τα σύντομα ανέκδοτα του βελη-Γκίκα

Σε πρόσφατη συνέντευξή του, ο δήμαρχος Γκίκας, πέρα από το καθολικό ψεύδος για το περιβαλλοντικό του ενδιαφέρον, αποδεικνύει την πολιτική και πολιτισμική του αμάθεια.

Ο δήμαρχος δηλώνει ότι “μεγάλο μας στοίχημα είναι το περιβάλλον” τη στιγμή που η περιβαλλοντική υποβάθμιση ελαύνει στην ήδη βαθιά υποβαθμισμένη πολή. Να σημειωθεί, για παράδειγμα, ότι το έργο τσιμεντοποίησης του Πατινάζ μέσα στο Μπαρουτάδικο παραμένει ένα από τα ανοιχτά “στοιχήματα” της δημοτικής αρχής. Δηλαδή, μ’ άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Αντί να φροντιστεί το ταλαιπώρημένο πράσινο μέσα στο Μπαρουτάδικο, φροντίδα ονομάζεται ο φωτισμός, οι σεκιουριτάδες, το “ανοιχτό μουσείο” στην είσοδο του άλσους και άλλα παρόμοια που παραπέμουν στην “ασφάλεια” κι όχι στο περιβάλλον. Και μάλιστα ο δήμαρχος όλα αυτά τα θεωρεί μέτρα “προσβασιμότητας” ενώ είναι μέτρα “προσιτότητας” στην καλύτερη. Η προσβασιμότητα ως έννοια παραπέμπει στην ικανότητα των αναπήρων να απολαύσουν το πάρκο, γεγονός πολύ μακριά από την πραγματικότητα κάθε σχεδιασμού των δημοτικών αρχών.

Επίσης, ο Γκίκας, το να βγαίνει από το γραφείο του και να κυκλοφορεί στην πόλη το ονομάζει… άμεση δημοκρατία. Μάλλον θεωρεί άμεση δημοκρατία το να κατεβαίνει η έμμεση στις γειτονιές και να συναντιέται με τους υπηκόους. Η γραφικότητα μιας πολιτικής αμάθειας, που είναι χαρακτηριστική της γενικευμένη κοινωνικής έκπτωσης του πολιτικού, μιας και παράγεται από τοπικό θεσμικό της “αντιπρόσωπο”.