Οι επιθέσεις των φασιστοειδών σε hot spot στη Χίο τις αμέσως προηγούμενες μέρες δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία. Είναι αιχμές ενός πολέμου χαμηλής έντασης που εξελίσσεται από τη μεριά τους σε διάφορα πεδία εδώ και πολύ καιρό και που κανείς δεν ξέρει αν αποτελούν ένα οριακό σημείο που θα σημάνει ίσως μια εντατική του έκφραση εφεξής. Εδώ και πολλούς μήνες και από την απαρχή της δίκης της Χρυσής Αυγής είναι εμφανής η καθιέρωση μιας άλλου είδους τακτικής από αυτήν για την οποία η συμμορία των ανθρωποειδών διώκεται: τις συντεταγμένες επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου με εμφανή την σημειολογία της «οργάνωσης». Η λογική του στυλ: «η δράση μας είναι και η διαφήμισή μας», αυτή η λογική που απέδωσε τα μέγιστα μέσα σε μια συγκεκριμένη κοινωνική συγκυρία και που έφερε στα όριά της τις προσχηματικές αστικές αντοχές με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα έπρεπε να μπει στην άκρη για όσο διάστημα η «οργάνωση» θα βρίσκεται τουλάχιστον δικαστικά υπόλογη.
Οι επιθέσεις των ανθρωποειδών ασκούνται στα ίδια σημεία όπου μπορούν να παραχθούν κοινωνικές τριβές με σημείο αναφοράς τις κάθε είδους διακρίσεις (ταξικές, έμφυλες, φυλετικές), μόνο που ασκούνται στα «μουλωχτά», χωρίς τη σημειολογία που παραπέμπει στη συμμορία τους, χωρίς εθνοσημασμένες «φωνασκίες», χωρίς εμφανή σημάδια τακτικής συγκρότησης, χωρίς την ένδειξη ξεδιπλώματος ενός σχεδίου και με την όσο το δυνατόν γίνεται μεγαλύτερη κάλυψη από «αγανακτισμένους πολίτες». Επιθέσεις σε hot spot, σε «κέντρα υποδοχής» προσφύγων και μεταναστών, επιθέσεις σε μεμονωμένους πρόσφυγες μέσα στο σκοτάδι, επιθέσεις σε αλληλέγγυους, επιθέσεις σε αυτοοργανωμένους χώρους, ομοφοβικές επιθέσεις, επιθέσεις σε μεμονωμένα άτομα που παρεκκλίνουν των κανονιστικών προτύπων, όλες αυτές οι επιθέσεις δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να επιδιώκουν έναν συγκεκριμένο σκοπό: να δηλώνουν την παρουσία των ανθρωποειδών στο κοινωνικό προσκήνιο. Έστω και ιδιότυπα.
Αυτές οι επιθέσεις, ωστόσο, δεν υπάρχουν από μόνες τους για να διαιωνίσουν ένα πρακτικό διεκπεραιωτικό οργανωτικό κενό. Εκδηλώνουν μια μορφή -εν μέσω άλλων- της συγκεκριμένης ροής του εγχειρήματος της Χ.Α. Αν προσέξει κανείς τις ομιλίες των κουστουμάτων ερπετών στα έδρανα της Βουλής ή τις διάφορες εξεταστικές επιτροπές της θα προσέξει μια εξαιρετικά επισφαλή -πλην όμως επιτηδευμένη- υφολογική ισορροπία: έχει γίνει κατανοητή η ανάγκη παράθεσης ορθολογικών κριτηρίων προκειμένου να επιβεβαιώνεται η εκάστοτε φασιστική παρουσία στη κοινοβουλευτική προσχηματική χωρίς όμως να πρέπει να χάνεται εκείνη η επιτηδευμένη οργή που θα θυμίζει προς κάθε ενδιαφερόμενο ότι οι φασίστες μπήκαν στη βουλή για να την ματώσουν σε κάθε ευκαιρία. «Τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία» μπερδεμένη με τον συριγμό των ερπετών.
Τα ερπετά, λοιπόν, προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο αφού έχουν κατοχυρώσει μισό εκατομμύριο επίμονους ψηφοφόρους που μπορεί βέβαια να έχουν αποδείξει ότι κάνουν μια ακόμη άσκηση ανάθεσης (καθώς δεν πρόκειται όχι μόνο να εκτεθούν για την Χ.Α. αλλά ούτε να απομακρυνθούν για ένα εκατοστό από τον μισάνθρωπο γλίσχρο τους καναπέ) αλλά αποτελούν μια μάζα ικανή να αποφέρει στο ερπετάριο της Χ.Α. όλα τα «προνόμια» της κατά τα άλλα… μισητής τους δημοκρατίας. Τον χρόνο δεν τον χρειάζονται μόνο επειδή βρίσκονται στην ομηρεία μιας δίκης αλλά επειδή η ιστορική συγκυρία των κυριαρχικών ανακατατάξεων σε κάθε επίπεδο δεν επιτρέπει σπασμωδικές κινήσεις. Φαίνεται ότι ο χρόνος παραγωγής των κυριαρχικών όρων σε παγκόσμια κλίμακα δουλεύει προς το παρόν υπέρ των φασιστικών εγχειρημάτων.
Στο εσωτερικό ο χρόνος αυτός αξιοποιείται τα μέγιστα με την κλασσική προπαγάνδα σε εξέλιξη. Σε μια απόπειρα απεμπλοκής του φασισμού από την κοινοβουλευτική ορολογία πρέπει να διαχωριστεί ο εθνικισμός από τη ακροδεξιά. Γράφουν στο σάιτ τους: «Ο εθνικισμός λοιπόν δεν έχει καμία σχέση με την ακροδεξιά. Έχει υποστεί τα πάνδεινα από αυτή. Διωγμούς, φυλακίσεις, παραγκωνισμούς, και το κυριότερο τη φυσική εξόντωση των εκπροσώπων του κατά τον ελληνικό εμφύλιο με την άδεια και τις ευλογίες της Δύσης. Είναι η δεξιά παράταξη αυτή που επέτρεψε στην αριστερά, παρότι ηττημένη να γράψει τη νεότερη ιστορία της Ελλάδος και να γεμίσει τα ελληνικά πανεπιστήμια και την καλλιτεχνική ζωή της χώρας με τους εκφυλισμένους εκπροσώπους της, αμαυρώνοντας με χίλιους τρόπους τις ηρωικές μορφές του ελληνικού εθνικισμού.» Διασκεδαστικό! Πλην όμως σε άλλα σημεία του σάιτ τους δεν ξεχνούν να βάζουν εισαγωγικά στη λέξη «δεξιός» κάθε φορά που θέλουν να αναφερθούν σε γιαλανζτί ομοϊδεάτες. Επίσης οι διαρκείς ερμηνείες του «υπεράθρωπου» του Νίτσε είναι σε ημερήσια σχεδόν διάταξη όπως και «μελέτες» γύρω από την πρόκριση του «Ρομαντισμού» ως πνευματικού κινήματος σε σχέση με τον ορθολογικό εκφυλισμό του Διαφωτισμού. Πρόκειται για το σύνηθες και παραδοσιακό πια θεωρητικό υπόβαθρο όσων μεταξύ των ερπετών επιθυμούν να αναδυθούν από τον ασπόνδυλο κρετινισμό και να αγγίξουν τα διανοητικά χαμηλά των ανθρωποειδών. [η επίκληση των συγκεκριμένων ζώων ή οι προσβλητικοί προσδιορισμοί που απαντώνται διάσπαρτα στο κείμενο δεν επιθυμούν να υποβιβάσουν τα ζώα ή την ποιότητα των προσβολών αλλά να εκτονώσουν με αυτόν τον -αμφιλεγόμενο μεν, αφειδώς δε- εκφραστικά προσφερόμενο τρόπο την πνευματική δυσπεψία που προκαλείται από την προσβλητική και μόνο παρουσία αυτών των κενών πλασμάτων και των πράξεών τους στην καθημερινή μας ζωή]
Επίσης, για κάποιους λόγους που δείχνουν ανασφάλεια για την οργανωτική συνοχή σε κάθε ευκαιρία όπως και η «επέτειος» της 3 Νοέμβρη δεν θα πρέπει να ξεχαστούν οι «μάρτυρες» του Ν. Ηρακλείου». Γράφουν λοιπόν στην ιδεολογική τους κατήχηση: «Μετά τις άνανδρες δολοφονίες του Γιώργου και του Μάνου και τον βαρύτατο τραυματισμό του Αλέξανδρου, δεν υπάρχει το παραμικρό ηθικό και πολιτικό δικαίωμα για κανέναν, να κάνει πίσω, να δειλιάσει, να εγκαταλείψει τον αγώνα, να προδώσει τις πιο ενεργητικές και ευεργετικές μορφές της ζωής του. Η Πίστη και η Αφοσίωση στην Ιδέα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ δεν μπορούν να αποτελούν νεφελώματα με ασάφειες και αστερίσκους, αλλά σαφή και ξεκάθαρη Στάση και Τρόπο Ζωής, η οποία δεν είναι δυνατόν να έχει την παραμικρή σχέση με ατομικιστικές συμπεριφορές και νοοτροπίες που δεν συνάδουν με την ιδιοσυγκρασία ενός Συνειδητοποιημένου Εθνικιστή – Επαναστάτη». Ίσως τα κρούσματα «εγκατάλειψης του αγώνα» να είναι πολύ πιο υπολογίσιμα από μιαν απλώς χαίνουσα οργανωτική πληγή.
Επιπροσθέτως, διαβάζουμε ότι σε ομιλία του ο χρυσαυγίτης βουλευτής Γ. Αϊβατίδης στο ετήσιο τακτικό Συνέδριο της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων Νοτίου Αιγαίου (σε χαρωπή αποδοχή μιας θεσμικής πρόσκλησης με… κουστουμάκι και την απαραίτητη σεμνότητα) «παρουσίασε τις θέσεις της Χρυσής Αυγής για την περιφρούρηση των θαλασσίων συνόρων, την κατάργηση των «hot spot» με άμεση επαναπροώθηση των λαθρομεταναστών, την κατάργηση της βίζας Σένγκεν για τους Ρώσους πολίτες και την διασύνδεση των νήσων με υδατοδρόμια«. Το παιχνίδι ενίσχυσης της μικροαστικής επιθετικότητας με ρατσιστικά και μισάνθρωπα χαρακτηριστικά χωρίς όμως να απειλούνται και τα «καλά και συμφέροντα ταις -μικροαστικές- ψυχές ημών» παίζεται ασυστόλως. Πέρα όμως από αυτό ο βουλευτής έκανε και την κατά τα άλλα εθνικιστικά έκπτωτη τοποθέτηση: «ό,τι είναι καλό για την Τουρκία δεν είναι κακό για την Ελλάδα… χρειάζεται διπλωματία χειρουργικού χαρακτήρα». Μα φυσικά… είπαμε… τα «καλά και συμφέροντα» δεν χρειάζεται να κολλήσουν σε εθνικιστικές εμμονές (αυτές προσφέρονται για άλλου τύπου ακροατήριο εξάλλου).
Ας μην ξεχάσουμε όμως και… τον δρόμο. Είπαμε ότι οι επιθέσεις της συμμορίας χρειάζονται τροχιοδεικτικές κινήσεις. Έτσι διαβάζουμε ότι: » Ύπουλα κι αθόρυβα έχει εγκριθεί κι αρχίζουν εργασίες σε εγκαταλελειμμένο σχολείο για την δημιουργία κέντρου φιλοξενίας λαθρομεταναστών στο Κερατσίνι. Πίσω από ετούτο το νέο ανθελληνικό σχέδιο βρίσκουμε την ΜΚΟ Praksis, γνώστη για τις «χρυσές δουλειές» που έχει κάνει ενόψει του μείζονος λαθρομεταναστευτικού προβλήματος. Κλιμάκιο συναγωνιστών με επικεφαλής το Μέλος της Κ.Ε. του Λαϊκού Συνδέσμου και Γραμματέα της Τ.Ο. Πειραιώς, συναγωνιστή Σωτήρη Δεβελέκο, έδωσαν το παρόν στην κίνηση της επιτροπής των κατοίκων της περιοχής, να πραγματοποιήσουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έμπροσθεν του εν λόγω κτηρίου. Οι πολίτες μας υποδέχθηκαν θερμά, γνωρίζοντας πως είμαστε οι μόνοι οι οποίοι στέκονται πραγματικά στο πλευρό τους, καθώς και η μόνη πολιτική δύναμη που πολεμά την λαθρομετανάστευση«. Το επόμενο σημείο τριβής έχει γίνει σαφές. Και σίγουρα, ήδη στήνεται το τιμ που θα αρχίσει να σχεδιάζει την «μουλωχτή» επιθετικότητα.
Στο θεσμικό διπλωματικό πεδίο «εξωτερικής πολιτικής» της οργάνωσης τα πράγματα είναι ολίγον αντιφατικά. Διαβάζουμε ότι: «ο οπαδός του σχεδίου Ανάν και της τουρκοποίησης της Κύπρου, Νίκος Αναστασιάδης συναντήθηκε σήμερα στην Αθήνα με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς του «συνταγματικού τόξου» για να τους ενημερώσει για την πορεία των συνομιλιών για την «επίλυση» του Κυπριακού. Ο Νίκος Αναστασιάδης δεν τόλμησε να συναντηθεί με τον Αρχηγό της Χρυσής Αυγής και ο λόγος είναι προφανής, καθώς μόνο οι Έλληνες Εθνικιστές αντιστέκονται στην προδοσία της Κύπρου. Στην προκλητική συμπεριφορά του τουρκοπροσκυνημένου Αναστασιάδη απάντησε με την παρακάτω γραπτή δήλωση ο Γενικός Γραμματέας του Λαϊκού Συνδέσμου – Χρυσή Αυγή: «Ο Αναστασιάδης δεν τόλμησε να καλέσει την Χρυσή Αυγή στη σημερινή ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών, γιατί είμαστε το μόνο κόμμα που αντιστέκεται στην προδοτική «λύση» που προωθούν για την Κύπρο μας»… Ο Αναστασιάδης λοιπόν είχε προκλητική συμπεριφορά στο βαθμό που… δεν τόλμησε να συναντηθεί με τον… αρχηγό. Συνήθως, με σημείο αναφοράς τη «δύναμη της βούλησης» η τόλμη είναι πρόκληση κι όχι η ατολμία. Αφού τον απειλείς δεν είναι καθόλου πρόκληση να αρνηθεί. Πρόκειται προφανώς για εκείνη τη θαυμαστή ισορροπία που χρειάζεται για να διατυπώσεις ότι ναι μεν θίχτηκες που δεν σε κάλεσαν αλλά εσύ πρέπει να δείξεις ότι θίχτηκε ο άλλος…Ο αποκλεισμός από τα θεσμικά πανηγυράκια ενοχλεί τον αρχηγό όχι γιατί είναι κάνας κομπλεξικός που έχει σύνδρομο αναγνώρισης αλλά γιατί τον αποκλείει από το απαραίτητο εκείνο θεαματικό κύρος που του επιτρέπει να κατοχυρώνεται σαν ίσος μεταξύ ίσων στην συνείδηση των κομπλεξικών υποψήφιων ψηφοφόρων του.
Για την εκλογή του Τραμπ τα πράγματα γίνονται πολύπλοκα. Η συμμορία γράφει: «Ένα ακόμη επιχείρημα που ακούστηκε αφορά στον ίδιο τον Τράμπ. Ένας μεγιστάνας που εκμεταλλεύτηκε τις ευκαιρίες του συστήματος μπορεί να διαφοροποιηθεί από την οικονομική ελίτ; Ίσως ναι ίσως όχι. Εμείς δεν αποσκοπούμε στο να κρίνουμε προσωπικά τον Τράμπ όπως δεν κρίναμε προσωπικά την Κλίντον. Αυτό όμως που πραγματικά δημιουργεί φόβο στους γνωστούς κύκλους δεν είναι ο ίδιος ο Τράμπ, αλλά αυτό που αφυπνίστηκε με τον καθαρό, σταράτο και ενίοτε επιθετικό λόγο του. Η εθνική συνείδηση του λευκού αμερικανού πολίτη«. Μάλιστα. Ο έκδηλος πανηγυρισμός του Κασιδιάρη μπροστά στις κάμερες αμέσως μετά την εκλογή του θλιβερού μεγιστάνα πρέπει να μεταφραστεί λίγο σοφιστικέ και με επιλεκτικότητες. Δεν μας ενδιαφέρει ποιος είναι ο Τραμπ αλλά μόνο τα λόγια του. Τώρα βέβαια, λίγες μέρες μετά τον πανηγυρισμό του Κασιδιάρη ο Τραμπ εκδήλωνε κι αυτός από τη μεριά του την πρόκριση της Τουρκίας ως καθοριστικό παράγοντα στην Ανατολική Μεσόγειο, γεγονός που δείχνει ότι δεν είναι μόνο σταράτα τα λόγια του λευκού αμερικάνου πολίτη αλλά, δυστυχώς για τους εθνικισμούς γενικώς και αορίστως, εκδηλώνουν και τα συμφέροντά του που… όλως τυχαίως… δεν συμπίπτουν με τα συμφέροντα των… λευκών ερπετών της Μεσογείων. Τα πράγματα είναι πολύπλοκα για μια ακόμη φορά πόσο μάλλον για τα φτωχά αισθητήρια των απανταχού ασπόνδυλων.
Κλείνοντας αυτό το κείμενο αξίζει να σημειωθεί κάτι βασικό. Ας μη γελιόμαστε. Ο φασισμός δεν μπορεί να περιορίζεται στον χρυσαυγιτισμό κι αυτό είναι το λάθος που χρεώνεται σε μια -σχεδόν γενικευμένη στις μέρες μας- πρακτική «μαχισμού» που χαρακτηρίζει την αναρχική -κι όχι μόνο- αντιφασιστική ρητορική των ημερών μας. Η Χ.Α. αποτελεί μια έκφραση φασισμού που δεν ομογενοποιεί απαραίτητα το μισό εκατομμύριο των ψηφοφόρων της ούτε το άλλο τόσο σχετικά υπολογισμένο φίλιο μέγεθος κρίσιμης «μικροαστικής» μάζας. Το αστικό σύστημα δεν μπορεί και δεν θέλει να καταστρέψει μια σάρκα από τη σάρκα του κι αυτό σημαίνει ότι ο φασισμός, ως πολιτική και οικονομική κυριαρχική απόπειρα κρατικοποίηση της κοινωνίας, είτε σε υπολανθάνουσα μορφή είτε σε ανοιχτή διεκδικητική της κεντρικής πολιτικής διαχείρισης, θα λαμβάνει κάθε φορά διάφορες και διαφορετικές ποιοτικές και ποσοτικές μορφές αναλόγως με τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα της αστικής κυριαρχίας. Όσα καραφλά κεφάλια κι αν κόβει ο «μαχητικός αντιφασισμός» (και μάλιστα σε τακτική αντιδιαστολή με όσα κομμάτια του «χώρου» δεν υιοθετούν τις μονοδιάστατες εκ των πραγμάτων πρακτικές του) δεν θα φτάνουν για να απειλήσουν τη Λερναία Ύδρα, την ίδια τη μήτρα που δεν είναι άλλη από τον αστικό κόσμο. Στη μάχη με τον φασισμό, όπως ο εχθρός υπολογίζει όλους τους υπηκόους άλλο τόσο η αντιφασιστική ρητορεία και πρακτική θα πρέπει να υπολογίζει καταρχήν όλες τις ανυπότακτες συνειδήσεις. Γιατί ο φασισμός θα νικηθεί μόνο στο πεδίο της συνείδησης. Οι μάχες στο δρόμο είναι εξαιρετικά χρήσιμες γιατί προσφέρουν τον απαραίτητο χώρο και χρόνο. Μέχρις εκεί όμως. Αν δεν πραγματώνεται ασταμάτητα η αποδόμηση της διαρκούς συγκρότησης της υπολανθάνουσας υποδομής της φασιστικής επιχειρηματολογίας στην κοινωνική συνείδηση -μια συγκρότηση που επιτελείται από σύσσωμη τη θέσμιση του αστικού πολιτισμού- κάθε έννοια «μαχισμού» θα περιοριστεί στην εκ των πραγμάτων ηττημένη κουλτούρα των μονομάχων. Γιατί ο εχθρός ήταν πάντα στη θέση των επισήμων, στη μέση της εξέδρας και ανάμεσα στο πλήθος των αδηφάγων θεατών. Η Ιστορία ξέρει να μιλά και κανέναν δεν συμφέρει να μην την ακούει. Πόσο μάλλον αυτοί που είναι αποφασισμένοι να την γράφουν.
διαρκής ανάλυση
18.11.2016
Leave a Reply