Σάββατο 1 Φλεβάρη Σύνταγμα: μια ακόμη διευθέτηση των ορίων της “κατάστασης εξαίρεσης” στο πεδίο των αγώνων

Η αστυνομική επιθετικότητα στην αντιφασιστική συγκέντρωση του Σαββάτου 1 Φλεβάρη στο Σύνταγμα που ολοκληρώθηκε με τη διάλυσή της, την διασπορά της καταστολής μέχρι το Μοναστηράκι και τις δεκάδες συλλήψεις δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από τη συνολικότερη κατασταλτική στρατηγική. Δεν επρόκειτο για μια εξαίρεση αλλά για τον κανόνα που θέλει να περάσει σε καθεστώς εξαίρεσης κάθε αντικαθεστωτική πολιτική αντίληψη. Κανείς από όσους βρίσκονταν στο Σύνταγμα δεν έβλεπε την παρουσία των φασιστών στην κεντρική πολιτική σκηνή διαχωρισμένα από την συγκρότηση της ολοκληρωτικής δημοκρατίας. Κι αυτό ήταν γνωστό στο υπουργείο δημόσιας τάξης… μιας δημοκρατίας που συντηρεί σχεδόν σαρκαστικά τη ρητορική των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ενώ στην ουσία πνίγει μετανάστες στα θαλάσσια σύνορά της και συντρίβει επιφατικά τις διαδηλώσεις όπως φαίνεται και στο βίντεο που παραθέτουμε) αλλά και τον πλουραλισμό (όπου κάθε φωνή  θα πρέπει να υποκλίνεται στην φωνή της κυρίαρχης ιδεολογίας ειδάλλως θα εκκαθαρίζεται). Η ουσία της ολοκληρωτικής δημοκρατίας συμπυκνώνεται στην μορφή του “κράτους έκτακτης ανάγκης” που έχει νομιμοποιήσει κάθε δυναμική της εκτελεστικής εξουσίας στην κατεύθυνση της υπαγωγής ολόκληρων κοινωνικών ομάδων σε καθεστώς εξαίρεσης. Μετά τους μετανάστες και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ακολούθησαν οι τσιγγάνικοι καταυλισμοί, οι οροθετικές γυναίκες, οι κάτοικοι των Σκουριών της Χαλκιδικής και και τις τελευταίες μέρες δεκάδες εισβολές σε σπίτια αναρχικών και αντιεξουσιαστών. Οι “καταστάσεις εξαίρεσης” κοινωνικών ομάδων συντάσσονται προφανώς και με την συντριβή των πρακτικών αντίστασής  όπως αυτές και να εκφραστούν στο κοινωνικό πεδίο. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη τα περιεχόμενα των ρηγματώσεων δεν μπορούν να περιοριστούν σε μια κοινωνική ή πολιτική ομάδα αλλά να αντιμετωπίσουν το “κράτος έκτακης ανάγκης” στο σύνολο των πολιτικών του επιλογών.