– Πολλά και θαυμαστά θα μπορούσε να πει κανείς για το περιβόητο «δημοψήφισμα» γύρω από την υπόθεση του Πατινάζ. Ας αφήσουμε στην άκρη την επιτηδευμένη αναγκαιότητα ενός δημοψηφίσματος εν μέσω μιας περίφρακτης αστικής δημοκρατίας, την αναγκαιότητα ενός δημοψηφίσματος όπου θα ιεραρχηθούν εκβιαστικά κοινωνικές ανάγκες, ή ενός δημοψηφίσματος αμέσως μετά την εισβολή των ΜΑΤ στην πόλη και όλες τις απόπειρες καταστολής και περιστολής του αγώνα ενάντια στην τσιμεντοποίηση του Μπαρουτάδικου που προηγήθηκαν. Ας παρακολουθήσουμε, απλώς, τη λογική της τοπικής εξουσίας για το «δημοψήφισμα». Τι να πεις κανείς για την επιλογή των συμμετεχόντων; Το Μπαρουτάδικο δεν αφορά μόνο το Αιγάλεω αλλά όλη την Δυτική Αθήνα. Κι όμως, όχι μόνο αφαιρέθηκε ο λόγος από τους εκατοντάδες χιλιάδες που ανασαίνουν από τον μεγάλο αυτό πνεύμονα οξυγόνου… αλλά και από τους ίδιους τους 70.000 Αιγαλιώτες. Περιορίστηκε η απόφαση σε 9.000 περίοικους 2 δημοτικών διαμερισμάτων στου Λιούμη. Τι να πει κανείς για το «διακύβευμα»; Ενώ το ζήτημα δεν είναι αν χρειάζεται ο Βρεφονηπιακός σταθμός αλλά το ότι δεν πρέπει να γίνει μέσα στο Μπαρουτάδικο, ακόμη περισσότερο στο βαθμό που υπάρχουν άδεια δημόσια κτίρια τα οποία προσφέρονται (όπως π.χ. το διπλανό σχολείο που άδειασε λόγω των συγχωνεύσεων)… η ερώτηση του «δημοψηφίσματος» ήταν: Θέλετε να γίνει ο βρεφονηπιακός σταθμός;!!! Τι να πει κανείς για τη νομιμότητά τους; Όποιος ήθελε έμπαινε και ψήφιζε χωρίς τίποτε να πιστοποιεί την εντοπιότητά του, χωρίς εφορευτική επιτροπή, χωρίς δικαστικούς αντιπροσώπους και με δεκάδες προσερχόμενους να μην γνωρίζουν πού είναι… το Πατινάζ! Τι να πει κανείς για το αποτέλεσμα; Όταν τελείωσε το «δημοψήφισμα», μία από τις υπεύθυνες ανακοίνωσε το αποτέλεσμα σε ένα εκ των δύο «εκλογικών κέντρων»: 137 ΝΑΙ και 37 ΟΧΙ. Όταν ο δήμαρχος ανακοίνωσε τα αποτελέσματα, τα νούμερα αυτά όχι μόνο δεν υπήρχαν πλην όμως και επιπλέον ήταν ολίγον τι διογκωμένα μέχρι του διπλασιασμού τους… Και μην ξεχνάμε ότι τα 400 ΝΑΙ που ισχυρίζεται ο Δήμος Αιγάλεω ότι αποτελούν το 80% των ψηφισάντων και νομιμοποιούν το «έργο»… δεν αποτελούν παρά 5% των 9.000 που είχαν το δικαίωμα ψήφου… Δυστυχώς γι’ αυτούς, ήμασταν εκεί ακόμη κι όταν ένας πατέρας προσήλθε να ψηφίσει Ναι στο «δημοψήφισμα» επειδή του είχαν τάξει ότι θα διοριστεί η κόρη του στον υπό κατασκευή βρεφονηπιακό σταθμό. Θαυμάσια νοθεία, θαυμάσια δημοκρατία, θαυμάσια νομιμοποίηση ενός κατάπτυστου έργου.
– Υπάρχει η πληροφορία ότι ο δεξιός πρώην δήμαρχος Καλογερόπουλος σε μια αποστροφή του λόγου του γύρω από το «δημοψήφισμα» έκανε την εξής μεγαλειώδη δήλωση: «αφήνουμε μια χούφτα αναρχικούς του Σινιάλου να μας εμποδίζουν στο Πατινάζ… Έπρεπε να βάλουμε τις μπουλντόζες απ’ την αρχή μέσα να τελειώνουμε». Η δήλωση αυτή δεν ήταν δημόσια αλλά σε εαρινή σύναξη των δημοτικών αρχοντίσκων όπου όλοι μαζί, σύσσωμοι, αριστεροί και δεξιοί, αναστοχάζονταν την κατάσταση προκειμένου να υπερασπιστούν το τσιμεντένιο «κοινωφελές» κατασκεύασμα μέσα στο Μπαρουτάδικο. Αν η εμπνευσμένη αυτή δήλωση ισχύει τότε μπορούμε να κάνουμε μερικές διαπιστώσεις. Καταρχήν, ο πρώην δήμαρχος ή πιστεύει όντως αυτά που λέει (περίπτωση προσωπικού πολιτικού αυτισμού) ή οι δημοτικοί συνδαιτυμόνες κοροϊδεύονται μεταξύ τους (περίπτωση συλλογικού πολιτικού αυτισμού). Στη συνέχεια, θα πρέπει να ενημερώσουμε τους κατοίκους που εμπόδισαν τις μπουλντόζες ότι η συνέλευση του Σινιάλου γίνεται κάθε Τετάρτη και εφόσον χρεώνονται ως μέλη της κατάληψης πρέπει να συμμετέχουν στη λήψη των αποφάσεών της. Επιστρέφοντας στη σοβαρότητα, ωστόσο, υπάρχει και η περίπτωση να δρομολογείται μια γνώριμη προπαγάνδα στη λογική του διαίρει και βασίλευε. Έτσι, σύμφωνα με τη μακιαβελική μέθοδο ο «ηγεμόνας» χαρακτηρίζοντας δημόσια τους αντιστεκόμενους με τέτοιον τρόπο, ώστε να εμφανίζονται ως ένας συμπαγής εχθρός ομογενοποιημένος σε μια εκ των πολιτικών αντιλήψεων που την συνιστούν -ενώ πρόκειται για ένα πολύμορφο κοινωνικό και πολιτικό μόρφωμα- επιδιώκει να διασπείρει τη διχόνοια, τους διαχωρισμούς, τη διάσπαση του αγώνα αλλά και την διαστρέβλωση και δημόσια συκοφάντησή του. Έχουν γνώσιν, όμως, οι αντιστεκόμενοι…
– Ας έρθουμε στο ζήτημα των αριστερών και των κομμουνιστών του δημοτικού συμβουλίου. Οι πιο ανυποψίαστοι ίσως περίμεναν κάτι διαφορετικό από τους θιασώτες είτε του υπαρκτού είτε του φιλοευρωπαϊκού σοσιαλισμού. Η καθεστωτική αριστερά, ιστορικά, συμπεριφέρθηκε στο περιβάλλον με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκε και ο καπιταλισμός. Σε μια κοινή λογική της ανάπτυξης των «παραγωγικών μέσων» λεηλατήθηκε η φύση τόσο στον δυτικό κόσμο όσο και στο ανατολικό μπλοκ. Κι όλοι μαζί σακάτεψαν τον τρίτο κόσμο. Δεν περιμένουμε λοιπόν καμία απολύτως περιβαλλοντική ευαισθησία από την αριστερή πτέρυγα του δημοτικού συμβουλίου. Ίσως παραδεχτούμε μερικές καλές ασκήσεις υποκριτικής σε… μερικές περιπτώσεις. Τέτοια δεν είναι πάντως η περίπτωση του Πατινάζ. Σε κάθε μας παρέμβαση στο δημοτικό συμβούλιο –ανάμεσα στις πολλές- ως αντιστεκόμενων στο «έργο», η πιο επιθετική και απαξιωτική συμπεριφορά προερχόταν από τα αριστερά έδρανα. Στη διάρκεια των δύο χρόνων αυτής της «αντιπαράθεσης» υπήρχε μίαν μόνο φορά που ομονοήσαμε με την αριστερά και τον κομμουνισμό του δημοτικού συμβουλίου: απέναντι στα ΜΑΤ. Εμείς βρεθήκαμε με φυσικούς όρους απέναντι στην αστυνομία κι αυτοί με καταγγελίες από τα προοδευτικά έδρανα. Ας είναι. Με δεδομένη, ωστόσο, την αποφασιστικότητα από μεριάς τω δημοτικών παρατάξεων να γίνει το έργο αλλά και την αποφασιστικότητα των κατοίκων να μη γίνει… τα ΜΑΤ θα ξαναέρθουν αναγκαστικά. Και οι αριστεροί και κομμουνιστές του δημοτικού συμβουλίου αν θέλουν να είναι συνεπείς με τις καταγγελίες τους -αν μη τι άλλο- θα πρέπει να έρθουν να διώξουν τα ΜΑΤ. Το πώς θα λύσουν την πολιτική τους διχοστασία, παθολογική ή μη, είναι δικό τους θέμα… Εμείς εκεί θα είμαστε έτσι κι αλλιώς και θα περιμένουμε την… παράσταση.
– Η περίπτωση του Μπίρμπα, επικεφαλής του δημοτικού συνδυασμού της «Ανάπλασης» που πρόσκειται στον πολιτικό αστερισμό του Σύριζα, όπως και να’ χει… χρίζει ιδιαίτερης μνείας. Τόσο για την δική του μαχητική εμμονή να γίνει αυτό το επαίσχυντο έργο όσο και για τη στάση μελών του συνδυασμού του που εδώ και μήνες μάχονται να τον μεταπείσουν και δεν τα καταφέρνουν. Με τη δημοτική αυτή παράταξη να είναι υπέρ του έργου από καταβολής του και… αδιαλείπτως ευθύγραμμη, έχει κλείσει και κάθε προσμονή από τους ανένταχτους και μη αριστερούς για ενδοθεσμική εναντίωση. Θεωρούμε, εντέλει, κάθε αναφορά σε ενδοπαραταξιακές τριβές ως αναποτελεσματικές ρητορικές ασκήσεις (ανεξαρτήτως προθέσεων) κι όχι ως υπολογίσιμο μέρος του αγώνα ενάντια στο «έργο».
Leave a Reply