ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ!
Μέσα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς με τις εξουσίες να επιβουλεύονται όπως ποτέ άλλοτε την καθημερινή μας πραγματικότητα…
…Μπορεί να είμαστε θλιμμένοι αλλά δεν χάνουμε το κέφι μας. Μπορεί να είμαστε οργισμένοι αλλά δεν χάνουμε την ψυχραιμία μας. Μπορεί να είμαστε απελπισμένοι αλλά κρατάμε αποστάσεις από την απόγνωση.
Είναι «δυνατοί» αλλά εύθραυστοι
Είμαστε «αδύνατοι» αλλά άθραυστοι
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
στο πλαίσιο της πανελλαδικής ημέρας δράσεων αλληλεγγύης στην κατάληψη Αντιβίωση
τρίτη 10 σεπτέμβρη, πλ. εσταυρωμένου(μετρό αιγάλεω) 6μ.μ.
Στην αναρχία λείπει ο πλουραλισμός. Παρωχημένοι μέθοδοι εξωστρέφειας και μάλιστα δίχως “άλλες” δράσεις δεν συμβάλουν στην διάχυση της σύγκρουσης, της εξεγερτικότητας, της επίθεσης σε κράτος και αφεντικά. Δεν θα κρίνω μια μικροφωνική κάθε αυτή (μονάχα τα περιεχόμενα και τις στοχεύσεις), άλλωστε για χρόνια συμμετείχα σε αυτές, ωστόσο όταν αυτή είναι η μόνη σου απάντηση στην επίθεση που δέχεσαι (ως αναρχικός και όχι ως “κοινωνικό” υποκείμενο στην προκειμένη), κανά κείμενο και ως “κορύφωση” καμιά πορεία (αντιπληροφόρησης μόνο) σε ένα αστυνομοκρατούμενο κέντρο ή γειτονιά, ο ξεπεσμός είναι δεδομένος. Έτσι οι χιλιάδες που ενεργοποιούνται (με οργή, λύσσα, αλλά και συνείδηση) θα ψυχραιμιαστούν από τους “ειδικούς”, τους “έμπειρους”, που “ξέρουν”, θα απογοητευτούν και θα παραμείνουν οι δεύτεροι στις αίθουσες του γκίνη, στα διάφορα συντονιστικά (τρεις και ο κούκος), μέχρι που θα ξεφουσκώσουν. Το ζητούμενο προφανώς βρίσκεται πως οι “πρώτοι” θα διαχύσουν την οργή τους δίχως να περιμένουν τους διαχειριστές του ”χώρου”, της οργής και του αυθορμητισμού. Θα φανεί στην ιστορία (όπως και πολλά άλλα).
Υ.Γ. Προς αποφυγή (συγκεκριμένων) παρεξηγήσεων, οι διάφορες “βολές” δεν πηγαίνουν προς το σινιάλο, απλά αποτυπώνω μία κατάσταση που αντιλαμβάνομαστε αρκετός κόσμος. Επίσης, όταν αναφέρω ¨διαχειριστές της οργής” δεν υπονοώ το “είμαστε οργισμένοι αλλά κρατάμε την ψυχραιμία μας”, παρότι σίγουρα δεν μου άρεσε.
Αυτά, από τον εύφλεκτο νου και την εξεγερμένη καρδιά μου, χωρίς φίλτρα και στείρες λογικές. Με λίγη φόρτιση, λίγο πάθος, λίγο ενθουσιασμό (όσο μου έμεινε με τα χρόνια) και πείσμα για την καταστροφή αυτού του κόσμου
Δε νομίζω να διαφωνήσει κανείς στο ότι μία σχεδόν ολομέτωπη κρατική επίθεση δεν μπορεί να αναχαιτιστεί μονάχα με καλέσματα μικροφωνικών. Ωστόσο, αποδυναμώνοντάς τα (και ένα τέτοιο σχόλιο από έναν σύντροφο που όπως λέει στήριζε -κι όχι στηρίζει- τέτοια καλέσματα κάτι τέτοιο κάνει), το μόνο που θα καταφέρουμε θα είναι να περιστείλλουμε ακόμα περισσότερο τις κοινωνικές αιχμές μας και τις δυνατότητές μας ως χώρος.
Η όποια σύγκρουση με την εξουσία δεν πρόκειται να οξυνθεί με προσευχές ούτε και με διαδικτυακά σχόλια. Πόσο μάλλον μία πιο γενικευμένη κοινωνική αντίσταση πχ στο ζήτημα των καταλήψεων. Οι “χιλιάδες που ενεργοποιούνται με λύσσα και συνείδηση” πάντως είναι ήδη ένα πατερναλιστικό σχήμα το οποίο δήθεν καταστέλλεται από την “οκνυρία” ενός άλλου ιδεολογικοποιημένου σχήματος, των “έμπειρων”. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η σκέψη σου αναπαράγει το ίδιο ακριβώς πρόβλημα που προσπαθεί να θίξει.
Επιτέλους, αν είναι ποτέ να ξεπεραστεί κάτι προς όφελος των αντιστάσεων θα πρέπει να είναι αυτοί οι ενδοκινηματικοί και κοινωνικοί διαχωρισμοί. Κανείς σε έναν χώρο που κινείται οριζόντια και ισότιμα δεν πατρονάρει και δεν αδρανοποιεί κανέναν και ειδικά όσοι συλλογικοποιούνται, εκτίθονται, δοκιμάζονται διαρκώς και προσπαθούν να υλικοποιήσουν προτάσεις αντίστασης και ελευθερίας.
Όλοι είμαστε οργισμένοι και ίσως (δικαιολογημένα) στεναχωρημένοι με την παρούσα συνθήκη. Τα αδιέξοδά μας όμως ας τα κάνουμε προτάσεις και όχι παράπονα στο ίντερνετ τα οποία φαίνονται περισσότερο σαν κατ’ οίκον παραγγελίες πλουραλιστικών προτάσεων από τρίτους, παρά σαν πραγματικές πολιτικές διεργασίες και ζητούμενα από τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Παράλληλα, ας στηρίξουμε, στο εδώ και στο τώρα, τα καλέσματα αλληλεγγύης στις καταλήψεις που μπορεί να είναι μερικά αλλά σημαντικότατα και σε καμία περίπτωση μάταια.
Όλα συνεχίζονται.