ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΩΡΑ [12/11] ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΤΡΙΗΜΕΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ, ΤΗΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ COVID19
Καλούμε τον κόσμο του αγώνα να πλαισιώσει την συγκεντρωσή μας. Να σπάσουμε τον φόβο και την κρατική τρομοκρατία. Μετά την συγκέντρωση θα ακολουθήσει συζήτηση.
46 χρόνια μετά την πτώση της Δικτατορίας πολλά πράγματα από αυτό το καθεστώς είναι ακόμα εδώ και άλλα επανέρχονται με βία και γοργούς ρυθμούς. Όλα αυτά τα χρόνια, η πτώση της δικτατορίας και η υποτιθέμενη εγκαθίδρυση της δημοκρατίας έχει αποτελέσει για το κράτος ένα χαλί κάτω από το οποίο κρύβει τα αίσχη του. Όλα αυτά τα χρόνια, το κράτος εκτονώνει τον φασισμό του πάνω στα σώματα των ανθρώπων που έψαξαν καταφύγιο στην Ελλάδα, αφαιρεί αργά και μεθοδικά κάθε κεκτημένο αγώνα και βυθίζει την εργατική τάξη στην εξαθλίωση, την μιζέρια και την ανελευθερία.
Και για αυτό, σήμερα, χρησιμοποιώντας ως αφορμή έναν απειλητικό ιό απολλύει κάθε δημοκρατική επίφαση και μαζί προσπαθεί να απολέσει και όλη την αντιστασιακή συνείδηση, την ιστορική Μνήμη, τα γεγονότα της Εξέγερσης και τις μαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην Δικτατορία. Θέλει να σβήσει τον αγώνα των ανθρώπων ενάντια στον κρατικό μηχανισμό και τις μονάδες καταστολής, ακριβώς γιατί σε τέτοιες κρίσιμες συνθήκες, το φάντασμα της κοινωνικής Εξέγερσης είναι ο μεγαλύτερος φόβος της εξουσίας.
Ο πόλεμος ενάντια στην μνήμη κρατάει χρόνια. Κρατάει από την πρώτη φορά που κάποιος εκπρόσωπος της εξουσίας είπε ότι ο αγώνας ενάντια στην Χούντα και η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν ειρηνικά γεγονότα. Ένα ψέμα για την επικράτηση της αστικής ειρήνης και για την νομιμοποίηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας και της εκμετάλλευσης κάτω από την σκεπή των νέων αφεντικών. Ο αγώνας ενάντια στην δικτατορία ήταν ένοπλος και αιματηρός. Είχε καταλήψεις, συγκρουσιακές πορείες και καταστροφές, εισβολές σε υπουργεία και βόμβες. Δράσεις και πρακτικές που μαζί με τις μαζικές κινητοποιήσεις και τις καθημερινές κοινωνικές αντιδράσεις αντανακλούσαν τον συνολικό αγώνα. Είτε αυθόρμητα είτε οργανωμένα η απάντηση στους βασανιστές ήταν επίδικο: Πολιτική, ηθική και ψυχολογική ανάγκη. Ο δρόμος για την κοινωνική απελευθέρωση θα περνούσε από πάνω τους. Και αυτός ο αγώνας δεν τέλειωσε ποτέ, δεν δικαιώθηκε, συνεχίζεται.
46 χρόνια μετά την πτώση της Δικτατορίας πολλά πράγματα από αυτό το καθεστώς είναι ακόμα εδώ και άλλα επανέρχονται με βία και γοργούς ρυθμούς. Ποιος και ποια θα το πίστευε ότι την πτώση της Χούντας θα ακολουθούσαν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/-τριων σε δολοφονικές συνθήκες διαβίωσης και απαγόρευση εξόδου. Ποιος και ποια θα το πίστευε ότι το κράτος θα συνέχιζε να εκδικείται με συλλήψεις και βασανιστήρια τους αντιφρονούντες, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες μέσα και έξω από τις φυλακές, με βίαιη καταστολή ακόμα και σε μαθητές/-τριες Ότι στις φυλακές θα απαγόρευε τα επισκεπτήρια, ότι θα απαγόρευε την κυκλοφορία και θα θέσπιζε τον αναγκαστικό κατ’ οίκον εγκλεισμό. Ποιος και ποια θα περίμενε ότι την πτώση της Χούντας θα ακολουθούσε απαγόρευση διαδηλώσεων, κατάργηση πανεπιστημιακού ασύλου, παρακολουθήσεις και επικηρύξεις, ποινικοποίηση δημοσιεύσεων που αμφισβητούν την κρατική διαχείριση, ασυλία σε τραπεζίτες και νομιμοποίηση εργοδοτικής αυθαιρεσίας, θα εφάρμοζε μαζικές διώξεις σε κατοίκους που αγωνίζονται ενάντια στην φυσική καταστροφή και τη λεηλασία των περιοχών τους. Ποιος και ποιά θα φαντάζονταν ότι θα διέλυαν τα δημόσια νοσοκομεία σε τέτοιο βαθμό που σήμερα πλέον οι γιατροί είναι αναγκασμένοι/ες να διαλέξουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Που πλέον αν είσαι ανασφάλιστος/η ή αν είσαι μετανάστρης/ρια κινδυνεύεις σοβαρά να μη διακομιστείς καν. Τι να πούμε για την κρατική παιδεία που αποκτά πιο εντατικοποιημένα και τιμωρητικά χαρακτηριστικά και ταυτόχρονα το περιεχόμενο της γίνεται πιο εθνικιστικό και χριστιανικό-ορθόδοξο; Τι να πούμε για τα πανεπιστήμια, τα οποία ήταν ανέκαθεν τα καταφύγια του αγώνα και τώρα μετατρέπονται όλο και περισσότερο σε χώρους παραγωγής φθηνού εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού κατά παραγγελία των καπιταλιστικών αναγκών; Πανεπιστήμια όπου οι εταιρίες διαμορφώνουν το σπουδαστικό πρόγραμμα και η αξιολόγηση τους έχει ως κριτήριο την αποστείρωση από κάθε έκφραση αντίστασης και ανατρεπτικής γνώσης. Σε βαθμό μάλιστα, που το κράτος ετοιμάζεται να συγκροτήσει πανεπιστημιακά σώματα ασφαλείας για να εξυπηρετήσει το λεγόμενο εκσυγχρονισμένο πανεπιστήμιο.
Για την αναπαραγωγή και προστασία ενός τέτοιου καθεστώτος προσληφθηκαν χιλιάδες αστυνομικοί φρουροί, συγκροτήθηκαν και ενισχύθηκαν σώματα ειδικών δυνάμεων. Οι μπάτσοι είναι ο μόνος “δημόσιος τομέας” που δεν σταμάτησε ποτέ να διογκώνεται.Όσο μεγαλώνει φτώχεια και η ανελευθερία τόσο πληθαίνουν τα σώματα ασφαλείας ακριβώς γιατί η δουλειά τους είναι να διατηρήσουν τις υπάρχουσες συνθήκες. Συμμορίες τραμπούκων που έχουν καταλάβει τις γειτονιές μας και δεν διστάζουν να επέμβουν σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Αντίστοιχα τα συνοριακά τείχη ενισχύονται και στρατιωτικοποιούνται περαιτέρω, το κράτος οχυρώνεται με εξοπλιστικά συστήματα που κάνουν πραγματικότητα τις εκτελέσεις κατατρεγμένων, αν δεν δολοφονηθούν από το λιμενικό ενώ εξωθούνται μεσοπέλαγα στα πλαίσια των επιχειρήσεων push-back. Σε αυτό τον πόλεμο εντείνει την στρατολόγηση του πληθυσμού με την θητεία να επιβάλλεται όλο και πιο πολύ στα 18 και τους μισθοφόρους να αυξάνονται. Σε μια συνθήκη όπου οι πόροι επενδύονται στην καταστολή και στο πόλεμο και όχι στις κοινωνικές ανάγκες, όσοι και όσες δεν είναι χρήσιμοι/ες στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής-κατανάλωσης βιώνουν μια πραγματική εξαθλίωση και ταπείνωση και καταλήγουν ζωές που δεν αξίζουν να βιωθούν. Μια συνθήκη, με αφορμή τον Covid19 ξεκινάει να αφορά όλο και περισσότερα κομμάτια της κοινωνικής βάσης, ενώ η ζωή όλων αποκόπτεται τελείως από το ζήτημα της ελευθερίας και καταλήγει να είναι ένα απλό ζήτημα αναπαραγωγής.
Αντιλαμβανόμαστε ότι η διαχείριση του Covid-19 χρησιμοποιείται για την κατασκευή ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος και όχι για την προστασία της υγείας της κοινωνίας, ως εκ τούτου η απαγόρευση τέτοιων εορτασμών και κινητοποιήσεων δεν αποτελεί μέτρο προστασίας αλλά καταστολής. Ας συνειδητοποιήσουμε όλοι και όλες μας ότι ανέκαθεν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα συγκροτούνταν με δικαιολογίες που αφορούσαν τον δημόσιο κίνδυνο. Ο πραγματικός δημόσιος κίνδυνος όμως είναι τα ίδια τα αυταρχικά καθεστώτα. Η πραγματική αιτία συγκρότησής τους είναι η ίδια η ροπή της εξουσίας να ολοκληρωθεί απέναντι στην κοινωνία, ώστε να επιβάλει την υποταγή και να διασφαλίσει τον έλεγχο και την καθυπόταξη της όποιας αντίστασης σε αυτή. Γι’ αυτό και για να τελειώσουν οι δικτατορίες μια για πάντα πρέπει να τελειώσουν τα κράτη. Στις συνθήκες που ζούμε σήμερα ο αντιδικτατορικός αγώνας είναι πιο επίκαιρος από ποτέ αλλά αυτή τη φορά πρέπει να δοθεί χωρίς κρατικές αυταπάτες.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΤΡΙΗΜΕΡΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ. ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ. ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΆΞΗ ΟΤΙ ΛΕΜΕ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ. ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΦΕΤΟΣ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΣΗ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΞΕΤΥΛΙΓΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ. Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΣΤΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ΕΞΟΡΙΣΘΕΝΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΩΝ (ΣΦΕΑ) . ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΕ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ, ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΑ ΝΕΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ!
Η λύση στον Covid-19, την φτώχεια και την καταπίεση είναι να πάρουμε εμείς οι καταπιεσμένοι/ες και οι εκμεταλλευόμενες/οι την κοινωνική οργάνωση και τους οικονομικούς πόρους στα χέρια μας ώστε να μπορέσουμε να φροντίσουμε για την υγεία, την παιδεία και την ελευθερία μας, έτσι όπως εμείς αυτόνομα θα ορίσουμε ότι πρέπει να είναι. Με αδιαμεσολάβητους αγώνες, με συντονισμένη οργάνωση γειτονιών-λαϊκών συνελεύσεων και σωματείων, αυτοοργανωμένων συλλογικοτήτων και πολιτικών οργανώσεων, να τσακίσουμε τις δυνάμεις καταστολής και τα αφεντικά τους, να χτίσουμε στο σήμερα τις προϋποθέσεις για τον κόσμο που επιδιώκουμε.
Για έναν κόσμο Αυτοοργάνωσης, Ισότητας, Αλληλοβοήθειας και Ελευθερίας
ΤΑ ΧΟΥΝΤΙΚΑ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ
Φοιτητές φοιτήτριες, εργαζόμενοι άνεργοι, αγωνιστές αγωνίστριες.
Ενημέρωση από το Πολυτεχνείο και κάλεσμα συμμετοχής και αλληλεγγύης
Σήμερα 12/11 στις 14:00 το μεσημέρι μπήκαμε στο πολυτεχνείο 50 σύντροφοι και συντρόφισσες από ανοιχτές συνελεύσεις αγώνα, συλλογικότητες φοιτητικά σχήματα και στέκια.
Αναρτήσαμε πανώ με την επιγραφη “δεν υπάρχει ζωή και υγεία χωρίς ελευθερία” στην συνέχεια ξεκινήσαμε μικροφωνική, δημοσίευση και μοίρασμα κειμένου-πολιτικής τοποθέτησης. Συνοπτικά ο λογος της δράσης μας έχει στόχο ένα ανοιχτό πολυτεχνειο όπου θα πραγματοποιηθούν οι τρίημερες εκδηλώσεις μνήμης. Ο λόγος που μπήκαμε σήμερα ήταν γιατί γνωρίζαμε πως από αύριο η σχολή θα έμπαινε σε lockout και ότι η πραγματοποίηση του απαγορευμένου τριημέρου θα ήταν αδύνατη.
Η δράση μας λοιπόν αποτελεί πράξη αντιστασης προς την απαγόρευση του τριημέρου και της πορείας, όπως και μια δράση απέναντι στην κρατική διαχείριση του covid19. Ενάντια στην απαγόρευση κυκλοφορίας που αποτελεί κατασταλτική αιχμή και την θανατοπολιτική του κράτους απέναντι στην κοινωνική βάση. Η σύνδεση του αγώνα μας με την εξέγερση του πολυτεχνειου και τον αντιδικτατορικό αγώνα αναλύεται διεξοδικά στην ανακοινωσή μας:
Η συγκέντρωση συνεχίστηκε μέχρι τις 7μ.μ. καθόλη την διάρκεια οι πύλες της Τοσίτσα και της Στουρνάρη ήταν ανοιχτές και κόσμος μπαινόβγαινε άνετα σε σημείο που ειμασταν τουλάχιστον 120 άτομα. Στις 7μ.μ. πραγματοποιήθηκε ανακοινωμένη συνέλευση όπου επικύρωσε την πολιτική στόχευση του εγχειρήματος – ανοιχτό πολυτεχνείο, πραγματοποίηση τριημέρου.
Αποφασίστηκε να γραφτεί ένα κείμενο καλεσματος σε εργαζόμενους/ες μαθητες/τριες, φοιτητές/τριες για κοινή διαδικασία σε σχέση με τα ζητήματα που έχουν αναλυθεί. Αποφασίστηκε μικροφωνική αυριο 8 το πρωί και εκ νέου συνέλευση στις 5μ.μ. Κάποια ώρα μετά το τέλος της συνέλευσης οι μπάτσοι που βρίσκονται περιμετρικά ξεκίνησαν να παρενοχλούν κόσμο που περναγε απ έξω, ντελιβεραδες και αμάξια με αποτελεσμα καποιες εξακρίβωση και κάποιες προσαγωγές. Το κρατικό κανάλι τελείως προβοκατόρικα αναφέρει την παρουσία μας στον χώρο ως κατάληψη προσπαθώντας να κλιμακώσει το ενδεχόμενο καταστολής. Ο χώρος είναι ανοιχτός με εργαζόμενους /ες και δεν έχει παρεμποδιστεί καμιά λειτουργία του ιδρύματος. Αν κάναμε κατάληψη θα το λέγαμε, δεν ντρεπόμαστε. Οι καταλήψεις είναι ένα μέσο αγώνα που υπερασπιζόμαστε.
– Όλοι και όλες στο πολυτεχνείο.
-Να το καταστήσουμε ξανά ένα κέντρο αγώνα.
Φοιτητές φοιτήτριες, εργαζόμενοι άνεργοι, αγωνιστές αγωνίστριες.
indymedia.org
Leave a Reply