Τετάρτη 21.Νοέμβρη
Aπό πολύ νωρίς το πρωί (6:00πμ) οι εργαζόμενοι του ικέα απεργούν βρισκόμενοι έξω από την κεντρική είσοδο του καταστήματος, μαζί τους βρίσκονται αλληλέγγυοι από τις κοντινές περιοχές καθώς και εκπρόσωποι άλλων σωματείων. Ελάχιστοι απ’αυτούς εργάζονται υπό το φόβο του ενδεχομένου ότι η απεργία για την συγκεκριμένη μέρα μπορεί να κυρηχθεί παράνομη -κάτι που δεν μπορεί να ισχύσει μιας και το κλαδικό σωματείο έχει ήδη κινητοποιηθεί αναλόγως-. Η σύγχυση αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι το σωματείο εργαζομένων του ικέα δεν έχει κυρήξει απεργία, αλλά στάση εργασίας. Η διοίκηση απειλεί με απολύσεις όσους αντιστέκονται να υπογράψουν την ατομική σύμβαση, την οποία προσπαθεί να πλασάρει “ομαλά” με υποσχέσεις του τύπου ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στις εργασιακές συνθήκες των εργαζομένων μέχρι το τέλος του 2013, υποσχέσεις που δεν κατοχυρώνουν, φυσικά, τους εργαζομένους με κανέναν τρόπο. Το κατάστημα υπολειτουργεί, το εστιατόριο είναι κλειστό, ενώ στον εκθεσιακό χώρο του καταστήματος δεν βρίσκεται κανένας εργαζόμενος, λειτουργούν ελάχιστα ταμεία με την ενίσχυση του πιο υψηλά ιστάμενου προσωπικού, δλδ όσων δουλεύουν στα γραφεία. Η διοίκηση επιμένει και ως έσχατη απαξίωση της απεργιακής κινητοποιήσης των εργαζομένων χρησιμοποιεί την απειλή ότι θα φέρει εργαζομένους από το κατάστημα στα Σπάτα, προκειμένου να λειτουργήσει το κατάστημε σε κανονικούς ρυθμούς, οι εργαζόμενοι από τα Σπάτα αρνούνται στεκόμενοι αλληλέγγυα στους συναδέλφους τους. Πελάτες προσελκύουν το κατάστημα, κάποιοι από αυτούς αφού ενημερώνονται για την κατάσταση από τους απεργούς αποχωρούν, ενώ αρκετοί υπομένουν την ταλαιπωρία της υπολειτουργίας του καταστήματος (20 άτομα ουρά σε κάθε ένα από τα ταμεία σε λειτουργία), για να αγοράσουν το ραφάκι τους!
Αργά το απόγευμα καταφτάνουν στο κατάστημα όλα τα μεγάλα κεφάλια των ικέα και επιδιώκουν να μιλήσουν με τους εργαζόμενους. Κανένας από τους απεργούς δεν καταδέχεται να συνδιαλαγεί με το διευθυντή της εταιρίας. Ήδη 52 από τους 380 εργαζομένους έχουν υπογράψει τη σύμβαση.
Πέμπτη 22.Νοέμβρη
Για σήμερα, Πέμπτη 22 νοέμβρη το σωματείο του ικέα καλεί στάση εργασίας 5-9 και 48ωρη απεργία (παρασκευή και σάββατο). Το κλαδικό σωματείο καλεί απεργία από σήμερα.
αγαπητοί φίλοι, έχω να σας ρωτήσω το εξής:
στους κοινωνικούς μας αγώνες, στα κινήματα του ανταγωνισμού και σε όλα αυτά τα ωραία, πόσες φορές έχουμε κατηγορηθεί σαν προβοκάτορες, μπαχαλάκηδες, ανερμάτιστους κτλ από ανθρώπους που κοιτάζουν τα δελτία των ειδήσεων? από αυτούς τους κριτές μας, τους αξιοπραπέστατους πολίτες που τους νοιάζει η τάξη και η ηρεμία, πόσοι ήταν στο δρόμο, σύντροφοι δίπλα μας κινούμενοι από την επιθυμία και το όραμα? πως ξαφνικά ανακαλύπτει κάποιος την έννοια της αλληλεγγύης, του κοινού κτλ “πομαντικά”? Και έρχεται το αδυσώπητο ερώτημα. Οι απεργοί του ικεα είναι σύντροφοι κατ’ανάγκη, φύσει και θέσει? ή αν υπήρχε περίπτωση να τους έδιναν τους ίδιους μισθούς θα λούφαζαν ξανά στην ασφάλεις της κριτικής του καναπέ και του καφενείου? πολύ θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας γιατί εμένα οι καιροί με κάνανε νιτσεϊκό και δύσπιστο, αλλά τούτοι δώ οι τωρινοί πιονέροι της άλλης μπάντας του καπιταλισμού ποτέ δεν υπήρξαν συντρόφοι στο δρόμο στις καταλήψεις στα κινήματα στην άλλη θέαση του βίου…
τα ορθογραφικά λάθη είναι από κεκτημένη ταχύτητα και ζητώ συγνώμη…
Οι απεργοί του ΙΚΕΑ δεν είναι σύντροφοι. Αγωνίζονται για πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Και είναι δεδομένο ότι όπως η ελευθερία αποκτάει νόημα μόνο όταν σε περιορίζουν έτσι και η συνείδηση γενικότερα δεν πέφτει από τον ουρανό αλλά συγκροτείται σε μια πορεία εξέλιξης και επιλογών. Αν ακολουθούσαμε το δόγμα: “ά, μας κράζατε τόσα χρόνια ε; Τώρα λοιπόν μείνετε μόνοι!” θα παίζαμε το παιχνίδι του συστήματος υποδαυλίζοντας σε μια κρίσιμη στιγμή την εξατομίκευση και τον εγωτισμό/εμεις-μό ενώ είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητο ότι εκείνο που έχει νόημα σε μια διαδικασία αγώνα είναι η αλληλεγγύη. Η κριτική και εποικοδομητική ριζοσπαστική αλληλεγγύη.
Επιπλέον, εμείς δεν είμαστε γενικά και αόριστα “προλετάριοι”, “αγανακτισμένοι”, “εξοργισμένοι” αλλά -πολύ συγκεκριμένα- είμαστε χειραφετημένες συλλογικότητες ανθρώπων με -πολύ συγκεκριμένα- περιεχόμενα και προτάγματα ως απόρροια των επιλογών μας σε έναν αγώνα για την κατάκτηση της ελευθερίας. Ρίχνοντας μια ματιά στην δική μας πορεία θα αναγνωρίσουμε σε όλους τους ανθρώπους το “δικαίωμα” να χαράξουν την δική τους πορεία και τις δικές τους επιλογές.
Σε μια διαδικασία αγώνα ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας θα είμαστε αλληλέγγυοι φύσει και θέσει για όλους τους λόγους του κόσμου.
ευχαριστώ για το σχόλιο.
μερικές παρατηρήσεις.
όταν κάποιος παλέυει για συγκεκριμένα πράγματα ποιό είναι το πρόταγμα που προτάσσει? μήπως να πάρει πίσω το ποσό που δεν μπαίνει πιά στην τσέπη του? αν είναι έτσι, που κριτίριο σ’αυτή την περίπτωση θα είναι η ίδια η άρθρωση της αιτίας του αγώνα σ’ένα συμπυκνωμένο σύνθημα, όταν του επιστραφεί το ποσό θα θεωρήσουμε αυτόματα τη διαδικασία αυτή και παραγωγή συνείδησης, ένταξης, κριτικής κτλ? μάλλον όχι. και αυτό γιατί αγαπητοί φίλοι το ερώτημα ή η κρίσιμη στιγμή που μεταβάλλει εναν άνθρωπο σε φορέα κριτικής απέναντι στην παράσταση του έξω, όσο και της προβολής στο μέσα, είναι ενα αναπάντητο ερώτημα. και ευτυχώς να πώ εγώ γιατί φαντάζεστε να ήξεραν την απάντηση οι εξουσιαστές?
επίσης αγαπητοί σύντροφοι προλετάριοι, κανείς ποτέ δεν σκοτώθηκε για τα φράγκα, αλλά για μιά ιδέα. η γαλλική επανάσταση ποτέ δεν μίλησε για να πάρουν οι αβράκωτοι περισσότερα χρήματα, αλλά μίλησε για ισότητες ελευθερίες κτλ. ούτε το 1525 σφαγιάστηκαν για το χρήμα. για να μην μακρηγορώ, να σημειώσω πως κατέθεσα τον προβληματισμό μου γνωρίζοντας πως δεν μπορώ να περιμένω τίποτα από αυτούς που “επαναστατούν” στη φάση του ικέα.
παιδιά δεν μας λείπουν αυτές οι φάσεις. αλλού είναι το ζήτημα. και το ξέρετε νομίζω και εσείς. και εγώ ξέρω τη δική μου θέση πολύ καλά και την επιλογή μου την έχω κάνει.
και εγώ μαζί με τους απεργούς ήμουν και θα είμαι σε κάθε φάση, αλλά δεν τρέφω αυταπάτες για την συνειδητοποίηση, την κρίση και τις προθέσεις του “εργάτη-μάζα” πιά.
κάτι τελευταίο. οι συλλογικότητες βασίζονται στην κρίσιμη μάζα της εκάστοτε ατομικότητας.
Ντουρούτι και οι αναρχικοί της εργατικής πρωτομαγιάς του 1800κάτι για το 8ωρο σκοτώθηκαν.
Επίσης, ήταν (και) ο εργάτης-μάζα που έκανε τον καπιταλιστικό κόσμο να “τρίξει” απ’άκρη σ’άκρη τις δεκαετίες ’60 και ’70 και που οδήγησε στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση.
Καθαρά αναρχικά/επαναστατικά υποκείμενα δεν υπάρχουν πουθενά στους έως τώρα αγώνες και είναι μόνο παράγωγα ιδεολογικής τύφλωσης που αποφεύγει την διαλεκτική σχέση με την πραγματικότητα (και με τις αρνήσεις που γεννοβολάει διαρκώς εν προκειμένω).
Συμφωνώ πως δεν πρέπει να θρέφουμε αυταπάτες, για παράδειγμα και η απεργία της Χαλυβουργίας ήταν πλήρως κομματικά διαμεσολαβημένη και η ριζοσπαστικότητα των χαρακτηριστικών της ήταν ανύπαρκτη, παρά την εκ πρώτης όψεως εντυπωσιακότητα των μεγεθών της. Ωστόσο, ούτε και τα “ριζοσπαστικά υποκείμενα” ήταν δίπλα τους για μια απόπειρα σύνθεσης των αρνήσεών τους, οπότε τα σταλινόσκυλα έδρασαν ανενόχλητα και τούς έσυραν στο παιχνίδι του κράτους. Σύμφωνοι ο καθένας κάνει τις επιλογές του, αλλά μην περιμένουμε και απλά να ξημερώσει κάποια μέρα και να έχει γεμίσει η πόλη από κομμουνάριους.
Επίσης, αγνοείς επιδεικτικά την υλικότητα των κινήτρων των πολιτικών υποκειμένων. Υλικά και άυλα κίνητρα συνυπάρχουν: μήπως η “ελευθερία” που επιζητούσαν οι αστοί της γαλλικής επανάστασης δεν ήταν ΚΑΙ ελευθερία στον τόπο βιοπορισμού τους; Οι αστοί δεν ήταν μια νέα κοινωνική τάξη πραγμάτων και σχέσεων εν τη γενέσει (που συμπεριλαμβάνει τις οικονομικές λειτουργίες, θεσμίσεις, ήθη) που ασφυκτιούσε κάτω από τους όρους ύπαρξης που έθετε η μοναρχία;
Νομίζω πως υποτιμάμε υπερβολικά την πολιτικότητα των υλικών διεκδικήσεων και δε συνάδει με μια εποχή που υλικά μας πατάνε στο λαιμό. Δε νομίζω πως ένας αγώνας που τυχόν ξεσπάσει σε ένα Χ χρονικό διάστημα για μείωση του ωραρίου ή αύξηση του κατώτατου μισθού πρέπει να είναι σώνει και ντε ρεφορμιστικός: μην ξεχνάμε πως ζούμε σε ένα σύστημα που εκμεταλεύεται την εργασία και την ύπαρξή μας και σε μεγέθη όπως το ωράριο (εκμετάλευσης) και ο μισθός (κομμάτι της εκμετάλλευσής μας) έχουν υλικό (αυτονόητα) ΚΑΙ συναισθηματικό (πότε θα δεις την αγαπημένη σου αν δουλεύειςς 12 ώρες;) ΚΑΙ διανοητικό (πώς θα αγοράσεις βιβλία ή πού θα βρεις χρόνο να διαβάσεις;) αντίκτυπο επάνω στις ζωές μας. Γι’αυτό και δεν πρόκειται να παραχωρηθούν αμαχητί από την κυριαρχία. Ο εμπλουτισμός με ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του όποιου αγώνα είναι ΚΑΙ στα χέρια των “ριζοσπαστών”. Το ίδιο και η σύνθεση των αρνήσεων φτάνει να μην αυτοακρωτηριαζόμαστε και πέφτοντας στην παγίδα του διαμελισμού υλικού/πνευματικού/άυλου κλπ που ουσιαστικά είναι αυτοακρωτηριασμός.
ευχαριστώ και πάλι για το σχόλιο. δεν θα κουράσω άλλο με τα ερωτηματικά και τις ανησυχίες μου. θα ήθελα παράλληλα η κουβέντα να γίνει με τη σκέψη στο μυαλό μας της άγριας δεκαετίας του ’70 στην Ιταλία, και της “άρνησης της εργασίας” σαν γενική θέση κτλ.
απλά και μόνο, επειδή δεν θέλω να πέσουμε στην παγίδα του κρατισμού στην θεώρηση της ίδιας της εργασίας. κάτι που εννοείται σε σημεία του προηγούμενου σχολίου.
προτείνω το βιβλιαράκι “εργατική αυτονομία” των φίλων στις εκδόσεις Ουαπίτι σαν ανάγνωσμα γόνιμο, ή το τελευταίο του καφέτζη.
ευχαριστώ για το χρόνο και την ευαισθησία…
χαιρετώ εξεγερτικά
Υ.Γ. μαυροκόκκινες σελίδες για φέτος στις 20 Δεκέμβρη.
Durruti, οι αναρχοσυνδικαλιστες εργατες στην ισπανια οργανωνοντουσαν σε καθε χωρο δουλειας και διεκδικουσαν μισθους και αλλα πολλα οπως την κολεκτιβοποιηση ολων των μεσων παραγωγης πριν ξεσπασει το πραξικοπημα και ο εμφυλιος. Στην ιταλια οι αυτονομοι εργατες στα εργοστασια παλευαν εναντια στις απολυσεις αλλα και για αυξησεις μισθων και τα καταφερναν μια χαρα..και μετα συνεχιζαν και φωναζαν Vogliamo Tutto (τα θελουμε ολα). Οι φοιτητες, οι νοικοκυρες και το φεμινιστικο κινημα στην δεκαετια του 70′ βαζανε αιτηματα για κοινωνικο μισθο. Αυτα τα λιγα ιστορικα για να ξερουμε τι λεμε. Τωρα οι αγωνες για τον μισθο. ειναι αγωνες για την ανατροπη των σημερινων συσχετισμων δυναμεων μεταξυ του κεφαλαιου και του κοσμου της εργασιας. Ο εργαζομενος θα αποκτησει ταξικη συνειδηση μεσα απο τον αγωνα, την απεργια, την ταξικη αλληλεγγυη και μεσα απο την κουλτουρα της συλλογικης διεκδικησης και μονο. Ολα αυτα δεν θα γινουν μεσα απο μεγαλα και ευκολα λογια για επαναστασεις και εισβολες στα χειμερινα ανακτορα που επικαλουνται οι κομματικες και πολιτικες “γκρουπες”. Αλλα απο τον καθημερινο αγωνα και την οικοδομηση σχεσεων με τους γυρω μας.
αγαπητέ εργάτη, η σκέψη μου ακολουθεί την εξής διαδρομή και τοποθέτηση:
τόσο στην Ισπανία όσο και στην Ιταλία αυτό που βλέπουμε και καταγράφουμε είναι το προϊόν μια ώσμωσης που προηγήθηκε. Σε όλα τα επίπεδα.
η παρατήρησή μου αφορά την αντίστροφη διαδικασία σαν ουσιαστική ένταξη και παράγοντα συνειδητοποίησης. δηλαδή, άλλο το πρόταγμα και το όραμα να εκφράζεται με το “τα θέλουμε όλα”, απομείωση στα εισητήρια, κοινωνικές δομές νέου τύπου κτλ., και άλλο το κάνουμε αγώνα απλά επειδή μας τρώνε τα φράγκα. αυτή ήταν και η αρχική μου παρατήρηση χωρίς να εξετάσω τις συνθήκες και την ουσιαστική διάδραση της βάσης στα παραδείγματα που αναφέρεις.
απλά μερικές σκέψεις μου.
Υ.Γ. τώρα αν με το να καταθέτω τις σκέψεις μου βρίσκουν έρισμα κάποιοι να ειρωνευτούν και να καγχάσουν σεχταριστικά, ελπίζω να είναι το ίδιο “μάχιμοι” με τους σίστες.
ευχαριστώ για τη φιλοξενία και τις απόψεις σας.
σιγουρα οι περισσοτεροι που ξεσηκωνονται τωρα ειναι επειδη βλεπουν οτι τους “τα παιρνουν” και βλεπουν οτι δεν θα μπορεσουν να ζησουν οπως παλια. Και ειναι φυσιολογικο. Αλλα εμεις δεν θελουμε μονο αυτο…Τελοςπαντων, οι συνειδησεις αλλαζουν οπως ειπα με το να οργανωσουμε και να οξυνουμε τον ταξικο ανταγωνισμο σε καθε κοινωνικο πεδιο βαζοντας βεβαια οπως ανεφερες προταγματα ριζοσπαστικα και ενωτικα και οχι κλαδικα και συντεχνιακα.
καλη συνεχεια φιλε durruti
Το σίγουρο είναι πως ο Ντουρούτι δε θα ήταν καθόλου υπερήφανος για το ότι επέλεξες το όνομα του σαν ψευδώνυμο για να γράψεις αυτά που έγραψες «σύντροφε»