Στιγμές #4

“Με ενδιαφέρει η αλήθεια των πραγμάτων. Μερικοί ατυχώς αυτές τις ημέρες συγκρίνουν τον Παύλο Φύσσα με τον Κωνσταντίνο Κατσιφα. Μέγα λάθος. Άλλα τα δεδομένα του ενός, άλλα του άλλου. Ήθελα να καταθέσω την προσωπική μου μαρτυρία.Την ημέρα του θανάτου του Κωνσταντίνου Κατσιφα ήμουν στο χωριό Βουλιαρατες.Διακονουσα τότε στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας. Έχω προσωπική εμπειρία και άποψη.

Ενημερωτικά : Κανείς δεν μας απαγόρευσε να τελέσουμε εκείνη την ημέρα την Θεία Λειτουργία στα ελληνικά. Το χωριό είναι βορειοηπειρωτικό και η ελληνική γλώσσα είναι η καθιερωμένη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Δεν μας απαγόρευσε κανείς να αναρτήσουμε σημαίες Ελληνικές. Γεμάτος ο τόπος από σημαίες ήταν. Δεν μας απαγόρευσε κανείς να αποδώσουμε τιμές στους Έλληνες πεσόντες του ’40 που κείτονται στο στρατιωτικό κοιμητήριο, ούτε να κάνουμε τις εκδηλώσεις οι οποίες ήταν προγραμματισμένες.

Προς τί λοιπόν όλο αυτό ; Ο κ.Κατσιφας ήθελε να αναρτήσει δική του (προσωπική σημαία) όταν οι αρχές του έκαναν συστάσεις και τον εμπόδισαν άρχισε – αφού ήταν όπλισμενος – να ρίχνει.Έχω ένα ερώτημα : Στο σημείο εκείνο ήταν πολλά παιδιά εκείνη την ημέρα. Ο Κατσιφας και η αστυνομία σε πολύ κοντινή απόσταση. Αν μια σφαίρα χτυπούσε ένα από τα παιδιά, μήπως τώρα θα διηγουμασταν την ιστορία ανάποδα ;

Τέλος, ενώ ο Κατσιφας είχε ξεφύγει από τους αστυνομικούς, είχε ανέβει σε ένα ύψωμα.Ο ίδιος πάλι προκάλεσε τα γεγονότα , πήγε στους αστυνομικούς ξανά και αφού δεν έριχνε το όπλο κατά την παραγγελία της αστυνομίας, τον σκότωσαν.

Η αλήθεια είναι σκληρή το ξέρω. Ποναει. Γκρεμίζει ίσως τα ιδεολογήματα που έχουμε χτίσει. Πρέπει όμως να ειπωθεί.Μου κάνει εντύπωση πως αναδείχθηκε ήρωας και σύμβολο.

Όπως στην εκκλησία δεν είναι μάρτυρας απλώς όποιος χάσει την ζωή του. Τα κίνητρα του μαρτυρίου αναδεικνύουν τον μάρτυρα. Έτσι και ο ήρωας δεν είναι κάποιος που θυσιάζει την ζωή του για να διασφαλίσει την ιδεολογία του.

Ηρωας είναι εκείνος που θυσιάζεται για τους άλλους. Δεν είδα στον θάνατο του Κατσιφα κάτι τέτοιο. Είχε εθνικό φρόνημα” ου κατ’ επιγνωσιν” . Οι λάθος αντιλήψεις του τον οδήγησαν στο ολέθριο τέλος, και όχι η υπεράσπιση των άλλων. Μου κάνει εντύπωση όμως πως εύκολα αναδείχθηκε ήρωας και σύμβολο. Ζουμε σε πολύ περίεργες εποχές αλήθεια.

Οι άνθρωποι εύκολα ζητάμε να κατασκευάσουμε σύμβολα. Ο Κατσιφας ήταν το τέλειο σύμβολο στα χέρια εκείνων που ήθελαν να χαράξουν τις δικές τους πολίτες κατευθύνσεις. Είναι κρίμα ένας θάνατος να χρησιμοποιείται έτσι .

Προσωπικά τον μνημονεύω στην προσκομιδή τον Κωνσταντίνο.

Οχι ως ήρωα. Αλλά ως ένα ταλαίπωρο άνθρωπο, θύμα του εθνικισμού. Γιατί ο εθνικισμός δεν έχει ούτε φυλή , ούτε πατρίδα. Με συμπόνια βλέπω τους γονείς του που έχασαν το παιδί τους. Αν και λυπάμαι όταν τους βλέπω να χρησιμοποιούνται ως εργαλεία εθνικιστικής προπαγάνδας. Έχω σοβαρές ενστάσεις για τον τρόπο που η Αλβανική Αστυνομία διαχειρίστηκε το θέμα. Θα μπορούσε ίσως να μην τον σκοτώσει. Πάντως προκάλεσε την καταδίκη του. Είναι γεγονός.

Έκανα λόγο για το συγκεκριμένο γεγονός και μόνον. Μεσα στην σύγχυση των ημερών ήθελα να ακουστεί ένας λόγος διαφορετικός , κατά το δυνατόν αντικειμενικός. Άλλη συζήτηση είναι η Ελληνική μειονότητα στην Αλβανία.

Εκει δεν είναι ”μέλι γάλα” τα πράγματα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.Τώρα μίλησα ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ για τον θάνατο του μακαρίτη του Κατσιφα”.

Κληρικός Ελευθέριος Μπαλάκος [υπηρέτησε στην Ιερά Μητρόπολη Αργυροκάστρου]