Στου φθινόπωρου την ηλικία

Γνωρίστηκαν μεσήλικες και βάλε. Εκεί που πρώτα μονάχα πόθος, τώρα, στου φθινόπωρου την ηλικία, αναστολές και φόβος. Τύραννος φόβος.

Χαλάρωσε η σάρκα. Το στήθος έπεσε. Κρέμονται τα μπράτσα. Φούσκωσε η κοιλιά. Εμμηνόπαυση από χρόνια. Τοπίο στεγνό δίχως άνθη, το κάποτε ένυδρο. Πώς να γδυθώ μπροστά του; Ω πόση απογοήτευση θα νιώσει!

Οι μυς χάθηκαν. Ήρθε το λίπος. Παχαίνω. Χάνω μαλλιά. Δυνάμεις χάνω. Έκανα κοιλιά. Σημείο επίμαχο σε σμίκρυνση. Λειτουργία μετριοπαθής. Γερνάω. Κι αν δεν… Ω τι ντροπή!

Τον είχε ανάγκη. Την είχε ανάγκη.

Της ψυχής τους τις ρίζες πλέξανε. Σε σεντόνια λευκά. Τ’ άλλα όλα, λεπτομέρειες. Ανούσιες κι ασήμαντες.

Ποτέ ξανά δεν είχαν κάνει έρωτα ομορφότερο!

*ο Πίνακας είναι του Κολομβιανού ζωγράφου Alfredo Araújo Santoyo