Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε όλ@, συνελεύσεις, ομάδες και άτομα, από Αθήνα κι άλλες πόλεις, που στηρίζετε υλικά και με κάθε τρόπο τις επισκέψεις μας στις κρατούμενες αδελφές μας, στην ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ. Η επόμενη επίσκεψή μας προγραμματίζεται για τη Μεγάλη Πέμπτη, 29/04/21.
Μετανάστ(ρι)ες συλλαμβάνονται και στοιβάζονται, εκεί, αφού πρώτα καταχωρηθούν με έναν αριθμό, τον αριθμό της ταυτότητάς τους. Κρατούνται χωρίς να γνωρίζουν για πόσο. Αυτό είναι το καθεστώς σε όλα τα ΠΡΟ.ΚΕ.ΚΑ. Φυλακίζονται άτομα από Ρωσία, Γεωργία, Μολδαβία, Βουλγαρία, Ουκρανία, Αλβανία, Συρία, Αφγανιστάν, Μαρόκο, Αλγερία, Πακιστάν, Παλαιστίνη, Κουρδ@ από Τουρκία, Ιράν, Ιράκ, Φιλιππίνες, Ερυθραία, Ινδονησία, Βιετνάμ, Κογκό, Καμερούν, Μαλαισία, Ινδία, Νιγηρία, Βιετνάμ, Κίνα, Θιβέτ, Κολομβία, Βενεζουέλα, ακόμη και Ρομά από Ελλάδα, χωρίς ταυτότητα, κ.ά. Ένας ατελείωτος γραφειοκρατικός βραχνάς, εκπορευόμενος από την απάνθρωπη – αλλά κερδοφόρα για το Ελληνικό κράτος και τις ΜΚΟ – μεταναστευτική πολιτική της Ε.Ε., που τους στερεί την ελευθερία και απειλεί τη σωματική και τη ψυχική τους υγεία. Δεν είναι τυχαίο ότι ασυνόδευτα παιδιά, νέοι και ενήλικες, κάθε τόσο μαθαίνουμε ότι αυτοτραυματίζονται, και κάποι@ αυτοκτονούν, σε κέντρα κράτησης και στρατόπεδα εξόντωσης μεταναστ(ρι)ών.
Τα τελευταία 5 χρόνια βρισκόμαστε κοντά στις κρατούμενες αδελφές μας. Αρχίζοντας από το Ελληνικό, στη συνέχεια στην Πέτρου Ράλλη και από Αύγουστο του 20΄ στην Αμυγδαλέζα. Βρισκόμαστε και έξω, με όσες βγαίνουν και το επιθυμούν ή το έχουν ανάγκη. Προσπαθούμε να χτίζουμε σχέσεις ανθρώπινες, ισότιμες, που γκρεμίζουν τα πλαστά σύνορα των διαφορετικών κόσμων από όπου προερχόμαστε. Μαθαίνουμε η μια απ’ την άλλη. Μαζί παλεύουμε για την απελευθέρωσή μας. Καταγράφουμε τις ιστορίες τους, που δε χωράνε σ΄ αυτή τη δημόσια ενημέρωση. Ιστορίες που σκιαγραφούν ξανά και ξανά το μισογυνισμό, το σεξισμό, την έμφυλη βία, τις παραβιαστικές συμπεριφορές και τους βιασμούς, που έχουν υποστεί αρκετές γυναίκες και τα παιδιά τους, είτε στην πατρίδα τους είτε στη διαδρομή της διαφυγής τους για την εξεύρεση μιας σπιθαμής ελεύθερης και ειρηνικής γης, για επιβίωση, οικονομική καλυτέρευση, σπουδές και ότι άλλο ονειρεύονταν για τη ζωή τους, πριν ξεβραστούν στη χώρα αυτή. Σε μια χώρα της Ε.Ε., που ήλπιζαν πως θα σέβονταν τα δικαιώματά τους και την αυτοδιάθεσή τους. Αυτά είναι τα ζητούμενα τους (ανεξάρτητα από τη χώρα καταγωγής τους), & τα δικά μας, γιατί όλ@ ζούμε και μεγαλώνουμε σε πατριαρχικές κοινωνίες, όπου αυτά παραβιάζονται.
Μόνο που εμείς δεν είμαστε κλειδωμέν@ και αποκλεισμέν@ σε αστυνομικά κρατητήρια, που δεν πληρούν καν τους απαραίτητους όρους υγιεινής διαβίωσης, διατροφής, περίθαλψης, και δεν παρέχουν ουδεμία εκπαιδευτική, δημιουργική, καλλιτεχνική ή αθλητική δραστηριότητα, στοιχεία απαραίτητα για την υγιή ανάπτυξη & εξέλιξη του ανθρώπου. Υφίστανται το καθημερινό βασανιστήριο ενός ρατσιστικού εγκλεισμού και κοινωνικού αποκλεισμού, ως μη άξιες να ζουν, σε τόπο, όπου ο χρόνος, το σώμα και το μυαλό παγώνουν. Δεν τις ξεχνάμε. Το γνωρίζουν αυτό κι επικοινωνούν μαζί μας σε ώρες ανάγκης και σε ώρες χαράς. Έτσι χτίζονται φιλίες και συντροφικότητες. Μέσα από τις σχέσεις, που προσπαθούμε να χτίσουμε, αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι μόνες, ενδυναμώνονται. Κάποιες δημιουργούν μηχανισμούς αντίστασης και διεκδίκησης, συνειδητοποιούν τη δύναμη της συλλογικής σκέψης, αποκτούν ένα κοινό στόχο και παλεύουν, τόσο για εαυτές, όσο και ενάντια στο πατριαρχικό σύστημα που τις έφερε μέχρι εδώ. Οι πράξεις μας δεν είναι πράξεις φιλανθρωπίας. Είναι πράξεις αλληλεγγύης και αντίστασης. Δεν είμαστε εκεί για να τους δώσουμε ότι τους λείπει, υλικά, αλλά κυρίως για να ενημερωθούν, να ενδυναμωθούν και να μπορέσουν να ξεφύγουν από αυτή τη ζοφερή κατάσταση. Και κάποιες το καταφέρνουν! Δεν είναι λίγες οι αδελφές μας, στη διάρκεια αυτών των 5 χρόνων, που μέσα από αγώνες, απεργίες πείνας και συνεχόμενες πιέσεις, και από καταγγελίες με μαρτυρίες δικές τους, καθιστούν εαυτές ορατές στην κοινωνία! Έχουν κατακτήσει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στα κολαστήρια, και στη συνέχεια έχουν ελευθερωθεί. Γι’ αυτό δε μας σταματάνε τα μέτρα της καραντίνας, του οικιακού εγκλεισμού και του κοινωνικού ελέγχου.
Ενδεικτικές παρεμβάσεις τον Ιανουάριο, είχαν κάποιο αποτέλεσμα, δίχως αυτό να σημαίνει ότι άλλαξε η κακοποιητική και απάνθρωποποιητική φύση των κρατητηρίων, όπου ένστολα όργανα φρουρούν από θέση εξουσίας φυλακισμένες υπάρξεις, που δεν έχουν δικαίωμα επιλογής σε τίποτε, επειδή δεν έχουν χαρτιά.
Στην επίσκεψή μας τέλος Γενάρη, εκτός των άλλων, συναντήσαμε μια άρρωστη μεγάλη γυναίκα που επί 2 ½ μήνες δεν της έδιναν τα φάρμακά της ούτε για το θυρεοειδή ούτε για την καρδιά της. Ήταν σε άθλια κατάσταση και τρομοκρατημένη. Στο τηλέφωνο αδυνατούσε να εκφράσει το πρόβλημά της. Τραύλιζε. Νομίζαμε ότι δε γνώριζε ελληνικά. Φροντίζουμε να μαθαίνουμε από κρατούμενες όσα χρήζουν επέμβασης, πριν πάμε. Εκεί τα βλέπουμε, τα αναφέρουμε και ζητούμε να επιλυθούν τα αυτονόητα. Την επόμενη μέρα μια γιατρός, που κώφευε στις εκκλήσεις της κρατούμενης και της έστελνε μόνο depon, όπως σε εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις, συναντήθηκε με την ασθενή και της έδωσε τα φάρμακα της. Είναι τυχαίο που επιβιώνουν κάποιες φορές κάποι@ κρατούμεν@, ιδίως όποι@ δεν έχουν κανένα έξω να ενδιαφερθεί γι’ αυτ@. Όταν την είδαμε ξανά το Φλεβάρη ήταν άλλος άνθρωπος αλλά και στα τηλέφωνα που μας έπαιρνε, είχε συνέλθει και μιλούσε θαυμάσια Ελληνικά. Ήλπιζε να φύγει το συντομότερο για την πατρίδα της.
Στις 31 του Μάρτη, που πήγαμε ξανά, εκείνη είχε μόλις πετάξει για την πατρίδα της, μετά από πολλά χρόνια δουλειάς στη χώρα μας. Είχε ζητήσει η ίδια να απελαθεί…Την ίδια μέρα, οι γυναίκες εξέφρασαν πολύ έντονα παράπονα για το θέμα της διατροφής που αντιμετώπιζαν επί μήνες και τους δημιουργούσε στομαχικούς κι εντερικούς πόνους, έλκη, διάρροιες, και άλλα δεινά. Γιατί, μετά το πρωινό, τις ξεχνούσαν. Μοίραζαν μεσημεριανό και βραδινό φαγητό μαζί, μετά τις έξι το απόγευμα, παγωμένο με φτηνιάρικα λίπη να επιπλέουν πάνω του. Τα περισσότερα τα πετούσαν στα σκουπίδια κι όσες δεν είχαν τίποτε απ’ έξω να μαγειρέψουν καθαρό, έτρωγαν μόνο ψωμί και υπέφεραν. Ένας λόγος που προσπαθούμε να συγκεντρώνουμε και φαγώσιμα, για τις αδελφές μας, είναι αυτός. Πάντα η διατροφή σε όλα τα ΠΡΟ.ΚΕ.ΚΑ ήταν και είναι απαράδεκτη, και αν γίνονταν μια σοβαρή έρευνα στο ζήτημα αυτό, πολλά σαθρά θα αποκαλύπτονταν και πολλοί θα έπεφταν ξανά απ’ τα σύννεφα. Διαμαρτυρηθήκαμε έντονα στον αξιωματικό υπηρεσίας γι’ αυτή την κατάσταση και φεύγοντας αφήσαμε γραπτό σημείωμα προς το διοικητή, που καυτηρίαζε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η διατροφή και η υγεία των κρατουμένων. Τις επόμενες μέρες κάτι άλλαξε. Από μαρτυρίες των ίδιων των γυναικών μάθαμε ότι το φαγητό άρχισε να μοιράζεται πρωί, μεσημέρι, και απόγευμα, και να είναι ποιοτικά καλύτερο και όχι παγωμένο. Τρώγεται, μας είπαν, αν δεν έχεις κάτι δικό σου να φτιάξεις, είναι καλύτερο από πριν. Αυτό έχει ξανασυμβεί και στο Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη, μετά από αγώνες των γυναικών, αλλά δεν κράτησε για πολύ. Έτσι, και στην Αμυγδαλέζα, μετά από μια βδομάδα, επαναλήφθηκε η παλιά γνωστή φθηνή συνταγή και η σάπια κανονικότητα νίκησε. Φριχτό, παγωμένο, μεσημεριανό και βραδινό γεύμα μαζί, πολύ αργά, και κάποιες φορές μόνο το ένα γευμα. Κάθε μέρα φασόλια, φακές και μακαρόνια άθλια.
Την Τρίτη13/4, αργά το βράδυ, μια αδελφή μας Ρομά, όμορφος άνθρωπος, που από τότε που τη γνωρίσαμε παραπονιόταν για το φαγητό και για τις ενοχλήσεις που είχε στην κοιλιακή χώρα, έφτασε στο αμήν, ούρλιαζε από τους πόνους. Ευτυχώς, λειτούργησαν τα αντανακλαστικά δυο αστυνομικών οργάνων, όταν την είδαν να σφαδάζει, και τη μετέφεραν αμέσως στο Κωνσταντινοπούλειο Νοσοκομείο της Νέας Ιωνίας. Έτσι, γλύτωσε τα χειρότερα. Χειρουργήθηκε την επόμενη μέρα ως άκρως επείγον περιστατικό.
Σήμερα, Δευτέρα 19/4 την επέστρεψαν στα κρατητήρια. Είναι 3μιση μήνες φυλακισμένη, επειδή δεν έχει ταυτότητα… Έχει γεννηθεί στην Ελλάδα τόσο η ίδια όσο και τα 4 παιδιά της. Η Δήμητρα Ξενάκη είναι μητέρα 4 παιδιών, χωρίς ταυτότητα. Θέλει, σήμερα, 19/4, που ο μικρός της γιος, κλείνει τα 6 του χρόνια, να μάθετε όλ@ εσείς το όνομά της. Θέλει να ελευθερωθεί και να σταθεί δίπλα στα παιδιά της. Έχει ένα αγόρι 15χρονων, άλλο ένα 10, ένα κορίτσι 8 χρόνων και το μικρό της γιο, που σήμερα έχει γενέθλια, και γίνεται 6 χρονών… Θέλει να συνεχίσει τη δουλειά της. Η Δήμητρα δούλευε καθημερινά, για να μην τους λείψει τίποτε, τα πήγαινε σχολείο, στέκονταν σα μάνα και πατέρας. Και όλους αυτούς τους μήνες τα παιδιά είναι σχεδόν μόνα αφού ο πατέρας Ρομά αδυνατεί να αναλάβει τόσες ευθύνες. Η Δήμητρα, όλες αυτές τις μέρες δεν είχε επικοινωνία με τα παιδιά της, αφού κινητό απαγορεύονταν να πάρει μαζί της, αλλά και να το έπαιρνε δεν είχε ούτε ευρώ να αγοράσει τηλεκάρτα. Ούτε και σήμερα, που γύρισε στο κελί της, δε μπορούσε να πάρει τηλέφωνο και να μιλήσει, γιατί δεν είχε κάρτα κινητής τηλεφωνίας Cosmote να το γεμίσει.
Το μεγαλείο του μισογυνισμού και του ρατσισμού ασκείται στο σώμα, στη ψυχή και στο μυαλό της από γεννησιμιού… Δεν είναι η πρώτη φορά, δε, που συλλαμβάνεται, από την αστυνομία, επειδή δεν έχει ταυτότητα… Ρατσιστικοί νόμοι της εθνοπατριαρχίας οδηγούν πολλ@ άτομα Ρομά, σαν τη Δήμητρα, στα κρατητήρια αλλοδαπών, στα ΠΡΟ.ΚΕ.Κ.Α. Οι Ρομά δεν αναγνωρίζονται ως Έλληνες με ίσα δικαιώματα.
Ζητάμε την άμεση απελευθέρωση της Δήμητρας! Αμέριστη συμπαράσταση στις αδελφές μας, που δικαιούνται να ζήσουν ελεύθερες! Κανένα άτομο αόρατο, κανένα παράνομο! Στους δρόμους, στις πλατείες και στις φυλακές,γυναίκες μετανάστριες δεν είστε μοναχές. Να δίνονται γρήγορα χαρτιά ασύλου και άδειες παραμονής. Να μη φυλακίζονται όσα άτομα δεν έχουν. Άμεση απελευθέρωση, αξιοπρεπής στέγαση, εκπαίδευση και εργασία! Να κλείσουν όλα τα κέντρα κράτησης και τα στρατόπεδα κακοποίησης μετανστ(ρι)ών. Να ανοίξουν τα σύνορα!
Η Αλληλεγγύη & η αυτό-οργάνωση είναι τα όπλα μας
Συνέλευση Πρωτοβουλίας:
Το Σπίτι των Γυναικών, για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση
email: spiti.gynaikon@gmail.com
Leave a Reply