ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος δάκρυσε. Δάκρυ δε φάνηκε μα δάκρυ ειπώθηκε, με δάχτυλα τρεμουλιαστά να σκουπίζουν τα μακριά ματοτσίνορα του ανδρός, του ισχυρού, του πλανητάρχη, του μαύρου που ψήφισε και πάλι η επαναστάτρια κοινωνία της αφθονίας των ολίγων.
«Ως πατέρας συγκλονίζομαι» είπε.
Και συγκλονίστηκε το σύμπαν.
Το Δεκέμβρη του 2012 πεθαίνουν 20 παιδιά και ολίγοι ενήλικες. Πεθαίνουν από πυροβόλο στη χώρα του πυροβόλου, από νεαρό ντόπιο ψυχοπαθή που έστρεψε τη φρίκη του στα πιο άσχετα πλάσματα για την καταστροφή του. Η «παγκόσμια κοινότητα» παθαίνει σοκ. Έτσι δηλώνει. Σα να θυμάται ξαφνικά ότι τα παιδιά δεν έχουν ποτέ ευθύνη για όσα πράττουν οι μεγάλοι. Σα να θυμήθηκε ξαφνικά ότι ένα παιδάκι είναι εξ’ορισμού το ανυπεράσπιστο θύμα οποιασδήποτε επίθεσης. Ως πατέρες, ως μητέρες, συγκλονίζονται λένε.
Κίνα. Το Δεκέμβρη του 2012 μαχαιρώνονται 22 παιδιά κι ένας ενήλικας. Μαχαιρώνονται από διαταραγμένο άνεργο στη χώρα της εργασίας, που έστρεψε τη φρίκη του στα παιδάκια του χωριού του, την ώρα που εισέρχονταν στο χώρο του σχολείου. Η «παγκόσμια κοινότητα» δεν παθαίνει σοκ. Δε θυμάται ότι υπάρχουν παιδιά εκτός Κονέκτικατ. Παρατηρεί την αύξηση της εγκληματικότητας τελευταία στην Κίνα, λόγω της αύξησης της ανεργίας. Ανησυχεί για την παγκόσμια οικονομία.
Ινδία. Το Δεκέμβρη του 1984 γίνεται έκρηξη στο εργοστάσιο φυτοφαρμάκων της Union Carbide. Στην Ινδία, 40 τόνοι θανατηφόρων τοξικών αερίων προκαλούν στο Μποπάλ το θάνατο 20.000 παιδιών και ενηλίκων. Οι 7.000 πεθαίνουν ακαριαία, 13.000 βασανιστικά, άλλοι 150.000 υποφέρουν από τότε από πολύ σοβαρά χρόνια προβλήματα υγείας: καρκίνος, θυρεοειδής, γενετικές ανωμαλίες, χρόνιος πυρετός. Η «παγκόσμια κοινότητα» δηλώνει συγκλονισμένη 20 χρόνια μετά: το 2004, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καταδικάζει το γεγονός.
Η «Union Carbide», με έδρα τις Η.Π.Α. και ανύπαρκτες νομικές συνέπειες οπουδήποτε αλλού, ενσωματώθηκε από τότε στην παγκόσμια βιομηχανία χημικών «The Dow Chemical Company», εταιρία κολοσσός με παραγωγή πετροχημικών, πλαστικών και αγροτικών προϊόντων, στους τομείς της πράσινης ενέργειας, σε ολυμπιακούς αγώνες και αναπτυξιακά έργα, προτείνοντας «λύσεις για την πρόοδο του ανθρώπου». Σήμερα, τα τοξικά κατάλοιπα συνεχίζουν να δηλητηριάζουν τη γη και το πόσιμο νερό της περιοχής γύρω από το εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο.
Το Δεκέμβρη του 2012, χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν από τους αδήλωτους πολέμους των ειρηνικών κρατών. Άλλα φριχτά εμπόλεμα και άλλα φριχτά ειρηνικά.
Ελάχιστα παιδιά πεθαίνουν από φρικαρισμένους, ψυχοπαθείς δολοφόνους που οπλοφορούν.
Για τα ελάχιστα δακρύζει ένας πρόεδρος.
Για το ένα, για κείνο που δεν υπάρχει φταίχτης, δεν υπάρχει πολιτική αναφορά, δεν υπάρχουν καταπιεστές και καταπιεζόμενοι και ίσως δεν υπάρχει τρόπος να το αποφύγεις.
Για το θάνατο 20 παιδιών που δεν ενοχλεί γιατί είναι άσχετο γεγονός, απολιτίκ, άθρησκο, άχρωμο και λυπηρό, συναίσθημα χωρίς ιστορία, έξωθεν και ανεξήγητη επίθεση, ούτε γκέτο ούτε μπάτσοι ούτε φτώχεια: ο πρόεδρος μπορεί να πει με σιγουριά πως δεν ευθύνεται.
Από πέρυσι η Dow Chemical βελτιώνει τις σχέσεις της με την προεδρία. Το μέγα αφεντικό μπήκε στην κυβερνητική ομάδα εργασίας για τη βιομηχανική παραγωγή. Τον περασμένο μήνα ξεπεράστηκαν ως φαίνεται, οι διαφωνίες των βιομηχάνων ως προς το συντελεστή φορολογίας.
Δακρύζοντας όλοι μαζί, συμφώνησαν.
Το Δεκέμβρη του 2012 χιλιάδες παιδιά κρυώνουν, πεινούν, υποφέρουν.
Παιδιά μεταναστών, ανέργων, απολυμένων, απλήρωτων, παιδιά τσιγγάνων, παιδιά των καταυλισμών ή των φαβέλων, παιδιά της Ινδίας ή της Παλαιστίνης, παιδιά του λιμού, παιδιά της Συρίας, παιδιά μιας αναποδογυρισμένης βάρκας στο Αιγαίο, παιδιά παραμορφωμένα από τα πυρηνικά, παιδιά του πολέμου και παιδιά της επιλεκτικής ειρήνης.
Το Δεκέμβρη του 2012 χιλιάδες τα καραγκιοζιλίκια. Εμπόλεμα με την αλήθεια. Πολεμικές μηχανές που θεωρούν μερικές ζωές λαθραίες, μερικά παιδιά περιττά, άλλα «χρήσιμα» και άλλα «επικίνδυνα».
Σύσσωμα τα ΜΜΕ δείχνουν ένα δάκρυ που δε βγαίνει.
Επιλεκτικά άνυδρα δάκρυα που γεννούν την άγονη γη των επιλεκτικών θανάτων.
Δάκρυα που γίνονται επικοινωνιακά όπλα για να επιδεικνύουν «ανθρώπινο πρόσωπο» στο κτήνος.
Δηλητηριασμένα δάκρυα που χύνονται μόνο για ένα ντόπιο παιδί. Μόνο για κείνο που «χάθηκε άδικα», λες και τα άλλα χάνονται «δίκαια».
Δάκρυα δολοφονικά, όπλα ισχύος για να δικαιολογούν τη ληστεία γης, ιδρώτα, νερού και χώματος.
Για τα παιδιά που επιζούν και για τα παιδιά που δεν επέζησαν από τον πόλεμο της κάθε δακρυσμένης εταιρίας, τράπεζας, προεδρίας, συνόδου κορυφής και παγκόσμιας σύσκεψης, για τα παιδιά που δεν είναι φωτογραφία σε πρωτοσέλιδο αλλά έχουν σάρκα, χαμόγελα και αληθινά δάκρυα, ένα ποίημα του Βασίλη Πολύζου (Επίλογοι και άλλα Κεκραγάρια)
UNION CARBIDE
Νεκρά παιδικά κορμιά το ένα δίπλα στ’ άλλο. Τυλιγμένα
σε μικρά άσπρα σεντόνια. Άδειες μπαταρίες.
Το πρωί ήπιαν άφθονο ισοκυανιούχο μεθύλιο. Προσφορά
της Γιούνιον Καρμπάιντ. With the compliments of the
management. Αντί μια κούπα γάλα.
Λογιστική αβλεψία. Διορθώνεται. Θα το φροντίσει
ο Computer Δημοσίων Σχέσεων της εταιρείας, αρμόδιος
για τον Τρίτο Κόσμο. Πέντε δολάρια για τους τυφλούς
και δέκα για τους πεθαμένους. Και μια μοντέρνα παιδική χαρά
στο κέντρο του Μποπάλ. Δαπάνη εκπεστέα από τα κέρδη.
Κι εμείς που κουβαλάμε μέσα μας ένα μικρό κομμάτι
από κάθε Ινδία, θα εξιλεωθούμε εύκολα.
Με τις χριστουγεννιάτικες κάρτες της UNICEF.
Leave a Reply