Όταν στις 11/6 έπεσαν πολύχρωμες μπάρες στην ΕΡΤ, οι πέντε ταξιθέτες/ ταξιθέτριες της εκπομπής «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» αποφασίσαμε συλλογικά και ομόφωνα να συμμετάσχουμε στην στάση εργασίας που κήρυξε η ΠΟΣΠΕΡΤ, η ΠΟΕΠΤΥΜ η ΠΟΕΣΥ και η ΕΤΙΤΑ («Η ΠΟΕΣΥ, η ΠΟΣΠΕΡΤ, η ΠΟΕΠΤΥΜ αποφασίσαμε να κηρύξουμε από τις 19:00 έως τις 01:00, στάση εργασίας σε όλα τα ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα της χώρας»). Γνωρίζαμε πως δεν καλυπτόμασταν θεσμικά, μιας και ανήκουμε στο πλήθος των χιλιάδων ανασφάλιστων-αφανών εργατών στα μίντια αλλά και σε πολλούς άλλους κλάδους ανά τον ελλαδικό χώρο. Ακόμα κι έτσι όμως, αποφασίσαμε να σταθούμε αλληλέγγυοι-ες όχι μόνο λόγω πεποίθησης αλλά και λόγω θέσης. Ειδοποιήσαμε την παραγωγή του Αλ Τσαντίρι Νιουζ πως θα κάνουμε στάση εργασίας, παρ’ όλο που η εκπομπή μέχρι την τελευταία στιγμή επρόκειτο να βγει κανονικά, και κατευθυνθήκαμε στο κατειλημμένο ραδιομέγαρο της Μεσογείων, σε ένδειξη αλληλεγγύης και στήριξης των απολυμένων της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης.
Την Τρίτη 18/6 επικοινωνήσαμε με την παραγωγή για να μάθουμε αν θα βγει η εκπομπή και ενημερωθήκαμε πως μετά τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας, δεν θα χρειαζόταν να πάμε στην τελευταία εκπομπή της σεζόν διότι απολυθήκαμε. Η ενημέρωση αυτή φυσικά δεν ήρθε από κάποιο επίσημο στόμα εκπροσώπου της εταιρείας παραγωγής αλλά από συνάδελφους που επιφορτίστηκαν με τον άχαρο αυτό ρόλο. Εξάλλου πως μπορείς να επιδόσεις επίσημα απόλυση σε αυτούς που επίσημα δεν υπάρχουν; Η στάση των αφεντικών του Τύπου δεν μας κάνει καμία εντύπωση καθώς πέντε απολύσεις φαίνονται απλώς σαν μία μικρή κουκίδα σε έναν πολύμορφο χάρτη χιλιάδων απολυμένων στα εγχώρια ΜΜΕ τα τελευταία 3 χρόνια.
Η απόλυσή μας φυσικά δεν αποτέλεσε καμιά έκπληξη, καθώς ήρθε ως κορωνίδα στην επισφάλεια και την εκμετάλλευση που βιώνουν σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι της εν λόγω εταιρείας παραγωγής. Για εμάς τις ταξιθέτριες και τους ταξιθέτες του Αλ Τσαντίρι Νιουζ, τα παραδείγματα είναι πολλά. Δεχθήκαμε απειλές για απόλυση και στο παρελθόν με την πρόφαση ότι η παραγωγή δεν βγαίνει οικονομικά και συμβιβαστήκαμε σε μείωση του μεροκάματου προκειμένου να μην απολυθεί κανείς μας. Το σενάριο επαναλήφθηκε όταν ζητήσαμε να λύσει η παραγωγή το πρόβλημα της μετακίνησής μας στην Κάντζα. Ο χώρος εργασίας μας ήταν μια αποθήκη. Η στάση της παραγωγής απέναντι στα ζητήματα που μας αφορούσαν απαξιωτική και προσβλητική. Η εργασία μας ανασφάλιστη και μαύρη. Σε όλα αυτά συναινούσε και ο Λάκης Λαζόπουλος, αφού αποδέχτηκε την συγκεκριμένη εταιρία παραγωγής ως διαχειριστή, και όποιος ισχυριστεί το αντίθετο θα είναι τουλάχιστον υποκριτής.
Παρακολουθήσαμε χτες (Τρίτη 18/6) με μεγάλη προσοχή την τελευταία παράσταση της σαιζόν. Προσέξαμε ότι ο κ. Λαζόπουλος στάθηκε αλληλέγγυος στους, απολυμένους πια, εργαζομένους της ΕΡΤ την ίδια ώρα που απέλυε τους δικούς του εργαζόμενους επειδή στάθηκαν αλληλέγγυοι στους απολυμένους εργαζόμενους της ΕΡΤ!
Αυτό που συνέβη σε μας συμβαίνει παντού. Από τα αλ τσαντίρια έως τους εργάτες γης και από τις μητροπόλεις έως τα ξεχασμένα χωριά της επαρχίας, σχέσεις εκμετάλλευσης που αποκαλούνται σχέσεις εργασίας, ορίζουν την καθημερινότητα όλων μας. Μισθοί και μεροκάματα ξεφτίλα, ανασφάλιστη/ αδήλωτη εργασία, επισφάλεια, φόβος, ψυχολογική βία, ανθυγιεινές συνθήκες εργασίας, δουλειά μέχρι τελικής πτώσης, μέχρι το σώμα και το μυαλό να μην αντέχουν πια.
Πριν εκχυδαϊστεί εντελώς το γύρω και το μέσα μας να σηκώσουμε κεφάλι και να τα βάλουμε στα ίσα μ’ αυτό που συμβαίνει. Εμείς οι απολυμένοι ταξιθέτες και ταξιθέτριες του Αλ Τσαντίρι Νιουζ, θα διεκδικήσουμε και θα απαιτήσουμε ό,τι προκύπτει από το χρονικό διάστημα της «μαύρης» εργασίας μας.
Ας είναι λοιπόν αυτό το κείμενο μια μικρή προτροπή – γιατί μικρή είναι η φωνή μας, δεν έχουμε αυταπάτες – να μην αποστρέφεται άλλο πια το βλέμμα από κει που οφείλει να είναι καρφωμένο. Στα μικρά ή μεγάλα «τσαντίρια» του καθενός και της καθεμιάς μας.
Απολυμένοι ταξιθέτες/ ταξιθέτριες του Αλ Τσαντίρι News
Κάλεσμα σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την απονομή των βραβείων MAD που διοργανώνει ο Ανδρέας Κουρής
ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
Εδώ κι ενάμιση ολόκληρο χρόνο, βρισκόμαστε σε έναν διαρκή σε ένταση και κλιμάκωση αγώνα στο δρόμο και στα δικαστήρια προκειμένου να υποχρεώσουμε τον επιχειρηματία Ανδρέα Κουρή (ιδιοκτήτη του ομίλου MAD) να μας καταβάλει τα δεδουλευμένα και αποζημιώσεις μας, που συνολικά ξεπερνούν τα 600.000 ευρώ.
Σε αυτό το διάστημα έχουμε πραγματοποιήσει περίπου 70 συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, με τη συμπαράσταση σωματείων και συλλογικοτήτων, έξω από τα καταστήματα των Metropolis που είχαν απομείνει, στα γραφεία της επιχείρησης, στην Επιθεώρηση Εργασίας, έξω από τις δικαστικές αίθουσες, αλλά και έξω από κάθε φιέστα που διοργανώνει ο Ανδρέας Κουρής.
Μέχρι στιγμής, έχουμε πετύχει την καταδίκη του Ανδρέα Κουρή σε 27 μήνες φυλάκιση με 3ετή αναστολή και χρηματικό πρόστιμο 7.800¤, ενώ πρόσφατα το Πρωτοδικείο Αθηνών με μια ιστορική απόφαση μας δικαίωσε ανοίγοντας το δρόμο για κατάσχεση της προσωπικής του περιουσίας. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σημαντική δικαστική απόφαση που, αναγνωρίζοντας προσωπική ευθύνη του Ανδρέα Κουρή, μας ανοίγει το δρόμο να προβούμε σε κατάσχεση των προσωπικών περιουσιακών του στοιχείων, όχι μόνο από την εταιρεία που απασχολούμασταν, αλλά και στις μετοχές του σε άλλες εταιρείες, στους προσωπικούς του τραπεζικούς λογαριασμούς, σε ακίνητα κλπ, ώστε να ικανοποιηθούν οι επιδικασθείσες εργατικές απαιτήσεις μας. Επιπλέον, πρόκειται για μια παρακαταθήκη και για όσους εργαζόμενους βρίσκονται σε ανάλογη θέση με τη δική μας και είναι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν τα αυτονόητα.
Εντούτοις, όπως γνωρίζουν όσοι εργαζόμενοι έχουν εμπλακεί σε δικαστικούς αγώνες στρεφόμενοι εναντίον της εργοδοσίας, αυτή η δικαστική απόφαση -όσο κι αν μας δικαιώνει- δεν αρκεί από μόνη της για την ικανοποίηση των αιτημάτων μας, αφού απαιτούνται αρκετές ακόμη ενέργειες μέσω της νομικής οδού έτσι ώστε να λάβουμε από τον Ανδρέα Κουρή αυτά που μας οφείλει.
Σε μια εποχή που για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα δεν επιστρατεύονται πράξεις νομοθετικού περιεχομένου προκειμένου να εγκαθιδρυθεί η εργοδοτική ασυδοσία , αφού οι εργοδότες λειτουργούν ανενόχλητοι στήνοντας εργασιακά κάτεργα με απλήρωτους εργαζόμενους και απολυμένους, ο δρόμος του αγώνα παραμένει μονόδρομος, εφόσον είναι ο μόνος που μπορεί να βγάλει την εργατική τάξη από το περιθώριο. Αλλά και σε μια εποχή που στο δημόσιο τομέα οι κυβερνώντες λειτουργούν όπως οι ιδιώτες επιχειρηματίες, αποφασίζοντας και διατάσσοντας το λουκέτο μέσα σε λίγες ώρες σε δημόσιες επιχειρήσεις (όπως της ΕΡΤ), πετώντας στην ανεργία ακόμη χιλιάδες εργαζόμενους, η συνεύρεση των αγώνων γίνεται επιτακτική, ζωτικής σημασίας ανάγκη.
Σε ότι μας αφορά, η προκλητική και απροκάλυπτη τακτική του Ανδρέα Κουρή να διοργανώνει κάθε δύο μήνες μια πανάκριβη, γκλαμουράτη φιέστα για να τα τσεπώνει, την ώρα που επικαλείται ότι δεν έχει να μας πληρώσει, μας πεισμώνει ακόμη περισσότερο. Έτσι, προχωράμε στη διοργάνωση μιας ακόμη διαδήλωσης, την οποία καλούμε να στηρίξουν όσοι αγκάλιασαν τις προηγούμενες διαδηλώσεις μας κι όσους πιστεύουν ότι ο ανυποχώρητος αγώνας αποτελεί καθήκον.
Συνεχίζουμε τις κινητοποιήσεις μας βρισκόμενοι δίπλα στους αγώνες που βρίσκονται σε εξέλιξη
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ MAD AWARDS
στο γήπεδο του TAE KWON DO την ΤΡΙΤΗ 25 ΙΟΥΝΙΟΥ,
στις 7:30 μ.μ.
Απολυμένοι/ες στα καταστήματα Metropolis
