1.
(Το πρωί της 23ης Μαρτίου κατέθεσε στη στρατολογία Θεσσαλονίκης τη δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης του, ο αναρχικός Θ. Χατζηαγγέλλου. Παράλληλα απέξω πραγματοποιήθηκε παρέμβαση από 40 συντρόφους με τρικάκια και συνθήματα. Ακολουθεί η πολιτική δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης.)
Πολιτική δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης.
Ούτε ένα δάκρυ για την πατρίδα
Ξέρεις μαμά
δεν αντέχω να ζω ικετεύοντας
τώρα γεννιέμαι ξανά
μέσα απ’τα σπλάχνα μιας πόρνης.
Μ’αγκαλιάζουν γλυκά
οι πυρήνες γλώσσες της πόλης
ξέρεις μαμά
ο άγγελος σου έχει γίνει πια δαίμονας.
Ο πόλεμος είναι διαρκής. Άλλοτε ορατός άλλοτε αόρατος. Και όσο υπάρχει καπιταλισμός θα αυξάνονται τα μέτωπα. Γιατί πόλεμος δεν είναι μόνο οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Σομαλία. Ο πόλεμος είναι καθημερινός. Και όσο υπάρχει εξουσία θα υπάρχει και ο πόλεμος των από τα κάτω. Όλων αυτών που δίνουν τις πιο βίαιες μάχες. Όσων πεθαίνουν στα σύνορα και στο Αιγαίο, κυνηγώντας από χώρα σε χώρα μια καλύτερη συνθήκη για ζωή. Όσων σβήνουν στις πλατείες και στα πάρκα από τη φτώχια και την εξαθλίωση. Όσων “αργοπεθαίνουν” στα κολαστήρια της Δημοκρατίας: στα αστυνομικά τμήματα, στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών. Όσων ακόμα επιλέγουν ή αδυνατούν να αποφύγουν τον αργό θάνατο στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς. Αυτός είναι ο πόλεμος, η ίδια η καθημερινότητα.
Όμως σε αυτόν τον πόλεμο υπάρχουν δύο χρώματα. Το άσπρο της υποταγής και το μαύρο της εξεγερτικότητας. Οφείλουμε στους εαυτούς μας τώρα όπως και πάντα να πάρουμε θέση. Ή με τους εκμεταλλευόμενους, ή με τους εκμεταλλευτές. Ή με την εξουσία και τις δομές της, ή με την ανταρσία. Ή με την τάξη και την ασφάλεια αυτού του κόσμου, ή με την αταξία των απανταχού καταραμένων. Οφείλουμε σε ότι πιστεύουμε να είμαστε εκεί, στην πρώτη γραμμή να πολεμάμε. Όχι για να προσμετράμε νίκες και ήττες, παρά για να αγωνιζόμαστε για τα δίκαια και αναγκαία.
Στην ΕΣΣΟ της 6ης Μαρτίου του 2012 εκλήθη να παρουσιαστώ για να καταταγώ υπέρ του μετώπου που χρόνια τώρα συνειδητά εχθρεύομαι. Εκλήθη να υπηρετήσω τις αρχές και τις αξίες του κράτους και του κεφαλαίου υπηρετώντας μια κατασταλτική δομή του, το στρατό. Μέγιστη αρετή για έναν άνθρωπο να αναγνωρίζεται ακόμα και από τον εχθρό του, ως ανυπότακτος. Ανυπότακτος σε ένα σύστημα που κατασπαράζει κάθε ίχνος ανθρωπιάς. Που οδηγεί έναν ολόκληρο λαό στην κοινωνική χρεοκοπία. Που στο πέρασμά του ρημάζει τα πάντα αφήνοντας πίσω του, τα συντρίμμια της αξιοπρέπειας. Μιας αξιοπρέπειας που κάποιοι παρέδωσαν δίχως μάχη στο βωμό της πλασματικής ευδαιμονίας.
Προς Γενικό Επιτελείο Στρατού:
Καθολική στράτευση στα πεδία των αρνήσεών μας.
Στους επίδοξους θιασώτες της τάξης και της ασφάλειας αυτής της χώρας, μιας χώρας που μίσησα από επιλογή έχω να θυμίσω για ακόμη μια φορά πως αρνούμαι έστω και για μια στιγμή να συνδιαλλαγώ μαζί τους. Αρνούμαι να υπηρετήσω τα συμφέροντα μιας χώρας, ενός κράτους, ενός έθνους προδίδοντας τις αναρχικές μου αξίες. Έχω διαλέξει χρόνια τώρα στρατόπεδο για να πολεμήσω.
Αρνούμαι να γίνω κομμάτι ενός μηχανισμού που ιστορικά αποτέλεσε την ύστατη πράξη στην καταστολή εξεγέρσεων και κινημάτων ενάντια στην καταπίεση. Ενός μηχανισμού που αποτελεί τον εκτελεστικό βραχίονα του κράτους και των αφεντικών εντός και εκτός συνόρων σε επιχειρησιακά ζητήματα. Ως αναρχικός αρνούμαι να αποτελέσω ακόμα έναν κρίκο στην αλυσίδα της καταπίεσης-άλλωστε οι αλυσίδες φτιάχτηκαν για να σπάνε. Αρνούμαι να μετατραπώ σε δεσμώτης του ίδιου μου αγώνα και των ονείρων μου, να πολεμώ τον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν έχω θέση μέσα στα θεμέλια της συντήρησης και της ανεξέλιξης. Δεν υπηρετώ και δεν υποτάσσομαι σε κανέναν μηχανισμό που αναπαράγει συντηρητικές τάσεις και συμπεριφορές του παρελθόντος (σεξισμό, πατριαρχία, ομοφοβία). Προσπαθώ καθημερινά να αποτινάξω κάθε μικροαστικό κατάλοιπο που μου έχει εμφυτέψει αυτή η κοινωνία. Έτσι έχω μάθει να κρίνω και να εκτιμώ τον κάθε άνθρωπο σύμφωνα με τον αξιακό κώδικα που έχει ορίσει. Δεν κυνηγώ καμία έμφυλη καταξίωση μέσα από τις κρατικές δομές (στο στρατό θα γίνεις άντρας).
Προφανώς και υπάρχουν εναλλακτικές διέξοδοι για την αποφυγή της στράτευσης (Ι5) απόλυτα σεβαστές. Αντιλαμβάνομαι όμως την ολική και δίχως όρους άρνηση στράτευσης ως κομμάτι του συλλογικού ταξικού αγώνα ενάντια στην κυριαρχία μα πολύ περισσότερο ως μια ατομική πράξη πολέμου, καθώς ο καθένας μας καλείται πλέον είτε με ποινικές διώξεις είτε με δικαστικά πρόστιμα να επωμιστεί το βάρος των αποφάσεων του. Ως πολιτικά υποκείμενα όμως οφείλουμε να είμαστε παρόντες σε κάθε στιγμή του αγώνα επιλέγοντας την ολική σύγκρουση με τις δομές του κράτους και του καπιταλισμού, όσο επώδυνη και αν είναι. Χαμένος είναι ο αγώνας που δεν δίνεται.
Η άρνηση στράτευσης ως μια ακόμη στιγμή του αντιφασιστικού αγώνα.
Κάθε ταξικό υποκείμενο επιλέγοντας το στρατόπεδο των από τα κάτω, οφείλει να αποτινάξει από πάνω του λογικές εθνικής ενότητας και πατριωτισμού που στοχεύουν στο όνειρο μιας μεγάλης Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που αυτή τη στιγμή αποτελεί, περισσότερο από ποτέ, ζωτικό κομμάτι της επέλασης του κεφαλαίου επί πτωμάτων τόσο στα Βαλκάνια όσο και στην ευρύτερη Ευρώπη και Ανατολή. Στις τάξεις των καταπιεσμένων οι αρχές και οι αξίες του έθνους και της φυλής προδίδονται από αυτές της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού. Δεν υπάρχουν έλληνες και ξένοι παρά μόνο προλετάριοι έτοιμοι να καταστρέψουν το γερασμένο κόσμο της υποταγής χτίζοντας νέες δομές πάνω σε νέες αξίες. Η ιστορία μας δίδαξε πως οι μεγαλύτερες σφαγές, οι μαζικοί βασανισμοί και οι καταστροφές γίνανε στο όραμα ενός μεγάλου έθνους, θάβοντας βαθιά μέσα στη λήθη τα οικονομικά συμφέροντα. Από την “πολιτισμική” επέλαση του Μ. Αλεξάνδρου που στο όνομα της Μεγάλης Ελλάδας σφάγιασε ολόκληρους λαούς μέχρι και το όραμα της Άριας Φυλής του Α. Χίτλερ.
Στο όραμα ενός δυνατού έθνους που θα το θωρακίσει επιχειρησιακά ο στρατός, έχω πάρει θέση. Εθνικός προδότης με μνήμη και συνείδηση. Δεν έχω καμία δουλειά μπροστά στα ψήγματα της Χούντας, να στέκομαι προσοχή υπηρετώντας ένα κομμάτι πανί που ανεμίζει βουτηγμένο στο αίμα. Στο αίμα των θυμάτων κάθε πολέμου (επεκτατικού, κατασταλτικού, οικονομικού) στο όνομα της εθνικής σωτηρίας. Διότι ο αγώνας για την ελευθερία δεν αφορά φυλές και έθνη. Δεν εγκλωβίζεται μέσα σε σύνορα. Δεν κρύβεται πίσω από καμία σημαία.
Δεν τρέφω καμία αυταπάτη για το σήμερα. Στην πλάνη της εθνικής ενότητας ως μόνη διέξοδο σωτηρίας για το κράτος και τα αφεντικά προτάσσω τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο. Έχω διαλέξει στρατόπεδο και δίνω μαζί με τους συντρόφους μου και πλέον τους απανταχού καταπιεσμένους τον ίδιο αγώνα. Τον διαρκή αγώνα ενάντια στην εξουσία. Ενάντια στον καπιταλισμό και την κυριαρχία.
Μα πριν οπλίσω το σώμα μου,
όπλισα τη συνείδησή μου,
όπλισα τη μνήμη μου.
Πριν σκοτώσω τους εχθρούς μου,
σκότωσα τους δαίμονες που έκρυβα μέσα μου.
Και όταν κοίταξα τ’ αδέρφια μου,
τα μάτια μου δε έσταζαν αίμα ούτε δάκρυα.
Γιατί ο πόλεμος είναι διαρκής και είναι μέσα μου.
Σε αυτόν τον πόλεμο όλοι πεθαίνουν,
μα εγώ γεννιέμαι
στα χαρακώματα της ανυποταξίας…
Για τα μέτωπα που μαίνονται.
Για τις μάχες που έπονται.
Άθεος, άπατρις και αναρχικός,
ορκισμένος σας εχθρός.
Θάνος Χατζηαγγέλου
Θεσσαλονίκη
23 Μαρτίου 2012
(αναδημοσίευση από athens.indymedia)
2.
Το πρωινό τηλεφώνημα εκείνης της Κυριακής αντήχησε στα αυτιά μου σαν φάρσα. «Ήρθε το χαρτί κατάταξής σας στο στρατό, να περάσετε από το αστυνομικό τμήμα να το παραλάβετε». Το ελληνικό κράτος, όμως, δεν αστειεύεται. Ιδίως μέσα σε συνθήκες οριακές για τη συγκρότησή του ως μηχανισμού διαμεσολάβησης και νομής της εξουσίας. Ο στρατός αποτελεί ένα από τα τελευταία αποκούμπια του, ένα από τα τελευταία ιδεολογικά εδάφη μέσα από τα οποία επιδιώκει να οριοθετεί και να ελέγχει εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που χαρακτηρίζεται για τη ρευστότητα του -τη νεολαία-, είναι ίσως η τελευταία ιδεολογική μηχανή που έχει παραμείνει συγκροτημένη ως τέτοια και συνεχίζει να ξερνάει μίσος, διαχωρισμούς, ψευδαισθήσεις και υποχρεώσεις.
Η όλη συζήτηση γύρω από την αύξηση της στρατιωτικής θητείας έρχεται να επικυρώσει μία σημαντική λειτουργία του στρατού σε καιρούς οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Αυτή του στρατοπέδου συγκέντρωσης των άνεργων νεολαίων, των νεολαίων οι οποίοι πρέπει να παραμείνουν αποστειρωμένοι από τις κοινωνικές διεργασίες, που η ψυχολογία και ο χαρακτήρας τους δεν πρέπει να διαμορφωθούν μέσα σε ένα πλαίσιο λεηλασίας των ζωών τους, απουσίας ονείρων και τεμάχισης των επιθυμιών. Κάποιοι χιλιάδες να τριγυρνούν στους δρόμους της πόλης χωρίς-να-έχουν-στον-ήλιο-μοίρα, με τις προϋποθέσεις σφυρηλάτησης μίας κουλτούρας που θα εμφορείται από την αναγνώριση (και την άρνηση ταυτόχρονα) της ταξικής διαστρωμάτωσης της κοινωνίας, είναι η απαρχή ενός εφιάλτη για τα αφεντικά. Ενός εφιάλτη όπου οι αριθμοί μητρώου του ΟΑΕΔ και οι στατιστικές μπορούν να μετατραπούν σε ζωντανά υποκείμενα ικανά για την έφοδο στον ουρανό.
Μου έχουνε πει όλα αυτά τα χρόνια για την αγάπη για την πατρίδα. Αλλά αποφεύγουν να μου πουν ότι αυτό προϋποθέτει το μίσος για ότι δεν είναι δικιά μου πατρίδα. Εκεί που μου δείχνουν τα σύνορα που πρέπει να φυλάξω βλέπω ματωμένες χαρακιές πάνω στο σώμα του πλανήτη, από τις σάρκες εξαθλιωμένων ανθρώπων που αναζητούν σαν τελευταίο καταφύγιο επιβίωσης τον «δυτικό παράδεισο». Οι έμποροι ναρκωτικών, οι νταβατζήδες, οι μαφίες κάθε λογής έχουν πιο σίγουρες διαδρομές -κρατικά εξασφαλισμένες. Μου θυμίζουν ότι ο στρατός είναι ένα σχολείο για τη ζωή. Και αλλάζουν κουβέντα όταν τους υπενθυμίζω ότι και για τη φυλακή κάτι παρόμοιο λένε ότι είναι. Αλλά εκεί κανένας γονιός δεν είναι πρόθυμος να στείλει τα παιδιά του. Μου λένε με σιγουριά ότι ο ελληνικός στρατός δεν είναι σε εμπόλεμη κατάσταση. Αλλά δεν μου εξηγούν πως ερμηνεύουν όλοι αυτοί την αύξηση των -φανερών- κονδυλίων των στρατιωτικών προϋπολογισμών. Δεν μου εξηγούν τι κάνουν τα ελληνικά στρατιωτικά σώματα στο Κόσσοβο, στο Αφγανιστάν, στο Σουδάν, στη Σομαλία. Με περηφάνια μου λένε ότι ο ελληνικός στρατός εκσυγχρονίστηκε. Έχει και γυναίκες στις τάξεις του. Αλλά συνεχίζει να είναι ο τόπος όπου γίνεσαι πραγματικά άντρας. Είναι τα ίδια περήφανα λόγια του πατέρα προς τον γιο, για δεύτερη φορά. Την πρώτη ήταν για την επίσκεψη στο μπουρδέλο της γειτονιάς. Είναι απόλυτοι ότι η πατρίδα αγαπάει και σέβεται τα παιδιά της. Γι’ αυτό και όταν το απαιτήσουν οι περιστάσεις θα τα στείλει στην πρώτη γραμμή να πυροβολήσουν αυτόν που βρίσκεται στην απέναντι μεριά, γιατί έχει διαφορετικό χρώμα, διαφορετική θρησκεία, διαφορετική σημαία πάνω από το κεφάλι του. Και στα μετόπισθεν σε έχει εξασφαλισμένο. Είναι τότε που μία από αυτές τις φιγούρες που σέρνονται στους δρόμους της πόλης, όταν θα σταθεί να ξαποστάσει κάτω από τον ανδριάντα ή την πλάκα που θα έχουν σηκώσει «προς τιμή σου», θα αναρωτηθεί ποιος είναι περισσότερο εξαρτημένος και ντοπαρισμένος, αυτός ή εσύ; Ο ένας από άσπρη σκόνη, ο άλλος από εθνικά ιδεώδη. Με πανικό μου λένε ότι αν δεν πολεμήσουμε θα μας πάρουν τη χώρα οι Τούρκοι. Λησμονώντας ότι το ελληνικό κράτος ξεδιπλώνει μία συγυρισμένη επιθετική επεκτατική πολιτική τα τελευταία χρόνια σε αυτή τη γωνιά των Βαλκανίων. Αγνοώντας ότι πλάι στους αρνητές στράτευσης από αυτή τη μεριά του Αιγαίου, υπάρχουν άλλοι τόσοι συνοδοιπόροι που το παλεύουν στον τόπο όπου έχουν γεννηθεί, από την απέναντι μεριά του Αιγαίου. Απηυδισμένοι στο τέλος καταλήγουν ότι με όσα λέω παραπάνω έχουν χαθεί τα ιδεώδη και τα ιδανικά μου. Δεν ήμουν ποτέ πιο σίγουρος. Τα ιδανικά του μιλιταρισμού και του ρατσισμού, της υποταγής στις διαταγές των ανωτέρων απλά-επειδή-είναι-ανώτεροι, της πειθαρχίας στη βάση μίας αφηρημένης σκληραγώγησης, της ομοιομορφίας, της εθνικής ενότητας εν τέλει, τα έχω αφήσει εκεί πίσω, όταν έκλεισα τα υπέροχα διδακτικά βιβλία του λυκείου.
Δεν σκοπεύω να αφήσω την καθημερινότητά μου για να εσωκλειστώ σε ένα στρατόπεδο. Αυτή την καθημερινότητα με τις γύρες σε σοκάκια της πόλης ποτισμένα με αναμνήσεις, αγκαλιά και πλάι πλάι με ανθρώπους που κοιτώντας τους στα μάτια βλέπεις τον σεβασμό, την έγνοια, την αλληλεγγύη. Δεν σκοπεύω να αφήσω συναισθήματα για να εσωκλειστώ σε ένα στρατόπεδο. Οι χαρές και οι λύπες, το γέλιο και το κλάμα, η ικανοποίηση, η περιέργεια, η αμφισβήτηση -και η εξωτερίκευσή τους- ξέρω ότι δεν έχουν θέση στην ομοιομορφία των χακί στολών. Δεν σκοπεύω να αφήσω τους φίλους και τους συντρόφους μου για να εσωκλειστώ σε ένα στρατόπεδο. Αυτούς τους φίλους και συντρόφους που σπάμε τα κεφάλια μας κάθε μέρα, στα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, στις συλλογικότητες και στις λαϊκές συνελεύσεις για να χαράξουμε διαδρομές ενάντια σε αυτόν τον παρηκμασμένο κόσμο. Έχουμε κουραστεί με τις άνω τελείες. Θέλουμε να μπει, απλά, μία τελεία.
Χρόνος, λοιπόν, δεν υπάρχει για να ασχοληθώ άλλο με την «υποχρέωση στράτευσης». Η κοινωνική επανάσταση καρτερεί να βρούμε τα βήματα που θα μας οδηγήσουν όσο γίνεται πιο σύντομα κοντά της. Ως εκ τούτου θα είμαι με συνέπεια απών από οποιαδήποτε κλήση κατάταξης στον ελληνικό στρατό. Και αυτόν τον Μάρτη και κάθε φορά που το πρόσωπο της εξουσίας θα στέκεται στο κατώφλι της πόρτας απαιτώντας τη συμμόρφωσή μου.
Ούτε για μία ώρα, ούτε για ένα λεπτό, λοιπόν.
Βαγγέλης Τ., Μάρτιος 2012, Αθήνα
(αναδημοσίευση από το site του Θερσίτη)
Leave a Reply