τα σύνορα ενός μικρόκοσμου

Μετρό γραμμή 2 Αγ. Μαρίνα Άγ. Δημήτριος κόμβος στο Σύνταγμα χιλιάδες άνθρωποι και σήμερα όπως και κάθε μέρα αλλάζουν γραμμή ή ανεβαίνουν στην πλατεία Συντάγματος κρύα μέρα λίγο βροχερή “στην αυλαία του φθινοπώρου” ντυμένοι ζεστά περπατώντας βιαστικά προσέχοντας τις ολισθηρές πλάκες γυρνώντας το κεφάλι μια φευγαλέα ματιά προς την μεριά της Αμαλίας εκεί που δεκάδες σύριοι πρόσφυγες κάνουν απεργία πείνας εδώ και 8 μέρες ξαπλωμένοι σε κουβέρτες σε δυο σειρές με τα λιγοστά τους υπάρχοντα για προσκεφάλι ήρεμοι και αποφασισμένοι μέσα στο δίκιο τους αυτοδίκαια δικαιωμένο στο δίκαιο ανθρώπων κι όχι μισανθρώπων και η φευγαλέα ματιά των περαστικών εναλλάσσεται ανάμεσα σε οίκτο αμηχανία και εχθρότητα με σημείο αναφοράς τον μεγάλο Εαυτό με τον Μικρόκοσμό του αχ τί τυχεροί που είμαστε που έχουμε στον ήλιο μοίρα ενώ αυτωνών η μοίρα έχει καεί από πετρέλαιο και απεμπλουτισμένο ουράνιο και τώρα σέρνεται στις λεωφόρους απέναντι από τους άγνωστους στρατιώτες που έχουν πυροδοτήσει τη δυστυχία της οι φευγαλέες ματιές των περαστικών που αναρωτιούνται καλά δεν μπορεί να γίνει κάτι να βοηθήσουν αυτούς τους ανθρώπους ενώ θα έπρεπε να ξέρουν τί θα πει Δουβλίνο 2 οι φευγαλέες ματιές των περαστικών που εκπέμπουν εχθρότητα να πάνε από κει που ήρθαν ενώ θα έπρεπε να ξέρουν ότι ο ελληνικός τους στρατός βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε 16 χώρες εκτός των συνόρων του ξεριζώνοντας μοίρες και μοίρες ενώ θα έπρεπε να θυμάται εκείνους του έλληνές του που ζήτησαν άσυλο από τους σύριους καταδιωκόμενοι από τον τούρκικο στρατό στις αρχές του περασμένου αιώνα και το πήραν το άσυλο και πήραν την αγκαλιά και την μεγαλοψυχία που τώρα στερούν και σιγά τώρα ποιός ασχολείται σημασία έχει ο μεγάλος Εαυτός και ο Μικρόκοσμός του η ησυχία η ασφάλεια η ζωή ακόμη και μέσα σε υγειονομική ζώνη σε μια καραντίνα με ηλεκτροφόρα σύρματα εκεί στα σύνορα που δεν χρειάζεται να βλέπουμε αλλά είναι μέσα τους τόσο βαθιά όσο εκεί που έχουν θάψει την αγάπη και την αξιοπρέπεια περήφανοι για την κραυγαλέα τους μικροψυχία και όλοι τρέχουν ακολουθώντας τα φευγαλέα τους βλέμματα προς τα εκεί που έχουν δουλειά και δεν έχουν χρόνο για όσα νομίζουν ότι δεν τους αφορούν αποξηραμένοι από κάθε μεγαλοσύνη άνυδροι μέσα στην θριαμβεύουσα καπιταλιστική έρημο καθηλωμένοι σε ένα σώμα άδειο από κάθε ουσία ψευδής παρουσία γεμάτη από κάθε είδους “περιουσία” ο μεγάλος Εαυτός και ο Μικρόκοσμός του θα πληρώσει με τα ίδια του τα σύνορα που όσο τα στενεύει τόσο τον πνίγουν και με μια αξιοπρέπεια που δραπετεύει ασταμάτητα με κάθε φευγαλέα ματιά από την ίδια του την ουσία όταν οι Άλλοι προσπαθούν να του την δείξουν με κάθε τρόπο