«[…] Μας πήρε αρκετές –και κουραστικές κυρίως- συναντήσεις με πάντα μετέωρη την έκβαση των συζητήσεων που άνοιγαν, για να καταλήξουμε στο σημείο εκείνο όπου κάποιος –αναμφίβολα θρασύς- πρότεινε ουσιαστικά την αυτοαναίρεσή μας. Και το εκπληκτικότερο είναι πως τη δεχτήκαμε.
Φυσικά, η αρχική τηλεφωνική σύνδεση πομπού και δέκτη μάς αφήνει αδιάφορους. Αλλά το θέμα δεν είναι η αποκατάσταση της τηλεφωνικής σύνδεσης για την ακριβέστερη μετάδοση του αρχικού μηνύματος. Το θέμα δεν είναι ούτε καν η αντικατάσταση του αρχικού τηλεφωνικού μηνύματος από ένα σημαντικότερο ή πιο αληθές. Η ενασχόληση με το τηλεφωνικό δίκτυο –είτε για να το εξυπηρετήσουμε, είτε για να το κανιβαλίσουμε- δεν μας ενδιαφέρει πια, και αυτό ήταν που χρειάστηκε τόσες συναντήσεις για να ακουστεί.
Εξυπνότεροι άνθρωποι πριν από εμάς είχαν πει πως οι σχέσεις και το κοινωνικό μας περιβάλλον πραγμοποιούνταν με επιταχυνόμενους ρυθμούς, αλλοτριώνοντας μας, κάνοντας μας ξένους με ό, τι ανθρώπινο. Η των τηλεφωνικών δικτύων πάσχιζε με αηδιαστική τακτικότητα για την αναγωγή όλο και μεγαλύτερων τμημάτων της πραγματικότητας και των σχέσεών μας στο δίπολο τηλεφωνικός πόμπός-δέκτης˙ τα τηλεφωνικά δίκτυα ήταν τμήμα της συνολικής πραγμοποίησης των ζωών μας˙ ο κόπος της εμπλοκής μας με τα τηλρφωνικά δίκτυα απαντούσε στη λογική των τηλεφωνικών δικτύων˙ αυτό είχε συναντήσει ήδη διαισθητικά τα όριά του και στην τελευταία συνάντηση επήλθε επιτέλους η κατανόηση. Έχοντας κατανοήσει αυτό, μια σπουδαία περιπέτεια ξανοιγόταν μπροστά μας: αν θέλαμε να μπλοκάρουμε αυτή την αναγωγή των σχέσεων και των χειρονομιών μας στη γλώσσα της αλλοτρίωσής μας, η προσοχή μας θα έπρεπε το δίχως άλλο είτε να στραφεί στα μη-αναγώγιμα, είτε να μεταστρέψει όσα είχαν ήδη αναχθεί. Οι βάρδιες μοιράστηκαν με πρωτοφανή όρεξη.[…]»
~σημειώσεις από τη συνέλευση των τηλεφωνητών
Η κατάστασή μας #1:
Η ελαφριά μυρωδιά υγρασίας χάιδεψε το χνούδι κάτω από τη μύτη του Αντρέα. Ένα βαρύ πέπλο προκλήσεων ερχόταν προς το μέρος του με την προσδοκία να τον κουκουλώσει, δίχως να διαφαίνεται κάποια ελπίδα ρήγματος. Η πρώτη από αυτές είχε μόλις εμφανιστεί: δεν είχε μαζί του ομπρέλα.
Σίγουρα ταιριάζει με την κατάστασή μας.
Stretch-fit διασκέδαση στον 2ο πιο αφιλόξενο δρόμο της πόλης
Μέχρι πρόσφατα ο de facto δρόμος για κατανάλωση διασκέδασης ήταν η Αγ. Λαύρας –εξυμνούμενος από ενα σωρό κακόγουστα media για τους δικούς τους αδιάφορους λόγους. Τα lifestyle media έκαναν καλά τη δουλειά τους, τόσο καλά μάλιστα που –από ένα διάστημα και μετά- όποιον συναντούσες με το που άκουγε ότι μένεις στο Αιγάλεω το έβρισκε απόλυτα λογικό να υποθέσει πως «βγαίνεις στην Αγ. Λαύρας». Μία εκνευριστική κατάσταση.
Φυσικά φροντίζουμε να μη διατηρούμε φίλους που υπόθετουν τόσο κακόβουλα πράγματα–ή να το διευθετούμε κάπως. Το θέμα όμως εδώ είναι πως η Αγ. Λαύρας απέκτησε το χίπστερ καθρέφτισμά της στην Μ. Μπότσαρη. Μέσα σε διάστημα ενός χρόνου γεμισε με jazz bar, wine bar, μία καντίνα cocktail, café και πάει λέγοντας. Είναι προφανές πως έχουμε να κάνουμε με δύο ζώνες κατανάλωσης εντός της ίδιας πόλης, που διαχωρίζονται θεματικά και γεωγραφικά -διατηρώντας ωστόσο μια γεωγραφική εγγύτητα.
Έτσι, έχεις την επιλογή να ξοδέψεις τον χρόνο που δεν δουλεύεις ή που απλά νιώθεις μίζερος σε δύο διαφορετικές ζωνές που θα βοηθήσουν να ξεχάσεις αυτή τη μιζέρια σου με δύο διαφορετικά στυλ. Αν είσαι πιο βαλκάνιος (με μία καθήλωση στην αισθητική των ΕΑΑΚ)μπορείς να τσουβαλιαστείς με την φιλο-βαλκάνια παρέα σου στα άπειρα ρακάδικα της Αγίας Λαύρας, να φάτε κατεψυγμένο και υπερ-κοστολογημένο φαγητό, να ανταλλάξετε κοινοτυπίες όταν δεν έχετε το νου σας στην περατζάδα και να ακούσετε ρεμπέτικα μέχρι να σκάσει η καρδιά σας –ή να μαχαιρωθείτε μεταξύ σας.
Αν νιώθεις πιο Ευρωπαίος (με μία καθήλωση στην αισθητική των σειρών του Mega) μπορείς να πας με την φαντασιακά ευρωπαϊκή παρέα σου για να στριμωχτείς σε κάποιο από τα μπαράκια της Μ.Μπότσαρη, να δοκιμάσετε ροφήματα καφέ που αν δεν σου έλεγαν πως «μετράνε» δε θα τα βάζατε στο στόμα σας, να αγκαλιάσετε τη μπάρα και να πιείτε θαυμάζοντας από τους καθρέφετες του μαγαζιού τους εαυτούς σαςως-μέρος-του-ντεκόρ και να κάνετε φίλους πιάνοντας κουβέντα για το χιπστερ κουρείο που πηγαίνει ο καθένας σας.
Η στενότητα χώρου και ο όγκος της μουσικής είναι σταθερά χαρακτηριστικά και των δύο ζωνών κατανάλωσης διασκέδασης. Το τσουβάλιασμα σε ελάχιστα τετραγωνικά «σπάει» φαινομενικά την απομόνωση και τη μοναξιά που επικρατεί την υπόλοιπη ημέρα και ο θόρυβος που σε κάνει να κουράζεσαι προκειμένου να μιλήσεις προσφέρει δικαιολογία για να πίνεις περισσότερο απ’ ότι μιλάς –μια πρόσφορη κατάσταση για να ξεχάσεις τον εαυτό σου. Η αλλοτρίωση επιβάλλει να μην κοιτάς το κενό που ανοίγεται από κάτω σου,και πολύ περισσότερο όσο ανεβαίνεις την ηλικιακή σκάλα. Το ίδιο ισχύει και με τους ορειβάτες και το βουνό –μόνο που εκείνοι στο τέλος της διαδρομής έρχονται αντιμέτωποι με την κορυφή, ενώ ο σύγχρονος καταναλωτής στιγμών με τον καναπέ του ψυχαναλυτή.
Δύο μονάχα ενδιαφέροντα πράγματα μπορούμε να διακρίνουμε στη Μ. Μπότσαρη και από αυτά το ένα είναι το οδόστρωμα: για τους αναγνώστες τοπικού τύπου με χρόνια έλλειψη φαντασίας, το οδόστρωμα αποτελεί αντικείμενο παραπόνων˙ για εμάς το πρόβλημα που προκαλεί στη διέλευση των αυτοκινήτων και η πρόκληση που μας παρουσιάζει κάθε που το διασχίζουμε πεζοί ή με δίκυκλο αποτελεί λόγο να ξαναπεράσουμε από εκεί (αν και γρήγορα). Έπειτα: το απομακρυσμένο φυλάκιο-καφενείο της Αριστεράς στο τέρμα του δρόμου πριν την Εθνική Οδό, στο οποίο ντόπιοι αριστεροί απεργάζονται πίσω από θαμπωμένα τζάμια το μακάβριο έργο της αναπαραγωγής της αισθητικής του Πολυτεχνείου. Μάς κάνει κάθε φορά να σκεφτόμαστε πως η Μπότσαρη αποτελεί ένα πεδίο μάχης πολιτισμών στο οποίο το προκεχωρημένο φυλάκιο-αριστερός καφενές επιχειρεί να περικυκλώσει το χίπστερ θύλακα στο κέντρο σε συνεργασία με τα ΔΑΠ-ΕΑΑΚίτικα αδερφάκια του στην Αγίας Λαύρας. Συναρπαστικό! Παραθέτουμε έναν χάρτη για καλύτερη κατανόηση της μάχης που εκτυλίσσεται.
Τα ελάχιστα σημεία που έχουν απομείνει μακρυά από τα φώτα της κατανάλωσης βαρεμάρας σε συνδυασμό με τη γειτνίαση με την Αγ. Λαύρας και την Ιερά Οδό κάνουν την Μ.Μπότσαρη τον 2ο πιο αφιλόξενο δρόμο της πόλης και –συνεπώς- τον 2ο κατά σειρά υποψήφιο δρόμο για τη στέγαση στάβλων όταν η πόλη θα είναι δική μας.
Η κατάστασή μας #2:
Εκείνο το απόγευμα το μόνο στο οποίο φαινόταν να συμφωνούμε ήταν ότι το πιο ενοχλητικό στην κακοκαιρία είναι το πόσο απόν είναι το φως. Τα χέρια μας ήταν πιασμένα, άλλα άψυχα –σαν κάποιος να τα είχε κολλήσει μαζί όπως-όπως. «Κοίτα, σπάει!» μου είπε, δείχνοντας μου ένα ρήγμα στην καθολικότητα του φαινομένου πάνω από τα κεφάλια μας. Τα χέρια μας έσφιξαν καθώς κοιτούσαμε το αξιοκοίτακτο.
Σίγουρα κι αυτό ταιριάζει με την κατάστασή μας.
Εμπιστευτική αναφορά
Λάβαμε την παρακάτω επιστολή:
“Προς τη διαδικτυακή στήλη «Χαλασμένο Τηλέφωνο» της κατάληψης Σινιάλο,
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν την πρόσφατη επιστολή του Κων/νου Σάμιου στην εφημερίδα «Η πόλη μας» στην οποία: α) σημειώνει την ονοματοδοσία «Γ. Ζαμπέτας» σε μια πλατεία–κατά τα λεγόμενά του- «άχρωμη, άοσμη, που-δεν-τη-ξέρουν-ούτε-οι-γείτονες, χωρίς προτομή και με μία στάση λεωφορείου», και β) παραπονιέται για την πλημελή ανάδειξη του Γ. Ζαμπέτα στην πόλη μας, γ) προτείνει –μεταξύ πολλών άλλων- τη δημιουργία μουσείου αιγαλεωτών καλλιτεχνών και την καλύτερη ανάδειξη του Γ. Ζαμπέτα στο δημόσιο χώρο της πόλη.
Σημειώνουμε: α) την ανάγκη να εντοπιστεί η εν λόγω κατακριτέα πλατεία από τον Κων/νο Σάμιο γιατί «κάτι» μάς λέει πως μάλλον θαείναι ενδιαφέρουσα, β) την ανάγκη να αναγνωριστεί ο κίνδυνος της δημοσιοποίησης στο δημόσιο χώρο αιγαλιωτών καλλιτεχνών εγκεκριμένων από τις μούμιες των πολιτιστικών φορέων του, γ) την επιτακτικότητα αναγνώρισης της πνιγηρής αίσθησης που δημιουργεί στα μυαλά και στις καρδιές μας το φάντασμα του Γ. Ζαμπέτα, και της διαρκούς επικυριαρχίας του τραγουδοποιού στη διαμόρφωση και στην καθημερινή εκφορά της αισθητικής και του χαρακτήρα των κατοίκων της πόλης.
Ανακοινώνουμε: α) την ανάληψη δράσης για τον εντοπισμό της παραπάνω πλατείας, β) τη σύσταση επιτροπής σκέψης για την εξέταση του θέματος «αιγαλιώτες δημιουργοί» με τρόπο που θα στέκονται αντίποδας στη λογική των μουμιών των πολιτιστικών φορέων του δήμου, γ) την ανάληψη δράσης για την παρακίνηση πεισμωμένων και ανυπόληπτων υποκειμένων για να αυτενεργήσουν για τη δημοσιοποίηση της μιζέριας του φαντάσματος που πλανάται 7 δεκαετίες πάνω από αυτή την πόλη και λέγεται Γ. Ζαμπέτας.
Εκ της διαφανούς επιτροπής για την ανακατάληψη της πόλης,
υπο-ομάδα ανιχνευτών «Λεοπόλδος Μπλουμ»
Τους χαιρετισμούς μας”
Τα συμπαθέστατα υποκείμενα της επιστολής αναφέρονται λογικά στην παρακάτω συνημμένη επιστολή (http://aigaleopress.blogspot.gr/2016/01/blog-post_974.html) του Κων/νου Σάμιου.
Mία εξαιρετική επίδειξη αισθητηρίων: η πόλη όντως θα μας πνίξει αν τα προτεινόμενα έργα πραγματοποιηθούν! Συμμεριζόμαστε τους προβληματισμούς τους, θα παρακολουθήσουμε τις προτάσεις τους και επιστρέφουμε τους χαιρετισμούς!
Η κατάστασή μας #3:
Αλλά η κατάστασή «σας»;
Ποια από τις δύο φωτογραφίες περιγράφει καλύτερα τη δική σας κατάσταση; Και γιατί;
Γράψτε μας την απάντησή σας είτε στη διεύθυνση της κατάληψης sinialo@espiv.net, είτε στο χώρο σχολιασμών από κάτω, κι αν ντρέπεστε να εκθέσετε το λόγο, υπογράψτε την απάντησή σας επιλέγοντας ένα κατάλληλο ψευδώνυμο που θα τον περιγράφει από μόνο του.
Leave a Reply