Στη σημερινή συζήτηση, μετά τις 8μμ, θα διαπραγματευτούμε την έννοια, τα περιεχόμενα και τις μορφές των λεγόμενων “αντιδομών”. Μια έννοια που έχει αρχίσει να απλώνεται κοινωνικά με το φαινόμενο των “συνελεύσεων των πλατειών” εδώ και ένα χρόνο. Στην εισήγηση θα ορίσουμε τί εννοούμε με τη λέξη “αντιδομή” και σε ποιό βαθμό “συνδιαλέγεται” με τη ριζοσπαστική προταγματική της αντιθέσμισης και της αυτοθέσμισης. Στη συνέχεια, αφού παρουσιαστούν μερικά παραδείγματα υπαρκτών “αντιδομών”, θα ξεκαθαρίσουμε τον τρόπο με τον οποίο πλήττεται από την κυρίαρχη αντίληψη κάθε αντίστοιχο εγχείρημα:
-από τη μεριά της κυριαρχίας ξεδιπλωνεται μια επιθετική ρητορική απαξίας για την διάχυση μιας κοινωνικής καχυποψίας (πιστοποίηση αγαθών, εξωθεσμική εκμετάλλευση) με σκοπό την περιθωριοποίηση των “αντιδομών” και την προετοιμασία του εδάφους της καταστολής τους. Την ίδια στιγμή, το κράτος προωθεί τόσο μέσω των μοριακών του θεσμών (“αυτοδιοίκηση”) όσο και των διαφόρων ΜΚΟ μια λογική θεσμικής φιλανθρωπίας, προωθεί κινήσεις διορθωτισμού και συμπληρωματικότητας προς τις κεντρικές του επιλογές.
-από τη μεριά του “κινήματος” εξελίσσονται τρεις βασικές υπονομεύσεις. Ο εναλλακτισμός που προωθεί λύσεις συνύπαρξης με τον καπιταλισμό, απεχθάνεται κάθε σύγκρουση με το κράτος και εχθρεύεται την πολιτική παραβατικότητα. Η χρηστικότητα από ανθρώπους και ομάδες για ίδιο όφελος που φθείρει κάθε προσπάθεια συγκρότησης “αντιδομών” με υλικό τρόπο αλλά και σε επίπεδο σχέσεων στο βαθμό που δημιουργεί καθεστώς ασυλίας για κάθε άσκηση ιδιοτέλειας. Και τέλος, ένα πνεύμα ευκαιριακότητας που θεωρεί ότι όλες αυτές οι προσπάθειες ‘αντιδομών” αφορούν μόνο καιρούς “κρίσης”, έχουν ημερομηνία λήξης και δεν αποτελούν κοινωνική προταγματική.
Υπάρχει πάντα το ανοιχτό ζήτημα με ποιό τρόπο μια χειραφετημένη ομάδα θα διαχύσει κοινωνικά την προταγματική της, πώς θα “διαπραγματευτεί” τα πολιτικά της χαρακτηριστικά, ποιά είναι τα όρια αυτής της “διαπραγμάτευσης” και πώς κρίνεται κάθε φορά το αποτέλεσμα του εγχειρήματος των “αντιδομών”.
Στο τελευταίο μέρος της εισήγησης θα προσπαθήσουμε εν συντομία να περιγράψουμε την δική μας προσέγγιση για το επίδικο, στη βάση της μοναδικής κοινωνικής “αντιδομής” που έχουμε δρομολογήσει εδώ και δύο χρόνια και αφορά τα μαθήματα αυτομόρφωσης. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να γίνει κατανοητή όλη η προηγούμενη προσέγγιση στα σχετικά ζητούμενα από την προβολή τους πάνω σε μια υπαρκτή εμπειρία σε εξέλιξη.
Leave a Reply