Το άστρο έφυγε, φώτισε μια στιγμή τη φάτνη και χάθηκε, ποιος ξέρει σε ποιο σημείο του διαστήματος ταξιδεύει τη φήμη που απόκτησε. Κάπου μοιάζει η ιστορία να γράφτηκε από την πυρωμένη αχτίδα αυτού του άστρου. Όμως η πραγματικότητα είναι πιο ισχυρή και πιο πικρή από την τεχνητή μαγεία ενός ουράνιου σώματος.
Η πόλη, απόψε το βράδυ, ίσως και να έχει την ανάγκη ενός ακόμη άστρου. Όχι για να πιστέψει και να σώσει την ψυχή της, αλλά για να κοιτάξει ξαφνιασμένη την όψη της στη λάμψη του και να διαπιστώσει κάποιες λησμονημένες ανάγκες. Οι ύμνοι και τα τροπάρια, όλη αυτή η μεταφυσική γλυκανάλατη ποίηση, γράφτηκαν για να ξεχαστεί η αλήθεια της ζωής.
Και η αλήθεια, όλη αυτή η πραγματική μυθολογία του καθημερινού, όντως ξεχάστηκε, ναυάγησαν τα πραγματικά νοήματα σε μια σκοτεινή θάλασσα από αυταπάτες. Ένα βρέφος, λέει, γεννήθηκε σε ένα παχνί, σε καιρό απογραφής, μυστηριώδεις γέροντες, κάτοχοι μαγικών τεχνών, κίνησαν να προσκυνήσουν, ανυποψίαστοι βοσκοί πήραν κι αυτοί τον κλήρο τους από το θαύμα.
Αν δεν ήταν εξουσία μπορεί και να ήταν συγκίνηση.
Ο χρόνος που φεύγει κλέβει κάτι από τη ζωή του κόσμου. Σέρνει μαζί του κάποιες από τις χτεσινές βεβαιότητες. Η αλήθεια μας στρέφει γρήγορα σε μύθο. Η νέα αλήθεια μας κάνει πιο σίγουρους. Αυτό είναι η γνώση. Καλά πάμε.
Το κόστος κάθε κομπίνας το εισπράττει κάποιος αφελής. Είναι γνωστή η περίπτωση του επαρχιώτη και του παπατζή.
Σήμερα που τελείωσαν οι φάτνες, αναδύθηκαν και κυριαρχούν οι βιομηχανίες παιχνιδιών.
Στα περίχωρα της Βηθλεέμ συνεχίζονται οι συγκρούσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων.
Περνάμε συνεχώς μέσα από την οδό του αυτονόητου. Ναι.
Τι σημασία έχει;
Αφού πάντα ψάχναμε ένα φωτεινό μετέωρο για να ελπίσουμε, πάντα γινόμαστε σκιές κάτω από τους προβολείς υποθέσεων που δεν μας αφορούν. Τι μένει όταν σβηστεί ο πανικός;
Ίσως η νοσταλγία, η επιστροφή σε μια μελαγχολία που πολλά υποσχέθηκε.
Ίσως η επιμονή σε κάτι που λάμπει μέσα στην ευαισθησία μας.
Ίσως τίποτα, μια αμίλητη κίνηση χωρίς πρόδηλο νόημα.
Οι εξουσίες ενεδρεύουν σε κάθε γωνιά.
Οι εξουσίες είναι ριζωμένες στη γλώσσα και την τέχνη μας.
Χρειαζόμαστε μια νέα προθυμία για ζωή, μια νέα φλόγα ερωτική μέσα στη γενική νεύρωση.
Το άστρο φωτίζει το προφίλ της μοναξιάς. Οι Αθηναίου που προσγειώνονται στην ερημιά των πολυμέσων. Ένας επερχόμενος πόλεμος. Ένα νέο γκάλοπ. Κάποια δημοσιεύματα για τους πρόσφυγες. Δύο ακόμη θάνατοι από πρέζα.
Όχι μόνο δεν έκλεισε το Νταχάου της Κέρκυρας αλλά άνοιξαν λευκά κελιά στον Κορυδαλλό.
Τι γρήγορα και τι εύκολα που φεύγουν τα χρόνια σ’ αυτή την πόλη…
[Το κείμενο αυτό μοιράστηκε σε συγκέντρωση του Θερσίτη στις 28.12.2002. Με αφορμή το γιορτινό κλίμα εκείνων (και αυτών) των ημερών, με αφορμή το μύθο των χριστουγέννων και των ιδεολογημάτων που τα συνοδεύουν, με αφορμή τις αιχμηρές αντιθέσεις που καταγράφονται πάντα αυτές τις ημέρες μεταξύ της πραγματικής κοινωνικής κατάστασης και του επίπλαστου των ημερών των χριστουγέννων, αναδημοσιεύουμε και σήμερα το κείμενο αυτό. Είναι προφανές ότι η επιτάχυνση των κυριαρχικών επιβολών στους “από κάτω” είναι τέτοια που πλέον η συνθήκη που περιγράφει το κείμενο πριν από 11 χρόνια δείχνει μακρινή. Κανείς εξάλλου δεν είχε φανταστεί πριν 11 χρόνια ότι από τα λευκά κελιά του Κορυδαλλού θα είχαμε φτάσει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, κανείς δεν είχε φανταστεί τους απανωτούς θανάτους των φτωχών από την έλλειψη των στοιχειωδών που αφορούν την στέγαση, τη θέρμανση, την περίθαλψη, τη διατροφή, κανείς δεν είχε φανταστεί την αιθαλομίχλη, τις Λαμπεντούζες, τις αυτοκτονίες. Και κανείς δεν είχε φανταστεί την ανάγκη όσο ποτέ για αναζωπύρωση των κοινωνικών αντιστάσεων. Πράγματι, τι γρήγορα και τι εύκολα που φεύγουν τα χρόνια σ’ αυτή την πόλη…]
* αναδημοσίευση από το site του Θερσίτη
Leave a Reply