“Χωρίς τυμπανοκρουσίες”, γράφει η Kαθημερινή της 14/5/14, “και ιδιαίτερη δημοσιότητα ξεκίνησαν οι εργασίες αποκατάστασης των δύο συνεχόμενων κτιρίων που κάποτε στέγασαν το ιστορικό 2ο Γυμνάσιο Αθηνών στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Χέυδεν, γνωστό και ως «βίλα Αμαλία»”.
Λίγο παρακάτω συνεχίζει: “Ο εργολάβος έχει τυπικά εγκατασταθεί και οι προθεσμίες τρέχουν, ενώ εκπονεί τη μελέτη αντιστήριξης των όψεων, σύμφωνα με τη συμβατική του υποχρέωση. Μέσα στην εβδομάδα θα απομακρύνει τα φράγματα που είχαν κατασκευαστεί στις αυλόπορτες, τις πόρτες και τα κάτω παράθυρα προκειμένου να εκμηδενιστούν οι πιθανότητες ανακατάληψης των κτιρίων. Θα ακολουθήσουν ο καθαρισμός της αυλής, το κλάδεμα των αυτοφυών δέντρων και η εγκατάσταση των κοντέινερ και οικοδομικού γερανού. Ολα γίνονται με αστυνομική επιτήρηση ενώ πρόκειται να ληφθούν μέτρα φύλαξης και ασφάλειας από τον εργολάβο, καθ’ όλη τη διάρκεια της κατασκευής”.
Με δεδομένη, επομένως, όλη αυτή την περισπούδαστη περιφρούρηση μπορούμε να διαπιστώσουμε: φανταστείτε, λοιπόν, το έργο αυτό να μην ήταν κοινωφελές! Εξάλλου, δεν υπήρχε περίπτωση να αποκτήσει την απαραίτητη “κοινωνική νομιμότητα” οποιοδήποτε άλλο έργο θα ερχόταν να αντικαταστήσει την εκκένωση της κατάληψης της Βίλα Αμαλίας. Πρόκειται για πάγια κρατική τακτική: σε μια εκκενωμένη κατάληψη δεν θα στεγαστεί ένα αμιγές προπύργιο του κρατικού μηχανισμού αλλά μια κρατική υπηρεσία που θα επικαλύπτεται από τον προσχηματικά δημόσιο χαρακτήρα της. Μια “κοινή ωφέλεια” που θα απομακρύνει τις όποιες εναντιωματικές ενστάσεις από την ενδεχόμενη κοινωνική τους αποδοχή.
Έτσι λοιπόν: αγωνία για τον εκμηδενισμό κάθε προσπάθειας ανακατάληψης, αστυνομική επιτήρηση, μέτρα φύλαξης και ασφάλειας από τον εργολάβο και όλα τα συναφή. Έτσι. Με την ψυχή στο στόμα.
Leave a Reply