“Θα γνωρίσουμε βιομηχανίες που καινοτόμησαν στον κλάδο τους, 
που έφεραν νέα προϊόντα στην Ελλάδα, 
που παρασκεύασαν πρωτότυπα προϊόντα, 
που κατοχύρωσαν διεθνείς πατέντες και άλλες 
που ξεκίνησαν φιλόδοξα αλλά δεν τα κατάφεραν…”

Βεβαίως, ακόμα πιο ενδιαφέροντα είναι αυτά τα πράγματα πού ΔΕΝ θα δούμε στην έκθεση αυτή. Γιατί φυσικά τα 160 αυτά χρόνια είναι γεμάτα με ιστορίες ανθρώπων που πλήρωσαν πολύ ακριβά αυτό το “πολύχρωμο και συναρπαστικό ταξίδι” που καλούμαστε να δούμε.

“Θα δούμε στους τοίχους της τεχνόπολης πλούσιο 
οπτικοακουστικό υλικό, διαδραστικά παιχνίδια, 
προβολές, κρυμμένες πληροφορίες…”

…Αλλά όχι, προφανώς, πληροφορίες που θα πρέπει να αποκρυφθούν. Για παράδειγμα πώς σχεδόν όλες αυτές οι βιομηχανίες λεηλάτησαν ανθρώπινους και φυσικούς πόρους και κατάφεραν να γίνουν ακόμα πλουσιότερες ιδιαίτερα τα χρόνια εκείνα που η κοινωνία μαστιζόταν από την οικονομική και πολιτική ανέχεια, στα χρόνια του μεσοπολέμου, της κατοχής, της χούντας.

Αυτό που είναι κυνικά αυτονόητο και παγκοίνως αποδεκτό, είναι ότι το βασικό μέλημα των ελλήνων βιομηχάνων ανέκαθεν ήταν το πώς να γεμίσουν ακόμα περισσότερο τις τσέπες τους. Για άλλους αυτή είναι μαγκιά και πολύ τους ζηλεύουν και για άλλους αυτός ο τυχοδιωκτισμός των αφεντικών μετατρέπεται στη συνείδησή τους σε βαθιά ανάγκη για το ξεπέρασμα αυτού του κόσμου. Μπροστά σε αυτόν τον τυχοδιωκτισμό η ανθρώπινη ζωή χάνει την αξία της. Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε όλες τις ιστορίες αυτών των 160 αιματοβαμμένων -κυριολεκτικά- χρόνων και να γεμίσουμε τους τοίχους της τεχνόπολης με τον λόγο χιλιάδων εργατριών και εργατών. Αυτών των οποίων οι θάνατοι και οι τραυματισμοί ξεπλύθηκαν με ξεφτιλισμένες και ταπεινωτικές αποζημιώσεις και με φουσκωμένες δωρεές από εγκάθετες οργανώσεις και ιδρύματα ξεπλύματος των ευθυνών της εκάστοτε εργοδοσίας, με φρούδες υποσχέσεις για «καλυτέρευση των συνθηκών» στους εναπομείναντες υποψηφίους για το επόμενο θανάσιμο γαϊτανάκι. Αυτό το «θέαμα» που χάνεται μέσα στα κοινωνικά αυτονόητα της εθελοδουλείας, φυσικά, δεν έχει θέση σε μια έκθεση που θέλει να μην είναι «μίζερη» και «γκρινιάρα». Αυτό που επιδιώκει η έκθεση αυτή είναι ένα φθηνό εικαστικό ξέπλυμα των ευθυνών της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης τα τελευταία 160 χρόνια και σαν τέτοιο θέλει να είναι ευχάριστο, πολύχρωμο, δημιουργικό, μεγαλειώδες…

Η βιομηχανία στην έκθεση αυτή διαφημίζει τον εαυτό της ως παραδοσιακά κυρίαρχο παραγωγικό θεσμό μέσα στον καπιταλισμό. Έχει ανάγκη να καλλωπίσει την εικόνα της περισσότερο μέσα σε αυτούς τους καιρούς που είναι πλέον ξεδοντιασμένη. Κι αυτό για να δηλώσει διαρκή παρουσία πλάι στον ελαύνοντα τριτογενή τομέα που αλώνει το εκμεταλλευτικό κενό που άφησε η αποβιομηχάνιση.

Ο εγγενής τυχοδιωκτισμός των ελλήνων βιομηχάνων πιστοποιείται από την διαρκή τους συμμετοχή -πλην απειροελαχίστων- σε όλα τα σκάνδαλα της νέας ελληνικής ιστορίας. Και «οι οικογένειες» αυτές δεν περιορίστηκαν, φυσικά, στην λεηλασία ανθρώπων και περιβάλλοντος, ούτε μόνο την λεηλασία του «δημόσιου χρήματος» αλλά και στα ελαττωματικά και επικίνδυνα για την δημόσια υγεία προϊόντα. Μια περιπλάνηση στα δημοσιεύματα όλων αυτών των 160 χρόνων θα είναι αποκαλυπτική ακόμη και στα δημοσιεύματα όπου τα γεγονότα είναι εντέχνως κεκαλυμμένα. Η συνεργασία των μεγαθηρίων ανάμεσά τους με τα πιο απεχθή καθεστώτα ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για την πιο τυχάρπαστη κερδοσκοπία. Ένα παράδειγμα ήταν ο Μποδοσάκης και η σχέση του με τον Μεταξά στο μεσοπόλεμο με σημείο αναφοράς το εμπόριο όπλων.
Συνεχίζοντας, βλέπουμε βιομηχανίες από όλους τους κλάδους που κατάφεραν να εδραιωθούν και να πλουτίσουν μέσα από τη χούντα: ΤΙΤΑΝ, ΕΣΚΙΜΟ, ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ, ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ, Α.Γ.Ε.Τ. ΗΡΑΚΛΗΣ και ΧΑΛΥΨ μεταξύ πολλών άλλων.
Και φυσικά, από την έκθεση αυτή θα λείπουν οι «φορολογικοί παράδεισοι» όπου οι «σεβαστοί» και «νομιμόφρονες» βιομήχανοι φροντίζουν αδιαλείπτως μέσα στα 160 αυτά συναπτά έτη να χρησιμοποιούν για να αποφύγουν την φορολογία.

“Θα παρακολουθήσουμε την εξέλιξη βιομηχανικών πόλεων 
και τις βιομηχανίες που σχετίζονται με αυτές…”

Πολύ όμορφα. Μια από τις χειρότερες περιόδους που πέρασε η διαβίωση των ανθρώπων ήταν στις ραγδαία δημιουργημένες και επιβεβλημένες στη ζωή τους πόλεις της λεγόμενης βιομηχανικής επανάστασης. Εδώ θα μπορούμε να απολαύσουμε την ελληνική τους εκδοχή που μπορείτε να φανταστείτε τι θα προσφέρει σε συνδυασμό με τον «επαρχιώτικο» μιμητισμό του απολύτως κακώς εννοούμενου ευρωπαϊσμού και τους βυζαντινισμούς της κομπλεξικής «ψωροκώσταινας». Προσπερνάμε τις μαύρες πόλεις του άνθρακα, όπως στην Λόντρα, όπου η ζωή ήταν υποβαθμισμένη, ανθυγιεινή και απάνθρωπη (μια και εκείνη την εποχή δεν υπήρχε ούτε δείγμα μηχανής στην ελληνική επικράτεια), περνάμε στην ιθαγενή εκδοχή της υφαντουργίας μέσα στις πόλεις και των διάσπαρτων καπνεργοστασίων του ελληνικού μεσοπολέμου για να καταλήξουμε στις απεχθείς βιομηχανικές ζώνες των Οινοφύτων, του Θριάσιου Πεδίου, της Σίνδου, του Βόλου και άλλων πόλεων. Μπορεί κανείς να αναγνωρίσει την ποιότητα του γενικευμένου παραγωγικού «ενδιαφέροντος» των βιομηχάνων στις ελάχιστες βιομηχανικές μονάδες που έχουν απομείνει… Από την Κοζάνη με την εξόρυξη λιγνίτη μέχρι τις Σκουριές της Χαλκιδικής και τα μεταλλεία…
Να μην ξεχάσουμε να επισημάνουμε ότι από αυτή την έκθεση λείπουν οι πολυεθνικές γιατί πάνω απ’ όλα έχει σημασία ότι το κεφάλαιο τελικά έχει σημαία (στο βάθος κάπου πίσω από το brand), έχει πατρίδα (την ιθαγενή εκμετάλλευση της εθνοσημασμένη γής και του ελληνόφωνου -μερικές φορές όχι απαραίτητα- «εργατικού δυναμικού») και δεν θέλει οι ξένοι να καταπατούν το δικό της «οικόπεδο».

Αυτά και ακόμη περισσότερα ΔΕΝ σας περιμένουν από τις 18 Ιανουαρίου έως 25 Μαρτίου 2018 στην Τεχνόπολη του δήμου Αθηναίων. Το ξέπλυμα της ελληνικής βιομηχανίας κοστίζει 4€ κατά την είσοδο σας και, φυσικά, δεν είναι τίποτα μπροστά στην ηθική σας ταξική και κοινωνική συνενοχή.

Χαρούμενα 160 χρόνια τυχοδιωκτισμού, λεηλασίας και αφόρητης ταξικής ειρωνείας και κυνισμού.

συνεχνιαπλην
συνέλευση Αθήνας