Τα τελευταία εικοσιτετράωρα διαβάζουμε για την απόφαση της Χαλυβουργικής να θέσει σε διαθεσιμότητα το 95% του προσωπικού που εργάζεται στο εργοστάσιο της Ελευσίνας. Συνολικά, από τους 253 εργαζόμενους του τμήματος παραγωγής, οι 200 θα ενταχθούν στο καθεστώς διαθεσιμότητας ∙ γεγονός που σημαίνει ότι οι μισθός τους θα περικοπεί κατά 40% ενώ το υπόλοιπο 60% θα καταβάλλεται από την εταιρία (50%) και τον ΟΑΕΔ (10%). Πρόκειται για ένα μέτρο που έρχεται να προστεθεί στο πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου 160 ακόμα εργατών μέσα στο 2013.
Η Χαλυβουργία (που ανήκει στην οικογένεια Αγγελόπουλου) ακολουθεί την –νομιμοποιημένη πια μέσα στην κρίση- συνταγή μετακύλισης της μείωσης του τζίρου της βιομηχανίας στις πλάτες των εργαζόμενων, προκειμένου να μείνουν αλώβητα τα αμύθητα ποσά που ζεσταίνουν τις τσέπες των αφεντικών τους.
Μόλις δυόμιση χρόνια πριν, ο έτερος βιομηχανικός κολοσσός της ελληνικής χαλυβουργίας («Χαλυβουργία Ελλάδας» του μεγαλοβιομήχανου Μάνεση) ανακοίνωνε απολύσεις, ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, εφαρμογή του 5ώρου (με ανάλογες μειώσεις αποδοχών), απλήρωτες υπερωρίες και κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας είχαν προχωρήσει τότε σε έναν πολύμηνο απεργιακό αγώνα (272 ημέρες) που παρότι πλαισιώθηκε και ενισχύθηκε από πλήθος αλληλέγγυων υποκειμένων και συλλογικοτήτων δεν κατάφερε και απαγκιστρωθεί από την απόλυτη ηγεμονική κηδεμόνευση του ΠΑΜΕ που οδήγησε σταδιακά την απεργία στην οριστική της ήττα.
Ο αγώνας που ξεδιπλώνεται αυτή τη στιγμή από τους εργαζόμενους της Χαλυβουργικής θα πρέπει να συμπεριλάβει –με κριτικό και απολογιστικό πρόσημο- την πολύτιμη εμπειρία του αγώνα των Χαλυβουργών. Άλλωστε, όπως και στο παράδειγμα της Χαλυβρουργίας, και σε αυτή την περίπτωση οι εργαζόμενοι χρησιμοποιούνται εκβιαστικά προς την κυβέρνηση προκειμένου να επιτευχθούν ελαφρύνσεις στο ενεργειακό κόστος των βιομηχανιών. Σε δεύτερο επίπεδο, η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Χαλυβουργική διαψεύδει το επιχείρημα κράτους κι αφεντικών (που χρησιμοποιήθηκε στην περίπτωση της Χαλυβουργίας) ότι τις επιχειρήσεις τις κλείνουν οι απεργίες των εργαζομένων…
Με δεδομένο ότι το διακύβευμα για τις δύο βιομηχανίες παραμένει ίδιο, και έχει να κάνει με την κρατική διαχείριση της ενέργειας σε εγχώριο επίπεδο σε σχέση με τους διεθνείς συσχετισμούς, είναι γεγονός ότι ο αγώνας των εργαζομένων στην Χαλυβουργική πρέπει να αντλήσει εμπειρία από τον αγώνα των Χαλυβουργών και την ίδια στιγμή να διεμβολίσει τα αυτονόητα του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού διεκδικώντας την χειραφέτηση και την κοινωνικοποίησή του.
Ειδάλλως, ένας αγώνας που δεν θα καταφέρει να ξεπεράσει τα προκαθορισμένα πλαίσια «για κάθε νόμιμη-αγωνιστική αντίδραση» (όπως καταλήγει η ανακοίνωση των εργαζόμενων στην Χαλυβουργική) θα είναι ένας αγώνας που θα ηττηθεί πριν καν δοθεί…
Leave a Reply