
Οι 14 σύντροφοι και συντρόφισσες που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην κατάληψη παρέμεναν στην ταράτσα του κτηρίου, φωνάζοντας -μαζί με τους αλληλέγγυους που είχαν συγκεντρωθεί στη συμβολή Δροσοπούλου και Καραγιάννη-συνθήματα, υψώνοντας πανό που έγραφε ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ – NO PASARAN!, και παρακολουθώντας τις αλλεπάλληλες αποτυχημένες προσπάθειες των ΕΚΑΜ να εισβάλουν. Μετά από μιάμιση ώρα, οι κατασταλτικές δυνάμεις “κατάφεραν” να φτάσουν στην ταράτσα και οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες, μαζί με δύο αλληλέγγυους που προσήχθησαν έξω από την κατάληψη, μεταφέρθηκαν με υψωμένες τις γροθιές τους και εν μέσω συνθημάτων στη ΓΑΔΑ, ενώ είχαν προηγηθεί αψιμαχίες αλληλέγγυων με τα ΜΑΤ και στην περιοχή συνέρεαν διαρκώς αγωνιστές, καθώς και κόσμος από τη γειτονιά που αποδοκίμαζε την αστυνομία. Η εικόνα της επιβολής και του αιφνιδιασμού μέσω μιας ταχείας εισβολής εν μέσω σιωπής είχε ήδη ανατραπεί.
Οι πολιτικοί διαχειριστές της εξουσίας και οι ένστολοι λακέδες τους, όντας ήδη αποδυναμωμένοι από την διαρκή, μαζική και μαχητική δραστηριοποίηση του κινήματος ιδιαίτερα μετά την ανακατάληψη της Villa Amalias, την ανάπτυξη ενός κοινωνικού-ταξικού μετώπου απέναντι στην κρατική καταστολή με κομβικό σημείο τη μεγαλειώδη διαδήλωση της 12ης Γενάρη, χωρίς επιπλέον να έχουν την παραμικρή δικαιολογία για την κατοχή του κτηρίου αφού δεν είχαν τη συναίνεση των πανεπιστημιακών αρχών -οι οποίες δήλωσαν ότι η βίαιη αστυνομική εισβολή έγινε χωρίς την έγκρισή τους- και πασχίζοντας να αποφύγουν το άνοιγμα ενός νέου κύκλου κινητοποιήσεων σε όλη την Ελλάδα, εξαναγκάστηκαν σε υποχώρηση. Τέσσερις περίπου ώρες μετά την εισβολή, οι προσαχθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι. Την ίδια ώρα μία μεγάλη ομάδα αλληλέγγυων, οι οποίοι παρέμεναν συγκεντρωμένοι έξω από την κατάληψη και μπροστά στα ΜΑΤ καθ’ όλη τη διάρκεια της κατασταλτικής επιχείρησης, ανακατέλαβαν το κτήριο μαζί με τη συντρόφισσα που είχε παραμείνει στην κατάληψη κατά τη διάρκεια της αστυνομικής έρευνας.
Το κτήριο της οδού Λέλας Καραγιάννη 37 καταλήφθηκε στις 15 Απρίλη 1988 μετά από τρεις δεκαετίες εγκατάλειψης από τα τρία πανεπιστημιακά ιδρύματα (ΕΚΠΑ, ΕΜΠ και ΑΣΚΤ) στα οποία κληροδοτήθηκε. Η διαθήκη με βάση την οποία περιήλθε στα χέρια τους ορίζει σαφώς και αμετάκλητα πως ο χώρος θα πρέπει να στεγάζει άπορους φοιτητές, κάτι που τα πανεπιστημιακά ιδρύματα δεν έκαναν και δεν έχουν και τον σκοπό αλλά ούτε και τη δυνατότητα να το κάνουν. Χάρη στις κοπιώδεις προσπάθειες πολλών καταληψιών και αλληλέγγυων, το κτήριο, το οποίο θα βρισκόταν σε μία διαρκή κατάσταση αποσύνθεσης, μετατράπηκε σε χώρο στέγασης από τους καταληψίες οι οποίοι το συντηρούν αποκλειστικά με δικά τους έξοδα εδώ και 25 χρόνια.
Στον χώρο της κατάληψης έχουν φιλοξενηθεί αμέτρητες εκδηλώσεις, συζητήσεις, προβολές, πραγματοποιούνται συλλογικές κουζίνες, γίνονται εκδηλώσεις για παιδιά και συναυλίες, λειτουργεί βιβλιοθήκη,ομάδα προπόνησης και γυμναστηρίου, θεατρική σκηνή, καθώς και η θεατρική ομάδα Ανάπλους.
Παράλληλα, η κατάληψη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα και τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Σε αγώνες προάσπισης του φυσικού κόσμου και των δημόσιων χώρων, σε συνελεύσεις γειτονιάς και ταξικά σωματεία, σε αγώνες ενάντια στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας αλλά και σε τοπικές αντιστάσεις, σε αντιφασιστικές κινητοποιήσεις και στην προσπάθεια ανάπτυξης και ενδυνάμωσης του αναρχικού κινήματος, στις μικρές και μεγάλες στιγμές του αγώνα, είμαστε παρόντες. Και θα συνεχίσουμε να είμαστε, χωρίς να μας πτοεί ούτε στο ελάχιστο η στοχοποίησή μας από το καθεστώς της εξαθλίωσης και του εκφασισμού. Αντιθέτως, οι κατασταλτικές επιχειρήσεις ενισχύουν την πεποίθησή μας για την αναγκαιότητα της καταστροφής ενός απάνθρωπου και εκμεταλλευτικού συστήματος που βρίσκεται σε σήψη. Στο τέλος αυτού του δρόμου ξέρουμε ότι η νίκη θα είναι δική μας: όλων εκείνων που αγωνίζονται από τα κάτω ενάντια στα δεσμά της εξουσίας. Ο αγώνας για ισότητα και ελευθερία, για την κοινωνική επανάσταση, την αναρχία και τον κομμουνισμό θα σαρώσει το καθεστώς της εξαθλίωσης και του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Από το επί 25 χρόνια (και συνεχίζουμε) κατειλημμένο έδαφος της ΛΚ37 απευθύνουμε θερμό χαιρετισμό σε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, σε όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που κινητοποιούνται πολύμορφα και μαχητικά απέναντι στην κατασταλτική εκστρατεία που έχει εξαπολύσει το καθεστώς.
Χαιρετίζουμε τους 10.000 και πλέον διαδηλωτές που το πρωί του Σαββάτου της 12ης Ιανουαρίου, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα καταλήψεων και αυτοοργανωμένων χώρων, πραγματοποίησαν μια μεγαλειώδη πορεία στους δρόμους της Αθήνας. Μια πληθώρα οριζόντιων κοινωνικών, ταξικών και πολιτικών συλλογικοτήτων, ένα ποτάμι από μπλοκ αναρχικών, αναρχοσυνδικαλιστών, καταλήψεων, συνελεύσεων γειτονιάς και σωματείων βάσης, ένα ποτάμι στο οποίο συμμετείχε επίσης πλήθος αριστερών αγωνιστών, πλημμύρισε τους δρόμους κόντρα στην αστυνομοκρατία και την πιεστική παρουσία μεγάλου αριθμού μπάτσων.
Η πορεία αυτή ήταν ένα σπουδαίο δείγμα των δυνατοτήτων που έχει, τόσο από άποψη μαζικότητας όσο και από την πλευρά του πλουραλισμού και της σύνθεσης, η συγκρότηση ενός πλατιού κοινωνικού-ταξικού μετώπου απέναντι στο καθεστώς της εξαθλίωσης και της καταστολής. Αυτή η μεγάλη διαδήλωση αφήνει σημαντική παρακαταθήκη για τον κόσμο της αντίστασης και μας υπενθυμίζει ότι πρέπει να συνεχίσουμε να κινούμαστε στον δρόμο της εξάπλωσης του αγώνα και της σύνδεσής του με όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια.
Σήμερα, όπου όλο και περισσότερο συσσωρεύεται η κοινωνική οργή εξαιτίας των δυσβάσταχτων όρων επιβίωσης και της αυξανόμενης εξαθλίωσης, υπάρχει η δυνατότητα και η ανάγκη τα προτάγματα της αντίστασης, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης να διαχυθούν σε όλο και περισσότερους και τα μέτωπα του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο να πολλαπλασιαστούν. Σήμερα που κάθε αντιστεκόμενος βρίσκεται στο στόχαστρο της καταστολής, σήμερα που οι απεργοί, οι διαδηλωτές, οι καταληψίες, οι αναρχικοί στοχοποιούνται για να επιβληθεί απρόσκοπτα στην κοινωνία η κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, η κοινωνική και ταξική αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, και ο αγώνας η μόνη διέξοδος.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΩΝ ΣΥΜΜΟΡΙΩΝ, ΝΑ ΑΝΤΙΤΑΞΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΛΑΤΥ ΜΑΖΙΚΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΤΑΞΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ
ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ VILLA AMALIAS, ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΚΑΡΑΜΑΓΚΑ, ΣΤΟ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΜΕΝΟ ΣΤΕΚΙ ΑΣΟΕΕ, ΣΤΟΝ 98FM- ΡΑΔΙΟΖΩΝΕΣ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΓΩΝΑ
ΑΚΟΥΣΑΤΕ;
ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΑΣ ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΖΕΤΑΙ
ΕΙΝΑΙ Ο ΗΧΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ ΠΟΥ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ
Αθήνα, 17 Γενάρη 2013
Σύντροφοι και συντρόφισσες από το κατειλημμένο έδαφος της Λέλας Καραγιάννη 37
αναδημοσίευση από το site της κατάληψης ΛΚ37
Leave a Reply