Όλες οι αποχρώσεις μιας αξιο-ποίησης
Τι λένε: Στο πρόσφατο δημοτικό συμβούλιο μάθαμε πως συζητήθηκε εφ’ όλης της ύλης το ζήτημα του αναψυκτηρίου «ΑΛΕΑ»*1: το ύψος των ενοικίων της, οι τιμές των προϊόντων της, οι επεκτάσεις της, η διάρκεια της εκμίσθωσής της και η προέλευση του διαχειριστή της (για κάποιο λόγο.
Η πρεμούρα τού σώματος ήταν η εξέταση της ορθολογικότητας των όρων υπό των οποίων αξιοποιείται η «ΑΛΕΑ», ο εντοπισμός παρατυπιών και η λήψη αποφάσεων για τη διόρθωση αυτών: όπως κάθε meeeting επενδυτών άλλωστε. Όλες οι πολιτικές μερίδες του ΔΣ συνέβαλαν στην εξιστόρηση της παραχώρησης της «ΑΛΕΑΣ» και των όρων αυτής, κι όπως προκύπτει πρόσφατα ο ενοικιαστής διεκδίκησε δικαστικά και πέτυχε μείωση του ενοικίου κατά 20% (που σημαίνει πως πληρώνει στο Δήμο 8.800 ευρώ). Οι πιο «κόκκινες» μερίδες του ΔΣ έθεσαν στη συζήτηση ζητήματα επί της λειτουργίας του αναψυκτηρίου: πρότειναν μια κατεύθυνση «λαϊκού αναψυκτηρίου με λαϊκές τιμές» (Σαντζαρίδης) και διερευνηση του κατά πόσο μπορούν να μειωθούν οι τιμές των παρεχόμενων υπηρεσιών και προϊόντων ώστε να είναι προσιτές σε άνεργους και νέους (Τασιόπουλος).
Τι ακούμε: Η αντίθεσή μας με τις κλασικές συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις και τις πάγιες θέσεις τους περί του περιβάλλοντος είναι δεδομένη. Με τις «ανατρεπτικές» (προσέξατε τα εισαγωγικά, έτσι;) πολιτικές μερίδες χρειάζεται να εξηγείται κάθε φορά. Το πρόβλημα μας με αυτές τις «κόκκινες μερίδες» του ΔΣ δεν είναι πως δεν είναι αρκετά κομμουνιστικές: είναι πως είναι καπιταλιστικές. Και τέτοιες είναι και οι προτάσεις τους για ένα θέμα το οποίο αντιμετωπίζουν ως ξεκάθαρα επενδυτικό, ενώ είναι ζήτημα εκμετάλλευσης της φύσης. Κι αν κοπτόμαστε λίγο περισσότερο με τις απόψεις αυτών των μερίδων, είναι επειδή πλασάρονται στο δημόσιο λόγο –και στις συνειδήσεις- ως «αντικαπιταλιστικές», «ανατρεπτικές», «φιλεργατικές», φιλοπεριβαλλοντικές» κ.λπ. εγκλωβίζοντας συνειδήσεις και βραχυκυκλώνοντας την άρθρωση αυτόνομου, πραγματικά ανταγωνιστικού πολιτικού λόγου στην κυριαρχία.
Για εμάς, το ζήτημα της παραχώρησης ενός χώρου του Μπαρουτάδικου για το χτίσιμο καφετεριάρας, είναι εξ’αρχής τραγικό. Για πολιτικές δυνάμεις ανταγωνιστικές προς τις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής, τους θεσμούς και τον κυρίαρχο πολιτισμό το ζήτημα ξεκινάει από ΕΚΕΙ: τι δουλειά έχει να χτίζεται μια καφετέρια σε έναν χώρο πρασίνου; Καμία. Η φύση έχει την αυτάξία της και δουλειά των αντικαπιταλιστών θα έπρεπε να είναι η αποδέσμευσή της από το νόμο της αξίας. Και πριν η νεκρόφιλη λογική των επενδυτών φίλων μάς προλάβει, ας προσθέσουμε 2 σημεία στην πολεμική μας:
1. Άραγε δεν έχει άλλους χώρους ο δήμος να στήσει καφετέρια; Γιατί εκεί;
2. Κι αν «για το πράσινο»: ποιο πράσινο; Αυτό έχει εξαφανιστεί προ πολλού από το χώρο της «ΑΛΕΑΣ» χάριν τραπεζοκαθισμάτων και πλακόστρωσης του χώματος.
Με άλλα λόγια εμείς θα προτιμούσαμε –για να είμαστε ειλικρινείς- να την γκρεμίζαμε την «ΑΛΕΑ»: γιατί πραγματικά, είτε ως θέαμα, είτε ως θέμα συζήτησης, μας έχει πνίξει! Και φυσικά αυτή η πρόταση δεν χωράει σε ΔΣ, ούτε και σε ψηφίσματα «κόκκινων» καπιταλιστικών πολιτικών φορέων.
Ένας κάποιος αντι-μνημονιακός
Τι λένε: Ο Γ. Κάντζος, επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «ΑΙΓΑΛΕΩ ΜΠΡΟΣΤΑ», αποχώρησε από τους ΑΝ. ΕΛ. κι επαναπροσχώρησε στη Νέα Δημοκρατία. Κατά δήλωσή του: «Επιστρέφω στις ρίζες μου».
Τι ακούμε: Ακολουθούν μερικά link. Τοπικό ειδησεογραφικό μπλογκ*2 είχε πλέξει πρόσφατα το εγκώμιο του Γ. Κάντζου για τον αγώνα υπέρ του ΟΧΙ (ως προς το πρόσφατο δημοψήφισμα), παρουσιάζοντας τον ως αφανή ήρωα του αντι-μνημονιακόυ αγώνα. Λογικά ο μπλογκογράφος δεν πρέπει να χάρηκε με την (πιο) πρόσφατη επιστροφή του ήρωά του στη μνημονιακότατη ΝΔ, μιας και η ανάρτησή του επ’ αυτού δεν σχολιάζει κάτι*3. Αντιθέτως, αρθρογράφος της τοπική εφημερίδας*4 φαίνεται να χαίρεται πολύ γιατί βρήκε την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει τη λέξη από «κ».
Το ποιών αφεντάδων υπηρέτες φαίνεται να είναι τα 2 τοπικά μέσα προκύπτει αρκετά φυσικά από τον διαφορισμό στην αντιμετώπιση ενός ίδιου γεγονότος –και δε θα σταθούμε σε αυτό, γιατί θα ήταν κοινότοπο. Αντιθέτως λέμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό: θα συγχαρούμε τον κ. Κάντζο με όλη μας την καρδιά. Μπράβο Κάντζο! Είσαι πρώτος!
Μετά τη συγκίνηση ας εξηγηθούμε: είναι αξιέπαινος για τη συνέπεια με την οποία ακολουθεί την τάση των πολιτικών δυνάμεων της επικράτειας. Από τη Χρυσή Αυγή μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ η τάση αυτή δεν επιτρέπει την αντίφαση μεταξύ ιδεολογικής τοποθέτησης (αντι-μνημόνιο) και πολιτικής πράξης (τι κάνω «όταν», αλλά και «για να» εκλεγώ), αλλά αφήνει τα υλικά συμφέροντα να έχουν τον τελευταίο λόγο (πρέπει να εκλεγώ διάολε!).
Γραμμένο στους τοίχους Μαυσωλείου
Τι λένε:
«Ζωή; Πώς την αλλάξανε;
Που τώρα την κοιτάζω!
Αλλοδαποί που φθάσανε
Και τώρα, δάκρυ, στάζω!
Όπου γυρνώ το βλέμμα μου
Έλληνα που δεν βλέπω
Αφού μέσα στον τόπο μου
Εγώ που δεν αντέχω
Που δεν ακούω Ελληνικά
Που ζω μες στην Ελλάδα
Όμως; Κοιτάζω τα βουνά
Φωνάζουνε Ελλάδα
Ότι κι αν κάνουν κι ότι
κι αν πουν
Ελλάδα μου Γενναία
Την Ιστορία δεν μπορούν
Την έγραψαν σπουδαία
Είχαμε κι έχουμε εδώ
Λεβέντες με αξία
Που παλέψανε τον εχθρό
Κι έχουμε τα πρωτεία!
Πάντα, την Νίκη έχουμε
Εμεις μες στην ψυχή μας
Δόξα που φωνάζουμε
Πατρίδα είναι δική μας!
Κατσογιάννη Τούλα, Αιγάλεω, 68-8-2015
Πάντα Νίκες»
Τι ακούμε: Λίγα λόγια: θέλουμε απλά να συγχαρούμε την εφημερίδα «Η πόλη μας» για τη φιλοξενία του παραπάνω ποιήματος. Η καινοτομία στη διαμόρφωση της ύλης θέλει κότσια, και μία στήλη ρατσιστικής ποίησης σίγουρα έλειπε από τα μέρη μας. Επικροτούμε.
Goose-step
Τι λένε: «ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ ΕΠ’ ΩΜΟΥ ΟΙ ΞΙΦΟΜΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ!!!»*5. Αγωνιστικές πληροφορίες κλπ.
Τι ακούμε: «Τα σπαθιά επ’ ώμου οι ξιφομάχοι», γράφει ο αρθρογράφος προφανώς περιχαρής. Και στρατόκαβλος. Ενδεχομένως εν αγνοία του τέτοιος –ας είμαστε δίκαιοι-, αλλά σε τέτοια πράγματα αξίζει να μην αφήνεις ούτε τελεία να πέσει κάτω.
Εξηγούμαστε. Όπως θα ξέρει όποιος έχει δει ξιφομάχο τα σπαθιά φοριούνται στη μέση, με διάφορους τρόπους μεν, αλλά στη μέση πάντα. Αντιθέτως, τα τουφέκια κουβαλιούνται στους ώμους κι από εκεί προκύπτει και το στρατιωτικό παράγγελμα «επ’ ώμου». Ως καταληψίες οι περισσότεροι δεν έχουμε κάνει το χατίρι στη μαμά-πατρίδα, αλλά μπορούμε να αναγνωρίσουμε πως η καθημερινότητά μας και η επικοινωνία μας έχει αποικιστεί από τις εκφράσεις της στρατιωτικής θητείας, εξ’ ου και η στρατοκαβλέ χαρωπή ανακοίνωση του αρθρογράφου που προοριζόταν να προσπεραστεί χαλαρά σαν κάτι το φυσικό. Ωστόσο, η κουλτούρα του στρατοπέδου, της μιζέριας και της ηλιθιότητας της στρατιωτικής θητείας πρέπει να μένει μακριά τόσο από τις καθημερινές κοινωνικές μας σχέσεις, όσο και από το λόγο μας.
Κατά τ’ άλλα μια χαρά, δεν παρακολουθεί κανείς μας ξιφασκία. Και λίγο Ντεμπόρ για να μας ξελασπώσει στο κλείσιμο: «Δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε πραγματικά κάποιον τρόπο οργάνωσης της ύπαρξης, εκτός αν αμφισβητήσουμε όλες τις γλώσσες αυτού του τρόπου ύπαρξης» (από την ταινία του: «On the passage of a few persons through a rather brief unity of time»*6)
*1 Για τις τολμηρές εκείνες κι εκείνους που διαβάζουν μια ανάρτηση τοπικού ενδιαφέροντος, ενώ κατοικούν αλλού χρειάζεται μια σύντομη επεξήγηση: η «ΑΛΕΑ» είναι αναψυκτήριο που χτίστηκε και λειτουργεί σε έκταση του άλσους Μπαρουτάδικου μετά από ενοικίασή του από το Δήμο. Θα ακούσετε την «ΑΛΕΑ» συνηθως να εμφανίζεται σε (βαρετές) συζητήσεις είτε ως «κατόρθωμα αξιοποίησης» (από όσους ασχολούνται με τα κέρδη του δήμου), είτε ως «στολίδι για την πόλη» (από τους λάτρεις της εμπορευματικής αισθητικής).
*2 http://aigaleopress.blogspot.gr/2015/07/blog-post_539.html
*3 http://aigaleopress.blogspot.gr/2015/08/blog-post_649.html
*4 http://www.ipolimas.gr/index.php/arthra-epilogis-aigaleo/3216-kanei-come-back-o-kantzos
*5 http://www.ipolimas.gr/index.php/ksifaskia-aigaleo/3196-ta-spathia-ep-omou-oi-ksifomaxoi-tou-aigaleo
*6: Η ταινία με αγγλικούς υπότιτλους: https://www.youtube.com/watch?v=9wE-zfjBPo8
Leave a Reply