Πρωτοβουλία Εργαζομένων & Ανέργων στην ιδιωτική εκπαίδευση

Ο φονικός ιός SARS-CoV-2, η λοίμωξη COVID-19, η πανδημία ήταν το πρόσχημα για τη μεγαλύτερη μετά τη δικτατορία ιδεολογική επίθεση του κράτους και των μηχανισμών προπαγάνδας των μέσων μαζικής εξαπάτησης. Η ακροδεξιά κυβέρνηση των αφεντικών, της ευρωπαϊκής ένωσης και της αμερικάνικης πρεσβείας, επιχείρησε να ισοπεδώσει αγώνες και δικαιώματα, να «ξαναγράψει» την ιστορία…

Eδώ και 15 μήνες περίπου η πανδημία ήταν το άλλοθι, το ζωτικό ψεύδος της επίκλησης του… «καλού» και της… «προστασίας του κοινωνικού συνόλου». Πλήρης λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων, απαγόρευση συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων, μηχανισμοί καταστολής μέσα στις σχολές, κάμερες, περιπολίες από μεταβατικά αποσπάσματα, παρακολούθηση των φοιτητών και των αγώνων του φοιτητικού κινήματος, καταστροφή της φύσης από το κεφάλαιο (ανεμογεννήτριες ρημάζουν τα βουνά από τα Άγραφα ως τη Γαύδο, εκχώρηση του αιγιαλού και των δασών), διάλυση του συστήματος υγείας (με τη μετατροπή των νοσοκομείων σε πεδίο πανδημίας σε σκηνικό πολέμου, χωρίς γιατρούς και νοσηλευτές, αλλά με απόλυση των νέων γιατρών που αντιστέκονται, με την κατάργηση των δομών πρωτοβάθμιας υγείας με τη μετατροπή τους σε κέντρα εμβολιασμού, με πελατειακές σχέσεις για το ποια/ος θα διασωληνωθεί και θα εμβολιασθεί).

Έστειλαν 10.000 στον θάνατο από τη λοίμωξη COVID-19. Xιλιάδες άλλοι κατέληξαν από άλλα νοσήματα, καθώς δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να καταφύγουν στους χορηγούς της ακροδεξιάς κυβέρνησης, στα ιδιωτικά νοσοκομεία που κάνουν χρυσές δουλειές. Αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά ότι πίσω από την ακροδεξιά ιδεολογία: «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» βρίσκονται πάντα οι business του κεφαλαίου: των φαρμακοβιομηχάνων και των αφεντικών των ιδιωτικών νοσοκομείων.

Η ένταση των απαγορεύσεων στη μετακίνηση γινόταν με μοναδικό κριτήριο την καταστολή των αντιστάσεων και τη μετατροπή μας σε εργάτες/καταναλωτές και σε καμία περίπτωση την αντιμετώπιση της πανδημίας. Όσο έβλεπαν ότι το κύμα της οργής έβγαινε στους δρόμους και δεν ήταν πια μόνο μερικές δεκάδες αγωνιστριών και αγωνιστών που ξυλοκοπούνταν παραδειγματικά ενώπιον των μηχανισμών του θεάματος –στέλνοντας το μήνυμα: καθίστε ήσυχα, κλεισμένοι στο σπίτι–, τόσο το απαγορευτικό πλαίσιο γινόταν πιο ασφυκτικό: 300 ευρώ το πρόστιμο, απαγόρευση διαδημοτικών μετακινήσεων…

Όμως η ιστορία δεν είναι γραμμική. Επένδυσαν στον φόβο της πανδημίας και στον τρόμο της καταστολής. Τόνοι από χημικά, λυσσασμένες χαπακωμένες ένοπλες συμμορίες με τα γκλομπ των βασανιστηρίων σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε πορεία κανιβάλιζαν όσες/όσους δεν έσκυψαν το κεφάλι. Ήταν βέβαιοι ότι μπορούν να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου. Ο βασανισμός όμως στον δημόσιο χώρο της κεντρικής πλατείας της Νέας Σμύρνης έβγαλε στους δρόμους μιας γειτονιάς χιλιάδες διαδηλωτές, αλλά και την οργή των από τα κάτω – ας ψάξει η αριστερά του νόμου και της τάξης, όπως το έκανε από τα Ιουλιανά του ’65 μέχρι σήμερα, τους «προβοκάτορες» για να ξορκίσει το… κακό!

Το γεγονός αυτό οδήγησε τους εντολείς της ακροδεξιάς κυβέρνησης, τα ντόπια και ξένα αφεντικά, να μαζέψουν τα γκέμια του επελαύνοντος θιάσου της ακροδεξιάς του νεοφιλελευθερισμού. Έτσι αίφνης θυμήθηκαν το γνωστό τροπάρι, όταν το σύστημα βλέπει ενόψει την κοινωνική έκρηξη: «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Ξέθαψαν τον μόνο τρόπο που έχουν για να εκτονώσουν και να αφομοιώσουν τους αγώνες: την επικείμενη κάλπη. Έπρεπε να ξεχαστούν τα βασανιστήρια, οι απαγωγές αγωνιστών, οι ανακρίσεις με κουκούλα, οι εικονικές εκτελέσεις, η σεξουαλική παρενόχληση των αγωνιστριών στα κελιά «της δημοκρατίας», αλλά και η κατασκευή κατηγοριών για την εγκληματοποίηση των κοινωνικών αγώνων.

Έτσι, με 9.000 νεκρούς, 3.000 κρούσματα την ημέρα και 800 διασωληνωμένους χωρίς ΜΕΘ, με περισσότερες απώλειες απ’ ό,τι πριν την καραντίνα, θυμήθηκαν ότι υπάρχει λύση: 15 μήνες μετά ανακάλυψαν την αξία των μαζικών tests. Όμως ακόμη κι έτσι, πάλι μετακύλησαν την ευθύνη σε όλους/όλες μας ώστε να κάνουμε self tests, αντί να υποχρεώσουν τις επιχειρήσεις να καλύψουν τα έξοδα. Και ταυτόχρονα με νόμο θέσπισαν την ασυλία από κάθε ποινική δίωξη και αστική ευθύνη, ακόμη και εξέταση των μελών της κυβέρνησης και του κρατικού μηχανισμού (βλ. λοιμοξιωλόγοι) που ευθύνονται για τους χιλιάδες νεκρούς από την πανδημία.

Τώρα μπορούν να χαρούν όλοι: να ανοίξει η αγορά, να κάνουν Πάσχα στο χωριό (αν και στη συνέχεια με εκατόμβες νεκρών και δεκάδες διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ να πεθαίνουν, η εξαγγελία ακυρώθηκε)… Αλλά και να ανοίξουν τα λύκεια –μπας και εισπράξουν τα δίδακτρα οι σχολάρχες–, για να δικαιολογηθούν και οι επερχόμενες εξετάσεις–λαιμητόμος, που θα υψώσουν ταξικούς φραγμούς με την ελάχιστη βάση εισαγωγής, αλλά και θα στείλουν τους έχοντες στα κολέγια για να σπουδάσουν (κι ας γράψουν κάτω από τη βάση) με πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα.

Η φενακισμένη προπαγάνδα των μέσων μαζικής εξαπάτησης με πρωτοπόρο το κρατικό κυβερνητικό χαλκείο του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων επιχειρεί να αποσιωπήσει τη σκληρή πραγματικότητα: φτώχεια, ανεργία, θάνατοι και αναπηρία όσων δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να πάνε στις ιδιωτικές επιχειρήσεις νοσοκομείων και διαγνωστικών κέντρων. Τώρα επενδύονται όλα στον τουρισμό σαν έσχατη σανίδα. Πάνω στην αδήλωτη και υποδηλωμένη εργασία, στα μεροκάματα χωρίς ωράριο, στις απλήρωτες υπερωρίες και τη δουλειά τις αργίες, στην υπεραξία που θα απομυζήσουν τα αφεντικά από τις εργαζόμενες και τους εργαζομένους στον κλάδο του επισιτισμού–τουρισμού προσδοκούν να έρθει… «χρήμα στην αγορά». Σαν άλλο Κατάρ, οι τουρίστες θα φέρουν έσοδα, άρα μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Οι ντόπιοι όμως επιτρέπεται να μετακινούνται μόνο στις οικονομικές ζώνες.

Καθώς όμως «ανοίγει η αγορά» σε αυτές τις συνθήκες και η καπιταλιστική αναδιάρθρωση –και όχι απλώς η κρατική διαχείριση– επείγει, η ακροδεξιά κυβέρνηση, αν και δείχνει τον δρόμο της αφομοίωσης, τη φθινοπωρινή κάλπη, πρέπει να «ολοκληρώσει το έργο της» με την πλήρη ισοπέδωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Η εγκληματοποίηση της απεργίας για να επιβληθεί και στην πράξη προϋποθέτει την πλήρη αποικιοποίηση των εργασιακών χώρων με την αντιστροφή της πραγματικότητας με την απογείωση της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού: ο ίδιος ο εργαζόμενος επιθυμεί και οικειοθελώς υπογράφει τη σφαγή του. Τόσο οικειοθελώς όσο οικειοθελείς είναι οι απολύσεις που γίνονται «οικειοθελείς παραιτήσεις» χωρίς αποζημίωση, χωρίς επίδομα ανεργίας, με την προσδοκία μόνο της επαναπρόσληψης, όταν το αφεντικό… μπορέσει! Με την κατάργηση ακόμη και μνημονιακών νόμων μεθοδεύουν την επιβολή 10ωρης – 4ήμερης εργασίας, με απλήρωτες υπερωρίες. Καταργούν την υπερεργασία (υπερεργασία σύμφωνα με τον νόμο 3385/2005, όπως αντικαταστάθηκε από τον μνημονιακό νόμο 3863/2010 ορίζεται η εργασία 5 ωρών επιπλέον μετά τις 40 ώρες για τις επιχειρήσεις που έχουν πενθήμερο και η εργασία 8 ωρών για τις επιχειρήσεις που έχουν εξαήμερο. Οι ώρες της υπερεργασίας πληρώνονται με προσαυξημένο το ωρομίσθιο κατά 20%). Καταργούν την κατ’ εξαίρεση υπερωρία, την υπερωρία κατά την οποία δεν τηρούνται οι προβλεπόμενες διαδικασίες έγκρισής της – στην πραγματικότητα με αυτόν τον νόμο καταργούνται οι υπερωρίες (σύμφωνα με το άρθρο 74, Ν.3863/2010 μέχρι σήμερα η εργασία του μισθωτού άνω των 9 ωρών ημερησίως επί 5νθημέρου και άνω των 8 ωρών ημερησίως επί 6ημέρου συνιστά υπερωρία, για την πραγματοποίηση της οποίας πρέπει να τηρηθούν συγκεριμένες διαδικασίες, ώστε να θεωρηθεί νόμιμη υπερωρία, οπότε το ωρομίσθιο καταβάλλεται προσαυξημένο κατά 40%, άλλως θεωρείται κατ’ εξαίρεση υπερωρία και το ωρομίσθιο καταβάλλεται προσαυξημένο κατά 80%). Αποτελέσματα της 4ήμερης εργασίας θα είναι: η μείωση των ενσήμων κατά 20%, καθιστώντας ακόμη πιο μακρινή τη μέρα συνταξιοδότησης, καθώς τα ένσημα αντιστοιχούν σε μέρες φυσικής παρουσίας, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τα αφεντικά και των αναλογούντων δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα, η δραματική μείωση της άδειας και των επιδομάτων αδείας. Το όνειρό τους μεθοδεύουν να γίνει ο εφιάλτης μας: τα αφεντικά να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους και οι εργαζόμενοι να αυτοενεχυριάζονται στις εργασιακές γαλέρες.

Για να επιβληθεί ως όρος λειτουργίας το ρηθέν από έναν ακόμη υπουργό που από παιδί είναι στη… βιοπάλη των κομματικών μηχανισμών και των ευρωπαϊκών λόμπι: «δεν υπάρχουν επιχειρήσεις με εργαζόμενους στα κεραμίδια», χρειάζεται να λοβοτομηθούν τα σωματεία. Παρέχεται λοιπόν νομιμοποίηση για τη σύναψη Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ) μόνο στα σωματεία που θα παραδώσουν σε ηλεκτρονικό αρχείο τα μητρώα των μελών τους στο υπουργείο εργασίας. Μόνο δηλαδή αν αποδεχτούν να παραδώσουν στον μηχανισμό του υπουργείου εργασίας, που βρίσκεται στα χέρια του κράτους και των αφεντικών, τα ονόματα των μελών τους, ώστε να γνωρίζουν τα αφεντικά και το συνδικαλιστικό της Ασφάλειας ποιες/οι συνδικαλίζονται με το πάτημα ενός κουμπιού, θα υπάρχει η ελπίδα –η οποία πάντα πεθαίνει τελευταία– να υπάρξει κάποτε στο μέλλον ΣΣΕ. Καλούνται λοιπόν τα σωματεία, για να είναι εντός «νομιμότητας», να απενοχοποιήσουν το κράτος από το φακέλωμα των μελών των εργατικών σωματείων, να συμβιβαστούν και να αποδεχτούν τον πλήρη έλεγχο των σωματείων από το κράτος και τη στοχοποίηση όσων δεν πάνε μόνες/οι στον… πάγκο του χασάπη, για να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις εργασίας εθελόδουλης υποταγής.

Μεθοδεύουν την απαγόρευση της δημοκρατικής λειτουργίας των γενικών συνελεύσεων των σωματείων μετατρέποντάς τες σε θέαμα από τον καναπέ με «ηλεκτρονική ψηφοφορία» για την κήρυξη απεργιών και σε ριάλιτι για την εκλογική διαδικασία των σωματείων. Ταυτόχρονα, με τη διαδικασία αυτή επιχειρείται να νομιμοποιηθεί η παρακολούθηση και η χαρτογράφηση όσων συνεχίζουν να παλεύουν ενάντια στην αντεργατική πολιτική της ακροδεξιάς κυβέρνησης αλλά και κόντρα στον κρατικό–εργοδοτικό συνδικαλισμό. Στο πλαίσιο της ιδεολογικής επίθεσης της ακροδεξιάς του νεοφιλελευθερισμού εντάσσεται η ειδική αναφορά στην απεργία των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς και ειδικότερα στο μετρό, όπου θα επιβληθεί να κινείται το 1/3 των συρμών, προοικονομώντας την ιδιωτικοποίησή του.

Επιχειρούν να επιβάλουν την τηλεργασία ως συνθήκη επισφαλούς εργασίας –και όχι ως «προσωρινό» και «αναγκαίο» μέτρο για την… «προστασία του κοινωνικού συνόλου». Μετά την απαγόρευση των ΣΣΕ ανατέλει η ιδεολογική επίθεση της «ελεύθερης διαβούλευσης εργαζομένων και αφεντικών» για την επιβολή «σπαστού ωραρίου» πρωί–βράδυ στην τηλεργασία. Μεθοδεύουν τη γενίκευση της κατάργησης της κυριακάτικης αργίας, τώρα και στους κλάδους της πληροφορικής και της παραγωγής σκυροδέματος (beton), μηχανογράφησης, αλλά και των εξωσχολικών δραστηριοτήτων των επιχειρήσεων ιδιωτικής εκπαίδευσης.

…Εδώ τώρα δε λέει τίποτα. Κι εμείς οι άλλοι το ίδιο –δε λέμε τίποτα– τι να πούμε; Ούτε ξερόμαστε. Να κανονίσουμε μεταξύ μας δεν έχουμε τίποτα, όλα τα κανονίζουν οι νόρμες – σωπαίνουμε.
Το τέταρτο πέρασε, οι κορδέλες μέσα ξανάρχισαν να περπατούνε – φεύγουν όλοι.
Σηκωνόμαστε και μεις. Στο διάδρομο δεν ακούγεται τίποτα πάλι. Μονάχα στην άλλη την άκρη του, κοντά στα δύο τα τμήματα, άμα φτάσεις εκεί θα τ’ ακούσεις τα σφυριά των μαραγκών πώς χτυπούνε μέσα τα μικρά καρφιά στα μαλακά σανίδια των κασονιών. Τάκα-τάκα – τίποτ’ άλλο.
Δημήτρης Χατζής, «Το διπλό βιβλίο», ΑΟΥΤΕΛ – ΑΟΥΤΟ ΕΛΕΚΤΡΙΚΑ

Ατομική σύμβαση εργασίας την οποία καλούνται εργαζόμενοι και εργαζόμενες να υπογράψουν μετά από… «ελεύθερη διαβούλευση εργαζομένων και εργοδοτών» προκειμένου να προσληφθούν σε φροντιστήρια της αλυσίδας Διακρότημα, αλλά και σε μικρότερες επιχειρήσεις ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,
Στον κλάδο των εργαζομένων και των ανέργων στην ιδιωτική εκπαίδευση από το 2011 –οπότε και απαγορεύτηκαν οι ΣΣΕ– η κατάσταση συνεχώς χειροτερεύει. Οι απολύσεις όσων επέβαλαν στα αφεντικά τις ΣΣΕ, η μαύρη λίστα και η ανεργία αποτέλεσαν επίδειξη ισχύος των αφεντικών που πανηγύριζαν και κράδαιναν τα μνημόνια σαν τα ευαγγέλια της επαγγελίας του τέλους της ταξικής πάλης. Ο νόμος της υπουργού των σχολαρχών Κεραμέως (ν.4713/2020, ΦΕΚ τεύχ. A 147/29.7.2020), ελλείψει σωματείων που θα τον αντιπαλέψουν, γκρέμισε κατακτήσεις δεκαετιών και μετέτρεψε –και με νόμο πια– σε εργασιακά κάτεργα τα ιδιωτικά σχολεία. Ένα μήνα μετά την ψήφισή του, απολύθηκαν –χωρίς να υπάρξει καμία απεργιακή κινητοποίηση– 150 καθηγητές και καθηγήτριες, ενώ τουλάχιστον 700 επέλεξαν την επισφάλεια και την περιπλάνηση των αναπληρωτών για να ξεφύγουν από τις συνθήκες εργασίας στις επιχειρήσεις ιδιωτικής εκπαίδευσης. Εκατοντάδες εργαζόμενοι υπασφαλίζονται και δηλώνονται ως διοικητικοί για να δουλεύουν απλήρωτοι τις υπερωρίες. Το υπουργείο παιδείας των αφεντικών της ιδιωτικής εκπαίδευσης «τροφοδοτεί» με προγράμματα ΕΣΠΑ τις επιχειρήσεις τους με εργαζομένους που υπασφαλίζονται με δηλωμένες τις 8 ώρες από τις 23/24 ώρες του πλήρους ωραρίου.

Στα φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης, στα κέντρα ξένων γλωσσών, στα ΙΕΚ, στα κέντρα μελέτης εργαζόμενοι/ες είναι δηλωμένοι/ες σε αναστολή εργασίας, ενώ συνεχίζουν να δουλεύουν με υποχρεωτική εξ αποστάσεως εργασία. Αρκετοί/ές από αυτούς/ές αναγκάζονται να πληρώνονται μόνο με τα χρήματα του επιδόματος φιλανθρωπίας. Άλλες/οι παίρνουν το επίδομα και μέρος των δεδουλευμένων «μαύρα». Από τον Μάρτη του 2020 έχουμε επισημάνει ότι ο δρόμος αυτός είναι ολισθηρός. Τις συναλλαγές με τα αφεντικά οι εργαζόμενες/οι θα τις βρουν μπροστά τους, όταν κληθούν να «βάλουν πλάτη στην κρίση» – απεμπολώντας τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και αποδεχόμενες/οι τη μη καταβολή δεδουλευμένων, δώρων Πάσχα–Χριστουγέννων, επιδομάτων και αποζημιώσεων αδείας, αλλά και την εργασία στις αργίες.

Η κατάσταση της αδήλωτης εργασίας στα φροντιστήρια δηλώνεται πλέον και ανερυθρίαστα από τον Ν.Βαφειαδάκη, τον επί 16 χρόνια πρόεδρο της εργοδοτικής ένωσης των αφεντικών, ΟΕΦΕ: «Αρκετοί εκπαιδευτικοί που είναι σε εμάς κάνουν τα εμβόλια στα σχολεία». (https://www.alphafreepress.gr/2021/04/22/ellada/anoigma-frontistirion-2021-pote-anamenetai-na-epanaleitourgisoun/)

Σε κάθε περίπτωση οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, είναι και απόρροια της επικυριαρχίας του κρατικού εργοδοτικού συνδικαλισμού. Αποσπασμένοι και κρατικοδίαιτοι για δεκαετίες ασχολούνται μόνο με την αναπαραγωγή τους με σωματεία εργοδοτικά, σωματεία σφραγίδες εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των αφεντικών και των κυβερνήσεων.

Η παραδοχή ότι εκτός του οργανωτικού πλαισίου της ΓΣΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει εργατικός αγώνας είναι μια ηττοπαθής στάση, η οποία αναζητά στη «νομιμότητα» να κρύψει τη θεωρητική ένδεια αλλά και το πολιτικό αδιέξοδο όσων αδυνατούν να προχωρήσουν σε οργανωτική ρήξη με τον καθεστωτικό συνδικαλισμό, που αφομοιώνει αγώνες και συνδικαλιστές, υποδουλώνοντάς τους στα σχέδια και τις επιδιώξεις των αφεντικών και των κυβερνήσεων.

Εξάλλου, ο κομματικός γραφειοκρατικός συνδικαλισμός δεν μπορεί να δώσει νικηφόρους αγώνες πέραν των ορίων της «νομιμότητας». Εγκλωβισμένος στο εκλογικό πλαίσιο της «λαϊκής συμμαχίας» με τα μικρά αφεντικά –που αποτελούν το 95% των επιχειρήσεων στην Ελλάδα και στα χέρια τους βρίσκονται οι περισσότερες επιχειρήσεις στην ιδιωτική εκπαίδευση– εμμένει σε μια καταγγελτική διακηρυχτική στάση μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας όπου «ο λαός καλείται να βγάλει τα συμπεράσματά του» και να αυτοπραγματωθεί εντός της κάλπης των κοινοβουλευτικών εκλογών, ενώ όσοι διαφωνούν καταγγέλλονται σαν «εχθροί του εργατικού κινήματος».

Σήμερα χρειάζεται και στον κλάδο των εργαζομένων και των ανέργων στην ιδιωτική εκπαίδευση ένα σωματείο βάσης πανελλαδικό κλαδικό, που θα αναζητήσει τον δρόμο του ακηδεμόνευτου εργατικού αγώνα. Ένα σωματείο χωρίς διαχωρισμούς εργαζομένων και ανέργων, χειρωνακτικής και μη χειρωνακτικής εργασίας, χωρίς έμφυλους διαχωρισμούς, όπου οι εργαζόμενοι/ες δεν θα αναθέτουν στους «ειδικούς» αποσπασμένους συνδικαλιστές την επίλυση των προβλημάτων τους. Ένα σωματείο βάσης κλαδικό πανελλαδικό που δεν θα παραδώσει τα μητρώα των μελών του στον μηχανισμό του υπουργείου εργασίας των αφεντικών.

Για να υπάρξει ιστορική συνέχεια των νικηφόρων εργατικών αγώνων που δόθηκαν από το 2000 μέχρι σήμερα, στα φροντιστήρια: στην Ανέλιξη στην Ηλιούπολη, στο Πρίσμα στην Αθήνα, στην αλυσίδα Διακρότημα, και στα κέντρα ξένων γλωσσών: στο MLC Athens στην Ακαδημίας, στη Γνώση χωρίς σύνορα στο Γαλάτσι. Για να συνεχιστούν οι ακηδεμόνευτοι αγώνες, όπως στο φροντιστήριο Άσκηση στην Πεύκη το καλοκαίρι του 2020.

Για να μη χρειαστεί οι εργαζόμενες/οι και οι άνεργες/οι του κλάδου να ξεκινήσουν αύριο πάλι από το μηδέν, όταν από την ίδια τη ζωή θα αποδειχθεί ότι χρειαζόμαστε σωματεία βάσης, για να αντιμετωπίσουμε με αποτελεσματικότητα αλλά και αξιοπρέπεια την καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

Την Κυριακή στις 16 του Μάη στις 11.00 το πρωί στα γραφεία των σωματείων βάσης ΣΒΕΟΔ, ΣΣΜ, ΚΕΣΗΕΑ, Σκυλίτση 10 (πλησίον Πεδίον Άρεως), η Πρωτοβουλία Εργαζομένων και Ανέργων στην ιδιωτική εκπαίδευση σας καλεί στην ανοιχτή συζήτηση για τη δημιουργία σωματείου βάσης εργαζομένων και ανέργων κλαδικού πανελλαδικού. Από τη συμμετοχή μας στις διαδικασίες και στους αγώνες θα κριθεί αν το κάλεσμα για έναν ακηδεμόνευτο εργατικό αγώνα θα αποτελέσει εμπόδιο στα σχέδια κυβέρνησης–αφεντικών αλλά και πεδίο συζήτησης, ταξικής αλληλεγγύης, καθώς και αναζήτησης των όρων για τη διαμόρφωση ενός εργατικού κινήματος που θα βασίζεται στην αυτοοργάνωση δίνοντας μάχες με αξιοπρέπεια, ανιδιοτέλεια και αλληλεγγύη.

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,
Η πανδημία σε κάθε χώρα, όπου υπάρχουν κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες, ήταν το πρόσχημα για την επιβολή των όρων της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης (βλ. στη Γαλλία την ψήφιση του νόμου «περί καθολικής ασφάλειας» των μηχανισμών καταστολής, με τον οποίο γίνεται εντελώς ασύδοτη η δράση τους).

Στις 6 του Μάη απεργούμε, διαδηλώνουμε, γιατί ξέρουμε πως η 1η του Μάη είναι μέρα ιστορικής μνήμης και ταξικού αγώνα, είναι απεργία και όχι αργία, όπως μεθόδευσε μαζί με την κυβέρνηση ο κρατικός εργοδοτικός συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ και των ομοσπονδιών της. Στις 6 του Μάη απεργούμε, διαδηλώνουμε, γιατί οι νόμοι καταργούνται στους δρόμους του αγώνα και ακυρώνονται στην πράξη μέσα στους χώρους εργασίας με τη συζήτηση, την αυτοοργάνωση, τις επιτροπές αγώνα, τη ρήξη με τα αφεντικά για να μην περάσει ούτε η εργοδοτική τρομοκρατία ούτε ο εργοδοτικός πατερναλισμός, για να μη γίνουν οι χώροι εργασίας πεδίο ανταγωνισμού και κανιβαλισμού των εργαζομένων.

Την Πέμπτη στις 6 του Μάη συμμετέχουμε στην απεργία και τις απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις σε κάθε πόλη.

Την Κυριακή στις 16 του Μάη στις 11.00 το πρωί στα γραφεία των σωματείων βάσης, Σκυλίτση 10 (πλησίον Πεδίου Άρεως), η Πρωτοβουλία Εργαζομένων και Ανέργων στην ιδιωτική εκπαίδευση σας καλεί στην ανοιχτή συζήτηση για τη δημιουργία σωματείου βάσης εργαζομένων και ανέργων κλαδικού πανελλαδικού.