Καλή πρωτοχρονιά…
Το άστρο έφυγε, φώτισε μια στιγμή τη φάτνη και χάθηκε, ποιός ξέρει σε ποιό σημείο του διαστήματος ταξιδεύει τη φήμη που αποκτησε.
Κάπου μοιάζει, η ιστορία να γράφτηκε από την πυρωμένη αχτίδα αυτού του άστρου. Όμως η πραγματικότητα είναι πιο ισχυρή και πιο πικρή από την τεχνητή μαγεία ενός ουράνιου σώματος. Η πόλη, απόψε το βράδυ, ίσως και να έχει την ανάγκη ενός ακόμη άστρου. Όχι για να πιστέψει και να σώσει την ψυχή της αλλά για να κοιτάξει ξαφνιασμένη την όψη της στην λάμψη του και να διαπιστώσει κάποιες λησμονημένες ανάγκες.
Οι ύμνοι, τα τροπάρια, όλη αυτή η μεταφυσική γλυκανάλατη ποίηση, γράφτηκαν για να ξεχαστεί η αλήθεια της ζωής.
Και η αλήθεια της ζωής, όλη αυτή η πραγματική μυθολογία του καθημερινού, όντως ξεχάστηκε, ναυάγησαν τα πραγματικά νοήματα σε μια σκοτεινή θάλασσα από αυταπάτες. Ένα βρέφος, λέει, γεννήθηκε σ’ ένα παχνί, σε καιρό απογραφής, μυστηριώδεις γέροντες, κάτοχοι μαγικών τεχνών, κίνησαν να προσκυνήσουν, ανυποψίαστοι βοσκοί πήραν κι αυτοί τον κλήρο τους από το θαύμα.
Αν δεν ήταν εξουσία μπορεί και να ήταν συγκίνηση.
Ο χρόνος που φεύγει κλέβει κάτι από τη ζωή του κόσμου. Σέρνει μαζί του κάποιες από τις χτεσινές βεβαιότητες.
Η αλήθεια μας στρέφει γρήγορα σε μύθο. Η νέα αλήθεια μας κάνει πιο σίγουρους. Αυτό είναι η γνώση. Καλά πάμε.
Το κόστος κάθε κομπίνας το εισπράττει κάποιος αφελής. Είναι γνωστή η περίπτωση του επαρχιώτη και του παπατζή.
Σήμερα που τελείωσαν οι φάτνες, αναδύθηκαν και κυριαρχούν οι βιομηχανίες παιχνιδιών. Στα περίχωρα της Βηθλεέμ συνεχίζονται οι συγκρούσεις παλαιστινίων και ισραηλινών.
Περνάμε συνεχώς μέσα από την οδό του αυτονόητου. Ναι. Τί σημασία έχει; Αφού πάντα ψάχνουμε ένα φωτεινό μετέωρο για να ελπίσουμε, πάντα γινόμαστε σκιές κάτω από προβολείς υποθέσεων που δεν μας αφορούν.
Τί μένει όταν σβήσει ο πανικός; Ίσως η νοσταλγία, η επιστροφή σε μια μελαγχολία που πολλά υποσχέθηκε. Ίσως η επιμονή σε κάτι που λάμπει μέσα στην ευαισθησία μας. Ίσως τίποτα, μια αμίλητη κίνηση χωρίς πρόδηλο νόημα.
Οι εξουσίες ενεδρεύουν σε κάθε γωνία. Οι εξουσίες είναι ριζωμένες στη γλώσσα και την τέχνη μας. Χρειάζομαστε μια νέα προθυμία για ζωή, μια νέα φλόγα ερωτική μέσα στη γενική νεύρωση.
Το άστρο φωτίζει το προφίλ της μοναξιάς. Οι Αθηναίοι που απογειώνονται στη ερημιά του βίντεο. Ο νέος δήμαρχος. Κάποια δημοσιεύματα για την θεραπευτική κοινότητα Ιθάκη. Δεν έκλεισε το Νταχάου της Κέρκυρας.
Τί γρήγορα και τί εύκολα που φεύγουν τα χρόνια σ’ αυτήν την πόλη…
Αιγάλεω, 31 Δεκέμβρη 1986
Leave a Reply