Για την πορεία της 4 Φλεβάρη

Η δυνατή παρουσία 3.000 ατόμων στην διαδήλωση του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου το Σάββατο 4 Φλεβάρη στο κέντρο της Αθήνας καταδεικνύει:

– τα οξυμένα πολιτικά αισθητήρια ενός χώρου που έχει την ικανότητα να επεξεργαστεί -χωρίς να υποστείλει τον αυτοοργανωτικό του πλούτο- και να καταθέσει μια συνεκτική άποψη για την συνθήκη των κυριαρχικών όρων. Οι αναλύσεις για την ποιότητα της ολοκληρωτικής εκδοχής της αστικής δημοκρατίας, τις κοινοβουλευτικές μανούβρες και τα παραπειστικά προσχήματα, τη θεσμική νομιμοποίηση του κοινωνικού εκφασισμού, την υποκριτική επίκληση της «κοινωνικής αλληλεγγύης» από επιτηδευμένους μηχανισμούς του στείρου εναλλακτισμού εκβάλλουν στο αναφομοίωτο πρόταγμα της γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης. Και το πρόταγμα αυτό αγκαλιάζεται από χιλιάδες ανθρώπους… Η εξεγερσιακή ευαισθησία δηλώνει σε κατάλληλο τόπο και χρόνο την πιο επικίνδυνη παρουσία της απέναντι στους μηχανισμούς εξανδραποδισμού και κοινωνικής λεηλασίας.

– ότι ο αναρχικός και αντιεξουσιαστικός χώρος και με αυτήν την πορεία διεμβολίζει τα απαξιωτικά στερεότυπα με τα οποία η κυριαρχία επιδιώκει να τον περιθωριοποιήσει προκειμένου να τον καταστείλει οριστικά και τελεσίδικα. Πρόκειται για στερεότυπα τα οποία αποτελούν κοινό τόπο δεξιών και αριστερών συνιστωσών της κυριαρχίας. Από τη μία μεριά, η πορεία αυτή πέρασε «απαρατήρητη» από τις μηχανές του Θεάματος στο βαθμό που δεν εξυπηρέτησε την επίμονη “χουλιγκανολογία” τους. Το καθεστώς δεν μπορεί να αποδεχτεί την ύπαρξη ενός πολιτικού χώρου που πρεσβεύει την άμεση και ουσιαστική κατάλυση όλων των συνιστωσών της. Από την άλλη μεριά, διάφοροι αριστεροί, μήνες τώρα ελεεινολογούν «θίγοντας» την «απουσία» των «μπαχαλάκηδων» από το πολιτικό σκηνικό και την «αντικοινωνική τους εμμονή» να εμφανίζονται κάθε φορά στην ουρά των πορειών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ κάνοντας “μπάχαλα”. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν μετά το Σάββατο είτε να τηρήσουν την συνήθη σιγήν ιχθύος είτε να ψελλίσουν το άθλιο επιχείρημα: «είδαμε και πάλι ότι οι αναρχικοί δεν κάνουν επεισόδια όταν κάνουν πορεία μόνοι τους»…

– ότι η πορεία αυτή εν μέρει φωτογραφίζει το αποτέλεσμα μιας «δουλειάς μυρμηγκιού» που γίνεται από τον α/α χώρο εν μέσω κρίσης. Μπορεί να μην έχουν καταργηθεί τα αντικοινωνικά στερεότυπα με τα οποία επί δεκαετίες τώρα η κυριαρχία βομβαρδίζει την κοινωνική συνείδηση αλλά έχει σημασία ότι στην ίδια την κοινωνική συνείδηση έχει καταπέσει το ίδιο το κύρος της διαμεσολάβησης. Κι έτσι (είναι πασιφανές επιπλέον σε όλες τις ανοιχτές διαδικασίες στις οποίες συμμετέχουμε) ότι οι προταγματικές αυτού του χώρου είτε αντιμετωπίζονται με γόνιμη αποδοχή είτε με ανεπιφύλακτη περιέργεια.

Ούτως ή άλλως, επιβεβαιώνεται -για μια ακόμη φορά- η επιλογή μας για αποφασιστικό και αδιάλλακτο αγώνα ενάντια στην Εξουσία, θεσμισμένη και μη.

Συνεχίζουμε…