O Β. μετράει όλα τα χρόνια της ζωής του στα στενοσόκακα του Αιγάλεω. Ποτέ κανονικό παιδί. Ποτέ κανονικός έφηβος. Ποτέ κανονικός ενήλικας. Ένας από τους πολλούς απείθαρχους της πόλης. Από αυτούς που έχουν ανταλλάξει χαμογελαστές ματιές στα οδοφράγματα. Αλλά και από αυτούς που νιώθουν ο ένας τον άλλο χωρίς ποτέ να έχουν συναντηθεί. Από αυτούς που έχουν αντιμετωπίσει όρθιοι την ανελέητη ζωή. Στιγμές με τη χαρά της επιβεβαίωσης. Στιγμές με την οδύνη των λαθών. Και τώρα ο Β. πρέπει να κοιτάξει τη ζωή ίσια στα μάτια. Όχι από τη μεριά του ανέμελου σώματος αλλά από τη μεριά μιας απειλητικής αρρώστιας. Και πάλι όμως όχι ως κανονικός άρρωστος. Κι εκεί συναντιόμαστε πάλι μαζί του. Για μια ακόμη φορά στα αιρετικά αυτά πεδία για να ανταλλάξουμε δύναμη. Και να συντρίψουμε την κανονικότητα της εξατομίκευσης, της μοιρολατρίας και της απάθειας. Συνεχίζουμε λιγότερο μόνοι από ποτέ.
Leave a Reply