“…Βρισκόμαστε εδώ στο κινηματογραφικό φεστιβάλ Χανίων. Ήρθαμε να κάνουμε μια πολιτική παρέμβαση, για ένα ζήτημα που απασχολεί ιδιαίτερα την πόλη τον τελευταίο 1,5 μήνα. Ο λόγος για την έκκένωση της κατάληψης Rosa Nera και τη σχεδιαζόμενη (ακόμα) ξενοδοχοποίηση του λόφου Καστέλι.
Λοιπόν, το φεστιβάλ αυτό αναδεικνύεται σε θεσμό της πόλης εδώ και 8 χρόνια. Είναι ένα αξιόλογο φεστιβάλ από άποψη περιεχομένου. Θα λέγαμε ότι ο χαρακτήρας του, όπως και ο χαρακτήρας που επικρατεί συνήθως σε τέτοιου είδους πολιτιστικά γεγονότα, μέσα κυρίως από τις επιλογές των ταινιών και τους ανθρώπους που εμπλέκονται, είναι αυτό που θα λέγαμε “συγκρατημένα ουμανιστικός”. Είναι δηλαδή ένα σημείο αυτού που με άλλα λόγια λέγεται “πολιτιστική ηγεμονία της αριστεράς”. Να θυμίσουμε χαρακτηριστικά ότι η κεντρική θεματική του περυσινού κινηματογραφικού φεστιβάλ ήταν το μεταναστευτικό ταξίδι, η αδικία, ο ρατσισμός και οι περιπέτειες που υπομένουν οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανθρώπων που διωγμένοι από ανέχεια ή από πολέμους ή παρακινημένοι από οποιαδήποτε περιέργεια ή όραμα αναζητούν -και έχουν το απόλυτο δικαίωμα να αναζητούν- μια θέση στον ήλιο της Δύσης.
κινηματογραφικό φεστιβάλ είναι, λοιπόν, ένα καθολικά αναγνωρισμένο γεγονός, το οποίο οργανώνεται εθελοντικά σε μεγάλο βαθμό και το οποίο σπεύδουν προθύμως να υποστηρίξουν -προκειμένου να προβληθούν αναλόγως- διάφοροι τοπικοί και υπερτοπικοί παράγοντες όπως τράπεζες, εμφιαλωμένα νερά, υπουργεία, δήμος, περιφέρεια, πάμπολλα ξενοδοχεία, εταιρείες τηλεφωνίας, ακτοπλοϊκές εταιρείες, ευαγή πολιτιστικά ιδρύματα εφοπλιστικών κεφαλαίων, έως και τοπικά μαγαζιά λιανικής. Το προφανές, όσο και υπόρρητο, όφελος όλων αυτών από τη συγκεκριμένη διαφήμιση είναι ακριβώς η σύνδεση με αυτή την αίγλη της κουλτούρας, του ουμανιστικού χαρακτήρα του φεστιβάλ.
Και εδώ βρίσκεται όλη η ειρωνία. Διότι το φεστιβάλ είναι έτσι στημένο που κανείς δεν πρόκειται να δει τους ίδιους τους αποκλεισμένους από την κοινωνική επιφάνεια -τους τρελούς, τους μετανάστες, τους τρανς, τους τοξικοεξαρτημένους, όσους από συνειδητή επιλογή ή από μοίρα βρίσκονται εκτός κανονικότητας- να τριγυρίζουν στους διαδρόμους του πνευματικού κέντρου και να μιλούν για τα προβλήματά τους ή για την κοινωνική οπτική τους, ούτε αυτές τις μέρες ούτε ποτέ άλλοτε. Αυτός ο αέρας δημοκρατικότητας που απολαμβάνει εξίσου ο επισκέπτης, ο χορηγός ή ο διοργανωτής του φεστιβάλ είναι λοιπόν μια κουλτούρα εκ του ασφαλούς. Ακόμη περισσότερο, είναι μια κουλτούρα συμφωνημένης αποσιώπησης κοινής γνώσης. Για παράδειγμα της γνώσης ότι εδώ και χρόνια η ΑΝΕΚ συνεργάζεται με το λιμενικό σε απελάσεις μεταναστών. Ή της γνώσης ότι η ξενοδοχοποίηση της πόλης και η μετατροπή της σε τουριστικό θέρετρο, είναι η βασική αιτία εξώθησης των κατοίκων από το κέντρο και άρδην αλλαγής των συνθηκών ζωής εντός της. Ή ακόμα ότι ο σύλλογος ξενοδόχων του νομού έχει επανειλλημένα αιτηθεί να μην δεχτεί η περιφέρεια Χανίων καθόλου πρόσφυγες μέσω προγραμμάτων κοινωνικής ένταξης. Ή ακόμα της κοινής γνώσης ότι τα εφοπλιστικά κεφάλαια δεν χτίζονται ποτέ με ανθρωπιστικές αξίες.
Όλοι αυτοί όμως -ΑΝΕΚ, ξενοδοχεία και κρατικοί οργανισμοί τουριστικής προώθησης της χώρας, ίδρυμα ωνάση κ.α. πολλοί – μπορούν, χωρίς κανείς να αγανακτεί, να μοστράρουν ανάμεσα στους ευγενείς χορηγούς ενός τέτοιου φεστιβάλ. Ενός φεστιβάλ συγκρατημένου, εκ του ασφαλούς, ανθρωπισμού και χρηματοδοτούμενης -εντός σκηνοθετικών ορίων- ελεύθερης έκφρασης και τέχνης.
Στην κατάληψη Rosa Nera λάμβαναν χώρα όλο το χρόνο διάφορες πολιτιστικές και πολιτικές συναντήσεις και καλλιτεχνικά δρώμενα: κινηματογράφος, θέατρο, μουσική, ζωγραφική, βιβλιοπαρουσιάσεις και άλλα. Πολλοί από εδω έχουν σίγουρα κάποτε επισκεφτεί, κάποτε συμμετάσχει σε αυτό το χώρο. Η κατάληψη ήταν εξίσου ένας Θεσμός της πόλης των Χανίων, όπως ομολογείται και στην ίδια τη μηνυτήρια αναφορά της εταιρείας Belvedere.
Το απαράδεκτο της κατάληψης, ήταν ότι βρισκόταν καταστατικά εκτός της αγοραίας λογικής και του εύκολου κατευνασμού των συνειδήσεων. Ότι έδινε όντως το δικαίωμα σε άσημους να πατούν εκεί όπου πατούσαν οι άρχοντες. Ότι άλλαζε όντως τους όρους του αποκλεισμού και της συμπερίληψης ανθρώπων στις λειτουργίες της. Άλλαζε την πρόσβαση στην κουλτούρα και στο δικαίωμα του λόγου. Ότι ήταν μια διαρκής προσπάθεια οι αφανείς να συνδιοργανώνουν, να παράγουν και να απολαμβάνουν ισότιμα την τέχνη και την κοινωνικότητα.
Γι αυτό εξάλλου ήταν δίκαιη και όχι νόμιμη, γι αυτό και δεν δέχτηκε ποτέ χορηγούς σε ότι διοργάνωνε, γι αυτό και κατεστάλη, προσώρας, αυτό το εγχείρημα.
Γι αυτό θα γεννηθεί ξανά πιο ευρύ, πιο σοφό και πιο όμορφο…”
Κείμενο που διαβάστηκε στην χτεσινή παρέμβαση, 22/10, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου – από τη Συνέλευση Αλληλεγγύης στην Κατάληψη Rosa Nera
Leave a Reply