Η κατάσταση στην πόλη γίνεται όλο και πιο ανυπόφορη και η δημοτική αρχή κάνει ό,τι μπορεί για να το τερματίσει. Η εθνική αυταπάτη αποτελούσε πάντα διαβατήριο της εξουσίας για τις κάθε λογής κοινωνικές υπεκφυγές από την πραγματικότητα των καταπιέσεών της. Από την κεντρική εξουσία που στις μέρες μας αξιοποιεί τα γεωστρατηγικά παιχνίδια προκειμένου να εξοστρακίζει το κοινωνικό ενδιαφέρον από την γενικευμένη εξαθλίωση, μέχρι τα τοπικά παραρτήματά της στις συνοικίες και τις γειτονιές που ντύνει τις εγκαταστάσεις της στα γαλανόλευκα προκειμένου να χωνευτούν οι ευθύνες της για την λεηλατημένη καθημερινότητα από την διαταξική απάτη των εθνικών ιδεωδών.
Έχουν συμβεί τόσα και τόσα στην πόλη και στην κοινωνία ολόκληρη ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια και το “δημαρχείο” δεν αξιώθηκε για κανένα από αυτά να στείλει έστω και ρηχά επικοινωνιακά ένα κάποιο μήνυμα έστω από δημοκρατική δεοντολογία, όπως κάνει τώρα “για την πατρίδα” με τη φτήνια του προτζέκτορα. Η πατρίς πάνω απ’ όλα βεβαίως βεβαίως, δίπλα στην εκκλησία, μην ξεχνιόμαστε, και με φόντο την ελληνική οικογένεια, έτσι για να μην ψαχνόμαστε πάλι για το που ενδημεί ο φασισμός κι όταν η δημοκρατία δεν τον χρειάζεται στα κοινοβούλια.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά το Αιγάλεω φιγουράρει στη λίστα της κανονικότητος και της νομιμοφροσύνης με άρωμα 1967. Και με ευθύνη της ενδοτικής και μίζερης πλην όμως… αλαζονικής σοσιαλδημοκρατίας του κάθε Μπίρμπα, φυσικά.
Και τα μυαλά στα κάγκελα.
Leave a Reply