Στη μάχη του ο Ν. Ρωμανός δεν είναι μόνος

Ραγδαίες εξελίξεις στην υπόθεση της απεργίας πείνας του Ν. Ρωμανού. Η υγεία του επιδεινώθηκε σε επικίνδυνο βαθμό και… ενεργοποίησε τα «φυσικά» αντανακλαστικά του κράτους με υποχρεωτική χορήγηση ορού. Με δεδομένη τη μη υπολογίσιμη κοινωνική μεταβλητή, η σύγκρουση αυτή έχει ξεπεράσει το στενό πλαίσιο του όποιου αιτήματος και έχει φτάσει σε οριακή κατάσταση, όπου με σημείο αναφοράς το «σώμα» του απεργού πείνας, διακυβεύεται η κοινωνική νομιμοποίηση βασικών αξιωμάτων της κυρίαρχης πολιτικής συγκρότησης: από τη μία μεριά ο Νίκος Ρωμανός, ο Γιάννης Μιχαηλίδης και αναρχικοί αλληλέγγυοι και από την άλλη μεριά το Κράτος. Από τη μία μεριά ένας αγώνας αξιοπρέπειας για την αλληλεγγύη και την ελευθερία και από την άλλη μεριά ένα κράτος που δεν χάνει ευκαιρία να κάνει ασκήσεις ολοκληρωτισμού πάνω σε κάθε έννοια δικαίου. Από τη μία μεριά η κοινωνική ανυπακοή, η συνειδητή απειθαρχία, η επίθεση στην κανονικότητα, η απόπειρα γενίκευσης ενός ριζοσπαστικού εξανθρωπισμού και από την άλλη μεριά ένας αμείλικτος μηχανισμός στρατηγικών επιβολής, καθυπόταξης, μισανθρωπισμού και εξανδραποδισμού της κοινωνίας.

Δεν έχουμε καμία ψευδαίσθηση ότι το Κράτος δεν μελετά, αυτές τις ώρες, την εκτόνωση της σύγκρουσης επιδιώκοντας την οριακή συντριβή της υγείας και της αξιοπρέπειας του απεργού πείνας και, φυσικά, το μήνυμα της αδιαλλαξίας του προς πάσα κατεύθυνση. Οι ανύπαρκτοι ενδοιασμοί των «αρχών» σχετικά με τον χαρακτηρισμό της υποχρεωτικής χορήγησης ορού ως βασανιστηρίου, σύμφωνα με το «διεθνές δίκαιο», καταδεικνύουν, κι αυτή τη φορά, το σύνηθες θράσος της «διακυβέρνησης» να μην ενδιαφέρεται για τα προσχήματα. Η «μηδενική ανοχή» του συστήματος στην τρέχουσα μορφή του, ωστόσο, έχει μια διττή ερμηνεία: αφενός μεν η φαινομενικότητα της αδιατάρακτης ισχύος του που, αφετέρου, προσπαθεί να κατασιγάσει έναν διάχυτο φόβο στην βαθιά του ουσία. Ο Ναπολέων έχει προειδοποιήσει από την εποχή του Διαφωτισμού ότι «δεν κυβερνάς με ξιφολόγχες» αλλά τα φασίζοντα κράτη ήταν, είναι και θα είναι μέσα στην αλαζονεία τους κακοί μαθητές ακόμη και της μακιαβελικής Ιστορίας. Η σχέση τους με το Θάνατο είναι αντιστρόφως ανάλογη από αυτή που έχουν με την Ζωή. Και όσο ποθητό πρέπει να μας είναι να χαθούν τα κτήνη στον βόρβορο της Ιστορίας, τόσο, κι άλλο τόσο ποθητό πρέπει να μας είναι και το να μην παρασύρουν μαζί τους ό,τι πιο Ζωντανό ομορφαίνει τη ζωή μας.

Στη μάχη του ο Ν. Ρωμανός δεν είναι μόνος.