Τι’ ν’ τούτος ρε;

Ρωτήθηκε ο Γρηγόρης Ψαριανός βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς:

-“Δηλώσατε ότι όταν ο δικομματισμός καταρρέει η αριστερά κρύβεται στην τουαλέτα. Κατά τη γνώμη σας έχει μέλλον σήμερα ένα κυβερνητικό σχήμα που να στηρίζεται από την κεντροαριστερά;”

Κι απάντησαε ο τρισμέγιστος:

-“Δεν είναι δικό μου αυτό, του Χατζόπουλου γελοιογραφία ήταν, μ’ αρεσε και το’ κλεψα! Αλήθεια δεν είναι; Μάλιστα ένα συντροφάκι “συριζικό” με ρώτησε αν  “όταν πήγα στην τουαλέτα για να μην καταψηφίσω την κυβέρνηση παπαδήμου είδα εκεί καμία αριστερά”.  Όχι, δεν την είδα, γιατί δεν πήγα στων γυναικών.”

Δεν μας ενδιαφέρει ο παραδοσιακός ενδοαριστερός “εμφύλιος” ούτε οι  παθολογίες του (όπου ενώ όλοι πρεσβεύουν την “ενότητα της αριστεράς” δεν χάνουν ευκαιρία να χύσουν δηλητήριο  για τους “αντίπαλους”). Έχει όμως κάποια σημασία όταν η πολιτική παθολογία παράγει κοινωνική σημειολογία. Και μάλιστα χυδαία και κυνική. “Τα παντελόνια του Ψαριανού και τα φουστάνια της αριστεράς” έρχονται από την αριστερή όχθη να συναντηθούν με τα δεξιά αυτονόητα και να θρέψουν αμοιβαία τον πατριαρχικό οχετό…