7+1 θέσεις για την αλληλεγγύη στους απεργούς χαλυβουργούς

1
Η επίσκεψη της Χρυσής Αυγής την Παρασκευή στις 17 Φλεβάρη στους απεργούς χαλυβουργούς είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Η αποτύπωση της επίσκεψης σε σχετικό βίντεο δεν αφήνει κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε εκ των υστέρων επίκληση μιας αβάσιμης ή κατασκευασμένης ακροδεξιάς προπαγάνδας. Η Χρυσή Αυγή έγινε δεκτή από το προεδρείο του σωματείου και υπήρξε τόσο εκφώνηση λόγου από τον αντιπρόσωπό της προς τους παρευρισκόμενους όσο και αντιφώνηση από τον Σιφωνιό. Ας έχουμε υπόψη δύο δεδομένα. Η Χρυσή Αυγή είναι ο μόνος «φορέας» που πήγε ως κόμμα στους απεργούς ως τα σήμερα και αυτό το γεγονός δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρεξήγησης όπως θα μπορούσε να γίνει αν επρόκειτο για συγκαλυμμένη επίσκεψη υπό την σφραγίδα ενός κάποιου μαζικού φορέα. Επίσης, πρέπει να γνωρίζουμε ότι όταν οι λαϊκές συνελεύσεις επισκέφτηκαν τους χαλυβουργούς -στο τέλος της μεγάλης μοτοπορείας αλληλεγγύης πριν τα Χριστούγεννα- έδωσαν μια μικρή μάχη με το προεδρείο του σωματείου για να χρησιμοποιήσουν την μικροφωνική εγκατάσταση και να απευθυνθούν στους παρευρισκόμενους. Και επιπλέον, η περιφρούρηση τύπου “face control” όλες εκείνες τις ώρες ήταν οριακά διακριτική. Όπως και να έχει, δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί την ευκολία αυτής της θλιβερής παράστασης της Χρυσής Αυγής στις “πύλες της φωτιάς”.

2
Το ΠΑΜΕ μετά την μεγάλη εκείνη κινητοποίηση των λαϊκών συνελεύσεων και επειδή, προφανώς, τίποτε δεν επιβεβαίωσε την προηγούμενη μαύρη του προπαγάνδα στις συνειδήσεις των απεργών, εξέδωσε ανακοίνωση στις 20 Γενάρη με θέσεις πάνω στον αγώνα των χαλυβουργών. Στην ανακοίνωση αυτή αναφέρεται: “Ξεκαθάρισε με τις φωνές που σταθερά μιλούν ενάντια στο ΠAME και συκοφαντούν το ταξικό κίνημα και τους εργατικούς αγώνες. Είναι αυτοί που στις μεγάλες απεργίες ως μηχανισμοί του κράτους, χτυπάνε το ΠΑΜΕ και τις ταξικές δυνάμεις, δουλεύουν με σχέδιο και αξιοποιούνται για το χτύπημα απεργιακών συγκεντρώσεων, για την καταστολή του λαϊκού κινήματος. Είναι οι ίδιοι που μιλούν για έμπρακτη αλληλεγγύη στον απεργιακό αγώνα των χαλυβουργών κάνοντας εμφανίσεις πασαρέλα έξω από το εργοστάσιο, που δίνουν μαθήματα αγώνα με υψηλές θεωρητικές αναλύσεις την ίδια στιγμή που είναι μόνιμα απόντες από τις μεγάλες βιομηχανικές ζώνες, τα εργοστάσια και τους τόπους δουλειάς. Στους χώρους δουλειάς τους, κάνουν την πάπια αλλά την ίδια στιγμή με θρασύτητα μιλούν για άγριες απεργίες και εξεγέρσεις, κρύβονται πίσω από εύηχα και δυναμικά συνθήματα, για να δικαιολογήσουν την υποταγή τους στο σήμερα, τη συνειδητή απεργοσπασία τους”. Η ενόχληση του ΠΑΜΕ από την παρουσία μη κηδεμονευόμενων αλληλέγγυων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στην απεργία είναι πασιφανής… Ο φόβος διεμβόλισης των χειρισμών του ΠΑΜΕ και στη συγκεκριμένη απεργία από “ανεξέλεγκτες” μεταβλητές δηλώνει την παρουσία του.

3
Το ΚΚΕ είναι ένα κλασσικό λενινιστικό κόμμα. Επομένως, η ηγεμονική του στάση σε επίπεδο “λαϊκού” κινήματος αποτελεί πολιτικό αυτονόητο. Η απουσία “αυτοκριτικής” αποτελεί μια ακόμη πιο στενή παραδοσιακού τύπου λενινιστική εκδοχή. Αν πρόκειται για κακώς εννοούμενο λενινισμό δεν αφορά εμάς αλλά τις μαρξιστικές-λενινιστικές αιρέσεις. Εμείς στεκόμαστε στα γεγονότα. Η τελευταία ανακοίνωση του εργοστασιακού σωματείου της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργο που ακολούθησε την επίσκεψη της Χρυσής Αυγής διατυπώνει μια απόλυτη ευθυγράμμιση με την πρότερη σχετική ανακοίνωση του ΠΑΜΕ. Όχι μόνο δεν ξεκαθαρίζει τα παρασκήνια της θλιβερής παράστασης της Χρυσής Αυγής αλλά την συστοιχίζει (!) με όλες τις αλληλέγγυες δυνάμεις.

4
Δεν πρόκειται για θράσος. Εδώ, το ολοφάνερο ψέμα δεν μπορεί να κρίνεται στη βάση μιας ηθικού τύπου προσέγγισης της πολιτικής δράσης. Το ΠΑΜΕ δεν αποτελεί όχημα προσωπικών ματαιοδοξιών ούτε υπόκειται σε αντικειμενικούς κανόνες πολιτικού ήθους. Για παράδειγμα, το γεγονός της “πολιτικής αποκατάστασης” του Άρη Βελουχιώτη, 62 ολόκληρα χρόνια μετά, από κάποιους χαρτογιακάδες του Κόμματος που δεν έχουν ιδέα από “βουνό”, δεν ήταν διόλου μια τυχαία και κακή παράσταση φτιαγμένη από “ύστερες ενοχές” και “ιστορικές μεταμέλειες”. Αποτελεί αυστηρά δομημένη πολιτική επιλογή που έχει να κάνει με την τρέχουσα συγκυρία και τις ισορροπίες μεταξύ του κομματικού μηχανισμού και των κοινωνικών αναφορών του. Έτσι, όσον αφορά την απεργία των χαλυβουργών, η επιμονή σε ένα εξόφθαλμο ψέμα και η επιθετική μαύρη προπαγάνδα που στηρίζεται κυνικά σε αυτό στέλνει ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση: Η απεργία θα διεκπεραιωθεί από το Κόμμα.

5
Ποιά είναι όμως αυτή η απεργία; Όπως είναι φυσικό στην ελληνική παραδοσιακή εργατιά, πολλοί απολίτικοι αλλά και την ίδια στιγμή δεξιοί και πασόκοι ψηφοφόροι, λιγότεροι αριστεροί και κομμουνιστές συνιστούν ένα διαχρονικό της δράμα. Στην εποχή της κρίσης με τις κυρίαρχες συστημικές δυνάμεις να στηρίζουν το μνημόνιο και την ανελέητη επίθεση της εργοδοσίας σε όλους τους εργασιακούς χώρους, είναι απόλυτα λογικό για όλον αυτό τον συνειδησιακό “χυλό” να συσπειρώνεται σε μια αντιμνημονιακή δύναμη με παράδοση στους συνδικαλιστικούς χειρισμούς. Η δύναμη του ΠΑΜΕ ενισχύεται έστω και με μια χαλαρή -αλλά καθολική- συναίνεση. Πρόκειται για μια “καθωσπρέπει” πολιτική δύναμη που έχει υποδομές, εξασφαλίζει θεσμική κάλυψη, σχετικές υλικές απολαβές, εγγυήσεις για “αγωνιστική” αντιπροσώπευση και μια συστηματική ενισχυτική “παρουσία”. Η απεργία των χαλυβουργών δεν υποσχέθηκε τίποτα διαφορετικό πέρα από έναν παραδοσιακό απεργιακό χαρακτήρα. Πρέπει να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο ότι σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση κινούνται αυτές τις μέρες οι εργαζόμενοι στο Γενικό Νοσοκομείο Κιλκίς οι οποίοι σε ανακοίνωση τους από τις αρχές Φλεβάρη αναφέρουν: “Καταλαμβάνουμε το δημόσιο νοσοκομείο μας και το θέτουμε υπό τον άμεσο και πλήρη έλεγχό μας. Το Γ. Ν. Κιλκίς, πλέον θα αυτοδιοικείται και το μόνο αρμόδιο όργανο λήψης αποφάσεων διοικητικού περιεχομένου θα είναι η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων σε αυτό”. Το ίδιο ανακοίνωσαν πριν λίγες ημέρες και οι εργαζόμενοι στην εταιρία “Ιντερκέμ” στην Χαλκίδα καθώς επεξεργάζονται κοινό σχέδιο αυτοδιαχείρισης των εγκαταστάσεων συμπράττοντας με την Λαϊκή Συνέλευση Χαλκίδας.

6
Ας έχουμε υπόψη μας δύο ουσιαστικές παραμέτρους. Η πρώτη είναι η ανυπαρξία δυναμικών σχέσεων αλληλέγγυων δυνάμεων -εκτός ΠΑΜΕ- και χαλυβουργών. Όλα θα ήταν διαφορετικά αν υπήρχαν “άλλες φωνές” μέσα στο εργοστάσιο που θα έθεταν ζητήματα ανοιχτού ελέγχου των συνδικαλιστικών χειρισμών στις διαδικασίες και θα δημιουργούσαν τις γέφυρες για την συλλογική αξιοποίηση όλου του αλληλέγγυου πλούτου που έχει εκφραστεί αυτούς τους μήνες. Η δεύτερη είναι η αδυναμία άσκησης εποικοδομητικής κριτικής για τους χειρισμούς αυτούς όντας εκτός των εσωτερικών διαδικασιών. Σε συνθήκες αγώνα οι εργάτες θα συσπειρωθούν γύρω από τις εγγυημένες σχέσεις που τους παρέχει η χρόνια συναδελφική συμβίωση και θα τις υπερασπιστούν. Ο Σιφωνιός (και κάθε άλλος Σιφωνιός) είναι ένας από αυτούς και κάθε “κριτική” επίθεση εναντίον του από “αγνώστους” (πόσω μάλλον με κάθε προϊούσα επιμελημένα επιτηδευμένη αρνητική προκατάληψη) θεωρείται επίθεση σε όλους. Επομένως, με σαφή επίγνωση, το ΠΑΜΕ έχει δημιουργήσει τη συνθήκη για απόλυτη κηδεμόνευση όλων των χειρισμών που αφορούν την συγκεκριμένη απεργία.

7
Μετά τα τελευταία γεγονότα το ζήτημα της αλληλεγγύης στην μακροχρόνια αυτή απεργία τίθεται ξανά χωρίς, ωστόσο, διαφορετικούς ποιοτικούς όρους. Τίθεται με διαφορετικούς ποσοτικούς όρους κι αυτοί αφορούν τα μεγέθη της Παμίτικης μαύρης προπαγάνδας. Από τη μία είναι δεδομένο ότι γίνεται απεργία και μάλιστα σκληρή. Κάθε της έκβαση θα λειτουργήσει τροχιοδεικτικά τόσο για την διάτρητη προλεταριακή συνείδηση όσο και για το κράτος και τα αφεντικά. Από την άλλη το ΠΑΜΕ επιθυμεί προφανώς να κλείσει αυτή την απεργία με δικούς του υπεραξιακούς όρους χωρίς ανεπιθύμητες πολιτικές και κοινωνικές παρεμβάσεις. Γνωρίζουμε ότι αυτή η συγκεκριμένη παραδοσιακή πολιτική του ΠΑΜΕ θα οδηγήσει σε μια ακόμη ουσιαστική ήττα την απεργία χωρίς, ωστόσο, να γνωρίζουμε σε ποιά κατεύθυνση θα αποδοθούν οι ευθύνες μετά τις απαραίτητες κομματικές μανούβρες: μπορούμε από τώρα να φανταστούμε την “ευθύνη” όλων εκείνων που επί μήνες τώρα “λοιδωρούσαν” την απεργία ή ακόμη και την ελλιπή στήριξη της απεργίας από την εργατική τάξη. Μία η άλλη….

8
Τί κάνουμε; Θα μπορούσαμε μέχρι τώρα να έχουμε ως ακηδεμόνευτες συλλογικότητες μια συντονισμένη, συνεπή, συστηματική και οργανωμένη παρουσία τόσο στην πύλη του Ασπροπύργου όσο και στα «πάρεργα» του Βόλου. Πρέπει να έχουμε επίγνωση των δυνάμεων και των προοπτικών μας: είμαστε στο δρόμο για μια πειστική πολιτική και κοινωνική προταγματική. Η στάση μας στην συγκεκριμένη απεργία θα αποτελέσει ορόσημο. Ως εκ τούτου, η άμπωτις των αλληλέγγυων δυνάμεων θα οδηγήσει σε μια ήττα που θα χρεωθεί στους “από τα κάτω” μέσα σε μια απίστευτα δύσκολη και ευάλωτη ιστορική συγκυρία. Τί άλλο μένει πέρα από μια δυνατή πλημμυρίδα αλληλεγγύης που θα δηλώσει παρουσία στον αντίποδα ενός διαμεσολαβημένου και κηδεμονευόμενου αγώνα και στην νομοτελειακά άθλια κατάληξή του (μήπως η παρουσία της Χρυσής Αυγής στην πύλη του Ασπροπύργου δεν αποτελεί δείγμα αυτής της αθλιότητας;); Να ρηγματώσουμε τις νομοτέλειες και τα θωρακισμένα αυτονόητα στην κοινωνική συνείδηση. Να θέσουμε την δική μας ακηδεμόνευτη πολιτική και κοινωνική μεταβλητή διεμβολίζοντας τα διεκπεραιωτικά κομματικά, κρατικά και εργοδοτικά παζάρια. Να βρισκόμαστε εκεί ακριβώς όπου δεν μας θέλουν οι επίδοξοι εργολάβοι της μοίρας μας…