Ο εορτασμός των γενεθλίων μιας κατάληψης δεν μπορεί παρά να είναι ένα πολιτικό γεγονός. Και η πολιτικότητά του δεν εξαντλείται σε μια δημόσια δήλωση ανανέωσης της δέσμευσης του εγχειρήματος για όσα έχει εξαγγείλει, πράττει, ή ορίζει ως νέες του προοπτικές. Η πολιτικότητά του δεν είναι ένα ακόμη καθήκον ή μια υποχρεωτική διεκπεραίωση. Είναι ο πολιτισμός της χαράς όσων νοιάζονται για όλα αυτά. Η χαρά για τα γενέθλια έχει τη δική της αισθητική που συσχετίζεται με τον χρόνο, τις εκφάνσεις της χρονισμένης πραγματικότητας, συσχετίζεται με τις αυθεντικές ανάγκες για ένα συλλογικό αποτέλεσμα μέσα σε έναν κόσμο που επιτίθεται σε οτιδήποτε συλλογικό. Έναν κόσμο που επιτίθεται με σκοπό να το αφανίσει μέσα στους ανικανοποίητους εγωτισμούς ή να το μολύνει με τα παραδοσιακά του σάπια ιδανικά. Μέσα σε μια συγκυρία της επιθετικής δυστυχίας, σε κρίσεις κάθε είδους, σε πανδημίες, σε πόλεμο, η δική μας χαρά συνορεύει με πολλές αμηχανίες για τον τρόπο που θα χωρέσουμε στις νέες πολιτικές υποκειμενικότητες χωρίς να διαπραγματευτούμε ούτε ίχνος εξεγερσιακής ευαισθησίας. Ζώντας σε ένα προάστιο που αποτελεί ανέκαθεν δεξαμενή βαθιάς εκμετάλλευσης και ανέχειας, κοινωνικών καταπιέσεων και αποκλεισμών, η χαρά των ημερών αυτών δεν θα μπορούσε να υποστείλει την αγωνία για όσα συμβαίνουν αλλά και για όσα μέλλονται. Ως τέτοια, ωστόσο, η χαρά μας είναι μεγάλη γιατί η αισθητική της μοιράστηκε και, σχεδόν επιτελεστικά, συνδιαμορφώθηκε επιτόπου με συντρόφισσες, φίλους, γειτόνισσες και παιδιά της πλατείας. Ούτε ανέξοδες εκτονώσεις, ούτε κραυγαλέες αναπαραγωγές των στημένων γιορτών. Η διήμερη γιορτή των δωδέκατων γενεθλίων της κατάληψης ήταν όπως την θέλαμε: γεννήτρια για την συλλογική ευαισθησία του μέλλοντός μας. Όλων όσων ο εαυτός δεν τελειώνει στο δέρμα τους.
Leave a Reply