Σε ό,τι μας αφορά, η σιωπή μας για όσα διαδραματίζονται στο Σύνταγμα -αλλά και σε πολλές άλλες πλατείες της επικράτειας- δεν είναι επειδή δεν έχουμε τίποτε να πούμε. Το αντίθετο.
Ο «κόσμος» σηκώθηκε από τον «καναπέ» δηλώνοντας όχι απλώς παρουσία αλλά και την «αγανάκτησή» του για όσα παίζονται στην πλάτη του, για όσα ορίζουν τη ζωή του. Το ότι δεν θα μπορούσε να πάει και πολύ πιο πέρα από τον «καναπέ» του ήταν αναμενόμενο. Και σύμφωνα με την κοινωνική διαλεκτική οι ευθύνες μοιράζονται προς όλες τις κατευθύνσεις. Ως εκ τούτου, η «πάνω πλατεία» με την πληγωμένη εθνική περηφάνεια και τον επιθετικό μικροαστισμό και η «κάτω πλατεία» με την «άμεση δημοκρατία» είναι φυσικά παρεπόμενα. Τέτοια που μπορούν να απωθούν αλλά και την ίδια στιγμή να έλκουν ένα ριζοσπαστικό κοινωνικό ενδιαφέρον.
Για εμάς, που δρούμε στην περιοχή –και όχι μόνο- 365 μέρες το χρόνο, δεν θα μπορούσε να τεθεί το θέμα της εξαντλητικής παρουσίας μας σε αυτές τις ενδιαφέρουσες μεν (στο πειραματικό επίπεδο της «κάτω πλατείας»)–εξόχως προβληματικές δε (στην απολύτως καμία δέσμευση της «πάνω πλατείας» σε οποιαδήποτε συνέλευση)- διαδικασίες της πλατείας Συντάγματος. Όσο κι αν κατανοούμε την παρουσία και την συμμετοχή φίλων και συντρόφων στις συγκεκριμένες διαδικασίες άλλο τόσο επιλέγουμε, ως εγχείρημα, μια διακριτική αποστασιοποίηση από αυτές. Εξάλλου η αυτοοργάνωση, ως διαδικασία σύμφωνα με την οποία παίρνουμε τις αποφάσεις μας, απέχει απείρως από την δημοκρατία σε οποιαδήποτε μορφή της. Επομένως, δεν είναι μόνον ο διαταξικός χαρακτήρας των διαδικασιών αλλά και η διαδικασία της ψήφου, η νομιμοποίηση ενός πολιτισμού πλειοψηφίας και μειοψηφίας…
Δεν πρόκειται ούτε για υπεροψία ούτε και για απαξία από τη μεριά μας. Πρόκειται για μια διακριτικότητα που χρειάζεται το χρόνο της για να συνδεθεί ειλικρινά και έντιμα με τα χαρακτηριστικά που θα αναγνωριστούν ως «ίζημα» σε όλο αυτό το κοινωνικό «μείγμα». Εν τω μεταξύ, όσο κι αν κατανοούμε την εχθρότητα στην κοινωνική και πολιτική διαμεσολάβηση άλλο τόσο δεν κατανοούμε την επιβαλλόμενη ή επιτηδευμένη «απόκρυψη» των πολιτικών ταυτοτήτων σε οποιαδήποτε διαδικασία.
Με όλο αυτό το σκεπτικό συμμετείχαμε στην -αναμφίβολα ριζοσπαστική- πρόταση αποκλεισμού της Βουλής στις 15 Ιούνη. Ως συνεπή προβολή της επιλογής μας για μια διακριτική σχέση σταθήκαμε μαζί με χιλιάδες άλλους στην πλατεία έτοιμοι να υπερασπιστούμε το εγχείρημα του αποκλεισμού από την οποιαδήποτε επιβουλή της Εξουσίας.
Η επιβουλή της Εξουσίας ήταν ευθύς εξαρχής δηλωμένη όχι μόνο με τις αύρες και την επιθετική διάταξη των μπάτσων σε διάφορα σημεία του αποκλεισμού αλλά και με εκφρασμένη επιθετικότητα στα συγκεκριμένα σημεία από νωρίς το πρωί. Όχι μόνο όταν λειτουργούσε το πρόσχημα για την “προστασία” των πολιτικών διαχειριστών αλλά και σε άσχετες ώρες πολύ μετά καθώς εκδηλώνονταν μοριακές επιθέσεις πάνω σε συγκεντρωμένους. Το κλίμα ήταν τεταμένο.
Στη συνέχεια, όσο κατανοητός μάς ήταν ο διωγμός των φασιστών από την πλατεία (πέραν από τον επιβεβαιωμένο τους ρόλο ως “το μακρύ χέρι” του κράτους είναι οι μόνοι, εξάλλου, που εκδιώκουν άλλους ανθρώπους από την πλατεία με φυλετικά κριτήρια) άλλο τόσο ακατανόητα μάς ήταν όσα διαδραματίστηκαν αμέσως μετά με τις επίμονες επιθέσεις στις διμοιρίες των μπάτσων. Αν δεν πρόκειται για στημένη προβοκάτσια (υπάρχουν περιπτώσεις τελευταία όπου πέφτουν στην αντίληψή μας ασφαλίτες φορτωμένοι με εμπρηστικούς μηχανισμούς) τότε πρόκειται για «πολιτικό αυτισμό». Αν δεν πρόκειται για μια εντέλει στείρα και άκριτη εκτόνωση συμπιεσμένων ενστίκτων τότε πρόκειται για «πολιτική αυτοκτονία». Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι χιλιάδες άνθρωποι που στήνουν ανοιχτές διαδικασίες εδώ και 3 εβδομάδες δηλώνουν επίμονα και επί τόπου ότι ΔΕΝ θέλουν να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε εκτροπή των επιλογών τους αλλά και ότι δεν νοείται οποιοδήποτε κοινωνικό και πολιτικό υποκείμενο να μην υπολογίζει την πολιτική συνέπεια των πράξεών του. Η φετιχοποίηση των πρακτικών τις αφήνει έρμαια στην απόδοση περιεχομένων από την κυριαρχία. Και αυτό αποδείχτηκε στη συνέχεια για μια ακόμη οδυνηρή φορά.
Συνακόλουθα, είναι κατανοητό –όσο και αδικαιολόγητο- το γεγονός της επίθεσης από το πλήθος των αγανακτισμένων (παραβαίνοντας τις φιλειρηνικές του διακηρύξεις για μια και μόνη, καθόλου τυχαία, φορά) στους φυσικούς φορείς της έμμονης συγκρουσιακότητας. Μετά όμως τις γενικευμένες επιθέσεις και των μπάτσων σε όλον τον κόσμο υπήρξαν πολυπληθείς και αξιοπρεπείς απαντήσεις από τη μεριά της πλατείας. Πολλοί συντροφοι/ισσες στήριξαν και στηρίχθηκαν από τους ανθρώπους της πλατείας πραγματώνοντας ουσιαστικά το πρόταγμα της αλληλεγγύης και της αποφασιστικής αντίστασης. Η κατάσταση εκτονώθηκε αφήνοντας πίσω της δεκάδες τραυματίες, δεκάδες συλλήψεις και προσαγωγές και μια αποπνικτική ατμόσφαιρα από τα δακρυγόνα.
Μετά από μερικές ώρες η πλατεία καθαρίστηκε από τις ομάδες εργασίας των αγανακτισμένων και το βράδυ χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν και πάλι για να συνεχίσουν τις διαδικασίες τους στην κυρίως πλατεία αλλά και τις «τελετουργίες» τους μπροστά από τη Βουλή.
Απ’ ό,τι φαίνεται ο κόσμος αλλάζει την ίδια στιγμή που υπερασπίζεται τις επιλογές του. Γνωρίζουμε ότι οι μεταβλητές είναι πολλές και περισσεύουν από τα εργαλεία μας. Ωστόσο, θα είμαστε εκεί όπου χρειάζεται με ό,τι έχουμε στο μυαλό, την καρδιά και τα χέρια μας στον διαρκή αγώνα για την κατάκτηση της καθολικής προσωπικής και κοινωνικής απελευθέρωσης.
Η αυτοαναφορικότητα έγκειται στο γεγονός πως όσοι ψήφισαν στη συνέλευση της Πλ. Συντάγματος να παραμείνει το “ειρηνικά” στο κάλεσμα για τις 15/6 δεν καταλάβαιναν πως αυτό δεν είναι ένα περιεχόμενο που θα αφορούσε τους ίδιους και μόνο αυτούς (ίσως για λογους πολιτικής απειρίας). Καθώς και πως ο κόσμος που κατέβηκε στο δρόμο έτοιμος “να τα κάνει όλα” δεν καταλάβαινε πως η βίαιη αντιπαράθεση με την αστυνομία δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μονάχα τους ίδιους κι αυτήν (ίσως για λόγους πολιτικής εμπειρίας).
Επίσης, η αυτοαναφορικότητα έγκειται στο γεγονός πως όσοι είδαν το σύνταγμα από τις πρώτες μέρες μονάχα από τα δελτία ειδήσεων, συνέχισαν να το παρακολουθούν και τις επόμενες μέρες από τα κοινωνικά θεωρεία. Μέχρι τη μέρα που θα αναγκάζονταν να το κοιτάξουν κατάματα σε μία απεργιακή πορεία, και ενώ εκείνο θα τους αποκρινόταν, αυτοί θα συνέχιζαν να το κοιτάζουν δίχως να απαντούν, αλλά να μονολογούν “εσωτερικά” σε ένα μπλογκ (ίσως για λόγους πολιτικής “απορίας”, βλ. τίτλο).
Η αυταναφορικότητα έγκειται στη αντίληψη πως για να δειχθεί το αντικείμενο πρέπει να έχει προθύστερα προσδιοριστεί ως γεγονός μέσα από τα δικά μας μάτια, δίχως όμως να το έχουμε δει και αυτό να μας έχει επικαθορίσει. Ή να το πω “λαϊκά”: είναι σα να ξέρεις πως παίζεις μπάλα εκτός έδρας, να κατεβαίνεις με ψυχολογία εντός να ανακαλύπτεις πως παίζεις εντός σε γήπεδο του τένις, και μετά να παραπονιέσαι για το ρημάδι το διχτάκι που σου χαλάει τα σουτ!
Όλα τα υπόλοιπα είναι εξέγερση…
Ο τίτλος δεν υποδηλώνει καμία απορία. Υποδηλώνει μια σαφή διάζευξη.
Επίσης, δεν υπάρχει περίπτωση να δειχτεί οτιδήποτε από οποιονδήποτε αν δεν έχει κατανοηθεί από τον ίδιο σε όποιον βαθμό έχει κατανοηθεί. Στη συνέχεια κρίνεται ως βαθμός κατανόησης εφόσον εκτίθεται δημόσια. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί εξάλλου ότι είναι απόλυτος κάτοχος των περιεχομένων ενός γεγονότος. Εκτός, φυσικά, από τον Δ.Π. που ξέρει πότε και ποιοί είναι έμπειροι και άπειροι, πότε βρίσκονται στα κοινωνικά θεωρεία και πότε μονολογούν “απορώντας” στα μπλογκ τους.
Τα υπόλοιπα αν δεν είναι γηπεδικά είναι απλά εξυπνάδες…